donderdag

Heerlijk (TennisZooi, gepubliceerd in clubblad Z.T.C, mei 2010)

Heerlijk

Ik heb twéé verse dochters op de tennisbaan. Heerlijk. Want waar José er inmiddels van overtuigd is dat ze mij moeiteloos van de baan slaat (“als je maar niet zo hard serveert”) kijken Anna & Kitty nog wolkenkrabbershoog tegen hun tennissende vader op. Zij weten als zesjarigen nog hoe het hoort. Misschien moet ik de komende tijd toch maar eens een kwartiertje inruimen om José van de baan te rossen, want ook meisjes van tien dienen hun vader te respecteren.

De resultaten tijdens de competitie vallen José een beetje tegen. Bij de wintertraining stond ze van achter de baseline alles binnen de lijnen te rammen. Met de “fase rood” ballen (voor minitennis) die onze club per ongeluk voor de jeugdcompetitie had ontvangen, wist ze zich geen raad en sloeg ze bijna alles over de verrevelders heen, vanaf de servicelijn. Veel homeruns, weinig punten. En dan was er nog een oma die de - tijdens de lessen van Remco - geleerde tactiek saboteerde en de ZTC-jeugd vertelde dat ze aan het net niets te zoeken hadden. Na elke service of servicereturn zag je de ZTC-netspeler angstig achteruit lopen. Nee, dat werkte niet.

Ondertussen is het grappig om te zie hoe volslagen verschillend de tweeling met de lessen van Remco omgaat. Kitty staat ongecompliceerd ballen over het net te slaan, terwijl Anna bij elke slag zo veel aandacht besteed aan het perfecte voetenwerk en dat ze haar racket op de enigst juiste manier over haar schouder uitzwaait, dat ze meestal technisch perfect naast de bal slaat. Anna is van de regeltjes. Ongetwijfeld weet ze op school al haar klasgenootjes te vertellen hoe het wél hoort. “Nee Daniël, de drinkbekers voor het overblijven horen in het bovenste bakje.” Of: “Oh Lisa, je mag je pen niet in een etui doen! Die moet in het pennenbakje. En mag ik vanmiddag bij jou binnen?”

Gisteren zijn we nog op de club geweest, want de meiden willen ook tijdens de vakantie zoveel mogelijk tennissen. Als ze maar niet zo fanatiek als hun vader worden. Eén Bongers op de club met een slechte naam is meer dan genoeg. Ik heb zelf trouwens voor het eerst sinds tijden ook weer eens een beetje pijnvrij kunnen spelen gisteren. M’n broertje won, maar je begrijpt dat dat geflatteerd was.
Anna verloor van Kitty, want haar backhand liep niet.
Heerlijk.

dinsdag

Open brief aan AGV (All Green Vehicles)

Onderwerp: financiering

Gisteren naar de uitzending van Tegenlicht gekeken.
Me hogelijk verbaasd dat een groen bedrijf als AGV zaken wil doen met de RABO-bank. Ze weigerden bovendien geld in jullie bedrijf te steken.
Omdat jullie contacten hebben met Chinese banken nodigen jullie die uit. De Chinezen stellen als voorwaarde dat ze jullie bedrijf overnemen.
Dat is toch absurd!!

Ik kan me werkelijk niet voorstellen dat de groenste banken van Nederland, Triodos en ASN, niet bereid zijn te investeren in jullie prachtige bedrijf.
Hebben jullie daar contact mee gehad? Miste dat in de uitzending.

Vriendelijke groet Henk Bongers

Voor meer info over AGV zie http://www.allgreenvehicles.nl/

Dochters En Vaders

Het is altijd weer een verrassing wat er gebeurt als ik de kinderen van school haal. Of ze 'bij iemand binnen mogen', zoals dat tegenwoordig heet, of dat er iemand bij ons binnen mag.

Tussen de middag zat ik weer met vijf meisjes te lunchen. Ik heb er zelf 'maar' drie. Het was niet erg opwindend trouwens, met Femke, de tienjarige vriendin van mijn dito dochter en Dewi, een meisje dat niets lust van zes jaar, die net zo druk probeert te doen als haar vriendin Anna; mijn dochter dus. José en Femke lopen buiten te geiten, Kitty (ook zes) skeelert buiten en Dewi en Anna doen wie-er-boven-het-meest-pokkeherrie-kan-maken, denderen de trap af, springen op hun stoel aan de eettafel en gooien de eertse drinkbeker die ze tegenkomen om. De ernstig vaderlijke toon - die ik inmiddels erg goed beheers - waarmee ik de dames toespreek is tegenwoordig afdoende om de rust in huize Bongers te doen terugkeren.
Niets opwindends dus, zeker niet iets om over te gaan bloggen.

Toen ik de tweeling 's middags uit school ging halen werd het lastiger. Anna wilde met haar grote vriendin Naomi gaan spelen. Helaas, dat wilde Naomi's vierjarige klasgenootje Tara ook. Naomi (geen idee waarom ze zo populair is) kwam er niet uit wat ze moest doen en zocht hulp bij papa. "Ja, liefje, dan moet je kiezen", zei papa.
"Of jullie komen gewoon allemaal bij ons spelen", zei ik. Dat Anna en Tara elkaar niet kenden boeide niemand en dus gingen we gezellig thuis een sapje drinken, koekje eten, appeltje schillen en spelletje spelen. Dolle pret.
Mijn idee om naar het park te gaan, werd ook al met gejuich ontvangen door alle vier de meisjes (José was weer eens de hort op) en de laarsjes en de jasjes werden weer verzameld. Iedereen was zo goed als vertrekklaar, behalve Tara die niet opschoot met het aantrekken van haar laarsjes. Toen ik haar wilde gaan helpen, zag ik dat ze zat te huilen. Dikke tranen biggelden over haar roze wangetjes. "Ik wil naar papa toe", zei ze hartverscheurend. En als kinderen naar papa willen, hou ze dan maar eens tegen. Tien seconden later had ik papa aan de telefoon en weer tien seconden later stond papa voor de deur.

Want als dochters papa roepen is hij niet meer te houden. Neem dat nou maar van mij aan.

vrijdag

Overspel (2) (TennisZooi, gepubliceerd in clubblad Z.T.C, maart 2010)

In het vorige nummer was ik openhartig over de avances van enkele van onze gezinsleden met concurrerende tennisverenigingen gedurende de wintermaanden. Ik voelde mij schuldig en biechtte alles op, mede omdat ik had gehoord dat er iemand is die onmiddellijk straft en ik hoopte mijn straf aldus te ontlopen.

Welnu, dat was dus tevergeefs. Mijn tijdelijke contract bij T.V. De Blauwe Reiger heeft mij nog steeds niet meer gebracht dan dat ene potje tennis van begin december in de regen. De rest van de tijd waren de gravelbanen in Maarssenbroek met het uitmuntende afwateringssysteem en/of mijn lichaam niet speelklaar. Verdomd, Hij straft onmiddellijk.
Zelfs het kunstgras van P.V.C. bleek de sneeuw niet af te kunnen voeren, zodat de tennislessen van onze bovenmatig getalenteerde dochter al een maand of twee niet doorgaan. Stront gebeurt, zoals de Engelsen zeggen.

Ik ben bang dat ik voor Hem eerst diep door het stof moet gaan.
Beelden van een huilende Amerikaanse tv-dominee staan mij nog helder voor de geest. De arme schat had ook overspel gepleegd en vond het nodig om ten overstaan van de gehele Verenigd Amerikaanse natie zijn spijt te betuigen middels een tenenkrommende huilbui. Het zal wel opgelucht hebben, hopen we dan maar.
Ook aan Tiger Woods - voormalig ideale schoonzoon - kan onze demissionaire premier, als het om spijtbetuigingen gaat, een voorbeeld nemen. De beste golfer aller tijden belegde een - over de hele wereld uitgezonden - persconferentie om ons te vertellen dat hij het, ook na zijn huwelijk, met schandalig veel vrouwen had gedaan. Tussen zijn woorden door meende ik te horen dat hij dat bij voorkeur onder invloed van drank en andere psychedelica deed en dat het zelden om één vrouw tegelijk ging, maar dat zal wel aan mijn ranzige inborst liggen.
Samenvattend kwam zijn verhaal er op neer dat hij meende zich alles te kunnen permitteren. Hij waande zich God. En die straft onmiddellijk, zoals wij inmiddels weten.

Gisteren heb ik telefonisch contact gehad met Matthijs van Nieuwkerk en met die engerd van de EO (kies maar). Joséetje en ik willen zo snel mogelijk via een televisie-uitzending onze verontschuldigingen aanbieden aan alle ZTC-ers. Dat wordt fantastische emo-tv; ik weet hoe ik José aan het huilen krijg.
Voor iedereen die hier niet op wil wachten: we hebben er spijt van, José en ik.
Nee, echt.

maandag

Een week na de begrafenis van mijn moeder

Lieve Ma

Je hoeft je geen zorgen meer te maken
Dat je kinderen pijn hebben
Als ze met hun step
Tegen een lantaarnpaal aanrijden

Je hoeft je geen zorgen meer te maken
Zorgen over je kleinkinderen
Dat ze kou vatten zonder jas
Bij vijfentwintig graden

Je hoeft je geen zorgen meer te maken
Zorgen over mij
Dat ik speciaal voor jou
Een pak sinaasappelsap zou moeten openmaken
Je hebt liever iets dat openstaat

Je hoeft je geen zorgen meer te maken
Dat je dingen vergeet
Dingen die net verteld zijn
Of dingen die je net gevraagd hebt
Ook al ging het de laatste tijd alweer een stuk beter

Je hoeft je geen zorgen meer te maken
Zorgen over Eddie
Want je vindt Mariska een schat
En je wilt dat hij gelukkig met haar blijft

Je hoeft je geen zorgen meer te maken
Dat nemen wij wel van je over
Zo zijn wij

Want je gaf zo veel liefde
Dat we hopen dat we jou genoeg liefde hebben gegeven
Je hield van wandelen in het Julianapark
Met of zonder degenen die jou liefhadden
Je hield van Lingo en Matthijs van Nieuwkerk
Van Hutspot, U2 en Jantje Smit
Van de buurvrouw die jou liefje noemde
Van onze vrienden en vriendinnen die gek op jou waren
Van je zussen, broers, vader en moeder
Je hield ook van je man, van Paul Young en van God
En wat wij ook geloven
We gunnen jou een hemel
Een hemel zonder zorgen

vrijdag

Overspel (TennisZooi, gepubliceerd in clubblad Z.T.C, december 2009)

Ik moet jullie iets bekennen. Het valt me zwaar, maar het moet eruit. Er wordt binnen ons gezin door minstens twee personen vreemdgegaan. Kijk, voor een voetbalgezin is het de normaalste zaak van de wereld dat je overspeelt, maar in een tennisgezin is overspeligheid niet gewenst. Vind ik.

Het begon allemaal toen José (dochter, negen jaar) zo nodig op wintertraining moest. Onze (te) veelgeprezen tennisleraar geeft jeugdlessen bij P.V.C. in de winter en op ons tennispark zijn de sportieve mogelijkheden dan beperkt tot klaverjassen. Voor ik het wist had ik mijn lieftallige dochter lid gemaakt van de concurrent en opgegeven voor tennislessen bij Remco S. Natuurlijk, je schaamt je wel op zo'n moment, maar het is ongelofelijk hoe snel je over je principes heenstapt om de ambities voor een toptien-notering op de wereldranglijst van je dochter niet te dwarsbomen.
Als José in het voorjaar in aanmerking wilde komen voor bondstraining, moest ze nog wel een nieuw, want groter racket. Sinterklaas propt meteen een racket in haar schoen, dat volgens Remco nog te klein is. Een junior+-racket is voor een meid met haar mogelijkheden de standaard. Nu staat Joseetje met haar enorme racket (kijk papa, mijn racket is maar een héél klein stukje kleiner dan die van mama!) vanaf de baseline alle ballen over het net heen te rossen. Een Zuilenees op de kunstgrasbanen van P.V.C., dat gaat wel ver!
Maar het kan nog gekker.

Verblind door het vooruitzicht op mogelijke bondstraining liet ook ondergetekende zich voor de wintermaanden transfereren naar een vijandige vereniging. Nu staan ze bij 'De Blauwe Reiger' allang niet meer raar te kijken van een Zuilenees in Maarssenbroek, voor mij voelde het toch als hoogverraad, of overspel, zoals sommige mensen zeggen. Een Ajacied die voor de sportieve uitdaging naar Feyenoord gaat, zoiets.
Toen ik een paar weken terug voor het eerst de verregende parkeerplaats van de vijand opreed, zag ik dat alle omwonenden hun auto hier parkeerden. Dat had ik niet helemaal goed begrepen, want ook de vochtige banen en het clubhuis van 'De Blauwe Reiger' waren stampend vol. Ze tennissen hier allemaal in december! Rare jongens, die Maarssenbroekenaren.
Ondertussen tenniste ik daar - zelfs voor mijn doen - niet erg ontspannen, want ik speurde langs de banen naar ribfluwelen broeken en lange beige regenjassen, het uniform van de gemiddelde scout bij de tennisbond.
Op mijn verlanglijstje voor de Kerstman staat inmiddels ook een senior+-racket. Normaal doen wij alleen aan Sinterklaas, maar overspel gaat mij steeds makkelijker af.