maandag

Mijn Café ('Hobbel', gepubliceerd in Straatnieuws, februari 2006)

Wie doet dat eigenlijk nog, uitgaan in Utrecht? Oké, ik ben zelf de veertig gepasseerd en heb drie kinderen, maar dan ben je toch nog niet dood? En inderdaad, mijn oude stapvrienden hebben inmiddels ook allemaal een legitieme reden om niet meer te hoeven, maar het blijft - in ieder geval bij mij - nog wel kriebelen. Wat zeg ik, ik heb regelmatig ernstige stapjeuk! Het is dan ook wonderbaarlijk hoe moeilijk ik het vind om mijn toepmaatjes uit café de Postillon of mijn zwager voor een concert in Tivoli op te bellen. De enige die ik zonder schroom durf te bellen is mijn jongste broer, voor een potje snooker in Ozebi.
Nu is het ook niet meer zoals vroeger (je weet wel, vroeger, dat is die tijd van vóór de nieuwe zakelijkheid); het uitgaansleven in Utrecht. Waar de kosten in een jaar of tien zo ongeveer verdubbeld zijn, is het enthousiasme van de gemiddelde horecamedewerker gehalveerd. Een rondje van de zaak kun je tegenwoordig echt wel schudden, ook al heb je voor vijftig euri zitten innemen. Of probeer eens een biertje te bestellen in Ozebi om vijf voor één. "Nee mijnheer(!), ik heb alles net schoongemaakt en we gaan sluiten". Tien jaar geleden ging in die zelfde tent de deur op slot en kwam er geen vaste klant meer uít, tot een uurtje of drie.
Nee, de bediening staat tegenwoordig alleen nog maar zijn geld te verdienen, bij voorkeur zo moeiteloos mogelijk. Je kunt aan de depressieve hoofden van het personeel ook bijna altijd zien dat ze er nou niet direct voor hun lol - en al helemaal niet voor die van de klant - staan.
In de Postillon lieten we ons altijd vollopen van de rondjes die 'Dikke Willem' moest betalen, als hij als eerste tien punten had gehaald bij het toepen. Dat was pas lol, vond Willem zelfs! Nou ja, wij in ieder geval. Het enige dat in de Postillon - volgens mij - in tien jaar is veranderd, is dat wij er niet meer komen. Daar is het nu dus ook niet meer gezellig.
Het moet toch mogelijk zijn om een zaak in Utrecht te openen waar je ouderwets naar toe wilt omdat het personeel gezellig is, de prijzen schappelijk zijn en niemand naar huis gaat. Een plek waar mensen samenkomen, een café 'where everybody knows your name'.
De locatie en de naam heb ik hoogstpersoonlijk al voor de aanstaande ondernemer verzonnen. Nee, geen Cheers, maar 'Het Kleine Café Aan De Haven'.

vrijdag

Ordi moeders

José en ik gaan elke vrijdagmiddag een uurtje naar zwembad "De Kwakel" voor haar zwemlessen.
Meestal ga ik even een bakkie doen in het café dat bij het zwembad hoort. De bedoeling is dat ik dan even lekker tot mezelf kom. Geen kinderen aan mijn hoofd, het leven overpeinzen, krantje lezen, shaggie draaien; dat werk.
Maar je kijkt zo af en toe ook om je heen natuurlijk. Er zitten daar altijd veel wegbrengouders, te wachten tot het uurtje voorbij is. Eén van die dames (inderdaad, bijna altijd vrouwen die wegbrengers) heeft mijn speciale aandacht. Het is zo'n echt volksmens, een ordi zoals wij zeggen. Hooggeblondeerd haar met een te hoog geplaatste, kronkelende paardenstaart op het verbaasde hoofd. Die doet een moeite om het elke keer weer exact het zelfde te coifferen! Ze heeft ook altijd een wat-mot-je-nou-uitdrukking op haar gezicht. Dit wordt mede veroorzaakt door het enorm strak getrokken haar en een mislukte wenkbrauwcorrectie. Hoewel ik het vreselijk vind, moét ik wel naar haar kijken. Je kent dat wel. Ik zal je haar verhalen besparen, maar haar toon is al net zo verbaasd en verongelijkt als haar hoofd.
Ook in de kantine, zit een moeder met haar jongere dochter een glas chocolademelk met slagroom weg te werken. De oudere dochter is aan het zwemmen, terwijl het kleintje wordt volgepropt met limonade, ijs én patat. Let wel, het gaat hier niet om alternatieven, ze krijgt alles! Je hebt als goede opvoeder behoorlijk last van plaatsvervangende schaamte en een enorme behoefte om de dame in kwestie de les te lezen. Het arme kind heeft een bolle kop en een - naar verhouding - matig gezet lichaam, dat door haar liefhebbende moeder uitgedijt wordt.
Ik ben bang dat ik weet op wie dat meisje gaat lijken.

zondag

Schuitje Varen

Als sportliefhebber lach ik me kapot om de Volvo Ocean Race. Wat heeft een Zweedse autofabrikant nou op het water te zoeken? Niet veel denk ik, maar de meeste deelnemers nog minder!
Zeven deelnemende boten voor een officieus wereldkampioenschap; lachwekkend toch?! Een Amsterdamse bank doet met twee boten mee en vertegenwoordigt daarmee 29% van het deelnemersveld. Voor het geinige bedrag van 20 miljoen Euro heeft ABN/AMRO twee scheepjes laten bouwen en ingeschreven. De andere vijf hebben denk ik minder geld. Zij dobberen van haven naar haven om reparaties te laten verrichten. Ze hadden beter met trage, zware, maar degelijke driemasters mee kunnen doen. Daarmee hadden ze meer kans op een podiumplaats gehad, dan met die gammele schuitjes waarmee ze een vissersplaatsje in India binnenvaren, voor de zóveelste reparatie. De plaatselijke bevolking staat gierend van het lachen aan de kade.

Brasil 1 maakt water

"Sir, boot stuk?" Lachsalvo bij de omstanders.
"Ja, onze kiel is afgebroken."
"Wacht even, ben zo terug. Ik ga meteen een nieuwe kielhalen! Waahahaha. Afdichtkit nodig? Rol plakband?"
Nee zeezeilen, dat is afzien hoor! Aan de wal.

vrijdag

Taskforce drills dop-outs?

"Jonge drop-outs moeten gedrild worden in kazernes, stelt de 'Taskforce Jeugdwerkloosheid'. De Kamer voelt wel voor dat plan." Aldus het UN/AD.
Nounou, dat klinkt wel erg daadkrachtig hoor; een Taskforce. Veel daadkrachtiger dan een werkgroep natuurlijk. En drop-outs drillen in kazernes, dat is natuurlijk het toonbeeld van daadkracht. Drop-outs, lieve mensen, dat zijn denk ik werkloze criminele jongeren en drillen zal wel op militaire wijze opvoeden zijn, ben ik bang. Als dat geen stoer plan is, dan weet ik het niet meer. En wat klinkt dat in het engels toch weer ontzagwekkend belangrijk!
En daar is het natuurlijk ook allemaal om te doen. Het gaat er namelijk niet om wat je doet/voorstelt, maar of het lekker belangrijk klinkt.

woensdag

Nein, keine Kennzeichenplatte!

Vandaag nieuwe kentekenplaten laten maken en zelf gemonteerd. Nooit geweten dat ik dat kon, kentekenplaten monteren.
Dat is trouwens nog een hele toestand, als je platen worden gestolen. Wij waren in Duitsland en na de nieuwjaarsnacht hadden we een nummerplaatloze voorbumper. Van de dame bij het zwembad waar wij elke dag kwamen hoorden wij dat je dan meteen aangifte moet doen. Ik de politie bellen: "Sicher, mein Nummerschild ( zo heet zo'n ding dus) ist gestohlen worden, gewesen."
Gelukkig is mijn Oostenrijks vrij goed en dat konden ze in Thalfang ook best aardig volgen. Voor je het in de gaten hebt, sta je wel mooi meer dan een uur met twee Duitse wouten te praten. En voordat die er zijn vanuit een naburig gehucht, ben je ook al een uurtje uit je neus aan het fluiten.
Vervolgens moest ik in Nederland een vervangend kentekenbewijs aanvragen (kopen, bedoelen ze), waarmee ik dan weer die bordjes kon laten maken.
Vandaag heb ik ze dus gekocht, inclusief twee nieuwe nummerbordhouders (weer de kosten van een avondje snookeren naar mijn gros) en hoogstpersoonlijk erop geschroefd.
Ziet er evengoed wel erg stoer uit hoor, twee nieuwe nummerplaten!

maandag

De ConsumentenHenk

Ik hoor nog steeds van mensen dat ze Straatnieuws niet lezen. Dat kan natuurlijk helemaal niet. Dat ze die verkopers wel geld geven, maar het krantje niet meenemen. Elke maand een literaire circulaire van 1,60 laten liggen, dat is barbaars!
En dan te bedenken dat moi er deze maand zelfs twee keer in staat. Inderdaad, met mijn vaste column en als tester in "de grote bier-uit-blik test", met een verrassende winnaar. Om deze editie nóg onweerstaanbaarder te maken staan er ook nog eens twee prachtige foto's van mij bij. Twee keer Henk voor één geld; dat laat je toch niet liggen? Dat dacht ik. Nog verkrijgbaar tot eind volgende week bij de bekende dealers.

Daarnaast ben ik langzaam uit mijn winterdepressie aan het kruipen en ga mezelf met hernieuwde energie op mijn blog storten. Dat wordt weer afzien voor jullie als trouwe lezers.
Fijn dat jullie dit allemaal voor mij over hebben!