maandag

Bijna Een Idee

Gek genoeg voelt het best goed: je denkt na over een probleem en ineens heb je het! Bijna.
Hoe je voorkomt dat er weessokken in je la/kast terecht komen, wat je de komende 25 jaar eens voor nuttigs zult gaan doen, hoe je extremisme de wereld uit helpt, of hoe het komt dat vrouwen altijd spullen kwijt zijn.
Ineens weet je het en voor je het weet, weet je het niet meer. Je had bijna een idee. Een kort moment van glorie, het NOS-journaal was er al bijna mee geopend en dan is het alweer voorbij, je bent weer terug op aarde. Het eigenaardige is dat het altijd bij dat ene moment blijft - die 1.4 seconde van inzicht.
Bij mij komt het in ieder geval nooit meer terug, dat briljante idee.
Gisteren had ik een geweldig idee voor een column. Nee echt, als het was blijven hangen had ik het jullie als eerste verteld.


woensdag

Mixed-grill

Gisteren was een ex-collega, tevens één van de drie vaste klanten tijdens het chocoverleg* jarig. Ron is (naast mij) de enige van de eetclub, die feesboekt en waarvan ik dus de verjaardag weet. Onmiddellijk gaat dan mijn nostalgische inslag met mij op de loop. Volgend jaar is het exact twintig jaar geleden dat onze eetclub werd opgericht en op de kop af over drie weken en twee dagen gaan wij voor de drieëntigtigste keer een mixed-grill naar binnen werken.

En dat terwijl ik al dertien jaar niet meer bij de werkgevert in kwestie werk en het merendeel van de eters (op de kop af acht man) al langer weg is. Is dat bijzonder of is dat apart? En wat vind je van Wendell, die omdat hij in Paramaribo woont, niet echt vaak meegaat. Hij verheugt zich op september 2017, want dan komt hij met een beetje meeval naar Nederland en kan hij met ons gaan troggen. Daar geniet ik van.
   
Een mixed-grill na tien minuten



Nog drieëntwintig nachtjes slapen.

*Reflectiemoment, waarop -onder het genot van een bakkie choco en het mom van een overleg - allerlei (b)anale zaken werden besproken.

Henk Speelt Vals

In de winter tennis ik met mijn dubbelmaatjes alleen op de kunstgrasbanen van Rhelico. Het is jammer dat er columnisten zijn, die negatieve stukjes menen te moeten schrijven over deze topvereniging.
Ook jammer is de blessuretsunami (sic) onder ons, waardoor we steeds vaker invallers wijsmaken dat het leuk is om met ons een potje te dubbelen. Ik charter daarom geregeld iemand van ZTC, waar ik in de zomer tennis. Meestal gaat dat het dan om iemand die ongeveer hetzelfde niveau (zo goed? Ja, zo goed) heeft als wij.
   
Uw columnist  
Morgen speel ik niet met mijn geblesseerde broertje Eddie, maar met de meervoudig clubkampioen van de Zuilense Tennisclub, Erik. Lijkt me echt geweldig, de koppies van Maurice en Paul, als ze weer eens genadeloos gepasseerd worden door mij, eh Erik.
Vinden jullie mij gemeen? Nee toch? Een motortje in een racket, dat is pas gemeen!