dinsdag
Smurfinnentennis (TennisVisie, clubblad ZTC, december 2006)
"Wat heb je een énig jurkje aan, moppie!", hoor ik ze al zeggen tegen een aanstaand tennisvriendinnetje, tijdens hun eerste les van Remco.
"Dat racket vloekt wel een beetje bij je shirt, lieverd, ik heb nog wel de goeie kleur in mijn tas zitten, maar we kunnen ook onze rackets ruilen."
Remco: "Let je even op, Anna?"
"Ja Remco, maar wil jij dan alsjeblieft die sokken uittrekken? Die kunnen écht niet bij die schoenen!"
Ik stel me zo voor dat ze tennisschoenen met hakjes willen, een maillot onder hun rokje en naar binnen rennen als ze daar limonade zien.
Inderdaad, het zijn alledrie tuthola's, maar je lacht je wel kapot als je ze zo bezig hoort, want bovenstaande teksten kun je bij ons thuis in allerlei variaties horen.
Bovendien, tegen de tijd dat Anna & Kitty de club onveilig maken, heeft José het erover dat ze 'een hele coole backhand heeft' en dat ze 'een strakke partij heeft gespeeld en toch vet verloren'.
Ach, als ze het naar hun smurf hebben, vind ik alles smurf.
maandag
Anale sex achter kunststof kozijnen (2)
Met zes dagen vertraging wegens ziektes, zijn ze vandaag begonnen; de kozijnenboeren. Telefonisch was afgesproken dat ze van boven naar beneden zouden werken en dus hadden wij voor vandaag de bovenste kamer, op de tweede verdieping ontruimd.
zoekplaatje in onze tuin
Logisch dus dat ik bevestiging vroeg aan het vier man sterke team, dat vanmorgen om acht uur op de oude drempel stond. "Jazeker meneer, da klopt, we beginn'n bov'n." Gerustgesteld zaten Maria en ik even later aan de koffie en de meisjes aan de cornflakes, toen we nóg geruststellender geklop en geboor hoorden van boven. Ze waren begonnen.
Toen Maria naar haar werk was en José naar school, ging ik naar boven om even snel te douchen. Het (behoorlijk grote) raam van de badkamer op de eerste verdieping en de deur lagen er al uit. Slechts stofwolken resten nog. Oké, dan ga ik me wel meteen aankleden. Op weg naar mijn slaapkamer zag ik dat aan de andere kant van het huis ook Deventenaren bezig waren, in de slaapkamer van Anna & Kitty. "Jao, we bennen met vier, dus da gaat snel hé?" Ik benoemde de man die het duidelijkst Nederlands sprak tot hun woordvoerder en vroeg hoe het kon dat ze hier al bezig waren. "Nou de bovenste kozijnen passen niet en dus zijn we hier maar begonnen." Niets tegenin te brengen natuurlijk. Boerenlogica, had ik bijna gezegd.
Ik zal jullie de verdere (technische) details besparen en volstaan met het clichébeeld dat iedereen heeft van een verbouwing: een puinhoop, in dit geval dus in niet voorbereide kamers, die hadden ze zelf 'opgeruimd'.
Toen ze een kwartiertje later net zo makkelijk ook de echtelijke sponde gingen bevuilen met verrotte, gesloopte kozijnen, heb ik ze verteld dat ze verder overal af moesten blijven en dat ik koffie ging drinken bij mijn zus.
Zo, ik moet afsluiten want deze hoek moet nog ontruimd. Waarschijnlijk komen ze hier morgen dan niet.
zaterdag
De Zin Van Het Leven
Daar (titel) ben ik dag en nacht mee bezig en ik weet niet hoe het jullie vergaat, maar ik kom er maar niet uit. Sterker nog, het lijkt wel of het elke dag moeilijker wordt om er een enigszins bevredigend antwoord op te geven/bedenken.
Ik doe even een paar pogingen:
- Zonsondergang aan het Gardameer
- (Mijn) spelende en lachende kinderen
- Utrecht wint van PSV
- Bier
- Het leven van Geert Wilders wordt gered door een moslim
"Ik vind het prematuur om in dit stadium van de onderhandelingen iets te zeggen over de haalbaarheid en/of wenselijkheid van een dergelijk vergaand akkoord, mede gezien de precaire situatie waarin wij ons thans bevinden", is een goedlopende zin, maar is zonder verband onzin en zodoende zeker níet de zin van het leven.
Momentje, na het volgende biertje weet ik het.
Iemand anders die er al uit is?
donderdag
Een aanstekelijk type
Dat was een naaste collega
Die met bacillen strooide
Hornbacher dus
woensdag
Stilleven ('Hobbel', gepubliceerd in Straatnieuws, December 2006)
Volgens de reclame moeten wij allemaal aan het 'Zwitser Leven'. Ze zeggen dat het een gevoel is, maar hoe moet je op gevoel als een Zwitser leven? En als ze dat níet bedoelen, wat bedoelen ze dan wel? Ik bedoel, wie kan het zich veroorloven om op zijn vijfenveertigste, rollebollend met een blonde Miep, een paar maanden in een Jeep door Jamaica te tuffen? Gaat 'Zwitser Leven' dat betalen en zo ja waarom? Dat kan alleen maar als je ze in de loop der jaren een paar ton aan premie hebt overgemaakt. Straatnieuws ziet me aankomen.
Ook mijn vrouw zou het niet waarderen, als ik haar en de kinderen in de steek zou laten voor een giechelende schoonheid in een betoverend landschap. Ik vind haar wel eens een zeurpiet, maar hier kan ik in komen. Nee, een Zwitserleven, dat wordt niets.
Stiekem wil iedereen wel eens een ander's leven; het leven van iemand anders. Jaap verdient meer geld, Rita ziet er beter uit, Roger doet hét met jouw hobby en de kinderen van Linda zijn slimmer, leuker en liever dan die van jou. De vraag is of iemand anders leven ook een beter leven is: te leven of te beter leven, dat is de vraag. Ik hou het er maar op dat een ander's leven een droom is en dat de meeste dromen bedrog zijn. Bovendien, als al je dromen uitkomen, heb je niets meer om over te dromen. En als ik ergens geen zin in heb, dan is het in een saai leven.
Dan denk je dat je het helemaal gemaakt hebt en dan wil je wéér een ander leven.
Nee, als je ontevreden bent over je eigen leven, probeer je niet iemand anders leven te krijgen, maar je eigen leven een beetje anders te krijgen.
Soms wil ik de drukte van de stad en de gejaagdheid van Nederland ontvluchten. Een 'cottage' in Ierland, groene heuvels, wat schapen en een pub; meer heb ik niet nodig. Hoewel het wat vroeg is voor mijn memoires worden ze daar geschreven, naast een aantal technisch en stilistisch perfecte en toch humoristische verhalen die prinses Laurentien (AKO trouwens ook) versteld zullen doen staan. En de drukte om mijn verhalen in Nederland zal mij niet raken, want ik lig tussen de appels en de peren, met mijn rug tegen de bananen, in mijn eigen stilleven, te werken aan mijn volgende meesterwerk.
Daar zou ik mee kunnen leven.
vrijdag
Anale sex achter kunststof kozijnen
Vanaf a.s. dinsdag is ons huis een week lang een nóg grotere rotzooi dan het normaal al is.
We krijgen nieuwe kozijnen, een nieuwe voordeur en een nieuwe badkamerdeur. Krijgen ja, de bank betaald. Dat is maar goed ook, want onze financiële situatie staat dergelijke uitspattingen niet toe.
Dolkomisch ook hoe zoiets in zijn werk gaat, de besluitvorming van iets ingrijpends als een renovatie.
"We moeten binnenkort iets aan de nieuwe slaapkamer van Anna & Kitty gaan doen, Henk. Zullen we laminaat laten leggen?" Ja, dat vindt Henk een strak plan en dan moeten we nog een stapelbed kopen en had ik al gezien dat de kozijnen helemaal verrot zijn? Deze tekst uit de mond van een vrouw betekent in gewoon Nederlands dat de verf begint af te bladderen, maar evenzogoed moest er iets aan gebeuren. Vervolgens ga je de rest van het raam- en deurwerk inventariseren en voor je het weet sta je op het punt om een cottage in Ierland te kopen.
Omdat emigreren ons nog net iets te ver ging besloten we ons huis te laten vernieuwen. Dinsdag dus en dat wordt voor mij een vuurdoop. De meest ingrijpende huisoperatie die ik tot nog toe heb meegemaakt is het opmetselen van een nieuwe schoorsteen. Twee uurtjes werk voor snelle handen.
Kortom, ik ben benieuwd. Heb al vaak bij Kassa treurende mensen naast mismaakte woningen gezien, nadat de kozijnenboer was langs geweest.......
Gelukkig bezwoer de telefoonstem van ons kozijnenbedrijfje dat ze ons huis om gingen toveren in een paleisje. Daar zijn wij - Z.K.H. Henk en H.M. Maria - erg blij mee!
N.B. De titel is vooral bedoeld om veel hits te krijgen.
maandag
Een lekker stukje fietsen
"We gaan lekker een stukje fietsen, schatten!", had hij vrolijk tegen zijn meiden geroepen - meer als motivatie voor zichzelf dan voor zijn dochters. De bus was geen optie geweest, dat duurde te lang.
Nu kwam het lastigste gedeelte: twee kinderen in de fietszitjes krijgen zonder dat de fiets omlazerde. Dat gebeurde nogal eens bijna en soms helemaal, dankzij het revolutionaire, maar uiterst instabiele standaard. Met beide wielen stevig op de kletsnatte grond en Anna voor- en Kitty achterop besteeg hij zijn - of eigenlijk haar - fiets. De wind was hard en koud en blies zoals dat hoort in de verkeerde richting, de richting die hij niet op moest. Binnen tweehonderd meter waren hij en zij nat en merkwaardig genoeg vonden ze dat niet erg. Ze zongen zich met Sinterklaas Kapoentje en Zie Ginds Enzo warm, terwijl zij de wind door de bomen hoorden waaien.
Onbewust nam hij de kortste omweg naar zijn bestemming.
Met de wind in de rug was de terugweg een tegenvaller (net als de buurtwinkel onderweg, die voor een pak glacés en een pak karnemelk drie euro vijftien durfde te vragen).
Het was niet meer zo snijdend koud en met wind mee word je minder nat.
Thuisgekomen trokken ze alle natte kleding uit en genoten van de warmte van hun huisje.
Hij keek naar buiten of er een veldwachter of een groenteboer voorbij kwam.
Heerlijk, zo'n echte herfstdag!
woensdag
Als m'n haar maar goed zit!
De oplettende lezer heeft al gemerkt dat de naam Femke niet is gevallen en - hoewel ik normaal gezien niet snel Groen Links stem - is zij wel de enige die Het Punt aansnijdt: Het Milieu.
Terwijl de rest vooral bezig lijkt om zo goed/gezellig/gewoon mogelijk over te komen, probeert Groen Links tussen het gebabbel over hypotheekrente en asfalt door te schreeuwen: "De wereld gaat naar de kloten als we niets doen."
Je hoeft maar om je heen te kijken om te zien dat ze gelijk hebben:
- Gemiddeld 15 graden in november
- Mussenpopulatie in 15 jaar meer dan gehalveerd
- Gaten in ozonlaag worden groter
- Poolkappen smelten
- Natuurrampen volgen elkaar in hoog tempo op
- Het is bijna nergens meer donker 's nachts
- Enzovoorts, etc.
Inderdaad, De Aarde.
Amen.
dinsdag
Eis van 38.000 jaar cel voor verdachten Madrid
maandag
Rare jongens, die 'providers'
Afgelopen donderdag was ook erg leuk. Om een uur of vier was ik ineens signaalloos; geen tv of internet meer te ontvangen. Naïef als ik ben dacht ik aan een regionale storing. Dat hadden de buren natuurlijk ook. Niet dus. Toen ik om half acht uit het raam keek zag ik dat de buurman gewoon voetbal zat te kijken. Ik bellen met Casema. Tot mijn niet geringe verbazing had ik binnen tien minuten iemand te pakken! Dat was mij nog niet eerder gelukt, zo snel.
"Nee meneer, u bent niet afgesloten. Ik zal een storing voor u melden en dan komt er maandag iemand bij u langs. U vindt maandag te laat? Dan moet ik u inplannen voor een noodstoring. Morgen belt er iemand, hoop ik."
Pas toen ik de arme schat had opgehangen drongen zijn laatste twee woorden écht tot mij door en nee, ik werd vrijdag niet teruggebeld, dus belde ik zelf maar weer eens.
"Nee meneer, er belt alleen iemand als er een storing uitvalt en dat gebeurt niet vaak." "Verbind me dan maar even door met de financiele administratie." Daar aanbeland werd mij voor de zoveelste keer verzekerd dat ik binnen drie weken het openstaande bedrag teruggestort zou krijgen. Wij zijn benieuwd.
Ondertussen zitten wij wel drie dagen zonder tv en internet, dat kan toch niet in deze tijd? Maar maandagmorgen stond er wel een Casema-allochtoon voor de deur: "Ik heb de kruisdraden verwisseld, heeft u al weer beeld?" Nee, dat had ik niet, maar de volgende poging was raak! Één van hun topmonteurs had ons plugje er gewoon uitgetrokken. En daar betaal je dan dubbel voor.
Die lieden hebben niet eens een klachtenafdeling!
Ik wou dat je weer gewoon de PTT overal de schuld van kon geven. Mooie tijd was dat!
dinsdag
Straatvoetbal ('Hobbel', gepubliceerd in Straatnieuws, November 2006)
Wat mij opvalt, is dat ik het bij ons in de buurt sowieso niet meer zie; jongens die zo gauw ze vrij zijn met een bal de straat op gaan en pas weer naar binnen gaan als hun moeder ze voor de zevende keer geroepen heeft dat het eten klaar is. En dat terwijl de helft van de jongens een Brazilië- of Barcelonashirt van Ronaldhino heeft en de andere helft met Van Nistelrooij of Kuijt op zijn rug loopt.
Wij wáren Cruijff. Wij schoffelden als Van Hanegem, schoten vanaf een meter of veertig ballen in de kruising als Arie Haan en stopten onhoudbare ballen zoals alleen Jan van Beveren dat kon. Van 's morgens vroeg tot 's avonds laat voetbalden wij overal waar een garagedeur of klimrek dienst kon doen als doel. De straat was van ons en we geneerden ons niet om automobilisten te vragen ergens anders te parkeren. "Hier zou ik niet parkeren als ik u was, of wilt u soms een deuk in uw auto?"
Onze schamele uitrusting ging ons er niet van weerhouden de absolute top te halen, overtuigd als wij waren van onze onbegrensde mogelijkheden. Verbeeldingskracht was onze voornaamste kwaliteit; daarmee werden wij makkelijker wereldkampioen dan met Puma voetbalschoenen of met voetbalspelletjes van Playstation. Mijn vrienden en ik waren de echte straatvoetbalhelden.
Sinds kort gaat mijn oudste dochter wél mee naar F.C.Utrecht. Van het spel snapt ze erg weinig ("in welk doel moet Utrecht schieten, pap?", vraagt ze, meestal in de tweede helft), maar ze komt dan ook vooral voor het eten, het drinken, het zingen en het juichen. In die volgorde. Haar oudere nicht uit Houten, die tot groot verdriet van mijn zwager een fanatiek F.C.Utrecht-supporter is, wil ook wel een keer met ons mee naar het stadion. Zelfs haar dag en nacht gameboyende grote neef schijnt interesse te hebben om de familietribune onveilig te maken. De harde kern van onze familie breidt zich steeds verder uit en het wachten is op de eerste arrestaties.
Ach ja, het houdt ze van de straat. Helaas.
donderdag
Rotterdams Leed
Er komt nog méér leed uit Rotterdam dan alleen Feijenoord. Sinds dik een jaar heeft het AD een aantal regionale kranten overgenomen, waaronder het Utrechts Nieuwsblad.
En dus kijk ik nu elke morgen tegen dit soort voorkanten aan:
"Gek van keuzes", staat er als kop bij.
Dat heb ik ook regelmatig als ik terugdenk aan mijn keuze om het AD/UN aan te houden.
In dit geval slaan de kop en foto op de keuzes die wij als consumenten van kabel, telefonie, stroom etc. tegenwoordig moeten maken. Deze voorkant is nog redelijk beschaafd en journalistiek integer.
Valt vanmorgen - zonder waarschuwing - ineens de NRC-Next door de brievenbus! Daar werd ik ook al niet vrolijk van. Ik weet het, dit blaadje richt zich vooral op de jonge lezert, maar zijn die dan echt te lui om meer dan twee alinea's te lezen?
Als ik niet uitkijk ga ik binnenkort nog een Volkskrant kopen. Ga ik nog meer zeuren.
zaterdag
Lala
Louis van Gaal had in de rust uitgelegd dat Oranje in de eerste helft matig speelde. Ik denk dan: laat maar lullen die van Gaal, ik vond het leuk die eertse 45 minuten, jullie toch ook? Maar Hansje heeft Louis gehoord en zegt: "de eerste helft was erg slecht, hopelijk wordt de tweede helft beter." Dat lukte niet.
Het hoogtepunt vond ik echter de wissel van de Albaniër/Albaan/Albanees (ze wisten het niet bij SBS) Lala. Toen ik zag dat Lala eruit ging hoopte ik dat Tinky Winky erin ging komen, maar die bleek geblesseerd. Tinky Winky is altijd goed voor een doelpuntje. Toch jammer, het was zo'n leuke uitslag geweest: Nederland-Teletubbies: 2-2. Niet dan?
zondag
Süssersee
Süssersee
Omdat ik nog nooit op ski's gestaan had, kreeg ik van Martine en René privé-les. Waar je als oude man nog aan begint! Nadat de grondbeginselen mij waren bijgebracht, begon ik aan mijn eerste afdaling. Bochtje links, bochtje rechts, dat ging best, maar na het tweede bochtje vond ik de snelheid te hoog voor een derde en besloot rechtdoor naar beneden te gaan. Ook de hocke had ik al aardig onder de knie zodat mijn snelheid behoorlijk heftig hoog werd. Waar zitten de remmen op die dingen, dacht ik nog even, toen ik slalommend tussen lesgroepjes en snowboarders naar beneden suisde. Dat waren we dus vergeten, tijdens mijn eerste lessen: hoe remt men op ski's.
Wild zwaaiend met mijn stokken kwam ik onderaan de helling en gleed rechtuit, door de klapdeurtjes, de donkerbruine piste binnen om tegen de bar tot stilstand te komen. Ik bestelde een biertje, nadat ik een waarschuwing van de kroegbaas had gekregen wegens het dragen van latten in de kroeg. Gelukkig had ik genoeg geld bij me, want ik bleek met mijn skistokken twee rijk gevulde handtassen verzameld te hebben.
René kwam binnen: "Oké, dat ging prima, Henk. Ben je klaar voor les twee?"
René is grappig.
De afdalingen daarna gingen een stuk beter, maar ik ben toch meer in de wieg gelegd voor de après-ski; flauw maar waar.
Is dat trouwens ook een Olympisch alpinenummer, après-skiën?
dinsdag
Winkelhart Utrecht, 2007 ('Hobbel', gepubliceerd in Straatnieuws, Oktober 2006)
Het was druk in de computerwinkel in de binnenstad. Ongeduldig tikte meneer Klant met zijn vingers op de balie, waar drie verkopers eenzelfde hoeveelheid kopers van adviezen en apparatuur voorzagen. Zichtbaar gegeneerd probeerde mevrouw Klant haar man tot rust te manen. "We zijn zo aan de beurt, Jan, hou je in", zei ze zo onopvallend mogelijk tussen haar tanden.
Ondertussen had koper A met duidelijke tegenzin een belachelijk dure inktcartridge voor zijn spotgoedkope printer afgerekend, zodat er een verkoper beschikbaar kwam. Wild gebarend en kuchend probeerde mijnheer Klant de aandacht van de vrije verkoper te trekken. De verkoper deed in zijn vrije tijd aan amateurtoneel en deed net of hij meneer Klant zojuist pas opmerkte.
"Mijnheer, kan ik u misschien ergens mee van dienst zijn?", sprak hij op nederige toon. Het sarcasme ontging meneer Klant.
"Ik wil die pc daar.", wees hij de verkoper naar een stelling vol digitaal vermaak. "Die blauwe."
"Een uitstekende keus, als ik zo vrij mag zijn. Als u even meeloopt? De blauwe zijn inderdaad van een prima kwaliteit. Daarnaast hebben zij standaard......"
"Ja, en dan wil ik graag dat flatscreen beeldscherm en die printer daar."
"Jan, moeten we niet eerst even rustig rondkijken?", probeerde mevrouw Klant.
"Rustig rondkijken, rustig rondkijken? We lopen hier al uren te hangen!", rondde Jan de tien minuten naar boven af. "Ik heb nog meer te doen!" Hoewel zijn vrouw niet kon bedenken waar haar man vandaag nog zo druk mee kon zijn, besloot zij zichzelf het zwijgen op te leggen.
Omdat de verkoper zijn standaard verhaaltjes over de apparatuur niet mocht houden van Jan, besloot ook hij verder te zwijgen. Er viel een ongemakkelijke stilte, waarin de verkoper wachtte op afdingpogingen van zijn eigenaardige klant. Deze kwamen niet.
"Oké, inpakken en wegwezen.", zei hij alleen.
Pas toen de verkoper in het magazijn was om de dozen te halen, durfde mevrouw Klant weer wat te zeggen.
"Je hebt niet eens afgedongen, Jan! Zoveel haast hebben we toch niet?"
Bedroefd over zoveel onbenul keek hij zijn vrouw aan.
"Waar hebben wij het autootje staan, schat? Precies, op het Paardenveldje. En hoeveel centjes moest ik in het metertje gooien voor een uurtje parkeren, lieverd? Inderdaad, tien eurootjes. En omdat ik maar achtenhalve euro had is de parkeertijd nu bijna om, dus als jij nog ergens een kopje koffie wilt gaan drinken, moeten we nog tien euro voor de meter en tien euro voor twee cappuccino hebben. Zullen we dat thuis maar doen, die koffie?"
zondag
Motivatieproblemen (TennisVisie, clubblad ZTC, September 2006)
Als verdedigend achtstefinalist op de meeste onderdelen begon ik met frisse tegenzin aan de clubkampioenschappen. Voor wie mij kent als de altijd gemotiveerde tennisfanaat komt dit ongetwijfeld als een schok, maar voor mij hoefde het niet zo nodig, dit jaar. Mijn laconieke houding op de baan was voor veel leden een onaangename verrassing en ik wil daar graag op deze plaats verantwoording voor afleggen. Er wordt namelijk van mij verwacht (geëist?) dat ik luidruchtig mijn missers becommentarieer en dat mijn rackets na een toernooi moeiteloos hun vliegbrevet halen. Ik begrijp dan ook de teleurstelling bij mijn fans dat hier tijdens de afgelopen clubkampioenschappen geen sprake van was. Mijn oprechte excuses hiervoor. Er waren echter ook verzachtende omstandigheden:
- Ik begon behoorlijk gestresst aan het toernooi, vanwege drukte (kinderen) en beslommeringen (breek me de bek niet open) thuis. Waar andere mensen agressief of onrustig worden bij stress, word ik ongeïnteresseerd.
- In het eerste weekend speelde ik 5 (vijf!) wedstrijden, waaronder 4 (veel) driesetters. Daar zouden zelfs Arjo Smits en de familie De Meulenmeester tennismoe van worden!
- De deuceregel, waarbij na 40-gelijk het volgende punt de gamewinst opleverde. Het argument dat partijen hierdoor minder lang duurden en niemand hierdoor aanwijsbaar bevoordeeld werd klopt weliswaar redelijk, maar dat geldt ook voor:
- Het spelen met aan elkaar gestrikte schoenveters.
- Het vervangen van de tennisbal door een skippybal.
- Het spelen met vijftig kilo lood om je middel.
Kortom, van de deuceregel werd ik ook al niet enthousiast. - Een gewonnen poulepartij die niet meegerekend werd, vanwege het terugtrekken van de tegenstanders. Dat heb ik weer!
Nee, dit waren niet mijn clubkampioenschappen.
Gelukkig heb ik nog wel een onderdeel gewonnen: het blijven zitten tot sluitingstijd. Maar ja, daarvoor ben ik elk jaar als eerste geplaatst.
Woede
Maar ik zweer het je, ze zoeken je dan ook wel, hoor! Hoe kunnen we Henk vandaag eens pakken, hoor je ze denken. Boos willen ze je zien en boos zullen ze me krijgen, neem dat maar van mij aan. Jullie willen voorbeelden, maar vergeet dat maar lekker, want dat maak ik toevallig wel zelf uit, ja?!
Man, ik had zelfs geen zin in een biertje en dat ik er dan tóch één neem om mezelf te pesten, zo'n dag. Nee, de woede is nog niet gezakt, ik gesel mijn toetsenbord met veel te harde aanslagen en backspaces wegens te veel toetsen tegelijk en het lucht niet eens op!
Eigenlijk begon het gisteravond al, maar omdat ik te trouw ben aan mijn vrienden ga ik niet vertellen wie het was, die mij als eerste een klotegevoel bezorgde. Hij weet het zelf wel, als hij dit leest. Dat zal hem leren.
Zelfs bij een leuk telefoontje hoef ik van mijzelf niet te lachen en ook al is Koefnoen best leuk, ik draag mijn kwade gezicht tot het eind. Als je een kutdag hebt, moet je daar zo lang mogelijk van genieten. Dat maakt de topdag van morgen toch ook mooier? Bovendien, je gezin moet toch weten dat je boos bent en blijft? Daar hebben ze recht op. Het contrast met die altijd-gezellige-manlief-en-papa is des te groter als je het goed volhoudt, je woede.
En nu wil ik kusjes, lieve bemoedigende woordjes en vreselijke slijmverhalen.
Eén voor één graag.
woensdag
Geen Bergen aan Zee
Dan gaan we dat binnenkort maar eens proberen. Voorlopig genieten wij met zijn allen nog maar even van een stadje op een berg.
Inderdaad, bij bewolking trokken wij het binnenland in.
vrijdag
woensdag
Bergen aan Zee (4)
Misschien waren onze béste vrienden nog wel de buren, de vriendenclub die ons belegerde met vier caravans en een man of zestien. We kregen alle inheemse hapjes en drankjes van ze te proeven, als ze weer eens met zijn allen zaten te tafelen. Nee, daar heb ik geen foto van.
De voornaamste belangstelling van onze buren ging uit naar de kinderen. Daar zijn ze in Italië gek op en ze mogen dan ook alles; reden waarom zoveel Italianen verknipt zijn.
Nu hebben wij ontzettend leuke kinderen met blonde haren. Ja, hou ze dan nog maar eens tegen.
Als wij een klein blondje voor straf in de caravan hadden gezet, kwam de buurvrouw langs om haar te bevrijden.
Als echte Hollanders hadden wij ons niet geheel aangepast aan de Calabrese dagindeling. De eerste dag gingen wij dan ook gewoon om half acht (dat is toch laat?) eten. Dan konden de kinderen op tijd naar bed. Een gratis tip van mij: dat moet je dus niet doen.
Als Italiaanse buren gezellig praten over de telefonische bereikbaarheid van de spoorwegen, lijkt het alsof ze slaande ruzie hebben. Bovendien wordt zo'n discussie tot een uur of één op hetzelfde volume voortgezet.
De rest van de vakantie hebben we tussen 2100 uur en 2300 uur gegeten.
Iwan en Anna
Dat bleek voor niemand een probleem. Ze sliepen zelfs bij onze meegereisde vrienden uit Rome (Iwan, Linda & Sami) op schoot.
Échte vrienden.
dinsdag
Bergen aan Zee (3)
Op de eetfoto van gisteren dineer ik in een luchtig shirt. Vanwege de warmte, maar ook om mijn zucht naar shockeren te bevredigen. Het gaat hier namelijk niet alleen om een Juventus-shirt (voor de buitenstaanders: Juventus is betrokken bij een omkoopschandaal), bovendien staat er de naam van Zinedine Zidane achterop (voor ruimtewezens van Venus: Zidane gaf in de door Frankrijk verloren WK-voetbalfinale een kopstoot aan de Italiaanse houthakker Marco Materazzi).
Het dragen van dit bovenstukje leek mij een leuke manier om wat aanspraak met de autochtone bevolking te krijgen. Een Milanese (Milan-Juventus is net zoiets als Ajax-Feyenoord!) schone wist mij te vertellen dat dit shirt echt fouter dan fout was. Ik vertelde haar dat ik mij daar van bewust was en dat ik dat leuk vond. Haar Napoletaanse vriendjes Ciro en Genaro waren het met haar eens en nodigden mij uit om 's avonds naar een wedstrijd van Napoli tegen Juventus te komen kijken. Wat een toeval! Nog toevalliger was dat napoli ook nog eens won.
Om de Nederlands-Italiaanse betrekkingen niet nodeloos onder druk te zetten heb ik de volgende dag een Italiashirt van Canavaro gekocht en gedragen. Als ik mijn land kan redden voor tien euro, zal ik dan moeilijk gaan doen?
Normaal wel, maar in dit geval was een rustige vakantie mij wel wat waard. De populariteit van mij en mijn gezin steeg de rest van de vakantie naar recordhoogte.
Vrienden zijn te koop.
maandag
Bergen aan Zee (2)
Dit is onze caravan. Die hebben we inmiddels namelijk méér dan afbetaald na tweeëneenhalve week huur. Inderdaad, hij oogt wat klein, maar als je er een twijfelaartje en twee stapelbedjes inpropt, heb je een zespersoonscaravan. Voor de oorlog maakten ze geen grotere.
Dat was trouwens ook meteen alles wat er in de caravan stond, die bedden, want verder was er niets. Geen water, borden, bekers, pannen, bestek, dekens, gordijnen of airconditioning.
Wij vonden wel rolgordijnen en dat ze ongelofelijk stonken. Ze bevonden zich in een dusdanig vergevorderde staat van ontbinding dat we ze omhoog/opgerold moesten laten. Dan rook je ze niet.
Onze caravan staat op de prachtig - aan het strand - gelegen camping Il Valentino in Marina di Mandatoriccio, met koudwateropenluchtdouches, waarin je 's avonds geniet van de volgeplakte sterrenhemel. Of je gaat vanaf een uur of negen naar het halfoverdekte restaurant aan het strand, waar je alleen als buitenlander straffeloos cappucino na het geweldige eten kunt bestellen.
Italianen drinken alleen caffé (espresso).
Ondertussen speelt ober Ernesto op zijn twaalfsnarige gitaar met zes snaren.
Daar zou ik aan kunnen wennen.
Aan 's middgs eten aan het strand trouwens ook.
Bergen aan Zee (1)
In Calabrië sterft het van de Bergen aan Zee.
Op één van de (voor Calabrië) zeldzaam bewolkte dagen nam ik deze foto.
Inderdaad, het is er ontzettend mooi.
Mooi weer en een mooie omgeving; heeft een mens nog meer nodig voor een lekkere vakantie? Zeker weten, want er zijn natuurlijk altijd dingen die wat minder zijn. Maar dat horen jullie nog van me. In een vervolgserie over Italianen, Calabrezen, Campings aan Zee, caravans met te veel bedden en een gebrek aan plattegronden. Want Asterix had wel een beetje gelijk: het zijn rare jongens die Romeinen. Italianen trouwens ook.
zondag
TennisVisie (clubblad ZTC, Augustus 2006)
Zodra de temperatuur boven de 25 graden komt, daalt mijn activiteit naar het nulpunt. Ik blijf zo veel mogelijk binnen, beweeg minimaal en nu werden er ineens atletische prestaties van mij verwacht. Ik was er zo van in de war dat ik in Groenekan in de dubbel bijna een finaleplaats had gehaald! Mijn broer en partner trouwens ook.
Eerlijk is eerlijk, ook mijn tennistechnische vorderingen hadden een aandeel in de halvefinaleplaats en dus ook onze tennisleraar. Van hem heb ik geleerd om 'vooruit te tennissen'. De ballen vóór je raken terwijl ook je lichaam in een voorwaartse beweging is. Dat tennist inderdaad een stuk lekkerder. Vroeger dacht ik vaak: "Shit, mijn tegenstander slaat hem terug, ik moet weer!" Tegenwoordig gebeurt het wel eens dat ik denk: "Hoera, ik mag nog een bal slaan!"
Evenzo goed had ik het zondagmiddag wel behoorlijk gehad. Na twee zware partijen op de zaterdag moest ik op zondag een tweede ronde partij enkelen bij Luck Raeck. Ik stond tegenover een enorme fanaat, die 15 toernooien per seizoen afloopt en mij technisch en tactisch de baas was. Toch werd het nog enigszins spannend, vanwege mijn nieuw hervonden zelfvertrouwen. Alleen jammer dat mijn lichaam het in de tweede set wel leuk geweest vond, want ik was niet meer vooruit te bránden. Zelfs niet door de bloedhete zon. Ondanks de liters water die ik weg had lopen werken was ik behoorlijk oververhit.
Na de partij nam ik een paar biertjes, legde een natte handdoek in mijn nek en mijn benen op de stoel voor me. Een uurtje later dacht ik weer helemaal de oude te zijn. Toen ik echter een uurtje later thuis zat te eten, heb ik zitten zweten zoals ik nog nooit gezweten had! Ongelofelijk hoeveel water er uit mijn poriën kwam stromen!
Wat mij betreft mogen ze bij temperaturen boven de dertig graden alle tenniswedstrijden (maar in ieder geval die van mij!) afgelasten.
zaterdag
HeetHoofd
Door de warmte functioneert mijn brein bepaald niet optimaal. Het bevindt zich eigenlijk in een soort 'stand-by'-stand, om oververhitting te voorkomen alleen bruikbaar in noodsituaties.
Het bijwerken van een weblog valt niet onder de categorie 'noodsituaties'. Logisch ook als je bedenkt dat een werkende pc nog eens voor extra warmte zorgt.
Vandaag was een topdag voor mij en mijn grijze massa: het regende en de temperatuur zakte (tijdelijk) naar een historisch minimum van 22 graden! Wat een sensatie, voor iemand die bij temperaturen boven de 25 graden al begint te sudderen.
Evenzogoed onvoorstelbaar dat deze zelfde jongen volgende week maandag vertrekt naar Rome, om vervolgens door te trekken naar Calabrië, het heetste stukje Italië! Zo mogelijk nog vreemder is dat ik dit bedacht heb terwijl mijn hersenen nog optimaal functioneerden. Ergens in November geloof ik.
Calabria
Nou ja, het moet maar.
maandag
Behoud de natuur; koop een auto!
Een Daihatsu, vinden zij, want die vervuilt minder dan de gemiddelde andere auto.
Ja zeg, zo kan ik het ook!
Roken brengt u en anderen in uw omgeving ernstige schade toe; koop filtersigaretten!
Heeft de reclamecodecommissie zitten slapen? Of hebben ze van Lee Towers een Daihatsu gekregen?
zondag
Stadsgeluiden ('Hobbel', gepubliceerd in Straatnieuws, Juli 2006)
Want dat er nog wel geluid bestáát is duidelijk, het is voor ons alleen niet meer dan ruis, op zijn hoogst een hinderlijke afleiding van onze visuele verslaving.
De laatste maanden ben ik mijzelf aan het trainen in het bewust horen. Dat zou u ook eens moeten proberen. Ik zet een stoel in de tuin en ga - met lapjes voor mijn ogen - een kwartier lang alle geluiden in mij opnemen. Het is een sensatie om dingen te horen die je anders over het hoofd ziet. Zien is makkelijk, luisteren is een kunst.
Als mijn beeld verdwenen is hoor ik een trein langskomen en langzaam in noordelijke richting wegsterven. Te langzaam om volgens schema in Amsterdam aan te komen. Ik hoor twee mannetjesvogels ruzie maken om een aantrekkelijk wijfje, het valt mij op dat ze voortdurend dezelfde argumenten naar elkaar schreeuwen, een minuut of tien. "Ze is van mij!" "Nietes, ze is van mij!" Dit duurt mij te lang, dus ik richt mijn aandacht een andere kant op en tref nog net de schuurmachine van een verre overbuur, die zijn huis al drie maanden aan het opknappen is. Hij gaat een bakkie doen, want het wordt alweer stil in die hoek. Mijn oren speuren naar nieuwe geluiden.
De ijscoman is veel te laat, want de kinderen liggen al lang op bed. Een helikopter speurt naar wietkwekerijen, aan de huwelijksnacht van Priscilla en Wesley komt al wekenlang geen einde, doffe harde knallen van een paar kilometer verderop waar ik nooit iets over in de krant lees en ik luister naar de schutting die altijd kraakt, maar ik weet nooit waar.
Ik hoor de laatste tijd bijna alles, hoef niet meer na te vragen wat iemand zei of vroeg, begrijp het vaak zelfs. Mijn leven is completer geworden.
Als u deze oefening liever niet in het openbaar (mijn tuin is niet erg privé) doet, kunt u het ook eens in bed proberen. Het is namelijk ook een goede manier om in slaap te vallen.
Enfin, luister maar.
donderdag
Aaaaaaaah! To Be Young Again.
Wat een energie, wat een tempo, wat een spelplezier! Franz Ferdinand is zoals Rock and Roll ooit bedoeld was. Gillende meisjes, hossende jongens en lekkere muziek. Als veertiger voel je je even verloren tussen al dat jeugdige geweld, maar de onweerstaanbare drang om mee te doen overwint gelukkig al snel de misplaatste vader-met-drie-kinderen-bedaagdheid.
Heerlijk om een avond lang weer negentien te zijn!
zaterdag
Gewaagde Voorspelling
Ze gaan dus winnen vandaag, laat dat duidelijk zijn! Ondanks een uitermate negatieve balans tegen Portugal (maar één keer gewonnen in een wedstrijd of acht), weet ik het bijna zeker. Geloof me, die Portugezen schijten in hun broek voor 'ons'.
In een vlaag van verstandsverbijstering laat ik Nederland zelfs wereldkampioen worden in een pooltje.
Hebben jullie net zo veel geloof in mij als (ik) in oranje?
donderdag
Geen Tijd
Inderdaad, geen tijd!
Wel een mooie tijd trouwens.
woensdag
Een Crimineel Goeie Partij
Volgende week zal ik de oprichting van een nieuwe politieke partij bekend maken aan het volk. De PZC ( Partij voor Zware Criminelen) gaat zich hard maken voor de acceptatie van criminele veelplegers. We leven tenslotte in een vrij land, waarin iedereen zijn eigen partij heeft, die opkomt voor de eigen belangen. Ook pedofiele kinderpornoproducenten krijgen hun eigen spreekbuis, maar niemand die zich bezig houdt met ons soort mensen. Vanaf volgende week zal dit veranderen.
Onze speerpunten:
- Een kleptomaan is ook een mens. Van vervolging kan geen sprake zijn.
- Moord heeft zeker zijn goede kanten. Daar mag ook wel eens naar gekeken worden. Wie willen we kwijt in dit land?
- Verkrachters lopen ook wel eens een druiper op. Het zijn hele gewone jongens die ons respect verdienen. Ze neuken gewoon graag.
- Iemand moet die junkies toch van drugs voorzien? Pak de dealer daar niet op, zeg.
- Gratis openbaar vervoer.
- Verhoging van de milieuheffingen.
- Afschaffing van de sollicitatieplicht.
U ziet, we hebben een brede maatschappelijke visie. Sluit u aan!
Stem Henk B.
dinsdag
Het Nieuwe Wonen ('Hobbel', gepubliceerd in Straatnieuws, Juni 2006)
Ik ben er niet zeker van of het een landelijk fenomeen is, maar bij mij in de buurt worden op het moment huizen verkocht en/ of te koop aangeboden. Niets bijzonders, zult u zeggen, maar daar vergist u zich toch. Het gaat mij namelijk vooral om de manier waarop één en ander plaatsvindt.
Als je als gewone jongen een huisje koopt, ga je de muren van de woonkamer en de slaapkamers sausen en je trekt erin. Klaar. Maar zo makkelijk gaat dat hier niet meer. In Zuilen rijden aannemers af en aan om gigantische dakkapellen te bouwen, nadat de gehele binnenkant van de woningen is leeggesloopt en met nieuwe materialen is gevuld. Waarna de buitenkant wordt gezandstraald, afgelebberd, geschilderd en gemoderniseerd. Zo'n klus duurt gemiddeld een maand of vier, waarbij de benodigde afvalcontainers al die tijd op mijn parkeerplaats staan. Dat lijkt wat overdreven, gezien de twee dagen, waarop er daadwerkelijk afval gestort wordt. Omdat het bij ons niet gaat om vrijstaande huizen met riante tuinen in een buurt met liberale stemmers, maar om tussenwoningen in een volkswijk, ga je je toch afvragen hoe dat nou zit met die kopers. Ik zie eigenlijk maar een paar mogelijkheden:
- De kopers zijn stuk voor stuk zo afgrijselijk rijk, dat ze na de koop nog een half miljoen voor verbouwingskosten over hebben. Zo wordt een oude dokterswoning op honderdvijftig meter nu al maandenlang door een - professioneel - mannetje of zes onder handen genomen. Het kostenplaatje past de komende 25 jaar niet in mijn budget, dunkt me. Maar deze multimiljonairs gaan vervolgens gezellig in onze volksbuurt wonen, vanwege de nabijheid van een supermarkt en een fietsenmaker. Lijkt me niet hè?
- De kopers zijn niet geïnteresseerd in de woning, maar in het handelsobject. Als de werkzaamheden zijn uitgevoerd, komt er weer een bord met te koop of te huur aan het huis te hangen. Ik schat zo in dat de dokterswoning uit de vorige optie door een student of twaalf bewoond gaat worden. Paps koopt een appartementje - een halve dakkapel - voor een tonnetje of tweeënhalf en dochterlief kan lekker studeren in een belegging. Handelaar blij, papa blij en Merel tevreden.
Inderdaad, de handelaar lijkt me de meest waarschijnlijke van de twee en tevens de meest desastreuze voor de woningmarkt. Als dit zo doorgaat is er binnenkort geen eengezinswoning meer te krijgen voor minder dan een half miljoen.
Zou ik dat ook kunnen, een dakkapelletje bouwen?
zaterdag
Captain zijn is leuk (TennisVisie, clubblad ZTC, Mei 2006)
In de maanden maart en april heb ik een 40-urige werkweek gehad aan het bellen van mensen, die in theorie bij ons in het team konden spelen. Na de 25ste definitieve afzegging bekroop mij steeds meer het angstige gevoel dat mensen een andere reden hadden, dan het niet aankunnen van ons gigantische niveau. Hoewel dit laatste een heel begrijpelijke reden is, natuurlijk. Nee, ik werd bang dat ze gewoon niet met ons een gebakje wilden eten, de baan op gaan en een biertje drinken!
Uiteindelijk kreeg ik - met behulp van onderhandse gelden en beloften over overwinningspremies - toch de benodigde invallers bij elkaar. Op de wedstrijddag van morgen (14 mei) na. Als captain van een competitieteam ben je een bevoorrecht mens. De hele week heeft KPN weer van mijn vruchteloze zoektocht naar een invaller kunnen genieten. De deze week door mij getelefoneerde leden hebben weer kosten, noch moeite gespaard om aan een invalbeurt in Heren zondag 35+ te ontsnappen. Ik heb vliegreizen naar Andalusië, Rome, Singapore en Langweer genoteerd; alsmede, tevens en ook operaties aan knieën, schouderbladen en baarmoeders. Daarnaast doen ook de fysiotherapeuten, chiropractors en gebedsgenezers momenteel goede zaken in Zuilen en omstreken.
Ten einde raad heb ik mij vandaag - op illegale wijze - verzekerd van een vierde man voor morgen. Omdat mijn oplossing reglementair niet helemaal zuiver is, lijkt het mij niet verstandig hier details over te geven. De bond zou mee kunnen lezen, nietwaar?
Maar, hij is in ieder geval 35+, John McEnroe. Ja toch?
maandag
Filmster en toch gewoon gebleven (2)
Als je lang genoeg wacht (bijna 4 minuten) zie je Marta Tura in 'Tivoli de Helling' en - uiteraard - mij en de andere concertbezoekers NIET.
Daar gaat mijn filmcarrière!
donderdag
Ongewenste Kinderen
Ik denk sowieso vaak als ik zo'n slinger met de tekst "HOERA (HET IS) EEN JONGETJE!" zie hangen: bedoelen ze hier stiekem "GELUKKIG IS HET GEEN MEISJE!"? Of - als het een meisje is - "SHIT HET IS EEN MEISJE!"?
Een ongewenst meisje?
Persoonlijk had ik hier bij de geboorte van José geen last van; ik wilde namelijk graag een meisje. Dat heb ik waarschijnlijk zo vurig gewenst dat ik 3,5 jaar later werd verblijd met de komst van de tweeling (Anna & Kitty).
Ik ga voortaan toch eens beter opletten als ik een vader of moeder met een kinderwagen voorbij zie lopen en het gezicht staat niet al te vrolijk. Ik zal het ze gewoon vragen: "Zozo, chagrijnig? Een meisje zeker?"
dinsdag
Blokkerdozen ('Hobbel', gepubliceerd in Straatnieuws, Mei 2006)
Hoeveel vrouwen zijn er niet verslaafd aan de Blokker? Waar mannen minstens elke zes minuten aan sex denken, denkt de gemiddelde vrouw dan aan opbergdoosjes. Opvouwbare kratten, stapelbare dozen, kleine doosjes met lollige dekseltjes; allemaal vervaardigd uit eenvoudig verwoestbaar plastic, zodat er elke week weer nieuwe handige doosjes gekocht moeten worden. Bij de Blokker, dat moge duidelijk zijn. Vorige week kwam mijn vrouw met de laatste revolutie op doosgebied thuis, de doos op wieltjes. Enorm handig om onder het bed te rollen en uiteraard onmisbaar voor elke doosbewuste vrouw. Om al die grote en kleine opbergdoosjes een beetje fatsoenlijk gevuld te krijgen, moeten er in de week na de aanschaf weer een hoop handige hebbedingetjes gekocht worden. En laten ze nou vreselijk veel handige spulletjes bij de Blokker verkopen!
Ook de ontwikkeling van de dweil staat niet stil bij de Blokker. Voor een stukje dweilbeleving dien je dan ook te beschikken over een geavanceerde dweiluitrusting. Gelukkig komt de eerder genoemde dozenfirma elke twee maanden met een nieuw, nóg handzamer modelletje, waarmee het reinigen van gladde vloeren bijzonder plezierig én een fluitje van vijftien Euro is.
Ik stuur tegenwoordig mijn oudste dochter mee, als mijn vrouw naar het Kruidvat (jaja) gaat voor luiers. Dan kan zij de boel een beetje in de gaten houden. Ze brengt vervolgens (ongevraagd) verslag uit van de koopjes die mijn vrouw - al of niet - heeft laten liggen.
Ondertussen gaat het niet goed met de schoenenmiddenstand. Alle negenenzestig schoenenwinkels in het centrum van Utrecht hebben te maken met dalende verkoopcijfers. Waar, niet al te lang geleden, elke vrouw zorgde dat ze minstens twintig paar schoenen in de kast had staan, heeft ze nu aan vijf of zes paar al voldoende. Dit fenomeen heeft verstrekkende gevolgen voor het hedendaagse huishouden. Omdat de schoenendoos uit de gratie is geraakt als opbergmiddel, dienen er telkens plastic dozen gekocht te worden, die een niet onaanzienlijke aanslag op het schoenenbudget teweeg brengen. En zo is het gekomen.
Is er nog iemand die zich afvraagt waarom menige vrouw als 'doos' betiteld wordt?
Evert (2)
Als je - zoals ik - een druk baasje bent, moet de accu zo af en toe eens opgeladen worden. Ik doe dat bij voorkeur in La Bella Italia. Even een weekje aan het Gardameer uitblazen. Die dekselse Italianen weten wel wat leven is, hoor! Parmantig komen ze aangelopen met de door mij bestelde lekkernijen. Als geen ander kunnen zij pizza's bakken en ijsco's fabriceren. Het trotse volk laat ook geen kans onbenut om te laten horen hoe vloeiend zijn Duits is. Waarschijnlijk zullen ze, tijdens het WK voetbal tegen onze oosterburen, hun verdedigende stellingen niet verlaten, om ze vervolgens een onvervalst Italiaans poepie te laten ruiken.
Maar ik dwaal af. De plicht en moeder de vrouw roepen, dus we gaan weer aan het werk.
De zwangere ballen van de samba-voetballers komen eraan!
Groeten van Evert te Napel
Het Nawoord van Henk: Zeg Rita, komt die Evert niet in aanmerking voor uitzetting?
donderdag
Filmster en toch gewoon gebleven
De film gaat over een Argentijns meisje dat fan is van de Nederlandse band Johan. De afstand tussen Buenos Aires en Johan maakt het voor haar uiteraard moeilijk om haar helden vaak te kunnen aanschouwen. De regisseur laat haar echter overvliegen voor een gefilmd concertbezoek. En dat is waar ik (waarschijnlijk) in beeld kom, als concertbezoeker.
De figuranten
Na een gedegen voorbereiding konden we om 17.15 uur gaan draaien. Nadat de jongens van Johan zich een beetje warmgespeeld hadden, konden de opnames voor de clip van de nieuwe single beginnen. Hierbij kon ik al mijn talenten in de strijd gooien. Van het bewonderend kijken bij de eerste take tot het springen tijdens de laatste take ging ik er vol tegenaan. Volgens de regisseur moest dat springen gebeuren tijdens het refrein. Altijd leuk om te vragen "wat het refrein is" natuurlijk, als je dat net vijf (maal drie) keer gehoord hebt. Dus riep ik dit naar de regisseur. Ik hoop maar dat dat nog eens te zien zal zijn tijdens 'the making of' van Johan's clip.
Na de opnames konden we nog gezellig babbelen met de bandleden. Wat een heerlijk normale gasten zijn dat zeg! Daar zou je je als filmster nog boven verheven gaan voelen.
woensdag
Italianen zijn dom
Een enge rechtse glibber
Met zijn connecties zou die hertelling wel eens erg voordelig voor Silvio uit kunnen pakken.
Het zal je vakantieland maar zijn!
maandag
Kijk papa, met losse handen!
Tijdens Parijs-Roubaix ging George Hincapie doodleuk rechtop zitten toen hij over een zware kasseienstrook reed. De reden was mij op dat moment niet duidelijk, maar daarom nog niet minder ernstig: hij had geen stuur meer. Dat dat niet prettig koerst blijkt uit bijgaande foto.
De ploegleiding van Hincapie had - verrassend genoeg - goed nieuws: er was geen sprake van een constructiefout! En nee, hij fietst niet voor een Belgische-, maar voor een Amerikaanse ploeg, met - dat dan weer wel - een Belgische ploegleider. Toch geloof ik niet dat George Hincapie en zijn ploegmakkers gerustgesteld zijn over hun materiaal. Blijkbaar hoort een afbrekend stuur bij de ongemakken van een "Trek"-fiets. Persoonlijk zou ik daar toch liever geen al te bochtige afdaling mee naar beneden suizen. "Maar nee mijnheer, de breuk van uw stuur was ongelukkig, maar zo construeren wij hier, hè?"
Om het komische karakter van de koers nog wat op te vijzelen, lieten die mallotige Fransen in volle finale even vrolijk een goederentrein de weg oversteken. Leif Hoste (een ploegmaat van Hincapie) slalomde tussen de spoorbomen door en werd gediskwalificeerd. Zijn reactie: "ik heb nochthans wel geremd, maar mijne remblokskes waren afgebroken. Allee, da gebeurt van bij ons vaker."
zaterdag
donderdag
dinsdag
zondag
De Gescheidenleving ('Hobbel', gepubliceerd in Straatnieuws, April 2006)
Het idee komt natuurlijk weer uit de Verenigde Staten, het land van de onbegrensde treurigheid. Er zijn daar radiostations die 24 uur per dag akoestische countrymuziek uit Alabama uitzenden. Wat mij betreft verpletterend saai, maar een Amerikaan vindt dat lekker overzichtelijk. Auto's horen groot te zijn en veel benzine te verbruiken, negers horen in getto's kansloos te blijven, indianen in reservaten en ouderen horen thuis in een Seniorenstad; anders lopen ze hun kinderen maar in de weg. En dus zitten er nu in Sun City, in de woestijn van Arizona 40.000 senioren samen oud en lekker overzichtelijk te zijn.
De initiatiefgroep Seniorenstad heeft het onderzocht: vier miljoen (!) Nederlandse senioren willen in een speciale Seniorenstad wonen. Dat maakt mij vooral nieuwsgierig naar de manier waarop dat onderzoek heeft plaatsgevonden. Ik geloof het namelijk niet. Ik vraag mij zelfs af of er wel 4 miljoen stuks van de doelgroep in Nederland wónen!
Het plan om alle Marokkaanse Utrechters onder te brengen in Kanaleneiland is niet zo ver weg meer, ben ik bang. Dat brengt me trouwens op enorm overzichtelijke ideeën. Utrecht is een studentenstad. Dan reserveren we de binnenstad toch zeker voor gewone studenten en Wittevrouwen voor het corps? Alle tweeverdieners gaan naar Leidsche Rijn, het poeha naar Tuindorp, betonvlechters naar Overvecht en Zuilen is alleen toegankelijk voor duivenmelkers. Ik geef het toe, het is natte vingerwerk, maar - eerlijk is eerlijk - wel heerlijk overzichtelijk.
Ik vrees dat de bedenkers van het seniorenplan ook wel nóbele gedachtes hadden toen ze een schetsje gingen maken, maar welbeschouwd komt dit plan er op neer dat we de samenleving nog verder gaan ontwrichten. Het is namelijk enorm handig om groepen met bepaalde kenmerken uit een minder gunstige omgeving weg te halen, maar het lijkt mij beter om iets aan die omgeving te verbeteren! Ouderen houden bijvoorbeeld niet van obstakels op hun pad en van los- of scheefliggende stoeptegels. En zo is er voor elke minderheid wel een ernstig probleem met een simpele oplossing te verzinnen.
Als dit soort plannen in de toekomst uitgevoerd gaat worden, hebben we het over 15 jaar niet meer over de Nederlandse samenleving, maar over de Nederlandse gescheidenleving.
Overzichtelijk ja, maar vooral verpletterend saai!
vrijdag
Deze kwam ik ook nog tegen
Een uitstekende gelegenheid om weer eens over (één van) mijn fantastische dochters te beginnen.
Wees nou eerlijk, dat is toch een fantastisch mooie meid?
Kitty
En nee, dat heeft ze niet van mij, maar van haar verdekt opgestelde moeder.
Gelukkig is ze niet zo lief als ze er uit ziet.
dinsdag
Het is niet eerlijk!
Anna & Kitty trekken hun jasjes aan. Kitty wil een pilapilu.
Ze mag de pilapilu van José.
"Mag ik de pilapilu van Femke?", vraagt Anna.
Femke had haar pilapilu vorige week laten staan, toen ze bij José kwam eten.
"Die hebben we weer teruggegeven aan Femke", zeg ik.
Als we naar buiten gaan wordt het droog. Dat maakt Kitty niets uit. Zij heeft een pilapilu en met twee handen stevig om de steel loopt ze vrolijk weg. Anna baalt, het is niet eerlijk, zij wil ook een pilapilu. Omdat het droog is heeft papa zijn pilapilu thuis gelaten.
Kitty stapt stevig door. Ik zie twee rode laarsjes ("met Pooh erop") onder een pilapilu voortbewegen.
Na een spannende wandeling komen we aan op school. Als de schooldeur open gaat, komen er twee meisjes naar buiten gestormd.
"Papa, mag Femke bij ons binnen?" Papa vindt het goed. De schat.
Op weg naar huis begint het te druppelen. Het druppelen gaat over in een hoosbui. Femke en José hebben de pilapilu van Kitty geconfisceerd, want als het regent heeft Femke natuurlijk niets bij zich. En voor vijf man is deze pilapilu net te klein.
Anna & Kitty krijgen zo snel mogelijk hun eigen pilapilu.
Dat is wel eerlijk.
woensdag
Felicitaties aan KPN
Eindelijk, KPN heeft een nieuw logo!
Daar heb ik al zo lang op gewacht!
Ik doe meteen alles wat niet KPN is de deur uit! M'n GSM, Wanadoo, Casema digitale kabeltelevisie, m'n stofzuiger, m'n vrouw. Alles!
Voortaan wil ik alles van KPN in huis.
Verkopen jullie toevallig ook lucht?
Oh enne, mag ik asjeblieft weer bij jullie komen werken?
dinsdag
Kijk Uit!
donderdag
Reasons to be chearful........(part 3)
En wat dacht je van deze?
- Dat de rook om mijn hoofd is verdwenen
- Dat ik mezelf bewijs dat ik het kan
- Het is véél te gemakkelijk om gewoon maar door te roken
- Misschien word ik wel gezond oud
- Zelfs als ik het niet word, heb ik mezelf niet veel te verwijten
- Ik word er actief van
- Zo af en toe moet je eens van slechte gewoonte kunnen veranderen
- De waterpijp schijnt in te zijn
- Niet roken is niet dodelijk?
- Ik ben niet meer verslaafd
dinsdag
Reasons to be chearful........(part 2)
Nóg 10 redenen om te stoppen met roken.
- Nog één shaggie en dan ga ik .....
En daarna nog één ja! Rokers lullen uit hun nek - Ik ben niet meer buiten adem als ik een trap oploop
- Wat zal dat eten weer gaan smaken!
- Zou dat ook voor bier gelden?
- Hagelwitte tanden
- Nooit meer drie (3!) shaggies bij één bakje koffie
- Rokers zijn de meest gedemoniseerde minderheid van Nederland
- Wisten jullie dat de neus een reukorgaan is?
- Het leven wordt (hoop ik) minder dwangmatig
Shit, ik heb mijn shag vergeten
Waar is mijn aansteker?
Na het toetje moet ik roken
En als ik opsta ook - Mijn kinderen willen het niet meer
maandag
Reasons to be chearful........(1)
- Ik zeg geen "even wachten, papa zit te roken" meer tegen mijn kinderen, als ze aandacht van me willen
- Mijn kleren stinken niet meer nadat ik ze een dagje gedragen heb. Nou ja, iig niet naar rook
- Minister Hoogervorst maakt zich zorgen om mij. Dat kun je zo'n man toch niet aandoen?
- In theorie houd ik 1000 Euro per jaar over
- Mijn fysieke conditie wordt beter
- Ik hoop hetzelfde van mijn mentale toestand
- Geen brandgaten meer in mijn kleding, stoelen, tafels, jassen, tassen en kinderen.
- Waarom zou ik eigenlijk stug vasthouden aan een bijzonder merkwaardige gewoonte?
- Ik hoef niet de hele tijd shag en as van mijn bureau en toetsenbord te blazen
- Ik wil het niet meer
donderdag
Het was een vreemdeling zeker (TennisVisie, clubblad ZTC, Maart 2006)
In het raampje van onze slaapkamerdeur zag ik het silhouet van een enorm hoofd. Mijn adem stokte en mijn hartslag demarreerde naar de 200. Omdat ik niet aan honkbal doe, heb ik geen knuppel onder mijn bed, maar een tennisracket onder mijn kussen. Het ligt niet echt comfortabel, maar het geeft een veilig gevoel. Tijdens avonden en nachten waarin niets gebeurt in ieder geval wel.
Zo zacht mogelijk klom ik mijn bed uit, pakte mijn racket en sloop naar de deur. De indringer was op weg naar de badkamer, hoorde ik. Daar slaan wij het grootste deel van onze goudvoorraad op, zodat enig fysiek geweld mij onvermijdelijk leek. Geluidloos deed ik de slaapkamerdeur open en stapte de gang in. Een enorme gestalte draaide zich om en hief zijn rechterarm op om naar mij uit te halen. Dankzij mijn korte achterzwaai was ik hem echter voor. Technisch perfect knalde mijn forehand op zijn linkeroor. Met een doffe dreun viel hij op zijn knieën en terwijl hij met zijn handen naar zijn hoofd greep bereidde ik een genadeloze dubbelhandige backhand voor. Ik draaide mijn heup keurig in, zakte licht door de knieën en haalde verwoestend uit. Hulpeloos zakte de kolos in elkaar. Voorzichtig boog ik mij over hem heen en hoorde hem zachtjes slissend zeggen: "Je blokkeert je rechtervoet als je een forehand slaat." "Bedankt voor de tip", zei ik en haalde nog maar eens door op zijn gehavende hoofd. Dit keer bleef hij roerloos liggen. Ik draaide mij om en wilde naar de telefoon lopen om de politie te bellen, toen ik een hand op mijn schouder voelde. Ik verstijfde en de hand begon aan mijn schouder te rukken.
"Papa, papa! Papa, mag ik bij jou in bed?", schudde Anna mij vragend wakker. Even later lag ik heerlijk tegen mijn tweejarige dochter aan, die ononderbroken aan het kletsen was over - naar ik aannam - ontzettend belangrijke zaken. Ik luisterde niet echt, want ik lag te genieten van het ontwaken uit een nachtmerrie, tot ik schrok van wat ik wél verstond.
"Papa, wie is die mijnheer die op de gang ligt te slapen?"
Als ik wakker geworden ben, vertel ik jullie wie het was.
De cartoon is van Ron Kaczor
woensdag
Stem PTT! ('Hobbel', gepubliceerd in Straatnieuws, maart 2006)
Al jaren staat 'hondenpoep' in de top vijf van de grootste irritaties onder Nederlanders. Terecht, want hoewel gemeentes maatregelen bedenken tegen poep verandert er geen drol. Zo is er nu naast de school van mijn oudste dochter een hondentoilet. Over de keuze van de locatie valt het één en ander op te merken - zoals de enorme stankoverlast voor ouders en leerlingen, vooral in de zomer. Maar dat de Hectors en Vlekkies schijt hebben aan een wc is het voornaamste bezwaar. Als moderne Hans en Grietjes markeren ze namelijk de hele route naar het hondentoilet met uitwerpselen. De liefhebbende baasjes zeggen hier niets van, laat staan dat zij iets opruimen! Je moet letterlijk slalommen om de school ongeschonden te bereiken en dat valt niet mee als je ook nog eens constant "kijk uit voor de poep!" tegen je kinderen ( ik heb er drie bij me ) moet zeggen.
Programmapunt 1: De formatie van een Taskforce Dogshit ( engels onderstreept het belangwekkende karakter van de zaak ). Een team van poepterreurbestrijders waakt over het juiste gebruik van het product hond. Baasjes die over de schreef gaan worden beboet. Veelplegers krijgen een taakstraf: het schoonmaken van trottoirs en profielzolen.
Stoepmisbruik is een ander, veel voorkomend probleem. Iedereen weet dat je, als BMW-bezitter, het recht hebt om op de stoep te parkeren. Daar kan ik mee leven. Maar als nu zelfs Fiat-Punto-bezitters hun stalen uitwerpselen op de stoep of op voetgangersoversteekplaatsen gaan parkeren, worden de problemen voor buggy- en rolstoelrijders enorm. Van de week kwam ik, met mijn dochtertjes in de buggy, mijn straat ingewandeld. Een enge buur had zijn fiets dwars over het trottoir geparkeerd, net genoeg ruimte latend voor mij om te passeren. Deze tussenruimte was een doorn in het oog van een aanstormende automobilist, die de beschikbare parkeerruimte benutte om zijn auto een meter op de stoep en op twintig centimeter van de fiets te stallen. Stomverbaasd keek ik de uitstappende aso na, te perplex om te schelden. Ík kon het rijwiel nog verplaatsen om mezelf en mijn buggy doorgang te verschaffen, maar doe dat eens als rolstoeler?!
Programmapunt 2: De Taskforce Streetwise deelt straffen uit aan wildparkeerders en aan mensen die hun voortuin en stoep gebruiken om overtallige huisraad op te slaan.
Stem PTT, in 2010!
vrijdag
Ziek
Als je dat wilde kon je Sven Kramer de afgelopen dagen 25 keer zien vallen tijdens de ploegenachtervolging, verbaal ondersteund door een "oh nee, neeneeneeneeneeneeneenee!" jammerende Martin Hersman. Hij haalde de woorden uit mijn mond.
De professionele relatie tussen Mart Smeets en Ria Visser is trouwens definitief voorbij. Nadat ze aan het begin van de O.S. op Marts hotelkamer aan het rollebollen geweest zijn, gaat Smeets regelmatig op genante wijze over Ria heen. Als hij weer eens naar de bekende weg heeft gevraagd en Ria dus het enig mogelijke antwoord geeft, valt hij uit: "Ja hallo!" Hij slikt tut hola in en de kijker en Ria blijven achter met een bijzonder onbehagelijk gevoel.
Smeets en Visser bekvechten over de boedelscheiding.
Het wordt nu toch echt tijd dat Mart Smeets van de buis gehaald wordt. Erg jammer voor de fans van deze pedante, betweterige en mediageile topjournalist, maar van mij mag hij voortaan thuis tegen zijn hond voor de 25.000ste keer zeggen dat "winnende coaches altijd gelijk hebben".
En die vogelpest dan; daarvan weet ik helemaal níet wat ik ermee moet! Dat komt waarschijnlijk omdat de geleerden het er niet over eens zijn. Regelmatig komt er nieuws over de vorderingen van de dode zwanen in de krant en op tv, maar ik hoor nooit eens iemand duidelijk uitleggen wat ons nu precies te wachten staat. Ab Osterhaus is inmiddels wel de bekendste viroloog van Nederland, maar zelfs hij blijft toch het liefst zo vaag mogelijk over de nabije toekomst. Hoe de ziekte verspreidt word, is bijvoorbeeld nog lang niet duidelijk.
Kijk, daar word ik nou ziek van.
zondag
dinsdag
Spotprenten enzo
De Britse media geven in deze het goede voorbeeld. Zij doen aan zelfcensuur. Geen Deense cartoons in 'The Sun'.
Tot mijn grote vreugde lees ik dat zelfs Balkenende daar niets voor voelt.
Maar helemaal verkeerd vind ik het plan niet. Als we elke keer dit soort gezeik (of erger) krijgen als een religieuze groepering zich gekwetst voelt, moet er maar iets gebeuren.
Dat van die gedragscode vind ik prima. Maar dan wel graag een code die de vrome mens uitlegt hoe je met andere zienswijzen en humor omgaat.
Ik word mijn hele leven al geconfronteerd met mensen die mij met hun geloofsbeleving lastig vallen. Volgens mij wordt dit door bijna alle gelovigen ernstig onderschat.
Waarom ik dan nog steeds geen kerk in de brand gestoken heb?
Naastenliefde en relativering.
donderdag
En toen was er licht.....
Een tijdje terug keek ze verbaasd naar buiten en zei: "Papa, donkej buiten!"
Dus wat zegt een ouder dan? "Ja Anna, de zon is gaan slapen." Dat zegt een ouder dan!
"Papa, tuin ook donkej!", ontdekt ze verschrikt.
"Ja lieverd en morgen wordt het weer licht buiten, want dan staat de zon weer op."
Ouders zijn vaak een beetje infantiel.
Anna nam deze verbazingwekkende informatie snel in zich op en zei:
"In tuin ook?"
"Ja, ook in de tuin, schat."
Dat controleert ze tegenwoordig elke morgen.
Ze weet inmiddels ook wel dat papa niet helemaal goed is.
José, Kitty en Anna zitten binnen in Thalfang.
woensdag
Oproep
Hierbij roep ik alle cartoonisten, columnisten en stukjesschrijvers ter wereld op, om het islamitische geloof en alles wat daarmee samenhangt, op humoristische, ironische én/of demonische wijze te kakken te zetten.
Het is onze plicht om dit zootje intolerante, leesblinde koranverslinders op zijn plaats te zetten.
Maar wel massaal graag; anders heeft het geen zin!
NB: Het christendom komt een andere keer wel weer aan de beurt.
maandag
Mijn Café ('Hobbel', gepubliceerd in Straatnieuws, februari 2006)
Nu is het ook niet meer zoals vroeger (je weet wel, vroeger, dat is die tijd van vóór de nieuwe zakelijkheid); het uitgaansleven in Utrecht. Waar de kosten in een jaar of tien zo ongeveer verdubbeld zijn, is het enthousiasme van de gemiddelde horecamedewerker gehalveerd. Een rondje van de zaak kun je tegenwoordig echt wel schudden, ook al heb je voor vijftig euri zitten innemen. Of probeer eens een biertje te bestellen in Ozebi om vijf voor één. "Nee mijnheer(!), ik heb alles net schoongemaakt en we gaan sluiten". Tien jaar geleden ging in die zelfde tent de deur op slot en kwam er geen vaste klant meer uít, tot een uurtje of drie.
Nee, de bediening staat tegenwoordig alleen nog maar zijn geld te verdienen, bij voorkeur zo moeiteloos mogelijk. Je kunt aan de depressieve hoofden van het personeel ook bijna altijd zien dat ze er nou niet direct voor hun lol - en al helemaal niet voor die van de klant - staan.
In de Postillon lieten we ons altijd vollopen van de rondjes die 'Dikke Willem' moest betalen, als hij als eerste tien punten had gehaald bij het toepen. Dat was pas lol, vond Willem zelfs! Nou ja, wij in ieder geval. Het enige dat in de Postillon - volgens mij - in tien jaar is veranderd, is dat wij er niet meer komen. Daar is het nu dus ook niet meer gezellig.
Het moet toch mogelijk zijn om een zaak in Utrecht te openen waar je ouderwets naar toe wilt omdat het personeel gezellig is, de prijzen schappelijk zijn en niemand naar huis gaat. Een plek waar mensen samenkomen, een café 'where everybody knows your name'.
De locatie en de naam heb ik hoogstpersoonlijk al voor de aanstaande ondernemer verzonnen. Nee, geen Cheers, maar 'Het Kleine Café Aan De Haven'.
vrijdag
Ordi moeders
Meestal ga ik even een bakkie doen in het café dat bij het zwembad hoort. De bedoeling is dat ik dan even lekker tot mezelf kom. Geen kinderen aan mijn hoofd, het leven overpeinzen, krantje lezen, shaggie draaien; dat werk.
Maar je kijkt zo af en toe ook om je heen natuurlijk. Er zitten daar altijd veel wegbrengouders, te wachten tot het uurtje voorbij is. Eén van die dames (inderdaad, bijna altijd vrouwen die wegbrengers) heeft mijn speciale aandacht. Het is zo'n echt volksmens, een ordi zoals wij zeggen. Hooggeblondeerd haar met een te hoog geplaatste, kronkelende paardenstaart op het verbaasde hoofd. Die doet een moeite om het elke keer weer exact het zelfde te coifferen! Ze heeft ook altijd een wat-mot-je-nou-uitdrukking op haar gezicht. Dit wordt mede veroorzaakt door het enorm strak getrokken haar en een mislukte wenkbrauwcorrectie. Hoewel ik het vreselijk vind, moét ik wel naar haar kijken. Je kent dat wel. Ik zal je haar verhalen besparen, maar haar toon is al net zo verbaasd en verongelijkt als haar hoofd.
Ook in de kantine, zit een moeder met haar jongere dochter een glas chocolademelk met slagroom weg te werken. De oudere dochter is aan het zwemmen, terwijl het kleintje wordt volgepropt met limonade, ijs én patat. Let wel, het gaat hier niet om alternatieven, ze krijgt alles! Je hebt als goede opvoeder behoorlijk last van plaatsvervangende schaamte en een enorme behoefte om de dame in kwestie de les te lezen. Het arme kind heeft een bolle kop en een - naar verhouding - matig gezet lichaam, dat door haar liefhebbende moeder uitgedijt wordt.
Ik ben bang dat ik weet op wie dat meisje gaat lijken.
zondag
Schuitje Varen
Zeven deelnemende boten voor een officieus wereldkampioenschap; lachwekkend toch?! Een Amsterdamse bank doet met twee boten mee en vertegenwoordigt daarmee 29% van het deelnemersveld. Voor het geinige bedrag van 20 miljoen Euro heeft ABN/AMRO twee scheepjes laten bouwen en ingeschreven. De andere vijf hebben denk ik minder geld. Zij dobberen van haven naar haven om reparaties te laten verrichten. Ze hadden beter met trage, zware, maar degelijke driemasters mee kunnen doen. Daarmee hadden ze meer kans op een podiumplaats gehad, dan met die gammele schuitjes waarmee ze een vissersplaatsje in India binnenvaren, voor de zóveelste reparatie. De plaatselijke bevolking staat gierend van het lachen aan de kade.
Brasil 1 maakt water
"Sir, boot stuk?" Lachsalvo bij de omstanders.
"Ja, onze kiel is afgebroken."
"Wacht even, ben zo terug. Ik ga meteen een nieuwe kielhalen! Waahahaha. Afdichtkit nodig? Rol plakband?"
Nee zeezeilen, dat is afzien hoor! Aan de wal.
vrijdag
Taskforce drills dop-outs?
Nounou, dat klinkt wel erg daadkrachtig hoor; een Taskforce. Veel daadkrachtiger dan een werkgroep natuurlijk. En drop-outs drillen in kazernes, dat is natuurlijk het toonbeeld van daadkracht. Drop-outs, lieve mensen, dat zijn denk ik werkloze criminele jongeren en drillen zal wel op militaire wijze opvoeden zijn, ben ik bang. Als dat geen stoer plan is, dan weet ik het niet meer. En wat klinkt dat in het engels toch weer ontzagwekkend belangrijk!
En daar is het natuurlijk ook allemaal om te doen. Het gaat er namelijk niet om wat je doet/voorstelt, maar of het lekker belangrijk klinkt.
woensdag
Nein, keine Kennzeichenplatte!
Dat is trouwens nog een hele toestand, als je platen worden gestolen. Wij waren in Duitsland en na de nieuwjaarsnacht hadden we een nummerplaatloze voorbumper. Van de dame bij het zwembad waar wij elke dag kwamen hoorden wij dat je dan meteen aangifte moet doen. Ik de politie bellen: "Sicher, mein Nummerschild ( zo heet zo'n ding dus) ist gestohlen worden, gewesen."
Gelukkig is mijn Oostenrijks vrij goed en dat konden ze in Thalfang ook best aardig volgen. Voor je het in de gaten hebt, sta je wel mooi meer dan een uur met twee Duitse wouten te praten. En voordat die er zijn vanuit een naburig gehucht, ben je ook al een uurtje uit je neus aan het fluiten.
Vervolgens moest ik in Nederland een vervangend kentekenbewijs aanvragen (kopen, bedoelen ze), waarmee ik dan weer die bordjes kon laten maken.
Vandaag heb ik ze dus gekocht, inclusief twee nieuwe nummerbordhouders (weer de kosten van een avondje snookeren naar mijn gros) en hoogstpersoonlijk erop geschroefd.
Ziet er evengoed wel erg stoer uit hoor, twee nieuwe nummerplaten!
maandag
De ConsumentenHenk
En dan te bedenken dat moi er deze maand zelfs twee keer in staat. Inderdaad, met mijn vaste column en als tester in "de grote bier-uit-blik test", met een verrassende winnaar. Om deze editie nóg onweerstaanbaarder te maken staan er ook nog eens twee prachtige foto's van mij bij. Twee keer Henk voor één geld; dat laat je toch niet liggen? Dat dacht ik. Nog verkrijgbaar tot eind volgende week bij de bekende dealers.
Daarnaast ben ik langzaam uit mijn winterdepressie aan het kruipen en ga mezelf met hernieuwde energie op mijn blog storten. Dat wordt weer afzien voor jullie als trouwe lezers.
Fijn dat jullie dit allemaal voor mij over hebben!