zondag

Stadsgeluiden ('Hobbel', gepubliceerd in Straatnieuws, Juli 2006)

De moderne mens zíet steeds meer en hóórt steeds slechter, want waar zou hij nog naar luisteren? Urenlang kijkt hij naar een beeldscherm en waar je vroeger nog een telefoon had om in te praten en naar te luisteren, moet je er nu ook op internetten of sms-en. Kijken dus. We zijn beeldjunkies aan het worden. Het is logisch dat we elkaar steeds slechter gaan verstaan, laat staan begrijpen; we luisteren gewoon te weinig. In tijd maar vooral in kwaliteit.
Want dat er nog wel geluid bestáát is duidelijk, het is voor ons alleen niet meer dan ruis, op zijn hoogst een hinderlijke afleiding van onze visuele verslaving.
De laatste maanden ben ik mijzelf aan het trainen in het bewust horen. Dat zou u ook eens moeten proberen. Ik zet een stoel in de tuin en ga - met lapjes voor mijn ogen - een kwartier lang alle geluiden in mij opnemen. Het is een sensatie om dingen te horen die je anders over het hoofd ziet. Zien is makkelijk, luisteren is een kunst.
Als mijn beeld verdwenen is hoor ik een trein langskomen en langzaam in noordelijke richting wegsterven. Te langzaam om volgens schema in Amsterdam aan te komen. Ik hoor twee mannetjesvogels ruzie maken om een aantrekkelijk wijfje, het valt mij op dat ze voortdurend dezelfde argumenten naar elkaar schreeuwen, een minuut of tien. "Ze is van mij!" "Nietes, ze is van mij!" Dit duurt mij te lang, dus ik richt mijn aandacht een andere kant op en tref nog net de schuurmachine van een verre overbuur, die zijn huis al drie maanden aan het opknappen is. Hij gaat een bakkie doen, want het wordt alweer stil in die hoek. Mijn oren speuren naar nieuwe geluiden.
De ijscoman is veel te laat, want de kinderen liggen al lang op bed. Een helikopter speurt naar wietkwekerijen, aan de huwelijksnacht van Priscilla en Wesley komt al wekenlang geen einde, doffe harde knallen van een paar kilometer verderop waar ik nooit iets over in de krant lees en ik luister naar de schutting die altijd kraakt, maar ik weet nooit waar.
Ik hoor de laatste tijd bijna alles, hoef niet meer na te vragen wat iemand zei of vroeg, begrijp het vaak zelfs. Mijn leven is completer geworden.
Als u deze oefening liever niet in het openbaar (mijn tuin is niet erg privé) doet, kunt u het ook eens in bed proberen. Het is namelijk ook een goede manier om in slaap te vallen.
Enfin, luister maar.

Geen opmerkingen: