maandag

Huilen

En toen ging ik dus gewoon even op maandagavond mijn computer opnieuw installeren. Echt wel. Dat kan toch iedereen? Nu wil ik niet beweren dat ik iedereen ben, maar ik ben digitaal eigenlijk toch best wel behoorlijk onderlegd en dan doe je dat dus gewoon even.
Kwestie van back upjes maken, herstelschijfje ook, formatteren, partitietjes maken. Je kent het wel. Toch? En dan natuurlijk gewoon Windows opnieuw installeren, tweehonderdzesengentig updatejes binnenhalen en installeren en dan gewoon alles weer terugzetten wat er op stond. Klaar.


Dat was dus zeven dagen geleden. Mijn 10-stappenplan heeft mij nog geen stap dichter bij het einddoel van dat plan gebracht – een lekker werkende pc. De vier vrouwen hier in huis vragen elke dag wel een keer of het goed gaat en of ze in hun mail kunnen. Dat is hun goed recht en nee, dat kunnen ze niet. En nee, ik wil niet huilen, maar als ik morgen nog steeds zo eigenwijs ben om niet naar de pc-dokter op de hoek te gaan, hem nederig te vragen of hij mijn computertje wil genezen en mijn bestandjes terug wil zetten en daar niet al te veel centjes voor te vragen, dan gaat dat echt wel gebeuren, dat huilen.
Mijn computer heeft daar geen last van, van huilbuien, die lacht mij al een week lang (en elke dag angstaanjagender) ongenadig uit.
Mooi toch eigenlijk, dat we hier zo emotioneel van worden, mijn pc en ik.