vrijdag

Ik Geloof In De Olympische Spelen

Hoewel sport op deze site niet echt een taboe is, wordt er opvallend weinig over geschreven. Het EK voetbal is door mij genegeerd, geen letter over de tour de France en tot vandaag werden de OS in Peking door mij geboycot. Geloof ik.
Voor dat laatste valt vanuit een humanitair-technisch standpunt begrip op te brengen.
Hoe komt een internationaal olympisch comité op het idee om aan een dictatuur de organisatie van een 'verbroederingsfeest' toe te vertrouwen?
Dat zal ik uitleggen.


Mama, mag ik naar de Olympische Spelen? Als je je huiswerk afhebt!

Het I.O.C. verzint toelatingseisen voor sporters, die er voor zorgen dat Yuri van Gelder als nummer twee van het laatste WK turnen aan de ringen niet mag komen. Omdat die toelatingseisen eigenlijk wel een beetje raar zijn, hadden ze hun foutje kunnen herstellen door Yuri een wildcard te geven. Maar nee, zelfs de allerláátste wildcard ging naar de (ik geloof) nummer 1763 van de wereld uit (ik geloof) zuidwest Abchazië, die na 6 secondes uit de ringen viel en zijn enkel verstruikte. Hij had geen tijd gehad om te oefenen. Meedoen is belangrijker dan winnen.

Honkbal is dit jaar voor het laatst een olympische sport, om plaats te maken voor nieuwe sporten. Zoals het alom gerespecteerde op-kinderfietsjes-van-een-heuveltje-afrijden-over-bultjes-heen. BMX-racing heet dat, geloof ik. In Peking doen ze het al.
Vinden ze honkbal internationaal een marginale sport? En is paardendressuur (sorry Anky) iets waar hele volksstammen voor uitlopen?

Het I.O.C. is onbekwaam en hypocriet. Vandaar.
Ondertussen zit ik wél elke dag naar olympisch krom-lopende-dames-met-een-stick-in-hun-hand te kijken en naar dikke-billen-knijpende-dames-in-een-zwembad te gluren.
Ik geloof dat ik een hypocriet ben.