Een kerstverhaal (slot)

"Mijnheer?"
Er stond een jongere vrouw voor hem, van ongeveer zijn leeftijd die - ondanks haar nogal truttige outfit - aantrekkelijk genoemd kon worden. Lief, nee zachtaardig, ze zag er zachtaardig uit, vond Harry.
"Heeft u de Here Jezus al ontmoet?", wilde ze weten.
"Zie ik er uit als iemand die regelmatig goede gesprekken heeft met de zoon van God? Nou? Maar misschien heb je zijn adres voor me, want ik kan wel wat hulp gebruiken. Sodemieter toch op joh, stomme trut!" Harry zei altijd al dingen waar hij later spijt van kreeg. Eerlijk, ja dat wel, maar niet altijd even handig.
Even was de jonge vrouw uit het veld geslagen en stond op het punt om verder te lopen, op zoek naar een ontvankelijker slachtoffer. Zo makkelijk wilde zij zich echter niet gewonnen geven.
"Jezus heeft geen adres, Hij woont in je hart", zei ze met een trillende, zacht geëmotioneerde stem.
"Zozo, in mijn hart nog wel!" Harry had dan wel stiekem medelijden met de vrouw, maar dan moest ze hem maar niet zo lastig vallen met die flauwekul.
"Nou, dan wordt het de hoogste tijd dat hij eens een keer iets van zich laat horen. Wacht effe, ik zal eens kijken of hij wakker is. Hallo Jezus, Harry hiero! Zeg, ik heb het een beetje koud, geen geld, familie of vrienden, ik ben dakloos en er staat hier één of ander wijf aan mijn kop te zeuren. Zou je niet eens in actie komen?", schreeuwde Harry tegen zijn borst.
"Hij is er niet, misschien effe pisse", zei hij, dit keer tegen de evangeliste.

De vrouw liet een lange stilte vallen, waarschijnlijk om te zien of er nog meer kwam en zei:
"Beste man, je gelooft niet in jezelf, hoe kun je dan in de Here Jezus geloven? Zoek niet naar het grote geluk, het ondenkbare, maar vind eerst wat je nodig hebt. Het is niet erg om een tijdje te dolen, als je jezelf maar niet verliest! Vind jezelf terug en geloof in hem!"
Harry had dit keer niet meteen een antwoord paraat en daar profiteerde de vrouw van.
"Ik ga je helpen om jezelf terug te vinden. Ik woon hier vlakbij, op een etage met een lege kamer, een kamer waar jij gaat slapen en vanwaar jij je leven opnieuw gaat inrichten. Is dat afgesproken?"
Harry was perplex. Deze lieftallige jongedame had hem afgebluft en hem opgedragen mee te komen naar haar huis. Het was wonderlijk dat hij niet na hoefde te denken over haar aanbod, maar onmiddellijk antwoordde:
"Dat is afgesproken. Normaal ga ik nooit met vreemde meisjes mee naar huis. Ik ben Harry trouwens. Hoe heet jij?"
"Ik heet Mathilda en kom, we gaan, je zult wel iets te eten lusten."
Harry stond op en liep als een hondje achter Mathilda aan. Toen ze een prullenbak passeerden liet hij zo onopvallend mogelijk het zakje heroïne erin vallen. Een paar passen verder keek hij nog even om, als een afscheid van zijn oude leven.
De prullenbak stond in brand.

Een Kerstverhaal (2)

In november 2002 kreeg hij het te horen, dat hij overcompleet was. Hij was te veel , ze moesten hem niet meer bij KPN. Ergens anders ook niet trouwens, daar kwam hij al snel achter.
Omdat hij niet wist hoe hij zijn dagen moest vullen ging hij gokken. Eerst alleen in gokhallen, later ook in het casino. Hij bracht er al zijn geld en zijn schulden naar toe. Na maanden van praten en therapieën gaf zijn vrouw hem ook op. Ze wilde van hem scheiden.
In oktober 2003 trok Harry in een ranzig kamertje in de binnenstad, voor 450 euro per maand. Die Harry nooit had, euro's, laat staan vierhonderdenvijftig. Binnen twee maanden werd hij door zijn huisbaas op straat gezet.

En daar zat hij nu nog. In het begin was hij nog wel eens 'thuis' geweest om zijn kinderen te zien, maar al gauw durfde hij die niet meer onder ogen te komen. Op zijn zwerftochten door de stad was hij Wim tegengekomen. Wim was ook gescheiden en woonde voor 450 euro op een smerige kamer. Gelukkig had Wim nog wél geld voor de huur en een bakje koffie. Harry had nog wel eens overnacht bij Wim, hoewel de huisbaas dat niet wilde hebben. Ze noemden hem Scrooge. Die man had nog geprobeerd om Harry te laten betalen voor de nachten dat hij was gebleven.

"Waar wacht ik eigenlijk nog op?", dacht Harry, terwijl hij in zijn binnenzak naar een plastic zakje zocht. Van de opbrengst van elf fietsen had hij een aardige hoeveelheid heroïne gekocht. Dat had hij best goed gedaan, al zei hij het zelf.
"Het is dan misschien niet makkelijk - zelfmoord plegen - maar er zijn ergere manieren om te gaan dan één keertje verschrikkelijk high worden. Het moet tóch gebeuren dus laat ik het dan nu maar doen."
Het plastic zakje was er nog.

Wordt vervolgd

Een kerstverhaal (1)

Harry had het koud. Hij kroop dieper in de kraag van zijn te korte winterjas, waardoor hij de onaangename lucht van tijden niet gewassen in zijn neus kreeg en zijn rug bloot kwam te liggen. Maar zo kon hij wel zijn gezicht warm blazen met slechte adem.

Hij had zich weer afgezonderd, want bij zijn lotgenoten voelde hij zich niet thuis. De winkels waren nog open; mensen kwamen met één, twee, drie of soms zelfs vier tassen naar buiten. Ze zagen hem niet; nou ja, niet als mens, maar als decorstuk. Een dood ding, ja eigenlijk was hij al overleden. Was het maar waar! Dat scheelde weer een hoop werk! Harry was er al maanden mee bezig - met doodgaan - het wilde alleen niet zo lukken. Hij had er ook tijden lang geen lef voor gehad, terwijl de gedachte aan de dood juist zo rustgevend was. Hij werd toch voor niets wakker; niemand die op hem wachtte, niemand die zich met hem bezig hield, niemand - hijzelf ook niet - die van hem hield. Op Wim na dan, dat was de enige bij wie hij terecht kon voor een praatje en een kopje koffie. En hoe goed kende hij Wim nou helemaal? Vroeger hadden ze bijna naast elkaar gewoond en vroegen ze "Hé buur, alles goed?" en "Hoe is het met de kids?" aan elkaar. Meer niet.

De Azalealaan, vlakbij het park. Het lag allemaal zo ver achter hem, zo onbereikbaar. Zijn vrouw, zijn kinderen, zijn bed, de televisie, de buren en de rest van zijn leven.
Elke dag zat hij zo te mijmeren over vroeger. Vroeger; dat was nog geen zestien maanden geleden!

Hij had een mooie baan bij KPN, als monteur in zijn eigen regio en was gelukkiger dan hij zich toen ooit had kunnen voorstellen. Harry klaagde over van alles en nog wat, zoals elke rechtgeaarde Nederlander, maar dat deed hij eigenlijk omdat dat wel leuk was - klagen - en vooral omdat hij zo gelukkig was, wist hij nu.

wordt vervolgd

Mediatraining

Sorry hoor, misschien kan ik dit niet beoordelen, maar ik vind dat Guus Hiddink (PSV) maar eens met bepaalde spelers van zijn selectie moet gaan praten over gesprekken met media.
Ik ben bepaald geen voorstander van mediatraining voor (bijvoorbeeld) voetballers; het is een ramp voor hun openhartigheid en spontaniteit.
In het geval van Young-Pyo Lee (ook PSV) wil ik echter graag een uitzondering maken.

Young-Pyo Lee in Voetbal International:
"Ik begrijp dat mensen oorlog voeren om hun geloof; voor veel mensen is het geloof belangrijker dan het leven en dat kan leiden tot felle confrontaties. Ik weet niet of ik het moet goedkeuren, ik kan niet beoordelen of dat de bedoeling is van God."

Dat kan hij niet beoordelen. Als iemand Lee's moeder om zeep helpt vanwege een geloofskwestie, zegt hij: "Het was een pittige confrontatie, maar ik vermoed dat de dodelijke messteken vanwege het teambelang gevallen zijn en ik kan niet beoordelen wat God daarvan vind."

Sorry hoor, misschien kan ik dit niet beoordelen, maar ik vind Young-Pyo Lee een beetje dom.

Roger and (not) Out (voorpublicatie Z.T.C.-blad, December 2004)

Anderhalf jaar geleden speelde het Nederlands Daviscupteam in de tweede ronde tegen Zwitserland. Sjeng Schalken was in topvorm, de nationale knuffelbeer (Raemon Sluiter) zou ook wel even punten gaan pakken en we hadden het onverslaanbare koppel Haarhuis/Schalken. Onbevreesd ging ik voor de televisie zitten, want WIJ zouden die Zwitserse gatenkaas wel even volslaan met tennisballen.
Oké, zij hadden dat jonge talent met die Franse naam, maar dat vonden wij alleen maar fijn, want anders zou het wel érg makkelijk 5-0 worden. Sjeng speelde tegen Roger een geweldige wedstrijd, maar was kansloos. Met open mond heb ik zitten kijken hoe dat jochie de meest onwaarschijnlijke winners langs Schalken sloeg. Ik weet nog dat ik tegen Maria zei dat ik de nieuwe nummer één van de wereld aan het werk zag. Kortom, Roger Federer versloeg het Nederlands team.
Nu het tennisseizoen 2004 erop zit, blijft er voor mij nog één vraag open: is Roger Federer een betere tennisser dan Pete Sampras? Ik ben geneigd om ja te zeggen. Er is namelijk helemaal niets dat Roger niet kan. Sampras had een verhoudingsgewijs matige backhand en kon niet op gravel spelen, terwijl Roger overal en altijd van iedereen kan winnen en dat meestal ook doet.
Ik hoor jullie denken: "Het gaat niet goed met onze columnist, hij lijkt wel verliefd!"
Eerlijk is eerlijk; sinds drie weken ben ik dat ook een beetje. Want jemig de pemig, wat een schattige coupe heeft Roger tegenwoordig.


Roger vóór & Roger ná

Inderdaad; het is bij mij de laatste tijd Roger voor en Roger na.
Maar het is ook wel een snoepie tegenwoordig.

Gel de Douche Anti-depressive

Dit jaar was mijn energievoorraad in november al meer dan uitgeput en dat betekende voor mij dat een herfstdepressie met een grote krul boven mijn hoofd cirkelde. Erwin Krol zou hem prachtig gevonden hebben.
Nu heb ik als gestresst figuur natuurlijk wel wat ervaring met dit soort zaken, dus de beproefde oplossingen werden onmiddellijk uitgeprobeerd. Vitaminepilletje hier, gebedsgenezeresje daar, een weekje lichttherapie en een paar uurtjes extra slaap; van die dingen.
Maar niets hielp. Ik was ten einde raad.
En toen kocht mijn vrouw een flacon verkeerde douchegel, die mijn leven voorgoed zou veranderen. Kunnonne, wat een stinkzooi was dat, zeg! Een toefje van die troep op mijn douchespons was voldoende om mij misselijk te maken. Ik dook in de krat met de cosmeticavoorraad en vond een vergeten flacon douchegel. Die moest ik maar eens proberen. Het was een flesje Adidas Energisant, die - behalve dat hij niet stonk - het voordeel had dat hij mij na elke douchebeurt verkwikte en versterkte, precies zoals de tekst op de fles mij beloofd had!
Voor zover mij bekend heeft Adidas Energisant geen vervelende bijwerkingen en iedereen kan het gebruiken. Het is bovendien goed verkrijg- en betaalbaar en zonder doktersrecept af te halen.
Maar pas op, er zit een addertje onder het gras! Bij een overdosis (en dat is zó gebeurd, dus knijp niet te hard!) is hyperactiviteit een onvermijdelijk gevolg. Er zijn (overdosis)gevallen bekend van mensen die, na een week lang zonder rust (slapen kan niet) en onophoudelijke activiteit een acute burnout hebben opgelopen.
Bekende gebruikers zijn Claudia de Breij en Bert Visscher.
Nooit geweten dat douchen zo helend én zo gevaarlijk kon zijn!

Onze Cultuur

Zelfs wij Nederlanders hebben een eigen cultuur. En daar mogen we best een beetje trots op zijn. Om te beginnen hebben we natuurlijk het Nederlands; een prachtige taal die de laatste jaren geterroriseerd wordt door andersdenkenden en buitenlandse invloeden.
Andere voorbeelden van ons culturele erfgoed zijn:

• Erwtensoep
• Totaalvoetbal
• Boerenkool en andere gestampte lekkernijen (denk daarbij b.v. aan muisjes)
• Drop
• De fam. van Oranje
• Molens, klompen, tulpen, klederdracht, Delfts blauw en kaas (anders nog iets?)
  
• Vitrages (die zijn/worden helaas ingeruild voor lamellen)
• De Grote Meesters (Rembrandt, van Gogh (die schilder), Mart Smeets en Johan Cruijff)
• Het opgeheven vingertje
• Enz
  

Elke dag ben ik weer blij mét en trots óp mijn Nederlanderschap.
Mensen met een andere etnische achtergrond waarderen ons meestal enorm vanwege bovengenoemde kwaliteiten, het opgeheven vingertje uitgezonderd. Ook als we er geen verstand van hebben weten wij namelijk altijd alles beter. En iedereen moet dat weten, het buitenland incluis.
Zo weten wij bijvoorbeeld dat:

• Je geen vogeltjes mag eten als het geen kip is
• De vossenjacht middeleeuws is
• Het ritueel slachten van stieren in een arena raar is
• Meisjes niet besneden mogen worden en geiten niet geneukt
• Alleen gele kaas lekker is
• Eskimo's geen zeehonden zouden mogen eten

En daarom vinden buitenlanders/allochtonen ons eigenwijs, pedant en paternalistisch.
Helaas gaan ze dan ook wel eens op wraak zinnen.
Neem nou Sinterklaas; en dan niet anaal zoals bij 'Debiteuren, Crediteuren' een jaar of 5 geleden, maar als voorbeeld. Dat vinden ze nu ineens een racistisch feest, waarmee we zo snel mogelijk moeten kappen. En dat natuurlijk vanwege de - in hun ogen - twijfelachtige bijrollen van de Zwarte Pieten. Hoe het feest ontstaan is weten ze niet, dat Zwarte Pieten altijd vrolijk zijn interesseert ze niets, dat Sinterklaas ze niet slaat met een zweep vinden ze onbelangrijk en dat kinderen Pieten alleen associëren met Sinterklaas en niet met het negroïde ras geloven ze niet.
Tja, daar heb ik maar één ding op te zeggen:
Sinterklaas? Daar blijf je van af!

Open brief aan minister Donner

Geachte meneer Donner,

Op het CDA-congres van afgelopen weekend kondigde u aan te zullen onderzoeken of het wetsartikel tegen godslastering strenger kan worden gebruikt.

Deze uitspraak roept bij cabaretiers, schrijvers, kunstenaars, theatermakers, cineasten en anderen die zich op creatieve wijze uiten in het publieke debat vele vragen op, waarvan we u de meest pregnante willen stellen.

Kunt u ons de definitie van 'smalende godslasterlijkheid' geven en dit gaarne toelichten met enkele voorbeelden? In warrige tijden is niets zo belangrijk als helderheid en duidelijkheid.

Acht u het verstandig om in een tijd waarin de vrijheid van meningsuiting een onvoorstelbare dreun heeft gehad, een onderscheid te maken tussen beledigde gelovigen en beledigde ongelovigen, of valt onder 'smalende godslastering' ook het beledigen van andere levensovertuigingen als bijvoorbeeld vrijdenken of atheïsme? Als dit niet het geval is, willen wij graag weten waarom niet.

U stelde dat uw oproep niets te maken had met uitspraken van Theo van Gogh. Met welke uitspraken van wie dan wel? Graag met naam en toenaam. Kunt u aangeven welke uitspraken u in de toekomst vreest?

Als een cabaretier, kunstenaar, schrijver, columnist, cineast, theatermaker of iemand anders die zich op creatieve wijze mengt in het publieke debat een ironisch, sarcastisch of satirisch bedoelde grap of opmerking maakt die kwetsend of godslasterlijk kan worden opgevat, riskeert hij of zij dan een boete of celstraf?

Moeten mensen die religies en de extreme uitwassen daarvan ridiculiseren en aan de kaak stellen, nu behalve terroristen ook uw ambtenaren vrezen? Met andere woorden: kunnen wij nog zeggen wat we willen, en worden we daar wellicht nog in beschermd? Zo niet: tot ziens in de rechtszaal.

Met vriendelijke groet,

Theu Boermans, Ingmar Heytze, Jeroen Pauw, Heleen van Royen, Joost Zwagerman, Jan Wolkers, Henk Westbroek, Manon Uphof, Paula van der Oest, Mickey Hoogendijk, Nelleke Noordervliet, Freek de Jonge, Cees van der Pluijm, A.F.Th. van der Heijden, Kees Wennekendonk, Arie Storm, Jessica Durlacher, Ruben van der Meer, Eddy Terstall, Kees van Kooten, Simon Vinkenoog, Kees Torn, Peter R. de Vries, Kader Abdolah, Jan Mulder, Jack Spijkerman, Claudia de Breij, Henk Schiffmacher & Louise van Teijlingen, Peter Klashorst, Acda & De Munnick, De Vliegende Panters, Viggo Waas, Diederik van Vleuten, Bart F.M. Droog, F. Starik, Hans Mirck, Kim van Kooten, Theodor Holman, Giel Beelen, Erik van Muiswinkel, Remco Campert, Raoul Heertje, Jan Jaap van der Wal, Gummbah, Ronald Giphart, Gijs van de Westelaken, Hans Teeuwen, Theo Maassen, Midas Dekkers, Jort Kelder, Jeroen Henneman, Carice van Houten, Tomas Ross, Emile Fallaux, Fokke & Sukke, Jan Haasbroek, Anne Vegter, Ko van de Bosch, Ruud de Wildt, Ilja Leonard Pfeijffer, Ali B, Rob Malasch, Frans Bromet, Thom Hoffman, Renate Dorrestein, Rosita Steenbeek, Bart Chabot, Horace Cohen, Rick de Leeuw, Carla Boogaards, Rudi Fuchs, Adriaan van Dis, Bert Janssens, Fred Siebelink, Matthijs van Heijningen, Guurtje Buddenberg, Hanneke Groenteman, Wilfried de Jong, Ezra de Haan, Ankelien Weverling, Cees van Raak, Wim van Sinderen, Ellen ten Damme, Neeltje Maria Min, Erik Bindervoet, Frederique Spigt, Stephan Sanders, Sjaak Bral, Robbie Muntz, Paul Jan van de Windt, Frits Abrahams, Jan Brokken, Kees van Beijnum, Marlène Dumas, Jerry Goossens, Paul de Leeuw, Loes Luca, Yvonne Kroonenberg, Seth Gaaikema, Atte Jongstra, Ingrid Hoogervorst, Nouchka van Brakel, Marten Jongema, Frits Barend, Henk van Dorp, Jeroen van Merwijk, Jos Collignon, Olga Zuiderhoek, Merel Uslu, Prem Radhakishun, Cornald Maas, Jörgen Raymann, Pierre Bokma, Henk Bongers, Cabaretgroep Niet Schieten.

16 november 2004

Vijf stukjes broccoli

Ik weet niet of het de leeftijd is, maar mijn oudste dochter kan momenteel haar lieftallige mondje niet dicht houden. En dan bedoel ik ook niet. De arme schat heeft geen tijd om te eten; want praten met een volle mond mag niet van papa en mama. Vroeger (een maand of twee geleden) vroeg ik haar hoe het op school was. Tegenwoordig huppelen haar vierjarige beentjes haar van school naar huis en vice versa, terwijl zij onophoudelijk aan het woord is.

"Weet je, papa?"
"Nee." Papa weet het niet.
"Nog twee nachtjes slapen en dan komt Sinterklaas, hè papa?"
"Zeker, schat. Kan hij dan bij jou op de kamer slapen?"
"Dat bedoel ikde niet." (José heeft een geheel eigen verledentijdsvorm ontwikkeld). "Meester Jeroen zei dat hij vandaag gaat optrekken uit Spanje. Weet je wat dat betekent papa; optrekken?"
"Je bedoelt zeker vértrekken?" Ja, dat bedoel zede. "Dat betekent dat hij weggaat met de boot, José."
"Ja en dan komt hij met de boot aan in, in.... hoe heet het ook al weer papa?" "Utrecht."
"Daar wonen wij hè papa? En weet je papa, Elvan heeft Flip de beer niet meer. Weet je wie hem nu heeft?"
Flip de beer is één of ander boekenbeest dat door alle kinderen uit de klas op hun beurt mee naar huis genomen mag worden en papa weet niet wie hem nú heeft.
"Ehm, eh, ik weet het niet meer, oh ja Caine heeft hem en ik heb hem nog steeds niet gehad papa, wanneer krijg ik Flip de beer want ik wil hem ook graag en ik heb hem nog steeds niet gehad?!"

Dat weet papa ook al niet en José vertelt enthousiast verder over een wc-rol met slierten, waarmee zij huppelend vliegtuigbewegingen maakt en die zij gemaakt heeft en of ik wel weet dat ze die helemaal zélf gemaakt heeft, die slierten en dat juffrouw Mirjam ( 's middags een juffrouw, ja) die er alleen maar opgeplakt heeft. Of ik de kleuren mooi vind, wil ze nog weten, want die heeft ze zelf uitgezocht en gevlochten ( "eerst erover en dan die andere en dan weer terug en dan zó, kijk dan papa en dan de hele tijd hetzelfde.").

Ook onder het avondeten is José niet stil te krijgen. Als we al haar verhalen en vragen hebben aangehoord en beantwoord en haar hebben verteld dat ze haar mond nu dicht moet houden en gaan eten, begint ze met het tellen van de stukjes aardappel, speklap en broccoli op haar bord. "Twaalf, ik heb er nog twaalf, mama. Hoeveel heb jij er nog? Eén, twee.... zeven. Jij hebt er nog zeven, hè mama? En Kitty heeft alles al op! Kijk dan, mama, ze heeft alles al op! Hihihihihi"

Kitty ( 15 maanden) eet overal en altijd alles op. Zonder te smakken. Denk ik. Want zeker weten doe ik het niet. Er zit altijd iemand doorheen te kletsen.

Censuur

Ik had een stukje geschreven.
En toen wilde ik het nog even in Word zetten.
Misschien was het wel een tikje aanstootgevend.
En toen verdween het in zijn geheel!
Niet meer terug te halen.
Dat zet je aan het denken.
Mij wel.

De Mens Is Slecht

De mens is slecht
Want het belang van iedereen
Is zijn eigen belang

God & Allah weten dat al lang
Zij lieten dikke boeken schrijven
In het belang van iedereen
Maar de mens is slecht
En zal zijn best doen om het niet te begrijpen

Vrouwen moeten hun huid bedekken
Omdat de wonden van huiselijk geweld anders zichtbaar zijn
Vind je ook niet?
Niet? Ik ben bereid om te sterven
In ieders belang
Zalig zijn de armen van geest
Die de trekker overhalen

De Amerikanen hebben Zijn vervanger herkozen
In het belang van iedereen
Zaait hij dood en verderf
En de armen van geest
Halen Zijn trekker weer over

Democratie zullen ze krijgen
Naar Zijn almachtige voorbeeld
Of ze willen of niet
Want de mens is slecht
En Hij zal ze leren

Uit Eten

Je kent dat wel. Zo'n groepje (ex)collega's dat eens in de zoveel tijd met elkaar uit eten gaat. Daar hebben wij ook last van. Wij doen het met zijn achten, al een jaar of vijf, zeven. De één is nog anders dan de ander anders is. Andere karakters, woonplaatsen, overtuigingen, huidskleuren, samenlevingsvormen, levensvormen, maar allemaal zin om twee of drie keer per jaar over die goeie ouwe tijd te mijmeren. En die goeie ouwe tijd was bij CSN en KPN in Leidschendam, 'of all places'. En we bellen nooit.

Enige puntje van verbetering is het maken van de afspraak. Dat gaat (niet zo goed) per mail.
Gemiddeld zijn er 1767 mailtjes nodig (hoewel; nódig zijn de meeste niet) om tot een afspraak te komen. Het grootste probleem is meestal de datum. Vraag me niet hoe het kan, maar het is altijd de schuld van de datum. Of hij is te vroeg, of hij is (je raadde het al) te laat, te ongelukkig komt ook vaak voor en bijna altijd is hij ongeschikt. Data? Nooit aan beginnen! De discussie over het beste voedsel loopt ondertussen gezellig mee.

Als er dan na een week of wat en een mailwisseling of 620 een dag wat minder lastig is gebleken slaat het noodlot toe. De cavia wordt ongesteld.
Nu hebben wij een prachtige spreuk binnen onze club en die luidt: "eten voor allen, allen voor eten!" Dus als er iemand verhinderd is, gaan we (meestal) niet. Lekker dan.
Twee van de leden bekijken het dan ook allemaal rustig vanaf de zijlijn en wachten af tot de grote dag is gekomen. Daar zie je nooit een mailbericht van verschijnen. Zij maken zich niet druk, terwijl Henkie en viereneenhalve (ex)collega zich inspannen om een nieuwe datum en locatie te prikken. En díe zijn lastig; dat weten we inmiddels. Had ik al verteld dat er zelfs Ajax-supporters binnen onze vereniging getolereerd worden? Die willen nog geen training van de C-jeugd overslaan.

Maar als onze peecees oververhit zijn van de overuren, komt er op een mooie dag toch weer witte rook uit: we hebben een datum!
Op de twaalfde van aanstaande november gaat het gebeuren bij een anonieme Griek in een centraal gelegen stad. We zullen weer één zijn als nooit tevoren en de obers terroriseren met onzinnige bestellingen en ingewikkelde afrekeningen We gaan te veel eten, te veel drinken, lachen, te veel collegae van vroeger beschimpen, te veel overdrijven over hoe leuk het vroeger wel/niet was en te vroeg naar huis. Want dát blijft meestal de overheersende gedachte na een avondje samen: we hebben eigenlijk geen zin om afscheid te nemen en hadden een hotel moeten boeken!
Nou ja, dan prikken we toch gewoon even een nieuwe datum!

Brainstormen

Zo noemden wij dat vroeger; brainstormen. Je gooide alles wat min of meer relevant was (met het onderwerp) in de groep. Die groep was je schoolklas, de groep HBO-studenten of de groep schyzofrene-lijmsnuivers-in-therapie.

Op die manier kun je ook een stukje gaan schrijven. Je gaat achter je toetsenbordje zitten en duwt min of meer willekeurig toetsen in, omdat jouw brain dat graag wil. Daarbij is het belangrijk dat je jezelf niet de tijd geeft om na te denken, maar de gedachten die door je hoofd heen flitsen onmiddellijk aan je beeldscherm toevertrouwd.
Ik kan dat niet. Nou ja, ik zou het wel kunnen doén, maar van de brei die op schrift zou verschijnen kan een normaal denkend mens geen chocolade maken. Zelfs geen koude. Echt niet.

fig1: De weke delen zitten bovenin (1)

Is dat erg, lieve lezers? Nee, dat is niet erg. Wel lastig.
Dit verschijnsel doet zich bij mij namelijk niet alleen achter mijn peeceetje voor. Als ik sta te koken, krioelt het in mijn hersenpan ook van de losse gedachten. Ik zal jullie niet vermoeien met de aard van de gedachten, maar ik kan je wel vertellen dat het een hoop losse snippers zijn, die door elkaar heen waaien. Je zou kunnen zeggen dat het een beetje stormt in mijn hoofd.
En dat is lastig.
Ik heb last van brainstormen.
Is er een dokter in de leeszaal?

Recent Onderzoek

Uit recent onderzoek is gebleken, dat er in het derde kwartaal van 2004 meer dan 59.000 onderzoeken gedaan zijn. Wat mij betreft verontrustende cijfers. In het derde kwartaal van 2003 kwam men niet verder dan 47.456 stuks onderzoek.
In de meeste gevallen ging het om oud onderzoek in een nieuw jasje. Of om nieuw onderzoek dat popelde om uitgevoerd te worden. Dit laatste (?) levert vaak verbijsterende resultaten op.

Zo is er onlangs onderzoek gedaan naar het gewicht van Amerikanen en Fransen. De onderzoekers vroegen zich af hoe het komt, dat Amerikanen gemiddeld zwaarder zijn dan Fransen. De conclusies van dit rapport logen er niet om. Volgens het onderzoeksteam is onomstotelijk vast komen te staan, dat dit te maken heeft met de eetgewoontes in zowel de V.S. als in Frankrijk. Jawel, daar word je toch even stil van, hè? Men ging zelfs zo ver te stellen dat er een verband is tussen de hoeveelheid ingenomen voedsel en het gewicht van de onderzochte bevolkingsgroepen. Let wel: hoe méér je eet, hoe zwáárder je wordt!
Van dit soort onderzoeken lust ík dus kilo's pap.

Uit recent ánder onderzoek is verder gebleken:

• Dat tv-reclames voor maandverband en tampons, waspoeder en shampoo door de kijker als significant irritanter worden ervaren dan andere spotjes.
• Dat de Betuwelijn te duur (en overbodig) is.
• Dat de meeste Palestijnen niet op Sharon stemmen.
• Dat het af/uitstellen van doktersbezoek niet goed is voor de gezondheid.
• Dat computerspelletjes en SBS6 geestdodend zijn.
• Dat de kijkcijfers van en de waardering voor 'Het Woord van Henk' best meevallen.

Bij deze deel ik jullie mede dat ik morgen een onderzoeksbureautje start. Als een opdracht vóór 12.00 uur binnen is, lever ik in de loop van de middag de resultaten!

Honde(n)weer

Toen wij uit Utereg vertrokken, vertrokken wij naar Italië. Om zes uur 's morgens, met drie kinderen op de achterbank en de kofferbak afgeladen met korte broeken, bikini's en hansopjes.
In Duitsland was het, zoals zo vaak, hondenweer; maar daar rijd je tenslotte alleen maar doorheen. Zo hard mogelijk. Ik heb zelfs een voorligger een zetje gegeven (moet hij maar doorrijden). Gelukkig had ik geen schade. Die Duitse mijnheer had een gescheurde bumper, maar dat vond hij niet erg. Het was een goede Duitser.
Bij München mistte Maria de afslag naar de rondweg. Ik reed weliswaar - ik rijd altijd- maar je begrijpt dat het haar schuld was. Nee, Maria begreep het ook al niet. Dwars door München heen dan maar, waar de wegen net zo opgebroken zijn als in de rest van Duitsland. Nog even aan Roy Makaay de weg gevraagd ("do ist der autobahn") en met een vertraging van 50 minuten onze weg vervolgd.

Om zeven uur 's avonds kwamen wij aan te Bardolino, aan het altijd prachtige Gardameer. En lekker warm natuurlijk! Korte broeken aan, biertje erbij en hangen op het balkon met uitzicht over het meer. Wel een beetje heiig.
De week daarop hebben we de zon niet veel meer gezien. En de temperatuur had er ook al geen zin in. Wij gelukkig wel; dus gingen we de bergen in naar het plaatsje Molina, waar je een wandeling langs watervallen kunt maken. Het was inderdaad schitterend om al dat water te zien vallen. Helaas kwam het allemaal uit de hemel. Niet echt weer om te wandelen.
Wel lekker gewandeld in het pittoreske Sirmione. Jammer dat ik daar altijd omhoog kijk; op zoek naar dode honden. Dat komt zo: een jaar of zeven geleden viel, in één van de nauwe steegjes, een hondje uit een raam. Dood voor mijn voeten, na een paar angstaanjagende doodskreetjes. Nog angstaanjagender was de eigenaresse, die het woord straattheater nieuw leven inblies. Welk een onbeschrijfelijk leed. Tijdens dezelfde vakantie heb ik op de snelweg (!) richting Trento een hond doodgereden. Dat verzin je toch niet?

fig.1: Geen hond te zien in Sirmione
We zijn ook nog een dagje naar Mantova geweest. Mantova is prachtig gelegen aan de zware industrie. En er is ook nog ergens een prachtig park. Maar daar zijn we niet aan toegekomen, omdat we erg veel moeite hadden het historisch centrum te vinden. Dat is namelijk zo klein, dat je er voortdurend omheen loopt.
De volgende dag om negen uur weer terug naar huis. Dat ging niet echt lekker. Over de eerste 250 kilometer deden we vijf uur.
"Is het nog ver, papa?"
"Ja, José."
"Maar niet zo heeeeeeeeeel erg ver meer, hè papa?"
"We hebben nog maar een klein stukje gereden, José."
"Papa?"
"Ja schat."
"Is het al donker als we thuiskomen?"
"Ja lieverd."
"Maar niet zo heeeeeeeeeeeeel erg donker, hè papa?"
"Ik denk het wel, schat."
"Papa?"
"Wat is er schat?"
"Als we bijna thuis zijn, zeg je het dan tegen mij?"
"Ja hoor."
"Niet vergeten, hè papa?"
"Nee schat."
De rest van de terugreis hebben we gevlogen. Alle Duitsers aan de kant geseind. Gelukkig reed Maria niet meer verkeerd, zodat we om half twaalf thuis waren.
Doodop en hondsmoe. Maar vooral heeeeeeeeeel gelukkig!

Gesloten

Deze site is gesloten voor schrijvers t/m 18 oktober, wegens vakantie in Italia!

Kent u die uitdrukking?

'Het is weer voorbij'. Kent u die uitdrukking, dames en heren? 'Het is weer voorbij', of 'het zit er weer op', zoals sommige mensen zeggen.
Ik moest daar van de week aan denken toen ik over de straatweg fietste. Langs het kanaal zat een jonge vrouw. Haar lange, blonde haren waren nat van de regen. Over haar vuurrode wangen rolden regendruppels en tranen. Ook haar kleren waren nat en ik zag dat ze het koud had.
"Wat sta je daar te doen, viespeuk? Opzouten, ouwe gek!" Uit haar woorden maakte ik op dat ze in een slechte bui was. Ik vertelde dat ik gezien had dat ze het ergens moeilijk mee had en vroeg haar of ik naast haar mocht komen zitten."Als je maar van me afblijft", blafte ze.
Nadat ik haar op haar gemak gesteld had, deed ze haar verhaal.
"Het seizoen is nog maar nauwelijks begonnen en nu is het alweer voorbij. Het eind van het seizoen maakt me altijd zo triest."
Ik besloot haar mee naar huis te nemen, zodat ze droog en warm kon worden. M'n vrouw Geurtie was met vriendinnen de stad in.
'Ik droom elk jaar weer over hoe mooi het dit jaar allemaal gaat worden, dominee Bongers. De clubleden zijn allemaal aardig voor me, het weer is altijd geweldig, m'n pakjes staan me allemaal goed, ik win alle toernooien waar ik aan meedoe en de bar is altijd langer open in mijn dromen. Nog voordat ik een droom bereikt heb, is het seizoen weer voorbij."
Een droom die maar niet wil uitkomen. Heeft u dat ook wel eens, dames en heren? Je wilt zo graag een keer die eerste prijs met de bingo, maar je gaat altijd weer met de pollepelset naar huis. Je wilt zo graag die baan van je manager, maar je wordt elk jaar weer overcompleet verklaard. Je wilt dat toernooi zo graag een keer winnen, maar je moet al in de eerste ronde opgeven met rugklachten. Een droom die maar niet uit wil komen.
Is dat erg, lieve mensen? Is het erg als je maar niet kunt bereiken waar je zo naar verlangt? Is het erg als je kansen weer voorbij zijn aan het eind van het seizoen? Ja, ja hè, dat is heel erg. Je hebt het weer niet gered, je durfde weer die berg niet te beklimmen, je hebt weer niet tegen dat clublid gezegd dat je van hem of haar houd. Het is erg om je dromen niet te verwezenlijken.
Of toch niet? Is het juist niet erg om nog dromen te houden. Nee, nee, nee hè! Er liggen juist nog mogelijkheden, uitdagingen, kansen waarvoor je kunt gaan.
Ik keek naar de vrouw, deze vrouw der vrouwen, deze mens der mensen. Ze keek mij vragend aan. Haar ogen eisten een antwoord, haar lippen vervloekten mijn positieve houding.
"Nou, vertel op, wat moet ik nu? Hoe moet ik verder?", vroeg ze.
"Doe wat minder je best", zei ik. "Wees niet te veeleisend voor jezelf en je medemensen, leg de lat wat lager, kijk niet te veel naar morgen, durf vandaag te leven en te genieten. Neem de dingen zoals ze komen. Als je al je dromen hebt vervuld, blijft er niets meer te wensen over. Alleen dromen van vroeger rest dan nog."
"Ja", zei de vrouw, "ik ga nu genieten. Ik ga niet wachten op morgen.Trek je kleren maar uit dominee Bongers, we gaan wilde sex beleven." Ik dacht aan mijn vrouw Geurtie en twijfelde toch even. Ook een dominee is maar een mens.
Ik wens u nog een prettig seizoeneinde, een fijne winter en een smakelijke maaltijd, met spekjes en uitjes...........

Transfer PSV van de Baan

Ik kom dit jaar definitief niet in actie voor PSV Eindhoven. Zoals bekend ben ik al enige maanden in de slag met de technische staf van de club. Mijn zaakwaarnemer heeft een drukke tijd achter de rug. Telkens als er een doorbraak in de onderhandelingen aanstaande leek, stuurden de Eindhovenaren hem weer met een nieuw kluitje het riet in. Zo wilde de clubleiding absoluut niet aan mijn eis van een 36-urige werkweek en Harry van Raay wilde, zelfs voor mij, niet als voorzitter terugkeren.

Misschien is het maar beter zo. Natuurlijk, ik heb nog een paar aanbiedingen uit het buitenland liggen, maar er zijn nog meer redenen waarom ik blij ben dat ik niet bij PSV getekend heb.
Nationaal is PSV inmiddels een subtopper zonder vedetten (zeker zonder mijn persoontje).
Internationaal zijn ze al jaren het lachertje van de Championsleague. Daarnaast zie ik de roddel en achterklap op het boerenland niet zitten en spreekt het Eindhovense publiek, dat (geheel hypothetisch) pas na een (onwaarschijnlijke) 3-0 voorsprong tegen (bijvoorbeeld) Arsenal achter de club gaat staan. Bij elke tegenvaller laat het publiek het massaal afweten.

Maar mijn belangrijkste overweging is toch de spelersgroep. Noem mij één balvirtuoos, één speler waarmee het lekker combineren is. Wat zijn jullie stil.
De allerergste vind ik nog wel die Koreaan op links, Young-Pyo Lee, die als je hem aanspeelt eerst twaalf schijnbewegingen maakt, om vervolgens de bal terug te leggen; bij voorkeur op de keeper.
En ik moet er niet aan denken dat we scoren, zeg. Of erger nog, dat ík een doelpunt zou maken! Je zal toch geknuffeld worden door Mark van Bommel of John de Jong. Maar afgelebberd worden door Theo Lucius, de man met het engste vlasbaardje van Nederland, dát gun je zelfs je ergste vijand niet.
Je zou van pure ellende nog bij Ajax gaan solliciteren!

Mijn broer (2)

(onverwacht vervolg van 6 augustus)

Mijn broer Hans gaat morgen trouwen.
Hij is de jongste niet meer (dat is hij overigens ook nooit geweest, want dat is Eddy), dus je begrijpt dat wij allemaal erg blij zijn dat het toch nog gaat lukken.

Volgens mij is vriend en vijand het erover eens dat Hans de familienerd is. Voor zover zoiets te contoleren valt, weet hij volgens mij alles van computers, telefooncentrales en muziek. Niet echt een ideale combinatie om de blits mee te maken bij de vrouwtjes. Nou geloof ik niet dat hij in zijn vrije tijd veel debatteert over de Fujitsu 772 of de Ericson 5310 (beroepsziektes), maar hij is wel vrij hardnekkig als het over de nieuwe 'Orb' of 'New Order' gaat. Wellicht dat de ware liefde dáárom zo lang op zich heeft laten wachten. Ik vertrouw het Trudy ook wel toe dat ze zo af en toe eens roept dat Hans zijn hoofd even moet houden over dat lekkere intro met die hoekige baslijn.

Vorig weekend had ik (ook) flink hoofdpijn door hem. De traditie wil (ik trouwens ook) namelijk dat je een vrijgezellenavond voor zo iemand organiseert. Diezelfde traditie wil tevens dat zo'n avond gierend uit de klauw loopt. En wie zijn wij dan om daar tegenin te gaan? Het kost een paar centen, maar dan heb je tenminste wel een dijk van een kater.
We hebben ons eerst halfvol laten lopen in Tom's stamkroeg, daarna (te) veel gegeten in een spareribstaurant, om daarna volgegoten en ouderwets afgezet te kunnen worden door Tom. Nee, Tom is de barkeeper.
Overigens was behalve de kater ook de avond een dijk.

Postillon Lijnmarkt 50
Old brown and beautifully located next to a bridge crossing the Oudegracht, with splendid glas-in-lood (stained glass) windows on three sides. Among the (mostly local) regular customers sitting at the bar you can sometimes spot a dog lost in thoughts over his glas of beer. The nice terrace and the very friendly, very professional, and very well-dressed owner (red: Tom) make this place definitely worth a visit. Descend the stairs to the bathrooms for a touch of that german-guesthouse feeling. 4 SEP 00
Our rating: 3 1/2 out of 5

Gevonden op: http://members.tripod.com/zuipen_in_utrecht/page-5

Enfin, morgen gebeurt het dus. Dan wordt Hans de trotse eigenaar van een vrouw en twee stuks dochter. En dat allemaal voor één prijs; het zogenaamde gezinspakket. Normaal is hij niet echt van het gemakzuchtige soort.

Ondertussen in een bedrijfskantine bij KPN.......(2)

Hé Willem, hoe gaatie?
Best hoor. Het is weer knap warm vandaag, hè?
Zeker! Maar even iets anders. Ik heb vorige week een incident gemeld, onder callnummer 20040905. Hoe staat het daarmee?
Dat moet ik even voor je checken, Willem Jan. Momentje!

Ah, hier heb ik hem al; oh ja, er waren meer incidenten voor dit geval binnengekomen. Incidentmanagement heeft hem doorgezet naar Problemmanagement. Ik zal even de file erbij zoeken.
Oh, nou, het hoeft niet nu meteen hoor Willem. We houden de boel zo op zo, hè?
Ben je gek! Geen problem hoor. Hier, ik heb hem al! Kijk maar, Sandy heeft hem afgehandeld.
Dat is humor! Iemand die Sandy heet, die dit incident gaat tackelen!
Problem bedoel je, Willem Jan. Sandy werkt bij Problemmannagement. En ze heeft de oplossing gezocht in een nieuwe tool voor kitchen-control. En toen heeft ze de call doorgezet naar Changemanagement. Die moeten de tool gaan implementeren, hè? Kijk; Wouter wilde de tool meteen gaan aanschaffen, maar die heeft tekenbevoegdheid tot 5 Euro. Dat heb je natuurlijk bij Changemanagement hè, dat ze niet zomaar alles mogen kopen. Dus toen heeft Wouter aangeklopt bij zijn manager en die heeft Vendormanagement aan het werk gezet.

Ja ja en toen?
Nou en die hebben dus een prachtige nieuwe tool voor mij aangeschaft: een splinternieuw supergroot vergiet. Kijk, dit is hem. Hier kan ik wel vijf stronken prei in één keer in wassen. En dan blijft er geen korreltje zand meer achter dankzij de vernieuwde sandhole-technologie.
Wilde je nog iets te eten eigenlijk, Willem Jan?
Nou lekker, Willem! Weet je wat? Doe maar een heerlijk bakkie bruine bonensoep!

Utreg in Oranje!

Mag ik mijzelf voor deze ene keer even leedvermaken? En feest vieren? Dacht het wel. Ik hou me meestal behoorlijk in hoor, maar op een gegeven moment komt mijn Utregse hartsjie toch weer bovendrijven, waor? En ik heb gelegenheden genoeg gehad afgelopen jaar om Ajaxieden en andere minderbedeelden te stangen. Leven en laten leven, zo'n type ben ik nou eenmaal.

Maar wat heb ik donderdagavond zitten genieten, zeg. Sorry hoor, maar ze waren ook wel erg goed! Die Tanghe moet natuurlijk onmiddellijk genaturaliseerd worden. Stefaan in oranje!
En nog mooi voetbal ook, hè? Ze tikten die Zweedse kampioenen helemaal gek. Dezelfde Zweedse kampioenen die Juventus in Turijn op 2-2 hielden in de voorronde van de Championsleage. Hetzelfde Juventus, dat woensdag probleemloos overeind bleef in Amsterdam. En met 1-0 won. Bij Ajax, ja.


fig1: Stefaan (s)Tanghe heb gescoort

Need I say more? Nou, vooruit dan: Utreg in Oranje!

Ondertussen in een bedrijfskantine bij KPN.......

"Ja hoor, er zit weer zand in de soep!"
"Willem zegt dat ie de prei wel erg goed wast, hoor."
"Tuurlijk. En wat is dit?"
"Dat is rookworst."
"Wie doet er nou rookworst in de groentesoep?"
"Willem. Was over van de erwtensoep van gisteren."
"Die gast spoort niet helemaal. Het is 43 graden buiten! Ik ben blij dat ik gisteren vrij was."
"Tja, Willem heeft een heel aparte kijk op het restauratievak."
"Over restaureren gesproken. Gaan we nog terug naar de 40-urige werkweek?"
"Dat ligt er aan. Jij rookt toch, Henk?"
"Ehm, ja. Nou en?"
"De directie wil mensen die roken vier uur extra laten werken. Als compensatie voor de rookkwartiertjes. En de O.R.? Zit je nog steeds in de O.R.?"
"Je gaat me toch niet vertellen dat ze die tijd ook willen terugpakken, hè Willem Jan?"
"Nee joh, maar voor studiedagen lever je wel vakantie in. En toiletteren, moet je mee uitkijken, hoor. Met toiletteren. Vijf minuten per keer en tien minuten per dag max. Dat komt ook allemaal in de vernieuwde huisregels."
"Bij de meeste collega's zou ik nu denken dat ze me in de zeik proberen te nemen, maar je bent bloedserieus, hè Willem Jan?"
"Jazeker, er wordt een inspectieteam gevormd om de nieuwe regels te handhaven."
"Ah, de Gestapo! Scheisse! "Aufmachen! Sie sitzen schon fünf minuten aufs toilet. Sofort aufmachen, jetzt!" Lijkt me een mooie Melkertbaan. Klinkt allemaal erg gezellig hoor, maar krijgen we dan voortaan wel een fatsoenlijk bakkie soep?"
"Als je daar zelf voor zorgt wel, Henk. De kantine gaat volgende maand dicht. Kostenbesparingen, hè?"
"Ik word niet goed! Ik ga de ziektewet in!"
"Dat zou ik niet doen, Henk! Voor elke ziektedag die je opneemt wil de directie...."
"Laat maar, Willem Jan! Ik wil het niet weten. Ik ga even buiten een pak shag oproken."

Het Leven Gaat Verder

Als de clubkampioenschappen
Van de Zuilense TennisClub afgelopen zijn

Roomser Dan De Paus

De KNVB gaat tegenwoordig óók al over normen en waarden. Spelers die na een doelpunt hun shirtje uit- of omhoogtrekken krijgen een gele kaart. Zelfs in het amateurvoetbal. Afgelopen zondag werd, vanwege zo'n ministriptease, een speler van D.H.C. in de wedstrijd tegen J.S.V. het veld uitgestuurd. In diezelfde wedstrijd werden ellebogen uitgedeeld, schwalbes gemaakt, knieeën doormidden geschopt en benen afgezaagd. Als zo'n elleboog volgens de scheidsrechter echter niet aanstootgevend genoeg is, is er niets aan de hand. Hoogstens een vrije trap. Maar het omhoogtrekken van het shirt bij uitbundige vreugde over een -al dan niet belangrijk- doelpunt, wordt altijd als provocerend beschouwd.

Tijdens tenniswedstrijden zie je dubbelpartners na elk gewonnen punt high-fives maken. Ik vind dat persoonlijk enorm provocatief; vooral als de fout van de tegenstanders komt. Ik heb het zelfs al meegemaakt dat, tijdens een mixpartij, de tegenstanders na elke gewonnen punt uitgebreid gingen staan tongen. En dan heb ik het nog niet eens over de kléding die -met name- door de dames gedragen wordt. Serena Williams showt op de baan haar zelf ontworpen ondergoed en stoeipakjes. Daar valt niet veel meer aan te strippen.

Misschien dat het één en ander aan bod kan komen in 'de Normen en Waardenshow', het programma dat onze geliefde leider J.P. zo graag op de TV wil zien. Dat ze op een speelse manier laten zien hoe een voetballer, correct gekleed en met zijn shirt in zijn broek, een ferme handdruk van zijn medespelers (bij voorkeur natuurlijk ook van zijn tegenstanders) krijgt, als felicitatie voor zijn zojuist gescoorde wereldgoal. Bijvoorbeeld. "Prachtgoal, Roderik." "Dank je, Maarten."

fig1: Wat heeft Ruud gezien?

En dat dan in quizvorm. Boeiende televisie, toch? "Fatima draagt een hoofddoekje in haar partij tegen Esther. Mag dit?" "Joep heeft een appel voor de scheidsrechter meegenomen. Is dit omkoping?" "Het thuispubliek scandeert de volgende tekst: "Hup EN EE CEE, vooruit EN EE CEE!" Is dit sportief gedrag?"

Het schijnt dat Hennie Huisman als presentator gepolst is.
Was Johannes Paulus niet beschikbaar?

Het SpreekWoord van Henk (10)

Sorry hoor, ik kan er ook niets aan doen
Ik heb gewoon last van een goed humeur

Wij hebben twee weecees

Op het schoolplein.
"Papa, mag Julia bij ons binnen?"
Natuurlijk mag dat van papa, dus Julia Twee (deze kende ik nog niet) komt bij ons brood eten.
Zij hoeft van haar moeder geen korstjes op te eten.
Na het eten:
"Papa, ik moet poepen."
"Ga maar schat."
"Kijk Julia, dan moet je het deksel omhoog doen en dan kan je poepen. Hebben jullie dat ook thuis?"
"Wij hebben geen blauwe weeceedeur."
"Moet jij niet poepen, Julia? Papa, Julia moet ook poepen! Kan je het nog wel ophouden, Julia? We hebben boven nog een weecee; ga maar aan mijn vader vragen of je boven mag poepen, hij heet Henk. Wij hebben lekker twee weecees. Hebben jullie ook twee weecees thuis? Komt ie er al bijna uit Julia? Papa, mag Julia boven poepen? Ze kan het niet meer ophouden!"
"Als jij nou eens even je mond dicht houdt José, dan kun je zelf poepen, en dan hoeft Julia niet naar boven. Mathilda is de badkamer schoon aan het maken."
"Kijk Julia, daar is een kraantje en daar moet ik zometeen mijn handen wassen als ik gepoept heb. Moet je erg nodig, Julia? Papa, Julia moet heel nodig poepen en ze kan het niet meer ophouden!"
"Kom maar Julia, dan mag je boven gaan poepen voordat José het eruit gekletst heeft."
Wij lopen naar boven.
"Hé, haha, jullie hebben een blauwe weecee."
"Kun je zelf je billen afvegen of moet ik dat doen, Julia?"
"Jij moet het doen."
"Roep je even als je klaar bent, Julia?"
Ik loop naar beneden.
"Ben je al klaar, José?"
"Zit Julia boven te poepen, papa?"
"Ja schat, ben jij al klaar?"
"Nee, ik moet heel veel poepen."
Van boven:
"Ik ben klaahaaaar."
"Ik ga even naar boven om Julia d'r billen af te vegen schat!"
Ik naar boven, veeg Julia's billen schoon, was mijn handen en vertel Julia dat ze haar handen ook nog moet wassen.
"Kun je wel bij het kraantje?" "Ja."
Ik naar beneden.
"Ben je klaar José?"
"Ja, papa. Kijk, ik heb heel veel gepoept. Hoeveel had Julia gepoept?"

Het is jammer dat ze weer naar school zijn.

Waarom Is Dat?

• Dat mensen die zeggen: "Ik wil niet zeuren hoor, maar........"
  ALTIJD gaan zeuren
• Dat ik mensen die zeggen: "Als je het mij vraagt....."
  Bijna nooit iets wil vragen
• Dat een gebruikte koffiefilter
  Altijd scheurt en zijn lading dropt
  Als je haast hebt

Made In China (voorpublicatie Z.T.C.-blad, September 2004)

Om maar meteen een wijdverbreid misverstand uit de wereld te helpen: tennis is niet uitgevonden door de Engelsen.
Zo'n 250 jaar geleden speelden twee Chinese jongens in huis met twee hele grote vliegenmeppers (de mensen zijn er kleiner, de vliegen groter) en een balletje geknede mie. Dat vonden ze zo leuk dat ze het ook met hun vriendjes gingen doen. In feite was dit de kinderfase van ons hedendaagse tennisspel. Alle kinderen vonden het leuk, hun ouders minder. Het is niet voor niets dat er nog maar zo weinig vazen uit de Ming-dynastie over zijn. Twee brave broertjes uit Peking, Pong en Ping, wilden hun ouders niet tot last zijn. Zij maakten van plankjes twee batjes en speelden voortaan op de eettafel. In China werd dit spel om raadselachtige redenen pingpong genoemd; bij ons in het westen tafeltennis.

In Engeland was het verhaal over de vliegenmeppende Chinese kinderen doorgekomen. De stadskinderen kregen er ook dáár niet lang plezier van. Want in Engeland hadden ze ook een hoop 'china' (porselein).
Op de grote landgoederen van welgestelde Engelsen werd echter een 'outdoor'-versie van het tennisspel bedacht. Inderdaad, je dacht het al, op het gras in de tuin. Als de was buiten hing, hadden de kinderen bovendien een 'net'.
In het plaatsje Badminton (ook in Engeland) plukten kinderen hun kippen kaal en staken die in een kurk. Zo is het televisieprogramma 'creatief met kurk' ontstaan.

Fig 1: Altijd van je áfsnijden
En zo is het gekomen. De grote vliegenmeppers werden vervangen door....ehmm..... door nóg grotere vliegenmeppers, de geknede mie werd vervangen door een rubberen balletje, de was werd vervangen door een gehaakt beddensprei, op het gras werden lukraak wat lijnen geschilderd en zo is dus het tennis ontstaan. Echt wel.
Pas veel later waaide ook het tafeltennisspelletje vanuit China over naar Europa.
Bettine Vriesenkoop, Mia Audina en Richard Krajicek zijn een hoop verschuldigd aan een paar Chinese kinderen.
Wij ook, ja.

Eerlijk delen, die handel

Het is niet eerlijk verdeeld in de wereld.
Als ik met mijn Jaguar door de prachtige lanen, met nog mooiere villa's, van Bosch en Duin rijd denk ik vaak: "nou, nou; mag het misschien ietsje minder?", of "waar hebben die mensen dat aan verdiend?" en vaak ook "waar zouden ze dat mee verdiend hebben?"
Er zijn van die dagen dat ik gewoon even aan wil bellen.
"Goedemorgen mevrouw. Als ik vragen mag, wat kost dat nou, zo'n hutje? U betaalt zeker wel veel belasting? Wat zegt u? Nee ik was gewoon nieuwsgierig. Wat doet uw man voor de kost? President commissaris? Is dat zwaar werk? Ik ben zelf nog op zoek naar een leuke job, ziet u."
Maar ja, ik heb daar het lef niet voor en bovendien; je moet eerst het hek naar de oprijlaan en de dobermans veilig zien te passeren.

En stel je voor dat er ontzettend aardige mensen blijken te wonen! Dat zou natuurlijk ook nog kunnen. Dat ze eigenlijk best aardig zijn. Van die gezellige dixielandluisterende, VVD-stemmende grootuitgevers. Daar kun je dan met goed fatsoen niet meer tegen aantrappen natuurlijk! Tegen aardige rijke mensen. Daarnaast, politiek correct als ik ben, wil ik dan natuurlijk toch een discussie op gang brengen. Over de enorme kloof tussen hun eclatante rijkdom en de vreselijke armoede van veel anderen. Over hoe zij dat gat zouden kunnen verkleinen, of dat ze meer dan genoeg ruimte hebben om een paar daklozen onder te brengen. Maar dat bedoel ik dus; zo ga je niet om met vrienden.

Nee, dat wordt niks; de dialoog met de welgestelden. Ik denk dat ik mijn aandacht beter kan verleggen naar het schuim der natie, de verschoppelingen van deze wereld: de daklozen! Zij zijn het toch die het niet hebben begrepen. Dat succes een keuze is en dat je als Straatnieuwsverkopende junk toch echt niet wordt getolereerd op de golfclub. Ze weten het wel hoor, dat het allemaal hun eigen schuld is, maar iemand moet ze toch weer hoop geven!

Met mijn 'rijkenkijkentaxi' kunnen ze straks, tegen een schappelijk tarief, met eigen ogen gaan zien wat ze zelf hebben laten lopen door verkeerde keuzes te maken. Toerend door de buitenwijken van Bilthoven en Zeist worden hun ogen geopend en mijn zakken gevuld. Een 'win-win-situatie' par excellence! Ik ben alleen nog op zoek naar een geldschieter. Iemand?
Ja ja, we zullen de baten eerlijk delen!

Spierbundels revisited

Als ik me ermee ga bemoeien
Winnen die Grieken ineens
Op de meest onmogelijke onderdelen
Gouden plakken

De titel van mijn eerste boek
Is dan ook bekend
"Ik en mijn grote mond"
In zéér beperkte oplage verkrijgbaar
Verwacht ik
Voor wat het waard is

Olympische Spierbundels

Toen Griekenland in 1999 de Olympische Spelen kreeg toegewezen was er, behalve vreugde, toch vooral paniek in het land. Want hoe moest dit onsportieve land in vredesnaam aan medailles gaan komen? De tijd dat de Grieken 1,2 en 3 op een olympisch onderdeel werden was immers een paar honderd jaar voor Christus, toen er nog geen buitenlanders meededen. Er was geen (olympisch) sportonderdeel te bedenken, of de Grieken waren er op zijn best onbeduidend in. Er moest dus in (olympisch) recordtempo een inhaalrace gestart worden. Voor het voetbal betekende dit het aantrekken van een Duitse voetbaltrainer, voor de rest van de sporters was het eigenlijk te laat; zo dacht het Grieks Olympisch Comité. En daarom werd er een beroep gedaan op een sportarts met een twijfelachtige reputatie, dr. Anaboliou Steroïdis.

Bij het Internationaal Olympisch Comité (I.O.C.) had op dat moment een belletje moeten gaan rinkelen. Herstel, ik bedoel een sirene moeten gaan loeien, maar de officials sliepen, al dan niet geholpen door Griekse giften, rustig verder.
Dr. Steroïdis maakte een analyse van alle olympische sporten, met in zijn achterhoofd de mogelijkheden tot snelle fysieke resultaten van zijn sporters.
De volgende onderdelen hadden zijn interesse gewekt:

• Gewichtheffen
• 100 en 200 meter hardlopen (Atletiek)
• Speerwerpen, kogelstoten/slingeren en discuswerpen (Dito)
• De ringen (Turnen)

Onderdelen dus die vroegen om spiermassa. Daar kon hij wel iets mee.

Inmiddels heeft Griekenland op bovengenoemde onderdelen spierbundels in huis die:

• Door de mand vallen bij een dopingcontrole (gewichtheffer)
• Met zijn tweeën(!) op een motorfiets(!) onderuitgaan, op weg naar een dopingcontrole (sprinters). Dat verzin je toch niet?
• Tweede worden (discuswerpster)
• Winnen na een blunder van de jury (ringhanger)
• Nog iets moeten bewijzen (speer en kogelslingeraars)

Wedden dat er nog een Griekse spierbundel gaat winnen/ betrapt wordt?
Oh ja, heeft er al iemand Griekse resultaten gezien op niet-spiergerelateerde sporten?
Dacht ik al.

Onderbroekenlol

Mensen die mij een beetje kennen, weten dat ik over vier vrouwen beschik. Geloof me, daar ben ik elke dag zielsgelukkig mee.
De eerste danste 17 jaar geleden mijn leven binnen. Ze hypnotiseerde mij met haar streepjesbroek. Maar vooral met haar betoverende (sorry, ik kon geen beter woord verzinnen) lach. Een lach waarvan ik wakker lag. Ze vond mij leuk en dat was meteen mijn grootste geluk; ze lachte om mij! Er zijn dagen (geweest) waarop ik triest naar bed ging/ga; de dagen waarop ik Maria niet heb zien lachen.

Samen hebben we inmiddels nog drie lachebekkies. De tweeling plast en poept lachend pakken luiers per week vol. Ik heb daar schijt aan. Eens komt de dag dat zij dag en nacht met een onderbroek aan lol hebben. Onderbroekenlol.
De oudste is al een tijdje van de luier af. Overdag. Ondanks een forse premie (een week lang roze koeken) krijgt José het maar niet voor elkaar om met een droge luier wakker te worden. Zelfs de later toegevoegde bonus (een skippybal) kan haar niet bewegen om 's nachts haar bed voor een plasje te verlaten.

De afgelopen week hebben we een tussensprint ingezet. Na een droge luier op maandag, besloten we dat José op dinsdag met een onderbroek aan mocht gaan slapen. Zeiltje onder haar billen en slapen maar! En ja hoor, dat ging geweldig! Slapen op een zeiltje. Midden in de nacht heeft Maria de natte spullen moeten vervangen door droge. Dat dan weer wel. José bleef er echter van overtuigd dat zij eigenlijk best op tijd naar het toilet had kunnen gaan en dus werd het experiment voortgezet.

En zo werden wij afgelopen nacht weer wakker gemaakt door een lieftallig meisje met een natte broek en een dito bed. Om verder onheil te voorkomen heeft Maria, na het verschonen van José's bed, haar toen maar een luier omgedaan ('s nachts zijn rotklusjes altijd voor mijn vrouw). Niet echt om te lachen natuurlijk, maar dat hebben we de volgende morgen wel ingehaald. Juichend kwam José de trap afgerend en sprak de onsterfelijke woorden: "Mama, mijn luier is droog!"
Wat hadden wij weer een onderbroekenlol!

Het is weer fijn op het schoolplein

Het is altijd weer een feest om José van school te halen. Natuurlijk vanwege het ontroerende weerzien tussen vader en dochter, maar ook de papa's en mama's van José's schoolgenootjes leveren dagelijks een bijdrage aan mijn feestvreugde.

Als je de straat in loopt, begint het genot al. Overal waar je kijkt zie je fout en/of lomp geparkeerde auto's. En dan heb ik het nog niet eens over de ouders die de moeite niet nemen hun auto te parkeren. Je kunt hem namelijk ook gewoon midden op de weg laten staan, die auto. Voor het schoolhek. Scheelt al gauw een meter of twintig lopen.
Bij het hek aangekomen doe je je uiterste best om de buggy met de tweeling erin naar binnen te wurmen. De ingang is de plek voor hangmoeders met fietsen en dezelfde kleurspoeling (koperblond). Nou ben ik misschien een beetje contactgestoord, maar wat die dames toch elke keer weer te bespreken hebben, daar kan mijn pet niet bij. Groetknikkend naar mij bekende ouders, excuseer ik mij naar binnen. "Pardon, mag ik er even langs?", is mijn conversatie op het schoolplein.
Ik stel mij strategisch op voor de uitgang van het gebouw. Daar heb ik een goed overzicht op naar buitenrennende schooljeugd en een prachtig uitzicht op de bonte -maar vooral koperblonde- verzameling moeders en de telefonerende hangbuikvaders. Ik kom nooit meer in een bioscoop en waarom zou ik?

Daar komt mijn dochter, hand in hand met één van haar zevenentachtig vriendinnen, naar buiten gehuppeld. Ik weet dan al hoe laat het is. Niet alleen omdat de school altijd op hetzelfde uur uitgaat, maar vooral vanwege de vraag die ik aan voel komen. "Papa, mag Kimberly bij mij binnen?" "Ja, dat is goed schat. Maar dan moeten we het wel eerst aan de mama van Kimberly vragen, hè? Of het goed is." José vindt dat al haar vriendinnen bij ons binnen moeten. Als Natasja een keer vraagt of José bij haar binnen wil, is zij daar meestal hevig ontstemd over. "Ik wil dat Natasja bij mij binnen komt, papa!"

En zo lopen wij even later met zijn vijven het schoolhek uit. Kimberly zwaait nog even naar mama, terwijl ik haar opzij trek zodat zij niet platgereden wordt door een, met een zoontje tussen zijn benen, wegscheurende helmloze scooterpapa.
Over een half uurtje mag ik weer.

Het SpreekWoord van Henk (9)

Als de kat van huis is
Zit ze meestal bij ons in de tuin

Wij zijn overvallen

Wij rijden rustig in ons autootje over de D.E.-brug in Utrecht. Wij zijn ons van geen kwaad bewust. En terecht; we stoppen zelfs netjes als het verkeerslicht op rood springt. Daar zijn wij dan weer hele raren in, ons gezin, want gezagsgetrouwer dan wij kom je ze niet vaak tegen, bij ons in Utrecht.

Maar goed, keurig voor de stopstreep staan wij te wachten tot de juiste kleur zich vertoont, om een beschaafde hoeveelheid gas (eigenlijk Euro95) te kunnen geven en het gezin naar huis te rijden. Plotsklaps springt er uit het niets een man voor de auto. Hij is gekleed in een kaki broek, een vaal rode blouse en hij draagt -op zijn hoofd- een rode pet. Wij schrikken ons gevijflijk een krul in onze tenen. De man blijkt gewapend. In zijn rechterhand heeft hij een lange stok, met aan de uiteinden twee dwarsliggende dingen. Hij lacht naar ons, maar daar worden wij niet vrolijker van. Hij buigt zich zijdelings over de motorkap heen en plaatst de stok op de ruit. Met geoefende hand haalt hij de beide sponzen aan de uiteinden heen en weer, teneinde onze voorruit van het vuil van een week of twee te ontdoen. Omdat de sponzen in zeepwater zijn gedoopt, lukt het de man moeiteloos het glas te reinigen. Met een weergaloze beweging draait hij de stok om, zodat ook de trekkers aan de andere kant hun werk kunnen doen.

Ondertussen is het een drukte van belang, bij ons in de auto. Mijn vrouw is er van overtuigd dat de man een geldelijke beloning van ons verwacht. Wat mij betreft mag de man dat best verwachten. Zalig zijn de simpelen van geest. Onze oudste dochter vraagt ons de oren van het hoofd over het hoe en waarom van de actie van bovengenoemde man, terwijl de tweeling laat weten dat ze honger heeft.

Het verkeerslicht springt op groen, terwijl de man met de trekker de laatste restjes water en zeep vakkundig van de voorruit wist. Als wij wegrijden, zwaaien wij hem na met een rookwolkje uit onze uitlaat.
Stank voor dank.

En dan heb je eindelijk een verhouding...........

Ik heb een haat/liefde verhouding met mijn vriendin
Ik heb haar lief, zij haat mij

We nemen afscheid van een allround voetballer

Hij was op alle plaatsen inzetbaar; links, centraal of rechts
Overal op de bank heeft hij gezeten

Hij was bijzonder getalenteerd
In het geven van nietszeggende interviews

Hij speelde altijd met zijn hart
Met zijn voeten kon hij niet zo veel

Het was wonderbaarlijk hoe hard hij kon schieten
Ondanks die pegel in zijn rechterbeen

De coach en hij hadden vaak een tactisch meningsverschil
Hij vond dat hij moest spelen, zijn coach vond van niet

Hij kreeg een prachtige aanbieding uit Italië
Twee weken Rimini; vol pension voor 500 Euri

We zullen hem missen
Vooral zijn vrouw en kinderen
Twee weken lang

Het SpreekWoord van Henk (8)

Je moet het ijzer smeden
Als je daar een vakopleiding voor gevolgd hebt

Mijn Broer

Mijn broer woont in Frankrijk. Zijn vrouw ook.
Dat is zijn probleem, zul je zeggen. Persoonlijk denk ik daar wat genuanceerder over.

Het begon allemaal zo'n 23 jaar geleden. Guus (mijn oudste jongere broer) ging vissen studeren, helemaal in Wageningen. Waarom gaat iemand vissen studeren, vroeg ik mij af. Wonderlijk genoeg heb ik hém deze vraag nooit gesteld. Ik dacht eigenlijk dat Guus een goed excuus zocht om ver van huis eens lekker te gaan feesten. En om een beetje indruk te kunnen maken op de vrouwtjes koos hij een excentrieke studierichting. Dacht ik.

Er viel trouwens genoeg te feesten, daar in Wageningen. Ik heb daar persoonlijk een paar keer aan meegewerkt. In de weekeinden was openbare dronkenschap in Wageningen verplicht. Zonder gemor gaven alle studenten gehoor aan deze oproep.

Naast het feesten ging Guus ook lekker met zijn studie. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was studeerde hij af, om een promotieonderzoek naar graskarpers te beginnen. Dat verzin je toch niet? Hij wel.

Na een jaar of acht Wageningen, was hij er van overtuigd dat de Nederlandse vrouw niet aan zijn ideaalbeeld voldeed. Hij papte aan met mijn Franse schoonzus, die stage bij hem liep. Nadat hij gepromoveerd was, verhuisde hij met Sabine naar Nantes. Sabine ging lucht verkopen, Guus vissen. Rare jongens, die Fransozen. Inmiddels verkoopt hij ook waterplanten en heeft een half dorp gekocht, om een beetje rustig te kunnen wonen. Zijn buren wonen minder rustig, want Guus stapt 's morgens om 7 uur op zijn grasmaaitractor, om op tijd zijn 45,8 hectare grote tuin te kunnen maaien.

Mijn broer is een vrije jongen

A.s. maandag mag hij met zijn benen omhoog de Voetbal International gaan lezen, want zijn grote broer wil ook wel eens op zo'n tractor rijden. Kunnen de zeven meiden (drie van hem, vier van mij) lekker met elkaar gaan spelen.
Als jullie het goed vinden, ga ik vrijdag de dertiende weer stukjes schrijven.
Ik heb nog meer broers en zussen!

Oh simple thing where have you gone..

I'm getting old and I need something to rely on
So tell me when you're gonna let me in
I'm getting tired and I need somewhere to begin
(Keane, 2004)

Het SpreekWoord van Henk (7)

De wonden zijn de wereld nog niet uit

Topmannen

Rijkman (what's in a name?) Groenink van de ABN-Amro is een geweldig strateeg. Hij is niet voor niets topman bij deze bank.
Dé bank die voortaan aan niet-vermogende klanten geld in rekening brengt voor enveloppen, overschrijvingskaarten en voor meer dan één afschrift per maand. Rijke klanten betalen niet, omdat zij hebben geprotesteerd. Arme ABN-Amro-klanten....
Dé bank die het afgelopen kwartaal ruim 26% meer winst gemaakt heeft dan in hetzelfde kwartaal van vorig jaar. En dan hebben we het over een nettowinst van één miljard Euro. Zo'n resultaat schreeuwt om maatregelen. En die komen er ook, als het aan Rijkman ligt. Te vrezen valt, dat het aan Rijkman zál liggen.

Wat heeft onze topman bedacht? Als we personeel ontslaan, houden we nóg meer geld over voor vette bonussen voor topmannen. Briljant plan; zeg nou zelf. Maar er is meer. Wát?! Nog meer? Ja, er is nog meer.

fig.1 heeft makkelijk lachen
Geïnspireerd door de topmannen binnen onze onvolprezen regering, wil hij dat 'zijn' personeel voortaan 40 uur gaat werken, in plaats van de 36 uur volgens de huidige CAO (om volstrekt onduidelijke redenen, noemt Rijkman de vraag of daar meer salaris tegenover moet staan 'voorbarig'). Hij pakt zijn zakjapanner en rekent: "Vier uur langer werken betekent een productieverhoging van 10 procent! Dan kan ik 10 procent van mijn personeel ontslaan. Even kijken, dat zijn er nu zo'n 21.000. Dat betekent dus dat ik 2100 man dé deur uit kan trappen! Tel uit mijn winst."
Als ABN-Amro binnenkort bekend maakt dat er zo'n 2000 arbeidsplaatsen moeten verdwijnen, zijn wij niet verbaasd. Toch?

Een andere topman (wat doet een topman eigenlijk de hele dag?), Burgmans van Unilever, laat meteen weten wel iets in een 40-urige werkweek te zien. Tjonge, wat een verrassing, zeg! Burgmans komt met het volgende, verpletterende argument: "De hele wereld werkt 40 uur."
Dat mocht de hele wereld willen! Hij bedoelt waarschijnlijk het werkzame deel van dé V.S.. Want daar is een groot deel van gezaghebbend Nederland zo langzamerhand alleen nog maar naar aan het kijken: naar dé Verenigde Staten van Amerika.

Als wij hier lekker doorgaan op de ingeslagen weg, hebben we binnen een jaar of twee net zulke hoge werkloosheids- en armoedecijfers als dé V.S..
Trouwens, werkloosheidscijfers en stimulering van de werkgelegenheid; daar hoor ik de laatste tijd niemand meer over.
De Nederlandse bevolking is overgeleverd aan conservatieve, cijferneukende en ideeënloze 'topmannen' met oogkleppen en een gebrek aan sociale vaardigheden (volgens mij heb ik vroeger zo'n manager gehad.....).
Ik vermoed dat werkloos Nederland binnenkort teruggaat naar de 32-urige werkweek.

Het SpreekWoord van Henk (6)

Achter de wolken
Schijnt de zon te schijnen

Ik ben Ouder

Heel lang geleden verkeerde ik in een bereconditie.. Ik had dan ook een niet te stuiten bewegingsdrang.

Dat begon al op de lagere school. Altijd maar buiten spelen. Hele dagen voetballen en rolschaatsen.
Vanaf de middelbare school ging ik het serieuzer aanpakken. Ik deed mee aan alle buitenschoolse sportactiviteiten. De 'Coopertest' liep ik in 12 minuten precies. En het werd alleen maar erger.
In de winter ging ik, op de kunstschaatsen van mijn zus, over boerensloten via Tienhoven naar Nieuwkoop en terug. IJs of geen ijs. Met een vriend liep ik, zonder duidelijke reden en geheel vrijwillig, kilometers hard. Ik voetbalde veld, ik voetbalde zaal en trainde twee keer in de week. Ik kon zonder extra training een triatlon volbrengen, als ik dat leuk gevonden had.
Binnen Nederland deed ik alles op de fiets. Ik kan het je nog sterker vertellen. Dat zal ik doen ook.

In 1981 had ik een vakantiebaantje als sportverslaggever. Ik mocht naar de Tour de France. Op mijn eigen fiets (zonder versnellingen) reed ik van start tot finish in het peloton om foto's te maken. Tijdens de koninginnerit over zes cols heb ik, met een spiegelreflexcamera om mijn nek, Lucien van Impe geïnterviewd. Op een kilometer van de meet ben ik bij hem weggedemarreerd, om zijn glorieuze overwinning te kunnen fotograferen. Eigenlijk werd hij tweede.
Ik was een bikkel.

Als ik tegenwoordig mijn oudste dochter naar haar -twee verdiepingen hoger gelegen- slaapkamer til, moet ik onderweg drie adempauzes inlassen. Nee, ze is geen 18, ze is pas 4 jaar. Ze heeft net zo veel energie als ik vroeger. Ik word al moe als ik naar haar kijk.
Het vaderschap heeft mijn lichaam gesloopt.

Het SpreekWoord van Henk (5)

Je moet altijd op het verkeerde paard wedden
Want het verkeerde paard wint altijd
 
(logisch toch?)

Bei uns ist heute alles viel besser!

 
Vroeger zeiden ze dat vroeger alles veel beter was. Tegenwoordig weten wij veel beter wat beter is.

Wij hadden geen telefoon thuis, vroeger. Mijn moeder ging met een duppie naar de hoek van de straat om in een cel naar haar moeder te bellen. Tegenwoordig heeft iedereen een cel in zijn kontzak om in Turkije vanaf het strand bij de patat-Turk nog zaken te kunnen doen. Wij wisten vroeger niet eens wat een Turk was! Tegenwoordig weet iedereen dat dat een Marokkaan is. Of een Moslim.

En we hadden tot 1974 (het WK voetbal, ja) geen kleurentelevisie, maar een zwart/witte met maar twee zenders. En 'The Bold And The Beautiful' werden geen van beiden uitgezonden. 'Jackass' en de 'Postcodeloterijshow' waren ons in die tijd ook niet vergund. Natuurlijk, mijn familie en ik hebben ons door die tijd heengeslagen, maar toch; we zijn er emotioneel gemankeerd uitgekomen en wat hebben we een hoop gemist!

's Winters stond mijn vader vijf minuten eerder op, om in een half uur de kolenkachel aan te maken. Met bivakmutsen op en jassen aan zaten wij onze pap op te eten. Als pa naar zijn werk en de kinderen naar school waren, werd het meestal een beetje warmer in de kamer.
Afgelopen winter daarentegen, kwamen wij des morgens -met dank aan onze Cv-ketel- zwetend en in onze zwembroekjes de trap afzetten. Heerlijk.

En wat dacht je van de zomer? Dan maakten wij vroeger een heuse wereldreis! Helemaal met de auto naar Hellendoorn. Mijn broer en ik hadden het afgelegde traject ( op de kaart) meerdere keren nagemeten; 159 echte kilometers waren dat! Alleen heen dan, hè? En dat deden mijn broer en ik dus op de fiets, want we konden niet met zijn achten in de auto. Zes uur trapten we -zonder epo- door de regen en dan waren we er nog eerder dan pa en ma, die klokslag vier uur te laat weggingen. En waar was je dan helemaal? In een hutje in Hellendoorn, boven op de 79 meter hoge Hellendoornse berg. Daar kom je tegenwoordig je in 79 standen en hoogtes verstelbare bed toch niet meer voor uit? Kom nou, je boekt nu toch een midweek Panama of Antarctica? Zes keer per jaar.

Nee, mij maak je niets meer wijs. Bei uns ist heute alles viel besser!

The ashtray says......

You were up all night
When you went to bed 
With your darkest mind
(Wilco, 1998)

Jip & Janneke Economie

Mijn buurman verdiende een beetje geld. Daarmee kocht hij broodjes, croissantjes en een cadeautje bij de speelgoedhandelaar voor de verjaardag van zijn dochtertje. De speelgoedhandelaar was daar blij mee. Hij kocht van de centjes van de buurman taartjes bij de bakker voor de verjaardag van zijn zoontje. Dat was natuurlijk niet goed voor de tandjes van het zoontje van de speelgoedhandelaar, maar dat was niet erg, want het zoontje van de speelgoedhandelaar ging twee keer per jaar naar de tandarts.
De bakker en de tandarts konden de buurman centjes geven als hij de schoorsteen kwam vegen. En ze konden cadeautjes kopen natuurlijk.

En zo kreeg iedereen centjes van iedereen. Kijk maar: 

•  Buurman > centjes voor bakker en speelgoedhandelaar 
•  Speelgoedhandelaar > centjes voor bakker en tandarts 
•  Bakker > centjes voor speelgoedhandelaar, buurman en tandarts 
•  Tandarts > centjes voor speelgoedhandelaar, buurman en bakker

Sjonge, jonge; wat was iedereen blij! Iedereen had werk en centjes om dingen te kopen. Want met centjes moet je dingen kopen; anders heb je niets aan centjes, als je er geen dingen mee koopt.

Maar de regering was niet blij. De mensen kregen veel te veel centjes van de regering en betaalden veel te weinig centjes aan de regering om naar de tandarts te mogen. De regering wilde dat iedereen minder centjes ging verdienen, zodat opa en oma langer konden werken om minder centjes te verdienen. Ja, dat was wel een beetje moeilijk te begrijpen. Maar opa en oma kregen van de regering centjes als ze niet meer gingen werken. Dat was wel lief van de regering, vond de regering.
En nu krijgt iedereen minder centjes van de regering. De regering is blij.

De buurman is niet zo blij. Hij krijgt niet meer zo veel centjes van zijn baas. Maar de buurman wil nog wel broodjes eten en cadeautjes kopen. De buurman koopt nu geen croissantjes meer. Die kosten te veel centjes. En zijn dochtertje krijgt voor haar verjaardag een heel klein cadeautje. Zijn dochtertje vindt dit niet leuk. De speelgoedhandelaar en de bakker vinden het ook niet leuk. Zij krijgen minder centjes van de buurman. De speelgoedhandelaar koopt nu hele kleine taartjes bij de bakker. Daar krijgt zijn zoontje hele kleine gaatjes van in zijn tandjes. Het zoontje van de speelgoedhandelaar is blij. Hij hoeft niet meer naar de tandarts van zijn pappa. Dat kan zijn pappa niet meer betalen.

En zo krijgt iedereen nog minder centjes.
En de bakker moet zijn winkel dicht doen.
En de speelgoedhandelaar ook.
En de tandarts gaat zelf zijn schoorsteen vegen.
En de buurman wordt ontslagen.
Opa en oma werken nog. Lekker in hun luie stoel garnalen pellen.

Hoe vind je dit?

Het SpreekWoord van Henk (4)

Eeuwig duurt het langst

Mehmed

Elke dag stond hij bij de ingang van Albert Heijn. En altijd groette hij mij met diezelfde minzame, allochtone lach. Die lach betekende dat ik zijn vriend was. "Hé, daar heb je mijn maatje", lachte hij. Mehmed -ik heb hem Mehmed gedoopt- verkocht 'Straatnieuws'. Tenminste, dat hoop ik, want ík heb er nooit één bij hem aangeschaft. Daar voelde ik mij wel eens een beetje schuldig over. Hij was tenslotte mijn vriend. Mijn laakbare houding deerde hem echter niet. Hij bleef mij begroeten met zijn vriendelijke lach.
Toen Albert Heijn verhuisde, verhuisde hij mee. Vele jaren duurde onze onuitgesproken vriendschap, tot er -onaangekondigd- een opvolger verscheen. Hoewel ook hij duidelijk talent voor zijn professie had (bestaat er een 'Vakopleiding Straatnieuwsverkoop'?), is het nooit iets tussen ons geworden. Ja, hij lachte minzaam genoeg en zag er minstens zo verzorgd uit als zijn voorganger, maar er ontbrak iets. Er was geen chemie, zal ik maar zeggen. (Er is geen chemie. Kent u die uitdrukking, dames en heren? Er is geen chemie, of 'het klikt niet', zoals sommige mensen zeggen.)

Zo láng als Mehmed zijn vak uitgeoefend had, zo kort bleven zijn vakbroeders. Voor mijn gevoel stond er elke maand een andere thuisloze bij Albert Heijn met mij te flirten. Je kreeg zo toch ook geen tijd om een band op te bouwen?
Eerlijk gezegd vertrouw ik het ook niet helemaal. Ik bedoel; je bent dakloos, (vaak) allochtoon, (soms) verslaafd en je hebt (meestal) een bijzonder onzekere toekomst. Waarom sta je dan hele dagen in de stromende regen (vaak) bij een buurtsuper te grijnzen? Dat klopt toch niet?
Tenzij de Straatnieuwsverkoop zo lucratief is, dat je binnen een maand een lange vakantie naar Hawaï kunt boeken. En als het geld op is gaan ze daar vervolgens 'Streetnews' verkopen.

Natuurlijk, ik gun het hem wel, maar toch.......; Mehmed, kom terug!
Ik mis je.

Het SpreekWoord van Henk (3)

Als de nood het hoogst is
Is het toilet bezet

Zeg Jan Peter......

Trekt al aardig aan hè?
Die economie.

Comes a Time...

When you're drifting
Comes a time
When you settle down
(Neil Young, 1978)

DuoBio (voorpublicatie Z.T.C.-blad, Juli 2004)

Ik zit een beetje in dubio. Het gaat om een ethische kwestie die mij niet zint, terwijl de sportieve vooruitgang mij wél aanspreekt. En wat moet nu de doorslag geven? Ik zal het even uitleggen.

Behalve over een aantal bovenmatig getalenteerde voetballers -het grootste deel daarvan zit overigens meestal op de bank- beschikt Nederland ook over een paar aardige tennissers.
Als je de finale van Roland Garros mag spelen, kun je natuurlijk een beetje tennissen. Martin Verkerk heeft dan ook een redelijke basistechniek. Maar hij heeft vooral een goede opslag. En dat is meteen zijn grootste probleem. Ook dat zal ik even uitleggen.

Een jaar of acht geleden speelde ik een toernooitje in Alphen a/d Rijn. In de halve finale (jaja) kwam ik tegenover Martin te staan. Hij was toen een nog beperktere speler dan nu; met name zijn return was slecht. Mijn servicegames won ik makkelijk. Martin serveerde al wel boven de 200 km/u. Omdat ik die ballen niet zag komen kon ik ze ook niet terugslaan. Op 6-5 voor mij in de tiebreak kreeg ik per ongeluk een opslag van Martin tegen mijn racket; de bal ging nog over het net en binnen de lijnen ook! Martin sloeg hem niet terug; hij wilde net een bal gaan pakken voor het volgende servicepunt. In plaats van een bal te pakken liep hij echter naar het net en wenkte mij.
"Hoor eens, vriend", zei hij. "Ik sla zojuist een service keurig netjes binnen de lijnen. Ik zou het dan ook bijzonder op prijs stellen, als je het fatsoen zou proberen op te brengen om die dan niet terug te gaan slaan. Kwestie van respect, normen en waarden en zo."
Ik won dus de eerste set, maar verloor de partij en het respect van Martin Verkerk.

Als Martin tegenwoordig op Wimbledon een service geretourneerd krijgt, schrikt hij nog regelmatig. Je ziet hem denken: "Hallo, moet ik nou weer gaan bewegen om die bal terug te slaan? Hou 's effe lekker op zeg!"
Martin's coach heeft de grootste moeite om het voetenwerk van zijn pupil te verbeteren. Toen Martin tegen ondergetekende speelde hád hij helemaal geen voetenwerk. Dat had hij niet nodig. Niemand kon zijn opslag terugslaan.

De man met het beste voetenwerk van het ATP-circuit heet Sjeng Schalken. En ook dát is geen toeval. Sjeng heeft namelijk een service waar Betty Stöve zich kapot voor zou schamen. Van jongs af aan moest híj (zich) dus na zijn opslag (het) heen en weer lopen om de return terug te kunnen slaan.
De finale van Wimbledon haalt hij dus niet. Hij heeft te weinig "power".

Zou het niet mogelijk zijn om Martin en Sjeng te klonen en er één nieuwe tennisser van te maken? Volgens mij is er een arts in Italië die dat wel kan.
Wat een combinatie zou dat zijn: de kracht en de intensiteit van Martin en de professionaliteit en het voetenwerk van Sjeng.
Ja natuurlijk, ethisch gezien lijkt het nergens op, maar ondertussen zit ik wel in du(o)bio.

Het SpreekWoord van Henk (2)

Waar een wil is
Is een wegblokkade

STRESS (25, SLOT)

Hoewel ik ervan overtuigd ben dat het de juiste beslissing is, is de stap om ontslag te nemen geen gemakkelijke. Ik geef de (relatieve) zekerheid van een baan bij KPN op en kies voor het onzekere bestaan van een werkloos schrijver, die nog niets bewezen heeft. Maar wel een vrije schrijver, die gesteund wordt door zijn vrouw! En steun is wat ik letterlijk en figuurlijk nodig heb als vrijwillig werkloze.

"Hé Henk, vrij vandaag?"
"Wat? Ja, ADV hè."
Die vertel ik binnenkort wel dat ik weg ben bij KPN.

"Wat hoor ik? Ben je weg bij KPN? Boventallig zeker?"
"Nee, ik heb ontslag genomen."
"Oh. Waar werk je nu dan?"
"Ik heb geen nieuwe baan."
"Aha, je bent nog aan het solliciteren zeker? Heb je nog iets lopen?"
Shit, die geeft ook niet gauw op. Laat ik het maar vertellen.
"Nee, ik wil gaan schrijven."
"Zozo! Wanneer komt je eerste boek uit?"

Het is een rare wereld. Of je werkt, of je bent schrijver. En als je schrijver bent, dan publiceer je boeken. Die niemand gaat kopen. Want er zijn in Nederland drie schrijvers die geld verdienen. De rest heeft een uitkering.

Het is uitermate vervelend om elke keer uit te leggen waarom je ontslag hebt genomen en dat je wilt gaan schrijven.
Er zijn mensen die zo overtuigend mogelijk proberen te zeggen dat ze het verstandig van me vinden. Er zijn er ook die dit echt vinden. Helaas zijn er ook mensen die het belachelijk en dom en egoïstisch vinden. Een heleboel mensen vinden er tegen mij niets van. Zij vinden van alles tegen Maria. Nee, Maria heeft het ook niet makkelijk. En dan ook nog zo'n man.
Daar krijgt ze nog eens STRESS van.

Het SpreekWoord van Henk (1)

Stel niet uit tot morgen
Wat je ook tot overmorgen uit kunt stellen

STRESS (24)

Via Teletalent naar CSN naar KPN BUBC BLCS LSDM (12)

Ik modder nog een paar maanden door, maar de overtuiging ontbreekt. Het ontbreekt mij ook steeds meer aan de nodige energie. Tegen het eind van 2002 sleep ik mijzelf elke werkdag uit bed, in de auto, op de fiets, de trein in en door de gangen van KPN naar mijn werkplek; mijn uitgewerktplek. Onvoorstelbaar, wat ben ik moe! Ik besluit dat ik het niet meer op kan en wil brengen.

Ik bespreek de mogelijkheden met mijn vrouw en mijn personeelsmanager:

1. Ik ga solliciteren en wacht tot ik ergens aangenomen word.
2. Ik neem ontslag.
3. Ik laat mij (met wederzijdse goedkeuring) ontslaan.

Optie 1 spreekt mij direct het allerminst aan. Het enige wat ik de komende tijd echt wil doen is slapen. Stel je voor dat ik ergens aangenomen word; moet ik gelijk weer mee in de rattenwedstrijd. En als ik nergens een baan vind, zit ik nog steeds waar ik zit. Dat nooit; dan nog liever brodeloos!

En dat is dus optie 2. In eerste instantie voel ik hier het meest voor. Ik hou de eer aan mezelf, kan snel weg en sluit het hoofdstuk KPN definitief af. Dat geldt ook voor de ontvangst van liquide middelen. Mijn gesprekspartners (waarbij ook Wim van "het Jobcenter" een duit in het zakje doet, maar daar kan ik niet van rondkomen) vinden dit niet verstandig.

Zij voelen meer voor optie 3. Dit hoeft geen slepende procedure te worden en ik krijg/houd het recht op een oprotpremie en een werkeloosheidsuitkering. Op kosten van de samenleving uitslapen lijkt me wel wat en bovendien krijg ik de tijd om eens rustig na te denken over de rest van mijn werkzame leven.

Wordt vervolgd

MIJN EXCUSES

Omdat ik er niets voor voel om mijn site om te dopen in WWW.MIJNEXCUSES.NL is dit meteen de allerlaatste keer: mijn welgemeende excuses!

Ongetwijfeld ga ik in de toekomst weer bevolkingsgroepen schofferen, de integriteit van individuen aantasten, minderheden stigmatiseren en/of kabinetsleden verbaal de grond in stampen. Jammer dan, dan moeten ze mij maar niet op idee‘n brengen. Ik ga niemand meer mijn excuses aanbieden.

Waar ik echter in het verleden wel eens mijn excuses maakte voor -al dan niet aanstootgevende- publicaties, doe ik dit vandaag voor het ontbreken hiervan gedurende de afgelopen maand.
De internetstilte op "Het Woord van Henk" is echter voorbij; na een adem- en vakantiepauze van ruim vier weken wordt het hoog tijd voor verse verzen, actuele maatschappelijke analyses, tenenkrommende tenniscolumns, foute foto's en natuurlijk het slot van STRESS.

Hiermee zijn we gelijk aanbeland bij de kern van "het probleem"; ik heb nogal moeite om een eind te breien aan STRESS. En dus deed ik het maar niet.
Mijn excuses hiervoor.

Sportblessures (voorpublicatie Z.T.C.-blad, mei 2004)

Ik was van de week op bezoek bij een trainingsmaatje van me. Hij lag in het ziekenhuis. Zijn bed stond in een bijzondere zaal, waar zes mensen met sportblessures lagen. Mijn tennismaatje dus ook.

Naast hem lag een wat oudere man met een arm en een been in het gips. Zijn gezicht was zelfs voor familie onherkenbaar, vanwege bandages zoals je die normaal alleen in strips ziet. M. (gemakshalve noem ik mijn maatje vanaf nu M.) vond het een triest geval. "Hij is een slachtoffer van korfbalgeweld", fluisterde hij mij toe. "In elkaar geslagen door zijn vrouwelijke tegenstanders na vermeend billenknijpen." "Onschuldig", zegt hij zelf. "Schuldig", denk ik. Ik zag hem met zijn goede arm al twee verpleegkundigen te pakken nemen.

Aan de andere kant lag Joop. Ook een gipspatient. "Het zal je maar gebeuren", zei M.. "Tijdens een schaaktoernooi in tijdnood gekomen." "Nou en?" Vroeg ik. "Nou, en toen heeft hij te hard op de klok geslagen. Drie vingers gebroken." "Maar waarom ligt hij dan met zijn benen omhoog?" Wilde ik weten. "Van de pijn en de schrik schoot hij met zijn linkerknie omhoog; loeihard tegen de onderkant van de tafel aan. Knie kapot en alle schaakstukken over de grond. De jury heeft hem gediskwalificeerd. Daar was hij zo boos over dat hij met zijn andere been tegen de tafel schopte. Drie tenen gebroken." Leuke man.

Je begrijpt dat ik nieuwsgierig was naar de andere blessures. Maar nog meer naar de oorzaken.
"Die? Dat is Filip. Schoonspringer uit Leuven. Wat denk je?" Vroeg M.. "Ehm, buiklanding?" Gokte ik. "Nee, aan de verkeerde kant van de vijfmeterplank gesprongenÓ, wist M.. Verder lag er nog een Turkse schoonmaker met een zwabbervoet, een klaplong en klapkuiten (hij schaatste, ja) en een vuurvreter met een burn-out. Het leven is vreemd. En hard.

Mijn maatje is er ernstig aan toe. Kan zich niet eens bewegen. Maar zijn medepatienten willen zijn verhaal maar al te graag nog eens horen en verder vertellen. Leedvermaak is nog altijd het mooiste wat er is, vinden sommigen. En M. had het natuurlijk wel zelf gezegd, vorige week: "Zit die servicelijn nou alweer los? Binnenkort breekt iemand zijn nek er nog over!"
Tja.

STRESS(23)

Via Teletalent naar CSN naar KPN BUBC BLCS LSDM (11)

Als ik navraag wie deze procedure heeft gestart, krijg ik te horen dat Willem Roelfsema (de personeelsmanager) hier achter zit. Hier geloof ik dus geen bal van. Willem is de man die mij heeft helpen ontsnappen aan Pieter Reinhart (de ideeënloze flapdrol). Pieter R. is voor mij dus verdachte nummer één! Alléén is hij echter niet in staat tot het uitvoeren van zo’n ingewikkeld plan; hij moet hier hulp bij gehad hebben. En dat leidt mij naar verdachte nummer twee: Gabi Bilgenroth, het vriendinnetje van Pieter bij personeelszaken. En deze muts zegt dus gewoon dat “het plan” van Willem R. afkomstig is. Omdat Willem voor drie maanden in Thailand zit, denken de twee samenzweerders genoeg tijd te hebben om mij te dumpen. Ik gooi al mijn woede, frustratie en energie inde strijd om samen met mijn manager mijn nakende ontslag af te wenden. Dit lukt.

Tot mijn niet geringe verbazing krijg ik geen excuses; van wie dan ook! Maar mijn verbazing neemt pas écht omvangrijke proporties aan, als Willem terugkeert van vakantie en er helemaal niets gebeurt! Willem bezweert mij dat hij niet van het complot op de hoogte was, maar er worden geen –voor mij zichtbare- acties tegen de twee matennaaiers ondernomen.

De toestand is mij niet in de koude kleren gaan zitten en zorgt voor een behoorlijke terugval van zowel mijn geestelijke als fysieke conditie. Dagelijks kom ik de onbetrouwbare koppen van de samenzweerders tegen. Op een kwade dag wordt Pieter R. bij mij op de afdeling geplaatst. Hij dreigt zelfs even mijn manager te worden. Ook voor wél-stressbestendige types lijkt mij bovenstaande voldoende aanleiding om aan de drugs te gaan, of om banden van zekere automobielen van zekere figuren met onzekere hand aan flarden te snijden (hoezo, zinvol geweld bestaat niet?).

fig.1 ook een optie
Ik ben veel te goed voor deze wereld. Ik praat zelfs nog –met veel tegenzin- met hem. Ik tolereer haar aanwezigheid. Ik ga “gewoon” door met mijn werk. Daar krijg je dus STRESS van.

Wordt vervolgd

Oranje vindt nieuwe aanvoerder

Jackson in het officiële oranjekostuum voor Portugal 2004

STRESS(22)

Via Teletalent naar CSN naar KPN BUBC BLCS LSDM (10)

Oh ja, dat reïntegratietraject. Voor mij is duidelijk dat ik zo snel mogelijk bij mijn huidige manager weg moet; want hij blijft. En ik kan niet tegen cijferneukende, zijn afspraken niet nakomende, naar boven likkende en naar beneden trappende, ideeënloze flapdrollen. Zo, dat wilde ik even kwijt.

Ik praat hierover met mijn personeelsmanager. Hij is het met mij eens. Daarnaast mag ik mij via het “Jobcentre” (ook KPN) gaan oriënteren op een baan in Utrecht of directe omgeving. Daar ontmoet ik de man met wie ik -méér dan met wie ook voordien- kan praten. Je merkt aan hem dat hij echt luistert en dat hij dat niet alleen doet om onmiddellijk met zijn deskundig advies klaar te kunnen staan; hij laat mij zélf met oplossingen komen en stuurt waar nodig bij. Hij heeft gevoel voor humor, is geduldig, relativeert, is psychologisch onderlegd en houdt van Tom Waits. Over twee maanden gaan we samenwonen.

Ondertussen krijg ik op mijn werk de mogelijkheid om contentbeheer te gaan doen. Samen met een ICT-er ga ik een website voor ons bedrijfsonderdeel in elkaar zetten en onderhouden. Dat lijkt me wel wat, al was het maar omdat ik weg kan bij mijn manager!
Binnen een paar maanden gaat het een stuk beter met mij en mijn prestaties. Mijn nieuwe manager is ook tevreden en is vooral blij dat hij van mij regelmatig weerwoord krijgt. Dat houdt hem scherp, zegt hij. Dat blijkt ook voor mij te gelden. Er zijn dagen dat ik thuiskom en tegen Maria zeg: “Ik heb toch zo lekker gewerkt vandaag, schat!” De eerste keer dat ik dat tegen haar zei heb ik haar moeten reanimeren.

Helaas. Het mag weer niet zo zijn. Twee voortréffelijke collegae maken gebruik van de afwezigheid van de personeelsmanager, om mijn naam te bezoedelen bij de directie. Ik functioneer niet. Ik moet weg. Een ontslagprocedure wordt gestart. Ik ben woest. Mijn manager snapt het ook niet.

Wordt vervolgd

Sleutels

Het was een gure avond. De stevige tegenwind legde een deken van kou om de eenzame fietser. Henk was op weg naar huis na zijn tennistraining. Zijn tennistas weigerde rustig op zijn stuur te blijven liggen. Langzaam gleed de tas richting voorwiel. Vlak voordat hij op de grond zou vallen trok Henk de tas weer omhoog en zijn fiets richting berm. Op het laatste nippertje wist hij zijn ongeplande koerswijziging te corrigeren en een duik in het kanaal te voorkomen. Wit van de schrik en blauw van de kou fietste hij verder.

Het was al bijna twaalf uur. Over vijf minuten was hij thuis en bij de gedachte aan zijn warme bed besloot hij er vier minuten van te maken. Hij demarreerde weg bij zijn denkbeeldige tegenstander. Maria sliep al een uur of twee, wist hij zeker.
Zes minuten later stond hij bij zijn voordeur. Binnen was alles donker. Hij stapte af, zette zijn tennistas op de grond en trok aan de bel. Er werd niet opengedaan. Henk besloot nog een keer –en dit keer wat harder- te bellen. Bij de buren werden de gordijnen opengeschoven. Bij Henk thuis bleef alles rustig. Nu belde hij maar eens flink hard. Eindelijk had hij succes; de tweeling van acht maanden was wakker geworden en begon onmiddellijk te krijsen. Omdat de tweeling weigerde de deur te openen, trok hij zijn authentieke deurbel bijna de muur uit. Even bleef het stil. Toen ging het licht in de gang aan en hoorde hij gestommel op de trap. Zijn vrouw kwam naar beneden! Met een slaperige, boze kop deed ze de deur open:

“Jeetje Henk, lekker hoor! Had je je sleutels vergeten?”
“Nee.”
“Niet? Ben je ze kwijtgeraakt?”
“Nee.”
“Hallo, krijg ik nog een gewoon antwoord? Waar zijn ze dan?”
“In mijn zak.”
“In je zak?! Doe even normaal, man! Je maakt me midden in de nacht wakker, met je sleutels in je zak?! Ik hoop dat je een goede advocaat hebt.”
“Ik krijg de rits niet meer open, schat.”
Nog steeds niet, trouwens.

Het gaat vanzelf weer over

Praat tegen me
Praat aan één stuk door
Ik zit hier en ik luister
Meer hoeft niet echt van mij
Het maakt mijn leven lichter
Als je tegen me praat

Praat tegen me
Vraag me wat ik wil
Zeg me wat ik niet zie
Want de stilte schreeuwt alleen mijn eigen woorden
En die hoor ik niet
Als je tegen me praat

Praat tegen me
Ik wil het je niet vragen
Al ben je er bijna nooit
Het hoeft niet zo diep te zijn
Want het gaat vanzelf weer over
Als je tegen me praat

Praat tegen me
Niet over andere mensen
Of waarom je er niet bent
Maar laat me alsjeblieft merken
Dat het alleen voor mij bestemd is

Humor en Wereldvrede(2)

In mijn overtuiging dat ik aan een half woord genoeg heb, om de goede verstaander duidelijk te maken hoe mijn wereldbeeld eruit ziet, heb ik bij een aantal mensen een verkeerde boodschap overgebracht.

Wat bedoelde ik niet?

· Christenen zijn humorloze mensen.
· Bush en Sharon maken nooit grapjes.

Wat bedoelde ik wel?

· Het instituut (kerk, gebedshuis, politieke of culturele stroming) waar mensen hun gemeenschappelijke overtuiging belijden, is zelden of nooit een plaats waar gerelativeerd wordt. Laat staan met andersdenkenden.
· Ik vind humorloosheid gevaarlijk.

Hoe zit dat dan volgens mij?

· Als eind jaren dertig het Duitse volk zijn relativeringsvermogen had gebruikt, had het smakelijk gelachen om de onzinnige verhalen (over Joden b.v.) van Adolf Hitler en de man onmiddellijk verbannen naar Antartica. Maar ja, Duitsers en humor, hè?
· Om/met de almachtige Chinese communistische partij valt niet echt te lachen. Het Tibetaanse volk kan dat al helemaal niet. O.a. vanwege haar geloof wordt zij onderworpen en getiranniseerd.
· 14-jarige jongetjes sterven voor Allah en het Palestijnse volk om zo veel mogelijk Joden te doden. Het gebrek aan relativering ten top! Overigens vind ik sterven voor Allah (of wie dan ook) na je 18-de verjaardag net zo absurd.
· Dierenactivisten die elk gevoel voor decorum verliezen en huizen en boerderijen in brand (dreigen te) steken.
· Moslimleiders (in Indonesië b.v.) die oproepen te bidden voor moslimbroeders waar ook ter wereld, als er Islamitische slachtoffers zijn. Selectieve/f verontwaardiging/mededogen.

Wil de lezer nu even therapeutisch met mij lachen?