woensdag

Selectieve Verontwaardiging

Ik zat gisteravond nog even naar het parlementair kanaal te kijken en zag een debat over vrouwenbesnijdenis door Nederlandse artsen/instellingen. De Revu bracht namelijk deze week aan het licht dat daar in Nederland in tenminste vijftig gevallen sprake van is.
Het was bepaald geen wervelend debat, maar dat was niet wat mij het meest opviel.
De Minister van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, Ab Klink werd namelijk door vrouwen aan de tand gevoeld. Alleen door vrouwen! Waar je normaal bij de interruptiemicrofoon en achter het spreekgestoelte (bijna) alleen Femke Halsema ziet, krioelde het gisteren van de hevig verontwaardigde vrouwen van alle partijen (behalve de SGP natuurlijk, die lui doen niet aan vrouwen).

De minister zei direct een uitgebreid onderzoek toe en verzekerde de kamerleden dat hij de bewuste artsen uit het ambt zou zetten én de instellingen zou sluiten. En toen ging iedereen rustig slapen? Welnee, de dames kwekten vrolijk verder over 'onaanvaardbaar gedrag', wilden weten hoe dit mogelijk was etcetera. Een mij onbekende dame interrumpeerde fijntjes in de microfoon dat deze artsen geschorst dienden te worden. Daar kon de minister het mee doen, zag je haar denken. Die was blijkbaar zo druk geweest met haar eerste openbare spreekbeurt, dat ze de toezeggingen van de minister gemist had. Arme schat.

Maar hoe zit dat eigenlijk: mag een feminine kwestie als vrouwenbesnijdenis alleen door vrouwen veroordeeld worden? Ik moest meteen denken aan demonstraties van moslims in Azië (o.a. in Indonesië), waarbij zij treurden om omgekomen broeders en zusters van - ik dacht - de grote tsunami van 2004. We treuren niet om mensen, maar om geloofsgenoten. Volslagen belachelijk!
Ik ben dus erg nieuwsgierig hoe dat in de tweede kamer in zijn werk is gegaan. Zoiets?
"Nee hoor eens Dirk, dit gaat over mijn geslacht. Daar kan ik alleen iets zinnigs over zeggen!" "Het lijkt mij het beste als we Els aan de interruptiemicrofoon zetten, die heeft tenslotte ook een kut."

dinsdag

Journaalistieke nalatigheid over Birma

Om het NOS-journaal hangt, om voor mij duistere redenen, nog altijd een aureool van onaantastbaarheid. Ik snap het niet.
Het gebeurt mij te vaak dat er nieuwsonderwerpen zijn, waarvan ik de nieuwswaarde nihil vind. Zoals dat oeverloze geneuzel over die Nederlandse troel die zich aangesloten heeft bij de Farc in Colombia.
En hoewel ik overtuigd ben van Philip Freriks' goede bedoelingen, werkt hij mij, met zijn door correcties onderbroken tussensprintjes en zijn gehaspel zo op mijn zenuwen, dat het bijna onmogelijk is om 'het nieuws' te volgen.

Monniken in Yangon (Birma)
Ronduit ergerlijk vond ik de reportage over de onlusten in 'Myanmar'. Bij ons in huis rees onmiddellijk de vraag wat voor land dat was. Als zelfs ondergetekende geografieliofiel het niet weet, hoe moet Jan met het trainingspak het dan weten?
Myanmar blijkt de naam te zijn die de huidige militaire junta in 1989 voor Birma heeft bedacht. Dat maakt het consequent noemen van de naam Myanmar in het journaal niet alleen nalatig (er had tenminste één keer gezegd moeten worden dat het hier om het vroegere Birma ging), maar vooral bedenkelijk. Een eenvoudige zoektocht op internet leert dan ook dat andere media het wel gewoon over Birma (en soms ook Myanmar) hebben.
Het is dat ik het gezellige gedreutel van de duo-presentatoren bij RTL4 geen alternatief vind, anders keek ik zéker geen Journaal meer.
En Erwin Krol, die blijft natuurlijk geweldig!

zaterdag

Foute Brief ('Hobbel', gepubliceerd in Straatnieuws, augustus 2007)

Achteloos overhandigde de leidster van het kinderdagverblijf mij de brief, terwijl zij doorkeutelde met de moeder van Daniël. Ik wierp een snelle blik op het A-viertje, maar omdat er geen touw aan vast te knopen leek, besloot ik thuis verder te lezen. Daar werd het mij niet veel duidelijker, omdat de brief gecodeerd en ongetwijfeld per ongeluk door de peuterleidster aan mij gegeven was. Maar dan had ik hier een brief in handen, waarmee de schrijver waarschijnlijk geheime informatie aan zijn handlangers wilde doorspelen! Ging het hier om een aanslag, een staatsgreep of een bingoavond? Ik wist het niet. Mijn hart klopte in mijn keel toen ik de telefoon oppakte om de politie te bellen.

Twee uur later stonden er twee mannen van de antiterreureenheid op mijn stoep. De kleinste van de twee nam de leiding en de brief van mij over en begon aandachtig te lezen, terwijl de andere mij vragen over de herkomst van de brief stelde. De code bleek niet eenvoudig te kraken, want het duurde bijna twee uur voordat deze informatiedeskundige de inhoud aan ons bekend maakte. Hij was er vrij zeker van dat het om een oproep aan de ouders van de peuters ging om mee te draaien met de leidster, zodat het gebrek aan stageplaatsen opgevangen kon worden en dat ze daar een rooster voor gemaakt had. Erg stellig was hij over het niveau van de gebruikte taal (hij vermoedde Nederlands); die was beneden peil.

De taalverloedering grijpt in ons land zo ongenadig hard om zich heen, dat zelfs peuterspeelzalen en basisscholen niet veilig meer zijn. Zo hebben ze bij de peuterspeelzaal een 'invalide toilet' en nee, daar is geen letter weggekrast! Een invalide toilet is volgens mij een wc die niet, of niet goed werkt. Een groepje leraren van de basisschool meldt ons dat "een aantal ouders willen meehelpen". De brief eindigt met: "Met vriendelijke groeten, namens de commissie laatste schooldag." En vervolgens niets, dus geen ondertekening!
Wij krijgen jaarlijks tientallen van dit soort foute brieven.

Omdat de techneuten op het internet de overhand hebben, wordt je ook daar bestookt met onbegrijpelijk Nederlands. Erg populair is op het moment het uit elkaar trekken van woorden. "Bezig met samen stellen van het overzicht". Die twee woorden moet je dus als lezer zelf samenstellen. Als je het gestotter en de vele eh's van Philip Freriks vergeet, wordt zelfs in 'Het Journaal' regelmatig krom of slecht Nederlands gesproken door de nieuwslezer of correspondent. Ben ik nou de enige die dat hoort?

Hoewel het niveau van de gemiddelde Straatnieuwsmedewerker onwaarschijnlijk hoog is, kunnen er in onze krant, ja zelfs in dit stukje, fouten geslopen zijn. Wilt u zo vriendelijk zijn ons dit te vergeven en niet massaal brieven over taalfouten in te gaan sturen?

zondag

Puinhoop

Na een oorverdovende stilte van een week of wat is Henkie terug.
Er is de afgelopen weken zo veel gebeurd dat om publicatie schreeuwde, dat ik geen zin had om eraan te beginnen. Inderdaad, daar ben ik een hele rare in. Want vlak voor onze vakantie in Zwitserland had ik ineens een baan. Weet ik veel, die kreeg ik van iemand.


Dat was wel even schrikken hoor. Van de ene dag op de andere was ik geen huisvader meer, maar inspecteur wegenonderhoud voor de Provincie Utrecht. Werken, dat was toch vroeg opstaan (6 uur in mijn geval) en tot een uur of 's avonds iets voor een werkgever doen? Lekker zeg.

Goed, Anna en Kitty voor het eerst naar school, papa na vier jaar weer aan het werk en de clubkampioenschappen van de tennisvereniging, allemaal tegelijk vorige week.
Dat moest wel fout gaan. Ik drink altijd een biertje na het tennissen. Soms twee. Drie als ik dorst heb. Meestal heb ik veel dorst. En iemand moet dat hek toch op slot doen 's nachts?
Om een lang verhaal kort door de bocht te maken: ik had een zware week. Van de andere dingen die niet helemaal top gingen noem ik het overlijden van een goede kennis (morgenmiddag ga ik naar de crematie, mijn werkgever weet nog van niks) en de opname van mijn schoonvader in het ziekenhuis na (vermoedelijk) een TIA. Mijn leven was vorige week een puinhoop.
Deze week maar eens puinruimen langs de provinciale wegen.