maandag

Dafne

Ze kwam 6 honderdste seconde te traag op gang
Om te kunnen winnen 
Van een meisje met een weiland op haar hoofd
Verder liep ze de hele wereld voorbij
Een blonde miep uit Utrecht

Volgend jaar in Rio
Snelt ze met haar majestueuze passen
Langs de gele bloemetjes van Shelly Ann
Om zo een gouden medaille te verzilveren
Of was het nou andersom?

Verguld Dafne haar zilver in Rio tegen Fraser?

donderdag

Is Het Nu Al Zo Ver?!

Eens komt het - onvermijdelijke - moment dat vaders ingehaald worden door hun zoons of dochters. Als het over voetbal gaat zal José moeten wachten tot ik overleden ben, maar voor tennis heeft zij meer talent. Het is nog maar een paar maanden geleden dat ik haar met 6-0 6-0 van de baan sloeg. Vandaag verviervoudigde zij het totaal aantal games ooit tegen mij behaald. In één set nota bene.
José in de goeie ouwe tijd
Gelukkig hield zij het na de eerste set voor gezien, zij was blij met de 6-4 nederlaag, maar ik vreesde de tweede set.
Op momenten als deze denk ik: takel ik nou zo snel af, of wordt mijn dochter zo snel beter? Ik hoop op het laatste. Voorlopig speel ik in ieder geval niet meer tegen José. Ik wacht wel tot ze geblesseerd is.