Dierenliefde

Eén van mijn dochters is, behalve gek op dieren, prettig gestoord. Als ze alle remmen los gooit en mensen na gaat doen, komen wij niet meer bij.
Wij bevinden ons momenteel op onze vakantielocatie in de Achterhoek (de Italianen willen ook wel eens rust) en daar vliegen veel prikkende beesten rond. In de woonkamer van onze vakantiebungalow lag een wesp te creperen en omdat ze dat zelf niet over haar hart kon verkrijgen (en omdat ze dat niet durft) mocht haar tweelingzus Anna hem uit zijn lijden verlossen. Opgelucht en licht bedroefd bracht Kitty het lijkje naar buiten. Ze bleef, besefte ik pas veel later, eigenlijk best wel lang weg.
Maar ja, voor zo'n uitvaart moet je natuurlijk wel even de tijd nemen.

Kitty's wespengrafje

Oppas

Afgelopen week hebben wij ons weer eens van onze meest onzelfzuchtige kant laten zien. Wij, dat zijn mijn drie dochters, twee vriendinnen, ik en in het weekend ook mijn vrouw. Geheel belangeloos hebben wij op het huisje, het tuintje, de geitjes, de kippetjes en de konijnen (joekels zijn het) van vrienden gepast.

Natuurlijk, we hebben inmiddels wat ervaring met het oppassen op dit pand en het ligt best mooi en rustig en zo, maar het blijft toch afzien. Ik heb het persoonlijk niet zo op die schone lucht daar, een biertje op het terras blijft toch behelpen (je moet het nog zelf gaan halen ook!) en een gezellig verkeersongeval in de straat is ook al uitgesloten, want er komt geen verkeer.

Wonderlijk genoeg vinden mijn meiden het er wél redelijk uit te houden.
Nou ja, dan offer ik mij toch een weekje op voor mijn meiden en vrienden.
Als jullie maar niet denken dat wij voor elke vage bekende met een villa aan de Riviéra een week* oppas willen spelen.
We zijn dan misschien onzelfzuchtig, maar niet gek!

Oh ja, het zwembad was niet verwarmd!

*drie lijkt ons gepaster

Moslima in Supermarkt

In de Volkskrant van woensdag stond een artikel met de kop ‘huismerken strijdmiddel supers’. De begeleidende foto (zie onder) werd ontsierd door het volgende bijschrift: “Een moslima bij de zuivelafdeling van de Jumbo in Breda”.
De fotograaf heeft de vrouw gevraagd wat voor religie zij aanhangt, zodat deze kritieke informatie bij de foto geplaatst kon worden. Toch?
Het artikel ging over supermarkten die winst proberen te maken met huismerken, niet over religie, ras of huidskleur.

Volgens mij is dit een non die de groente-afdeling zoekt

 Jullie plaatsen toch ook geen foto’s met als bijschrift: “Gereformeerde bij de slager” of “Neger bij de kapper”?
Ophouden graag, met deze onzin.

Ingezonden brief van Henk

Koekies

"Waar leggen die koekies noú weer?" De platina-blonde moeder vroeg het aan - de zo jeugdig mogelijk ogende - oma, maar eigenlijk kafferde ze de supermarktmanager uit omdat hij de koekies wéér verplaatst had. Want dat doen ze allemaal, speciaal om haar te plagen. "Ik zoek me eige de pleuris.", ging ze verder, voor het geval dat oma het nog niet begrepen had.

Bij de kassa bleek dat de koekies gevonden waren, want in de rij naast mij werden ze in het kleine jochie gepropt. "Dat is lekker hè, Wesley? Ja, dat is lekker!", kirde oma.
De dame die voor mij in de rij stond, was een halve meter doorgelopen. Hier had de moeder van Wesley op gewacht. Ze pakte een zak chips uit het mandje dat haar moeder droeg, liet de buggy waar haar zoon in zat in de steek en legde de chips op de band, achter de artikelen van de vrouw die eerst voor mij in de rij stond.
Ik stond met open mond te kijken.

Hoe ze het durfde snap ik nog steeds niet, maar oma zei - alsof het de normaalste zaak van de wereld was - tegen mij: "Ik hoor bij haar, je mag onze plaats wel innemen, hoor."
Dat was aardig van oma.