woensdag

Volgend Jaar

Het is jaren geleden dat ik jullie op 31 december lastig viel met mijn overpeinzingen. Middenin de megaaste winterdip in tijden ga ik me er toch aan wagen. Niet om terug te blikken (dan zet je je tv maar aan), maar om vooruit te kijken. Naar dingen die anders of beter kunnen en als die dingen niet anders of beter kunnen een manier vinden om er anders of beter mee om te gaan.
Roken omdat je de vorige hebt uitgemaakt, niet gaan joggen omdat je - komt dat even goed uit! - een reden hebt bedacht waarom dat niet zo handig is vandaag. Opstaan omdat je wakker wordt, nog een biertje nemen omdat je vorige op is en je de allerlaatste nog niet gehad hebt, niet naar bed gaan omdat je anders weer zo snel op moet staan. Dat moet beter kunnen. Zelfs als je dit een winterdip noemt.

- - - - - - - - - - - - - - -
LAATSTE NIEUWS:
Over enige ogenblikken komt er een koper langs voor de pooltafellampen die al 15 jaar in de schuur lagen en die ik dus te koop had aangeboden. Ik heb ze zojuist uit de schuur gehaald, het handvat van de plastic tas scheurde en de lampen zijn allebei kapot gevallen.
- - - - - - - - - - - - - - -

Dit had natuurlijk anders en vooral beter gemoeten, maar ik voel dat ik nu al op de goede weg ben. Ik heb niet gevloekt (want te hilarisch) en vind het vooral lullig voor de koper die twee minuten geleden voor niets langskwam.
En wat dacht je van de enorme partij scherven (Zie ook "De tip van Henk")? Als dat geen geluk brengt, volgend jaar!

donderdag

Dorien

Waarom Herna Verhagen wel en mijn zus niet? Sinds 2003 schrijf ik hier over van alles dat mij bezig houdt - of het nou de paus, Wilders, marktwerking, mijn kinderen, mijn vrouw of Herna is, daar schrijf ik dan iets over. Toch heb ik bijna twee maanden nodig gehad, om de moed op te brengen iets over mijn zus te vertellen. Zij heeft mij veel meer bezig gehouden dan Dafne Schippers, de tandarts van mijn kinderen of de machtigste vrouw van 2014, waar ik wél over schreef.

Maar iets schrijven over kanker - en al helemaal als het over de ongeneeslijke vorm van je zus gaat - dat doe je niet zo maar even. De lijdensweg van Dorien is ook een beetje mijn lijdensweg geworden. Ook als ik ertegen opsta woedt de kanker door, ik heb (letterlijk) haar pijn meegevoeld en kan alleen maar hopen. Hopen dat ze zich wat beter gaat voelen en dat ik haar een beetje kan helpen. De machteloosheid overheerst, maar we gaan door. Dat is het enige wat we kunnen doen.
Ironie? Ook Marnix Rueb had kanker

dinsdag

Herna Rules!

Herna Verhagen (48), voorzitter van de raad van bestuur van PostNL, is door maandblad Opzij uitgeroepen tot de machtigste vrouw van 2014.
Lijkt me een prachtig tv-format. Met vakjury, draaiende stoelen en sms-end publiek. Wel jammer dat deze kul serieus bedoeld is.
Herna, een vrouw, en krijg nou tieten, ze kan nog iets ook!
Eerlijk gezegd vind ik het triest en denigrerend, dit soort verkiezingen: voor de vrouw, maar eigenlijk voor de hele mensheid.
Dat binnenkort elke belangengroepering z'n eigen verkiezing gaat uitschrijven, daar vraag je om met dit soort acties. Mag ik even?
  • De machtigste homo. Winnaar wordt natuurlijk Poetin.
  • De machtigste dikzak. Kim Jong-un.
  • De machtigste dwerg. Wesley Snijder.
  • De machtigste gehandicapte. Oscar Pistorius. 
  • De machtigste Belg. Philippe Geubels.
Het belangrijkste kenmerk van deze gasten is denk ik dat het mensen zijn. Een heel aparte categorie, inderdaad. Kent u de subgroep bloggers? Uw stem graag!

maandag

Waarom Het Jammer Is Dat Mijn Kinderen Deugen

Natuurlijk, er zijn meer mensen die last hebben van, of overlast veroorzaken door beroepsdeformatie. Bovendien weet ik niet hoe de tandarts van mijn kinderen zich in haar vrije tijd gedraagt, maar dat het wereld- en mensbeeld van deze tandheelkundige enigszins verstoord is, werd mij snel duidelijk.
"Ze is wel erg aardig, hè pap?", zei mijn dochter nog toen we naar huis reden. Jazeker vond papa haar aardig. En een beetje raar. Erg nieuwsgierig ook.

"Wat drinkt mijn lieve schat 's morgens bij haar broodje (tegen kinderen praten alsof ze debiel zijn stelt ze op hun gemak, is het idee, denk ik)?", wilde zij weten. Melk was het enig juiste antwoord. Daar hadden wij geluk.
"Bij het middageten drink ik Yokidrink.", ging mijn dochter verder, niet vermoedend dat de tandarts hiervan zou schrikken.
"Daar zit zoooooooooo veel suiker in, heel erg slecht! En wat drinkt Kittietje als zij 's middags uit schooltje komt?" In de stellige overtuiging dat haar antwoord de aardige mevrouw blij zou maken, antwoordde Kitty dat het hier om vruchtensap ging. Nadat ik haar gereanimeerd had, legde de tandarts ons uit dat daar zoooooooooo veel suiker in zat en dat een glaasje water toch echt veel beter zou zijn. Naar later bleek geldt dit voor nog veel meer voedingsproducten, dat ze slecht voor je tanden zijn.
Deze mazzelkont zit al 15 jaar vast
Wij, als ouders, leven al jaren in de veronderstelling dat het eet- en drinkpatroon van onze kinderen bijzonder gezond en gevarieerd is. En daar gaan wij toch echt niet veel verandering in aanbrengen om die aardige mevrouw te plezieren. Voor de toekomst van het gebit van onze kinderen valt dus te hopen dat zij alle drie in het criminele circuit belanden en daar slecht in zijn. Voor een goed gebit moet je tenslotte opgesloten worden: op water en brood.

woensdag

De Foto-Onderschrift-Robot (De Tip Van Henk 2)

Nadat minister Asscher vorige week maandag wat slagen in de lucht deed over een toekomst met (nog meer) robots, vond de Volkskrant dat ze niet achter kon blijven. Afgelopen maandag opende de krant met de ronkende kop: "Trucks kunnen over 5 jaar onbemand de weg op". Uit het artikel blijkt dat het gaat om een truck die zelfstandig achter een bemande truck aanrijdt. Zoiets noem je een aanhanger, volgens mij (en een briefschrijver in de VK van vandaag).
Minister Asscher (uiterst links) en Dafne Schippers (midden) testen de nieuwe indoor-hordenbaan.
Ondertussen gaat het Stadsblad (Utrecht) vrolijk door met het plaatsen van lachwekkende en foutieve foto-onderschriften. Straatnieuws-hoofdredacteur Frank Dries heet bij de foto ineens Drost en als bij een foto staat dat Esther links op de foto staat, ga er dan maar van uit dat ze rechts zit. Maar zo debiel als de tekst bij een foto van Dafne Schippers maakt zelfs de gemiddelde zijinstromer in het basisonderwijs het niet.

Dafne Schapers
Kort samengevat: Dafne kreeg een 'ondershcieding' omdat ze sprintkoningin was geworden op de 100 meter sprint en de 200 meter sprint tijdens de EK atletiek in Zürich.
Jawel, de 100 meter sprint en de 200 meter sprint.
Dafne gaat zich nu specialiseren op de 60 meter middellange-afstand-steeple en de 10.000 meter sprint. Denk ik. En bij het Stadsblad moeten de foto-onderschriften geautomatiseerd. Vind ik.

donderdag

De Tip Van Henk (1): Gebruik Een Vliegenmepper

Vliegen zijn vervelend. Onbegrijpelijk dat zo'n beest 15 keer achter elkaar op hetzelfde plekje op je arm gaat zitten. Minstens zo onbegrijpelijk is dat je hem net zo vaak mist bij je liquidatiepogingen met de vlakke hand.
Waar ze ook goed in zijn: om je hoofd heen vliegen tot ze je irritatiegrens hebben bereikt.
Mocht je op zo'n moment voor de televisie zitten met een afstandsbediening in je hand, leg deze dan even weg en vervang hem door een vliegenmepper.
Met een vliegenmepper was dit niet gebeurd. Oké, met een stalen misschien.
Een afstandsbediening is niet bedoeld om vliegen mee dood te slaan en kan schade aanrichten bij wilde zwaaibewegingen. Ik heb dit vandaag onomstotelijk aangetoond door de glazen lampenkap te bezwaaien.
Ik heb de vlieg trouwens niet meer gezien.

vrijdag

Vrede En Opschieten Een Beetje! Deel 2: De Vet Coole Vliegshow

Vorige week was er een Navo-top in Wales. Twee dagen lang hebben de jongens- en meisjes-regeringsleiders afspraken gemaakt over hoe ze Poetin en IS aan gaan pakken.
Dacht ik.
De man met de avondvierdaagsemedailles heeft het al een keer gezien
Woensdag vertelde Obama hoe zijn plannen eruit zien: IS vernietigen, In Irak en in Syrië. Je zou denken dat dit voor de andere Navolanden-regeringsleiders geen verrassing kan zijn, maar Frankrijk en Duitsland reageren verrast en willen een (onhaalbaar) VN-mandaat om IS ook in Syrië aan te kunnen pakken.

Wat hebben ze dan al die tijd gedaan in Wales, behalve het kijken naar vliegtuigjes die heel gaaf naast elkaar kunnen vliegen en waar drie kleuren rook uitkomt?
Schiet mij maar lek, met of zonder VN-mandaat.

maandag

Vrede En Opschieten Een Beetje!

Als weldenkend mens zie ik met afgrijzen hoe de niet-denkende medemens de wereld onveilig maakt. En er houden er steeds meer op met nadenken.
Het gaat mij om al die met wapens spelende randdebielen in Syrië, Oekraïne, Israël en Gaza. Maar ik denk op het moment vooral aan de hersenlozen, die overal ter wereld in naam van allah (nee, met een KLEINE letter) moordend, verkrachtend en plunderend rondtrekken. Je wordt ermee doodgegooid, zeg maar gerust gebombardeerd in het nieuws. Nu zijn er in Libië weer (verschillende groepen) moslimstrijders die hun gelijk met wapens halen.
De eerste de beste die - nu nog! - bij mij aan durft te komen met het fabeltje dat de islam best wel een vredelievende godsdienst is, die ram ik op zijn muil. Dat heb ik best over voor de vrede.

Kalashnikov!
Ik kan geen moslimbaard (al die Marokkaanse voetballers), boerka, nikab, mannenjurk, nee zelfs geen hoofddoek meer zien. Laat deze vredelievende moslims eerst maar eens met een paar miljoen de straat op gaan om te demonstreren tegen alle leeghoofden van hun eigen geloof, die nog te dom zijn om een boekje van Nijntje te begrijpen, laat staan een onbegrijpelijk boek als de koran.
Of mogen ze dat niet van allah, demonstreren?

dinsdag

De Feestelijke Opening

Maria is weer aan het werk. Met de meiden zit ik nog anderhalve week in een villa van vrienden in Maarn. Dat is nog veel leuker dan het klinkt.
Ja, we hebben slecht weer, maar als de zon schijnt zitten we buiten en vanmiddag hadden we een strak plan: we gingen naar de stad (Doorn) om te shoppen. We hadden voor iedereen iets leuks bedacht: zakdoekjes voor Kitty, onderbroeken voor mij en een koplamp voor de auto. Anna was tevreden met warme chocomel met slagroom op een terras in de zon.
Eén van onze topaankopen
Zielsgelukkig kwamen we met onze aankopen terug. s'Avonds zaten we met z'n vieren (José was terug van een dagje weg) op de bank. Kitty nam het woord, zoals alleen zij dat kan: "Ik ben blij dat jullie allemaal bij de opening kunnen zijn.", zei ze, waarna ze het pak zakdoekjes pakte en het plastic eraf begon te peuteren.
Het is een enorme droogkloot, ja.

maandag

Toernooigeluk

Karl Vannieuwkerke zei gisteren op Sporza (De Belg) dat het om winnen gaat. Daar was Jan Mulder het niet mee eens. Jan vindt dat het om mooi spel gaat. Om uit te leggen hoe belangrijk hij mooi vindt, zei hij heel veel lelijke dingen. Vooral over het Nederlands elftal.

Karl en Jan hebben volgens mij allebei ongelijk. Wie gisteren op het veulen-/paardtoernooi van de Zuilense Tennisclub was, weet zeker dat het om plezier gaat. Twee meisjes van een jaar of zes speelden met een oom en een vader en hadden daar zo gruwelijk veel plezier in, dat ze geen flauw idee van de stand hadden. Dit was geen tenniswedstrijd, dit was een strijd om de mooiste en langste glimlach. Ze wonnen alle vier. Het ware geluk.

Sommige paarden wilden iets te graag winnen en vergaten af en toe dat zij er waren om de jeugd ballen te laten slaan. Zij kregen bij de barbecue de koudste kippenpoten. Waarom die van mij zo koud was, snap ik nog steeds niet.
Op het leukste toernooi van het jaar krijgen alle deelnemers dezelfde prijs en zo kon het gebeuren dat alle deelnemers met een hoefijzer om hun nek naar Nederland – Mexico zaten te kijken.
 Laat je dus niks wijsmaken, Nederland won niet dankzij mooi of lelijk voetbal, maar door geluk: ons geluk!

woensdag

Een Magisch Bijschrift

Het Stadsblad (het sufferdje van Utrecht) verrast vandaag met een bijschrift. "Als spetterende opening van de tentoonstelling 'Moving Magic' treedt Hans klok op voor het aanwezige publiek", staat er onder deze foto:

Hier stond ut
Het is wel een rasartiest hoor, die Hans: optreden voor aanwezig publiek! Ik vind dat getuigen van klasse. Je loopt toch maar mooi het gevaar dat er een slimmerik tussen de aanwezigen zit, die ziet hoe jij de dame laat zweven. Dit is niet alleen klasse, maar ook moedig. Hij had tenslotte ook op veilig kunnen spelen door alleen afwezig publiek binnen te laten.

Maar misschien is er wel een woordje weggevallen in het bijschrift en had er “.......treedt Hans Klok op voor het nóg aanwezige publiek” moeten staan. Dat een deel van het publiek stiekem achter de coulissen aan het gluren was, op zoek naar antwoorden. Of dat de voorstelling zo teleurstellend was dat het publiek massaal de zaal verliet.

Is d'r nou helemaal niemand die ff wil klappen?
Als ik zo’n bijschrift lees, sla ik steeds verder op hol en kom tenslotte uit bij de - volgens mij - ultieme optie. En dat is dat het publiek in eerste instantie aanwezig en aan het eind van de show geheel afwezig was. Hans heeft namelijk een spiksplinternieuwe, maar niet ongevaarlijke illusie: de grote publiek-verdwijn-truc. Een kennis van mij is een paar weken terug naar een try-out van Hans in theater 'De Muzeval" in Emmen geweest. Van hem en van de overige zeshondervijftig bezoekers ontbreekt sindsdien elk spoor.

dinsdag

Obama In Nederland

Matthijsje*: Dus hij kwam met allemaal helikopters naar het Museumplein?
Wimpie**: Echt wel. Daarna ging hij met een hele grote auto naar mij toe rijden en toen kwam hij bij mij binnen. Ik heb dit hele oude handtekeningenboek en daar ging hij toen zijn handtekening in zetten. Kijk, hierzo staat ie. Ik moet er nog wel plaatjes bij plakken enzo.
Matthijsje: Wat een vet coole handtekening zeg. En wat gebeurde er toen, hé?
Wimpie: Nou, we gingen naar De Nachtwacht en wat denk je? Rembrandt is zijn favoriete schilder!
Matthijsje: Echt?
Wimpie: Toevallig toch? Dat ie naar mijn museum komt waar een heleboel Rembrandten hangen en dat dat dan zijn favoriete schilder is?
Matthijsje: Echt chill man. Gingen jullie nog naar meer schilderijen kijken?
Wimpie: Ja en toen kwamen we bij Het Melkmeisje en toen zei hij dat dat zijn favoriete schilderij was!
Matthijsje: Hou op hoor!
Wimpie: Nee serieus. Ik ging toen gewoon niks zeggen, want dat vond hij denk ik niet leuk als ik over zíjn favoriete schilderij dingen ging vertellen.
Matthijsje: Nee, snap ik. Hebben jullie ook een foto gemaakt?
Wimpie: Ja en dat mocht eigenlijk geeneens. Hij ging eerst met Rutte en toen die wegliep ging ik gewoon naast hem staan en gaf hem een hand en toen gingen ze allemaal foto's nemen en die ga ik dan in de New York Times zetten met een verhaaltje erbij. Dat ie in mijn museum was en over Rembrandt enzo en dan zijn die Amerikaanse museumdirecteuren allemaal stikjaloers, dat ie niet bij hun was.
Matthijsje: Tot zover!
Matthijsje, een plakboek en Wimpie
* Presentator DWDD
** Directeur Rijksmuseum

maandag

Pijn

Mijn leven wordt de laatste weken beheerst door pijn. Niet de pijn waar sportverslaggevers en presentatoren van talentenjachten het voortdurend over hebben (hoeveel pijn doet deze nederlaag?), maar echte, fysieke pijn. Mijn rug gaat door naar het volgende level: van de chronische klachten naar de hernia.
Sinds ik vierenhalve week geleden een muurtje bij mijn schoonvader heb geschilderd, doet mijn rug zeer en mijn rechterbeen pijn. Er zijn ook momenten waarop ik niet kan zeggen dat ik pijn heb; dan heb ik heel veel pijn.
Deze mevrouw had ook pijn aan d'r rug
 Dat het echt foute boel was werd mij duidelijk toen het na twee bezoekjes aan mijn osteopaat niet beter werd. Dat zei mijn huisarts ook en die vond dat er een foto moest worden gemaakt. Morgen hoor ik of ik er leuk op sta.
Ik heb de laatste tijd vaak gedacht aan een heel goede vriend van mij, die in een rolstoel door het leven gaat. Hij kan al 30 jaar zijn energie niet meer kwijt in een potje rugby. Een van de belangrijkste dingen in mijn leven is mijn bewegingsvrijheid, heerlijk al je energie op een tennisbaan eruit gooien, op je fiets waar dan ook naar toe fietsen, met je kinderen stoeien.
Nee, een hernia is vast het eind van de/mijn wereld niet, maar toch hoop ik dat mijn rug er een beetje leuk op staat.

Surprise!

Gisteren was de surpriseparty vanwege het 50-jarig bestaan van mijn vrouw. Dat had zij goed geregeld.
Twee jaar geleden vroeg Maria het op de man af : "Daar heb jij zeker geen behoefte aan, hè Henk, aan een surpriseparty?" Nee, dat had ik niet. Ik wilde liever in besloten sfeer een ouwe lul worden.
Het was natuurlijk wel schattig hoor, dat ze mij eens wilde verrassen en dat ze daar mijn toestemming voor vroeg. De manier waarop de vraag gesteld werd maakt echter vooral duidelijk dat ze mij een beetje kent en dat zij de kans dat ik ja ging zeggen net zo groot achtte als de kans dat Mark Rutte én Fred Teeven op één en dezelfde dag met een strak plan zouden komen. Die kans mogen jullie zelf uitrekenen.

Ik zag Sarah (Chalke) ook.
Omdat Maria wél groots en meeslepend haar vijftigste wilde vieren, besloot zij half december mijn – niet bestaande - plannen te doorkruisen en haar eigen verrassingsfeestje te gaan bouwen. Geen grotere uitdaging voor Maria dan het plannen van wat dan ook. Dingen organiseren, plannetjes maken, ideetjes uitwerken, lijstjes maken, nog meer lijstjes maken en die dan allemaal in één Exel-tabel stoppen (nee, ik weet ook niet waarom, maar dat moet), heerlijk vindt ze dat. En dan een stuk of tien slapeloze nachten omdat ze zich druk maakt over wat er allemaal fout kan gaan, wie of wat ze vergeten is en dat ze misschien geen vijftig wordt.
Het is allemaal goed gekomen. Het was zelfs gezellig en het zou flauw zijn om dat een verrassing te noemen.

zondag

Erkenning

Iedereen wil opgemerkt worden
Anders besta je niet
Iedereen wil af en toe een schouderklopje
Anders voel je niets
Doe mij maar wat lofuitingen
En neem zelf ook wat 

Voor mensen die niet begrijpen waar ik het over heb en voor hen die gewoon nieuwsgierig zijn: klik.