dinsdag

Ik Klap Niet Voor Johan Cruyff

Het was een sympathiek idee. Om na 14 minuten wedstrijd te gaan klappen voor Johan Cruyff, de eeuwige nummer 14, die aan longkanker lijdt. Toch ging het bij mij meteen jeuken.
Voor mijn zusje heeft nooit iemand geklapt, toen zij (rond dezelfde tijd vorig jaar) te horen kreeg dat ze longkanker had. Ook zonder te klappen konden familie en vrienden haar gelukkig steunen. Afgelopen maart is ze, na een half jaar vol van intense ellende, overleden.
Johan heeft echt wel door dat zelfs hij niet ziet wat hij hiermee moet

Als ik dan nu weer hoor en lees dat Johan "de strijd moet aangaan met zijn ziekte", of "het gevecht moet zien te winnen" ("hij was tenslotte altijd een winnaar", hoorde ik iemand zeggen), dan word ik boos. Johan heeft geen invloed op zijn ziekte, hij is volledig overgeleverd aan de medische wereld. Hoogstwaarschijnlijk zal hij het wel beter weten dan zijn artsen (vrij naar Johan: als je niet bestraalt, kan je geen kankercellen scoren), maar hij zal toch vooral afhankelijk zijn van geluk.
En dat brengt mij bij mijn punt: wanneer en waarom heeft iemand bedacht dat een kankerpatiënt tegen zijn ziekte kan strijden? Ik heb nog nooit iemand iets dergelijks over ms-patiënten of aidslijders horen zeggen. Cruyff heeft daar misschien niets meer aan, maar kunnen we alstublieft ophouden met kankerpatiënten op te zadelen met de taak hun ziekte te overwinnen?
Doodgegaan? Loser dat je bent!


vrijdag

Jouw Eigen Therapeut

Vandaag heb ik afscheid genomen van mijn vrienden van de Stichting Spine & Joint Centre, een medisch specialistische zorginstelling voor de behandeling van ernstige, chronische (pijn-) klachten van rug, bekken en nek. Met vijf meisjes, twee jongens en een stuk of vijftien therapeuten ben ik acht weken aan het stoeien geweest om de klachten van mij en de zeven andere patiënten inzichtelijk en behandelbaar te krijgen. Zoals wel vaker gebeurt (als ik mij in dit soort zaken stort), boeken mijn groepsgenoten betere resultaten dan ik. Waar de rest soepeler en pijnvrijer (mooi woord) ging bewegen, kreeg ik het voor elkaar om afgelopen maandag, tijdens de therapie (!) door mijn rug te gaan. Ik vind dat een prestatie. Dank u.
Soepele Henkie
Nee, dit betekent niet dat ik gefaald heb, want ik heb in R'dam ook geleerd om mijn eigen therapeut te zijn. In de komende tijd ga ik met mijzelf aan de slag. Als je dan toch een patiënt moet behandelen, dan maar gelijk een lastige.
Ik verwacht ook veel van mijn nieuwe whatsapp-vrienden (die 2 jongens en 5 meisjes), die mij mobiel gaan ondersteunen in mijn queeste naar een pijnloze toekomst. Dat verwachten ze van mij natuurlijk ook. En terecht. Niet voor niets is mij gevraagd of ik het team van SJC wil komen versterken.
Ik twijfel nog. Eerst die lastige Bongers maar eens aanpakken.

donderdag

De Wereld Volgens GBJ Bongers (2)

De aanslag op de MH17 en de toss van Oranje

Na de - wat warrige - poging tot nieuwsduiding van afgelopen maandagnacht, hier poging twee.
Gisteren kwam de Onderzoeksraad voor Veiligheid (OVV) met haar rapport over de aanslag op de MH17. Het woord ramp wil ik in dit verband niet meer horen. Een aardbeving is een ramp, dit was moord.
Het journaal en de kranten berichtten zeer uitgebreid over de inhoud van het rapport. Wat mij vooral opviel was dat er niets nieuws werd verteld. Dat er een boek-raket was gebruikt, dat de meeste passagiers waarschijnlijk op slag dood waren en dat er nooit boven Oekraïne gevlogen had mogen worden - het was oud nieuws.
Wat het voor mij nóg absurdistischer maakte, was dat vervolgens niemand de voor de hand liggende vragen stelde:
  • Waarom moest het vliegtuig, met behulp van de gevonden brokstukken, eerst weer zo goed als mogelijk in elkaar gezet worden? Ik kan mij persoonlijk niet voorstellen dat dit heeft bijgedragen aan  het boven tafel krijgen van de voornaamste conclusies in het rapport. En als het wel nieuwe inzichten heeft opgeleverd, welke waren dat dan? Niemand die er naar vroeg.
  • De Russische fabrikant weet zeker dat het een oud type boek-raket was. Heeft de OVV bewijzen dat het om een nieuw type gaat? Het journaille was niet geïnteresseerd.
  • Tot vervelens toe zien en lezen wij vanuit welke zone, volgens de verschillende partijen (de OVV, de (rebelse) Rus en Oekraïne), de raket gelanceerd is. Niemand van de media komt op het idee, om eens aan een deskundige te vragen hoe/of je kunt weten waarvandaan zo'n raket afgeschoten is. En dan te bedenken dat ze bij het journaal dol zijn op deskundigen!
    Gelukkig schieten wij alleen met losse flodders
Kortom, uiterst teleurstellend allemaal. Over teleurstellingen gesproken, Nederland kleurt deze zomer niet oranje. Herstel, dit is één van de weinige voordelen van de uitschakeling van het Nederlands elftal.
Een nadeel was wél dat De Speld een artikel aan Oranje wijdde. Waar zij normaal vrij goed zijn in het verzinnen van bizar nieuws, was dit vooral erg flauw en hadden de grappen een gigantische baard. Vooral het stukje over de gewonnen toss was te melig voor woorden. Dertig jaar geleden al liep ik met mijn elftal in polonaise over het veld na een gewonnen toss en ik neem aan dat het gemiddelde bier-team nog steeds iets vergelijkbaars doet.
Sorry voor de foto, die is misschien ook aan de melige kant.

dinsdag

De Wereld Volgens GBJ Bongers

"Rusland heeft volgens mij een sterke leider als Poetin nodig", "Duitsland zou ook wel eens wat vluchtelingen op mogen nemen" en "Wilders is de engiste die zeg wat wij denken". Zomaar wat uitspraken van mensen in mijn directe of minder directe omgeving van de laatste weken (echt waar). Veel mensen hebben geen informatie meer nodig om zich een mening te kunnen vormen, ze lullen gewoon elkaar na. En of dat de wereld nou dichter bij een oplossing brengt - dat boeit niet!
De andere helft, die wel een krant leest en de moeite neemt om zich in anderen te verplaatsen, hoort het tot nu toe allemaal met verdriet aan (deze jongen), of gaat de confrontatie met de Vladimir Wilders-aanhangers aan. Ook deze confrontatie brengt de wereldvrede niet dichterbij. Maar ook onder de goedgeïnformeerden ontstaat wel crisis-moeheid.
Geert Dijkstra en Halve Wilders

Het is misschien wel de overkill aan informatie (mijn krant gaat tegenwoordig dagelijks voor een kwart over de vluchtelingencrisis, het NOS-journaal voor minstens de helft) en het gebral op facebookpagina's en twitteraccounts die het grootste gevaar zijn voor extreme standpunten en korte lontjes.
"Geef  het volk brood en spelen.", wist Julius Caesar al. Het volk werd daarmee rustig gehouden. Het voorkwam dat de morrende bevolking in opstand kwam.
Als die Syrische vluchteling een lekker broodje Shoarma kan komen brengen, dan spelen wij gezellig een potje Risk. De winnaar is de nieuwe Poetin.
Oh, yes he does!

donderdag

Wat Is Jouw Bank?

Vandaag was ik bij mijn therapeut van de ABN-RABO. Zulke fijne mensen werken daar. En nieuwsgierig ook.
"Wat is jouw verhaal?", wilde hij weten. "Zeg jij maar U hoor, dat praat wat makkelijker en wat ik wil is een aandeel in elkaar!", zei ik. En toen zei die tegen mij; "Ja maar ik denk dat dat gaat lukken." "Gaat lukken? haha!" Ik vond dit leuk.

Dus ik zeg: "Ken je de ouders van Maartje? Wat een idioten zijn dat, zeg! Die wonen in een prachtig huis en hebben duidelijk geld plenty en wat denk je wat? Ze maken zich zorgen hoe ze over tien jaar de middelbare school van Maartje gaan betalen. En Felie, die ken je ook toch? Die was een tijdje geleden bij jou met haar enigszins debiele echtgenoot, omdat ze het schitterende huis van haar - voor de helft overleden - ouders wilde kopen? Lekkere ouders heeft die zeg - geld als water, maar de erfenis gaat gewoon naar de filatelie-club. En daar zal ik een aandeel in nemen? Ik dacht het niet."
"Ja maar, U zei toch dat U een aandeel in elkaar wilde?", vroeg mijn therapeut.
"Klopt", antwoordde ik, "maar dan bij een normale bank met normale klanten en normale reclamespotjes."

Arme Maartje
Daar zitten en bek houden!









Voor degenen die denken dat ze het nog aankunnen: Rabo en ABN-AMRO