woensdag

Het is weer fijn op het schoolplein

Het is altijd weer een feest om José van school te halen. Natuurlijk vanwege het ontroerende weerzien tussen vader en dochter, maar ook de papa's en mama's van José's schoolgenootjes leveren dagelijks een bijdrage aan mijn feestvreugde.

Als je de straat in loopt, begint het genot al. Overal waar je kijkt zie je fout en/of lomp geparkeerde auto's. En dan heb ik het nog niet eens over de ouders die de moeite niet nemen hun auto te parkeren. Je kunt hem namelijk ook gewoon midden op de weg laten staan, die auto. Voor het schoolhek. Scheelt al gauw een meter of twintig lopen.
Bij het hek aangekomen doe je je uiterste best om de buggy met de tweeling erin naar binnen te wurmen. De ingang is de plek voor hangmoeders met fietsen en dezelfde kleurspoeling (koperblond). Nou ben ik misschien een beetje contactgestoord, maar wat die dames toch elke keer weer te bespreken hebben, daar kan mijn pet niet bij. Groetknikkend naar mij bekende ouders, excuseer ik mij naar binnen. "Pardon, mag ik er even langs?", is mijn conversatie op het schoolplein.
Ik stel mij strategisch op voor de uitgang van het gebouw. Daar heb ik een goed overzicht op naar buitenrennende schooljeugd en een prachtig uitzicht op de bonte -maar vooral koperblonde- verzameling moeders en de telefonerende hangbuikvaders. Ik kom nooit meer in een bioscoop en waarom zou ik?

Daar komt mijn dochter, hand in hand met één van haar zevenentachtig vriendinnen, naar buiten gehuppeld. Ik weet dan al hoe laat het is. Niet alleen omdat de school altijd op hetzelfde uur uitgaat, maar vooral vanwege de vraag die ik aan voel komen. "Papa, mag Kimberly bij mij binnen?" "Ja, dat is goed schat. Maar dan moeten we het wel eerst aan de mama van Kimberly vragen, hè? Of het goed is." José vindt dat al haar vriendinnen bij ons binnen moeten. Als Natasja een keer vraagt of José bij haar binnen wil, is zij daar meestal hevig ontstemd over. "Ik wil dat Natasja bij mij binnen komt, papa!"

En zo lopen wij even later met zijn vijven het schoolhek uit. Kimberly zwaait nog even naar mama, terwijl ik haar opzij trek zodat zij niet platgereden wordt door een, met een zoontje tussen zijn benen, wegscheurende helmloze scooterpapa.
Over een half uurtje mag ik weer.

Geen opmerkingen: