zondag

TennisVisie (clubblad ZTC, Augustus 2006)

Het is de tijd van de grote sportevenementen: het WK Voetbal, Wimbledon, de Tour de France en de open toernooien van Groenekan en Luck Raeck. Met name de eerste drie sportfeesten zijn altijd wel aan mij besteed. Benen op de bank, kopje koffie en een koekje erbij en sporten maar. Ik vond vooral de wedstrijd tegen Portugal erg vermoeiend. Voor de laatste twee toernooien had ik mij gekwalificeerd en heb ik inmiddels onder tropische omstandigheden tegen ballen aan staan meppen.
Zodra de temperatuur boven de 25 graden komt, daalt mijn activiteit naar het nulpunt. Ik blijf zo veel mogelijk binnen, beweeg minimaal en nu werden er ineens atletische prestaties van mij verwacht. Ik was er zo van in de war dat ik in Groenekan in de dubbel bijna een finaleplaats had gehaald! Mijn broer en partner trouwens ook.
Eerlijk is eerlijk, ook mijn tennistechnische vorderingen hadden een aandeel in de halvefinaleplaats en dus ook onze tennisleraar. Van hem heb ik geleerd om 'vooruit te tennissen'. De ballen vóór je raken terwijl ook je lichaam in een voorwaartse beweging is. Dat tennist inderdaad een stuk lekkerder. Vroeger dacht ik vaak: "Shit, mijn tegenstander slaat hem terug, ik moet weer!" Tegenwoordig gebeurt het wel eens dat ik denk: "Hoera, ik mag nog een bal slaan!"
Evenzo goed had ik het zondagmiddag wel behoorlijk gehad. Na twee zware partijen op de zaterdag moest ik op zondag een tweede ronde partij enkelen bij Luck Raeck. Ik stond tegenover een enorme fanaat, die 15 toernooien per seizoen afloopt en mij technisch en tactisch de baas was. Toch werd het nog enigszins spannend, vanwege mijn nieuw hervonden zelfvertrouwen. Alleen jammer dat mijn lichaam het in de tweede set wel leuk geweest vond, want ik was niet meer vooruit te bránden. Zelfs niet door de bloedhete zon. Ondanks de liters water die ik weg had lopen werken was ik behoorlijk oververhit.
Na de partij nam ik een paar biertjes, legde een natte handdoek in mijn nek en mijn benen op de stoel voor me. Een uurtje later dacht ik weer helemaal de oude te zijn. Toen ik echter een uurtje later thuis zat te eten, heb ik zitten zweten zoals ik nog nooit gezweten had! Ongelofelijk hoeveel water er uit mijn poriën kwam stromen!
Wat mij betreft mogen ze bij temperaturen boven de dertig graden alle tenniswedstrijden (maar in ieder geval die van mij!) afgelasten.

zaterdag

HeetHoofd

Mijn hersenen hebben het de laatste weken zwaar. Net als de rest van mijn lichaam zitten zij al een paar weken tegen het kookpunt aan; en daar houden zij niet zo van.
Door de warmte functioneert mijn brein bepaald niet optimaal. Het bevindt zich eigenlijk in een soort 'stand-by'-stand, om oververhitting te voorkomen alleen bruikbaar in noodsituaties.
Het bijwerken van een weblog valt niet onder de categorie 'noodsituaties'. Logisch ook als je bedenkt dat een werkende pc nog eens voor extra warmte zorgt.

Vandaag was een topdag voor mij en mijn grijze massa: het regende en de temperatuur zakte (tijdelijk) naar een historisch minimum van 22 graden! Wat een sensatie, voor iemand die bij temperaturen boven de 25 graden al begint te sudderen.

Evenzogoed onvoorstelbaar dat deze zelfde jongen volgende week maandag vertrekt naar Rome, om vervolgens door te trekken naar Calabrië, het heetste stukje Italië! Zo mogelijk nog vreemder is dat ik dit bedacht heb terwijl mijn hersenen nog optimaal functioneerden. Ergens in November geloof ik.

Calabria
Nou ja, het moet maar.

maandag

Behoud de natuur; koop een auto!

Het meest onbeschaamde reclamespotje van de afgelopen jaren is zonder enige twijfel dat van Daihatsu. Nadat we er eerst door hen op zijn gewezen dat het niet goed gaat met de natuur, dat de poolkappen smelten en de lucht ernstig vervuild raakt, vertellen deze Japanse milieuridders ons doodleuk dat we dan een auto moeten kopen.

Een Daihatsu, vinden zij, want die vervuilt minder dan de gemiddelde andere auto.
Ja zeg, zo kan ik het ook!
Roken brengt u en anderen in uw omgeving ernstige schade toe; koop filtersigaretten!
Heeft de reclamecodecommissie zitten slapen? Of hebben ze van Lee Towers een Daihatsu gekregen?

zondag

Stadsgeluiden ('Hobbel', gepubliceerd in Straatnieuws, Juli 2006)

De moderne mens zíet steeds meer en hóórt steeds slechter, want waar zou hij nog naar luisteren? Urenlang kijkt hij naar een beeldscherm en waar je vroeger nog een telefoon had om in te praten en naar te luisteren, moet je er nu ook op internetten of sms-en. Kijken dus. We zijn beeldjunkies aan het worden. Het is logisch dat we elkaar steeds slechter gaan verstaan, laat staan begrijpen; we luisteren gewoon te weinig. In tijd maar vooral in kwaliteit.
Want dat er nog wel geluid bestáát is duidelijk, het is voor ons alleen niet meer dan ruis, op zijn hoogst een hinderlijke afleiding van onze visuele verslaving.
De laatste maanden ben ik mijzelf aan het trainen in het bewust horen. Dat zou u ook eens moeten proberen. Ik zet een stoel in de tuin en ga - met lapjes voor mijn ogen - een kwartier lang alle geluiden in mij opnemen. Het is een sensatie om dingen te horen die je anders over het hoofd ziet. Zien is makkelijk, luisteren is een kunst.
Als mijn beeld verdwenen is hoor ik een trein langskomen en langzaam in noordelijke richting wegsterven. Te langzaam om volgens schema in Amsterdam aan te komen. Ik hoor twee mannetjesvogels ruzie maken om een aantrekkelijk wijfje, het valt mij op dat ze voortdurend dezelfde argumenten naar elkaar schreeuwen, een minuut of tien. "Ze is van mij!" "Nietes, ze is van mij!" Dit duurt mij te lang, dus ik richt mijn aandacht een andere kant op en tref nog net de schuurmachine van een verre overbuur, die zijn huis al drie maanden aan het opknappen is. Hij gaat een bakkie doen, want het wordt alweer stil in die hoek. Mijn oren speuren naar nieuwe geluiden.
De ijscoman is veel te laat, want de kinderen liggen al lang op bed. Een helikopter speurt naar wietkwekerijen, aan de huwelijksnacht van Priscilla en Wesley komt al wekenlang geen einde, doffe harde knallen van een paar kilometer verderop waar ik nooit iets over in de krant lees en ik luister naar de schutting die altijd kraakt, maar ik weet nooit waar.
Ik hoor de laatste tijd bijna alles, hoef niet meer na te vragen wat iemand zei of vroeg, begrijp het vaak zelfs. Mijn leven is completer geworden.
Als u deze oefening liever niet in het openbaar (mijn tuin is niet erg privé) doet, kunt u het ook eens in bed proberen. Het is namelijk ook een goede manier om in slaap te vallen.
Enfin, luister maar.