Hierbij een integrale weergave van mijn laatste bijdrage aan Straatnieuws
Afscheid nemen doet pijn; kent u die uitdrukking dames en heren? Afscheid nemen doet pijn, of scheiden doet lijden, zoals sommige mensen zeggen.
Ik moest daar van de week aan denken, nadat ik een telefonisch gesprek met mijn hoofdredacteur had gehad. We gaan uit elkaar. We nemen afscheid en dan word ik boos en verdrietig.
Heeft u dat ook wel eens, lieve lezer, dat u afscheid van iemand moet nemen en terwijl u het eigenlijk helemaal niet leuk vindt, dat u denkt: "Ja, rot maar lekker op teringwijf, ga maar iemand anders lastig vallen met je smoesjes en je lulverhalen!"
Je bent verdrietig omdat je haar al zo lang kent en je van haar hield en je bent boos omdat je vindt dat het haar schuld is. Je neemt afscheid omdat het moet en het doet pijn omdat je het eigenlijk niet wilt. Ook al heb je er zelf voor gekozen, je mist haar nu al.
Afscheid nemen doet pijn.
Of je moet scheiden van iemand, omdat hij of zij naar een ver land gaat of - erger - op weg naar een ver land tegen een boom rijdt. Je wilt niet dat hij of zij er niet meer is, maar hij of zij gaat toch.
Je hebt er niet voor gekozen en je mist hem of haar verschrikkelijk. Je bent zelfs boos op iemand omdat hij is overleden: "Wat een hufter, gaat ie dood."
Is dat erg, lieve lezer, dat u boos wordt? Is het erg dat het u zo'n moeite kost om afscheid te nemen?
Ja hè, dat is erg. Je leven is ineens één grote puinhoop, je slaapt slecht en je begint spontaan te huilen tijdens het jeugdjournaal en dat allemaal omdat die druiloor zo nodig jullie relatie moest verpesten. Het is niet eerlijk dat de liefste man van de wereld kanker moest krijgen.
Of mag je daar misschien wél een beetje kwaad om worden? Mag je best een paar maanden moeite hebben om het afscheid van een vriend te verwerken? Zijn die boosheid en die pijn misschien nodig om het afscheid te kunnen verwerken?
Ja hè, lieve lezer, ja natuurlijk mag je schreeuwen tegen de buurman dat hij beter had kunnen overlijden en natuurlijk mag je twee weken je bed niet meer uitkomen omdat je liefdesverdriet hebt. Je hebt een groot verlies geleden en dat moet je op je eigen manier kunnen verwerken. Pas als je je leven een tijdje gierend uit de klauw hebt laten lopen, kan het daarna weer normaal worden.
Ik wens u nog smakelijk leesvoer toe, met stukjes poëzie en proza ofzo.
Ds. Hobbel
Mocht u - om wat voor reden dan ook - geen afscheid van mijn stukjes kunnen nemen, kijk dan eens - vaker mag ook - op:
http://www.henkbongers.nl/ of http://www.lelijkemannen.nl/
donderdag
maandag
Hout Zit Fout
Omdat ik tegenwoordig beroepsmatig úren in de auto doorbreng, luister ik erg veel radio en draai ik erg veel radioreclame weg.
Wat een treurnis, die radiospotjes.
Omdat ze dat bij BNN ook vonden, loofden ze daar Het Houten Reclameblok uit voor de irritantste productaanbeveling op de radio.
BNN top-3:
1. Centraal Beheer. In de reclames is een radio-dj te horen die een product aanprijst.
2. De LOI ('Merel en Wouter')
3. Carglass (Sterretje in voorruit)
Toegegeven, ik ga niet uit mijn dak ( in mijn VW Caddy cabrio) van vreugde als ik ze hoor, maar irritant, ach.
Martin Ros, die is pas irritant! Nu zijn al de spotjes van Interpolis afgrijselijk (ook op tv), maar die van het 'laatje' en het 'loodje' staat zonder concurrentie op numero uno bij mij. Ik weet niet eens met zekerheid waar hij over gaat, zo snel ram ik m'n radio uit!
Kortom, mijn top-3:
1. Interpolis
2. Postbankspotjes met die blauwe frigide trut en Jan Mulder (toelichting lijkt me volstrekt overbodig)
2. ING-gesprek met uitzicht (quasi-kritische en bedacht-serieuze, geacteerde rampengesprekken 'uit de hoogte'). En dan de debiele toevoeging dat je het hele gesprek kunt horen op weet-ik-veel-en-het-interessert-me-geen-hol-waar. Welke halve zool gaat dat doen?
Opvallend: alle drie uit het bank/verzekeringswezen.
Iemand nóg irritantere gehoord?
Wat een treurnis, die radiospotjes.
Omdat ze dat bij BNN ook vonden, loofden ze daar Het Houten Reclameblok uit voor de irritantste productaanbeveling op de radio.
BNN top-3:
1. Centraal Beheer. In de reclames is een radio-dj te horen die een product aanprijst.
2. De LOI ('Merel en Wouter')
3. Carglass (Sterretje in voorruit)
Toegegeven, ik ga niet uit mijn dak ( in mijn VW Caddy cabrio) van vreugde als ik ze hoor, maar irritant, ach.
Martin Ros, die is pas irritant! Nu zijn al de spotjes van Interpolis afgrijselijk (ook op tv), maar die van het 'laatje' en het 'loodje' staat zonder concurrentie op numero uno bij mij. Ik weet niet eens met zekerheid waar hij over gaat, zo snel ram ik m'n radio uit!
Kortom, mijn top-3:
1. Interpolis
2. Postbankspotjes met die blauwe frigide trut en Jan Mulder (toelichting lijkt me volstrekt overbodig)
2. ING-gesprek met uitzicht (quasi-kritische en bedacht-serieuze, geacteerde rampengesprekken 'uit de hoogte'). En dan de debiele toevoeging dat je het hele gesprek kunt horen op weet-ik-veel-en-het-interessert-me-geen-hol-waar. Welke halve zool gaat dat doen?
Opvallend: alle drie uit het bank/verzekeringswezen.
Iemand nóg irritantere gehoord?
woensdag
De marktwerking van de volksraadpleging ('Hobbel', gepubliceerd in Straatnieuws, oktober 2007)`
Wat leef ik toch in een geweldig land!
Een land waarin alleen familie en vrienden een burgemeester kiezen en dus krijgt de kandidaat met de grootste familie- en vriendenkring de meeste stemmen, maar dat zijn er toch nog veel te weinig, zodat de uitslag niet geldig is, maar dat geeft niets, want de enige andere kandidaat wilde toch eigenlijk niet echt en dat wisten die lui van de gemeenteraad ook wel, zodat ze die andere gast voordroegen als burgervader. Of zoiets, maar misschien wilt u het mij nog eens uitleggen, want ik ben al in een vroeg stadium afgehaakt, zo ergens rond de zomer toen steeds meer kandidaten ongeschikt bleken.
Dat is het mooie van je ergens niet in verdiepen, dan hoef je er ook niet zo veel mee. We moeten tegenwoordig al overal een beslissing over nemen, toch?
Ik moet helemaal zelfstandig mijn tandpastamerk uitzoeken, de school voor mijn kinderen, de sportclubs, mijn autoverzekering, mijn brillenzaak - die tegenwoordig gekoppeld is aan een jaarlijks wisselende ziektekostenverzekeraar, het pakket van de ziektekostenverzekeraar, het antivirusprogramma voor onze buitenlandse trips én voor onze pc, maar natuurlijk ook onze telefonie-, drugs- en internetprovider. Omdat ik vandaag druk was met de keuze van een geschikte pensioensregeling ben ik niet toegekomen aan een herevaluatie van de verrichtingen van onze stroom-, gas- en waterleverancier.
Daarnaast prangt de vraag óf we ons zaken kunnen veroorloven en zo ja welke, zoals kinderopvang of een ouderdomsverzekering. Doet er al iemand aan levensloop in Nederland?
En dan zal ik me druk gaan maken over welke PvdA-er volgens mij het beste met een voorzittershamer kan zwaaien? Ik dacht het niet.
Hoe meer we door Den Haag met onze neuzen in de marktwerking geduwd worden, des te meer staan wij voor keuzes waar we nooit om gevraagd hebben. Mijn buurvrouw heeft nooit de behoefte tot een vergelijkend stroomonderzoek gevoeld, schat ik in en welke Nederlander vond het een strak plan om verzekeringsmaatschappijen tegen enorme tarieven de kosten van een tweejaarlijkse bril te laten vergoeden? Dáár heb ik ze het volk nooit over horen raadplegen.
Bij ons smijten de posterijen, de spoorwegen, de zorgverzekeraars en de nutsbedrijven alleen met geld voor directieleden en reclamecampagnes, terwijl ze er in Amerika nu achterkomen dat het niet zo slim was om het leger te privatiseren. Alles verandert in een schiettent. De controle is weg, misschien de burgers maar weer eens vragen of ze daar een rol in kunnen spelen? En dan moeten we van D'66 ook nog eens over elke politieke scheet nadenken. Laten die lui in Den Haag eens gaan doen waar we ze voor aangesteld hebben: het land regeren, primaire taken zelf in de hand houden en keuzes maken.
Laat mij alsjeblieft met rust, zeg.
Een land waarin alleen familie en vrienden een burgemeester kiezen en dus krijgt de kandidaat met de grootste familie- en vriendenkring de meeste stemmen, maar dat zijn er toch nog veel te weinig, zodat de uitslag niet geldig is, maar dat geeft niets, want de enige andere kandidaat wilde toch eigenlijk niet echt en dat wisten die lui van de gemeenteraad ook wel, zodat ze die andere gast voordroegen als burgervader. Of zoiets, maar misschien wilt u het mij nog eens uitleggen, want ik ben al in een vroeg stadium afgehaakt, zo ergens rond de zomer toen steeds meer kandidaten ongeschikt bleken.
Dat is het mooie van je ergens niet in verdiepen, dan hoef je er ook niet zo veel mee. We moeten tegenwoordig al overal een beslissing over nemen, toch?
Ik moet helemaal zelfstandig mijn tandpastamerk uitzoeken, de school voor mijn kinderen, de sportclubs, mijn autoverzekering, mijn brillenzaak - die tegenwoordig gekoppeld is aan een jaarlijks wisselende ziektekostenverzekeraar, het pakket van de ziektekostenverzekeraar, het antivirusprogramma voor onze buitenlandse trips én voor onze pc, maar natuurlijk ook onze telefonie-, drugs- en internetprovider. Omdat ik vandaag druk was met de keuze van een geschikte pensioensregeling ben ik niet toegekomen aan een herevaluatie van de verrichtingen van onze stroom-, gas- en waterleverancier.
Daarnaast prangt de vraag óf we ons zaken kunnen veroorloven en zo ja welke, zoals kinderopvang of een ouderdomsverzekering. Doet er al iemand aan levensloop in Nederland?
En dan zal ik me druk gaan maken over welke PvdA-er volgens mij het beste met een voorzittershamer kan zwaaien? Ik dacht het niet.
Hoe meer we door Den Haag met onze neuzen in de marktwerking geduwd worden, des te meer staan wij voor keuzes waar we nooit om gevraagd hebben. Mijn buurvrouw heeft nooit de behoefte tot een vergelijkend stroomonderzoek gevoeld, schat ik in en welke Nederlander vond het een strak plan om verzekeringsmaatschappijen tegen enorme tarieven de kosten van een tweejaarlijkse bril te laten vergoeden? Dáár heb ik ze het volk nooit over horen raadplegen.
Bij ons smijten de posterijen, de spoorwegen, de zorgverzekeraars en de nutsbedrijven alleen met geld voor directieleden en reclamecampagnes, terwijl ze er in Amerika nu achterkomen dat het niet zo slim was om het leger te privatiseren. Alles verandert in een schiettent. De controle is weg, misschien de burgers maar weer eens vragen of ze daar een rol in kunnen spelen? En dan moeten we van D'66 ook nog eens over elke politieke scheet nadenken. Laten die lui in Den Haag eens gaan doen waar we ze voor aangesteld hebben: het land regeren, primaire taken zelf in de hand houden en keuzes maken.
Laat mij alsjeblieft met rust, zeg.
maandag
Alternatieve Telefoonterreur: Het kón nog gekker!
En toen werd het stil. Leo en joke waren ineens uitgebeld, er was niemand meer die naar Fred vroeg en er belden geen allochtone stemmen meer om hun rechtmatige nummer op te eisen.
Lekker rustig hoor.
Errug rustig.
Mare, waarom komt de vader van Femke Joseetje nou weer niet thuis brengen? Dat zou hij om 18.45 uur doen en het is al zeven uur geweest. Nou dat weer. Ik ga wel even bellen.
"Met Fleur."
"Hoi, met Henk. Komt José er al aan?"
"We proberen jullie al een half uur te bereiken, maar er werd niet opgenomen. En toen ik de telefoon net opnam, zag ik een onbekend nummer in mijn display. Volgens mij is er iets geks met jullie telefoon."
Ik zal jullie de rest van de conversatie besparen, behalve dan dat Fleur me niet kon vertellen wat voor nummer ik had. Ik belde met mijn vaste toestel naar mijn mobiel, waarop ik tot mijn stomme verbazing aflas dat ik een ander telefoonnummer had. Het nummer van Mehmed waarschijnlijk.
"Hoe jij kom aan dees noemer?", had hij gevraagd.
"Dees noemer is onze noemer in Nederland!", had hij gezegd.
"Rare jongens, die allochtonen!", had ik gedacht.
Ja, dat had ik gedacht! Hij had gelijk, die malle Mehmed. En die Fred zat natuurlijk bij Mehmed in de (illegale) onderverhuur. Ik zal hem maar niet aangeven, hè?
Wat die koekendozen bij KPN gedaan hadden weet ik niet (kruisdraadje verwisseld?), maar nadat ik het storingsnummer gebeld had, was ik binnen een uur weer in het gelukkige bezit van mijn eigen vertrouwde telefoonnummer.
Minder rustig, maar wel lekker.
Lekker rustig hoor.
Errug rustig.
Mare, waarom komt de vader van Femke Joseetje nou weer niet thuis brengen? Dat zou hij om 18.45 uur doen en het is al zeven uur geweest. Nou dat weer. Ik ga wel even bellen.
"Met Fleur."
"Hoi, met Henk. Komt José er al aan?"
"We proberen jullie al een half uur te bereiken, maar er werd niet opgenomen. En toen ik de telefoon net opnam, zag ik een onbekend nummer in mijn display. Volgens mij is er iets geks met jullie telefoon."
Ik zal jullie de rest van de conversatie besparen, behalve dan dat Fleur me niet kon vertellen wat voor nummer ik had. Ik belde met mijn vaste toestel naar mijn mobiel, waarop ik tot mijn stomme verbazing aflas dat ik een ander telefoonnummer had. Het nummer van Mehmed waarschijnlijk.
"Hoe jij kom aan dees noemer?", had hij gevraagd.
"Dees noemer is onze noemer in Nederland!", had hij gezegd.
"Rare jongens, die allochtonen!", had ik gedacht.
Ja, dat had ik gedacht! Hij had gelijk, die malle Mehmed. En die Fred zat natuurlijk bij Mehmed in de (illegale) onderverhuur. Ik zal hem maar niet aangeven, hè?
Wat die koekendozen bij KPN gedaan hadden weet ik niet (kruisdraadje verwisseld?), maar nadat ik het storingsnummer gebeld had, was ik binnen een uur weer in het gelukkige bezit van mijn eigen vertrouwde telefoonnummer.
Minder rustig, maar wel lekker.
zondag
Alternatieve Telefoonterreur
Iedereen wordt wel eens telefonisch lastig gevallen door een of ander callcentre. Dat is (helaas) niets bijzonders meer. Wij worden de laatste dagen continue gebeld door volslagen vreemden.
19:15 uur:
"Met Henk."
"Oh hallo, met Leo hier. Mijn telefoon is niet goed geprogrammeerd, geloof ik. Sorry."
"Dag Leo."
19:18 uur:
"Met Henk."
"Leo weer hier."
"Dat valt nog niet mee hè Leo, zo'n nummertje programmeren?"
"Dat is mijn schuld niet, dat heeft Joke gedaan."
"Doe je de groeten aan Joke?"
"Ja sorry hoor, dag."
19:20 uur:
"Hé Leo, je bent wel stug hè?"
"Ja sorry, ik dacht ik zal hem zelf wel even programmeren, maar er is toch weer iets fout gegaan, geloof ik."
"Ik geloof dat ik het zeker weet, Leo!"
"Sorry hoor."
20:10 uur:
"Met Henk."
"Met wie?"
"Henk."
"Oh, Joke hier. Ik heb het verkeerde nummer."
"Dat kan je wel zeggen ja, doe je de groeten aan Leo?"
21:57 uur:
"Met Henk."
"Henk? Henk wie? Ik moet Fred hebben."
"Dan moet je Fred bellen, niet mij."
"Ja sorry, dag."
09:55 uur:
"Met Henk."
"Hoe jij kom aan dees noemer?"
"Hoe ik aan dit nummer kom? Het moet niet gekker worden. Waarom bél jij dit nummer?"
"Dees noemer is onze noemer in Nederland!"
"Ja, het is goed hoor, daahaaag!"
Ik ben - eigenlijk niet zo - benieuwd of het nóg gekker kan! Wat denken jullie?
19:15 uur:
"Met Henk."
"Oh hallo, met Leo hier. Mijn telefoon is niet goed geprogrammeerd, geloof ik. Sorry."
"Dag Leo."
19:18 uur:
"Met Henk."
"Leo weer hier."
"Dat valt nog niet mee hè Leo, zo'n nummertje programmeren?"
"Dat is mijn schuld niet, dat heeft Joke gedaan."
"Doe je de groeten aan Joke?"
"Ja sorry hoor, dag."
19:20 uur:
"Hé Leo, je bent wel stug hè?"
"Ja sorry, ik dacht ik zal hem zelf wel even programmeren, maar er is toch weer iets fout gegaan, geloof ik."
"Ik geloof dat ik het zeker weet, Leo!"
"Sorry hoor."
20:10 uur:
"Met Henk."
"Met wie?"
"Henk."
"Oh, Joke hier. Ik heb het verkeerde nummer."
"Dat kan je wel zeggen ja, doe je de groeten aan Leo?"
21:57 uur:
"Met Henk."
"Henk? Henk wie? Ik moet Fred hebben."
"Dan moet je Fred bellen, niet mij."
"Ja sorry, dag."
09:55 uur:
"Met Henk."
"Hoe jij kom aan dees noemer?"
"Hoe ik aan dit nummer kom? Het moet niet gekker worden. Waarom bél jij dit nummer?"
"Dees noemer is onze noemer in Nederland!"
"Ja, het is goed hoor, daahaaag!"
Ik ben - eigenlijk niet zo - benieuwd of het nóg gekker kan! Wat denken jullie?
woensdag
Heldhaftige Henkie
Het was maandagmorgen, kwart voor twaalf. In mijn hoedanigheid als inspecteur wegenbeheer was ik bezig met het onschadelijk maken van een verkeerslicht, toen ik een rode auto met hoge snelheid over de kruising zag rijden. Hij ging vol in de remmen en 'parkeerde' zijn auto rechtsonder op de foto, boven de Amerikaanse vreetschuur. De man toeterde, blijkbaar naar mij, want hij stapte meteen uit en kwam naar mij toegewaggeld. "Hebtz jij voor mij een thzuisbrengert?", walmde hij in mijn gezicht. Ik schatte zijn alcoholpromillage op vijf procent. De man was inderdaad bijna dood. In ieder geval hersendood, want hij dacht blijkbaar dat ik van de ANWB was.
De bewuste kruising
"Nee, ik heb geen wiel voor je, maar wat is er aan de hand? Misschien kan ik je helpen", deed ik behulpzaam. Ik liep naar zijn auto en zag dat er geen band om zijn linker voorwiel zat.
"Ik zal wel iemand voor je bellen", bood ik aan.
"Azje grazje Bvzrouzjalietsj belt dn komme zje me wel elpe."
Omdat ik zei geen grazje Bvzrouzjalietsj te kennen werd hij boos. Dan reed hij er wel zelf naar toe. Ik vertelde hem dat mij dat geen goed plan leek, vanwege zijn velg (.......) en dat ik wel wat zou regelen.
"Als jij nou effe je auto aan de kant rijdt en je alarmlichten aanzet, bel ik wel iemand."
"Ja, mar geen geintsjes, hè?"
Om de één of andere reden was hij bang dat ik de politie zou bellen.
Terwijl de man weg was liep ik naar mijn auto, belde mijn chef en liet hem de politie bellen. Ondertussen stond het drankorgel alweer naast mijn portier te wankelen.
"Weetzje wel wie ik ben?" vroeg hij, bijna verbaasd. Een stomdronken hersendode crimineel, dacht ik en zei: "nee".
"Prdqwg Vergrittzje!" rochelde hij triomfantelijk. Ik durfde het bijna niet te zeggen, maar die kende ik ook al niet. Daar werd hij woest om en vertelde dat hij Klaas Bruinsma's maat was en dat hij een snuiffie wilde. "Nee, das niedz een goedz idee, ik motz nog rije."
Of ik een shaggie had. Die had ik. Hij 'draaide een shaggie' en probeerde een propje papier met shagbulten aan te steken. Dat lukte niet, vanwege te veel gaten.
"Eén of andreze mugool reedz achterzuit tege me auto aan", begon hij zijn schade uit te leggen. Prdqwg V. wilde nog een shaggie. Ik zei dat ik dat wel even zou doen, waarop hij mij in elkaar wilde slaan, want ik dacht dat hij dat niet kon. Wat blijft de sterke arm vreselijk lang weg als je op hem wacht.
Stiekem liep ik naar een verkeerslicht, in de hoop dat Prdqwg V. mij niet zou volgen, want ik had geen zin om naast hem te staan als de politie zou arriveren. Na een minuut of vijf liep ik weer terug en draaide nog een shaggie voor hem, toen ik sirenes in de verte hoorde. Ik werd wel een beetje nerveus, maar bedacht dat Prdqwg V. toch echt niet meer in staat zou zijn om hard te lopen en schuifelde rustig een stukje opzij, in de richting van de rode driewieler.
De twee politieauto's en motoragent arriveerden. Een prototype vrouwelijk agent (dikke kont) vroeg mij wie de eigenaar van de auto was. Ik knikte in de richting van Prdqwg V., die een stukje verderop rustig stond te kijken.
"Nej, dzjie izjnit van mij" blufte hij. Gelukkig werd ik geloofd, toen ik bevestigde dat Prdqwg V. het toch echt was en hij werd onmiddellijk geboeid en afgevoerd.
Heerlijk ontspannen kon ik daarna mijn verhaal vertellen aan de agente en een collega van mij(die ondertussen ook was komen aanrijden), onder de luifel van de hamburgertent. Prdqwg V. had een ongeluk in Nieuwegein (ca. 15 kilometer van het bewuste kruispunt !) veroorzaakt (en doorgereden) en nog meer ellende, vertelde de agente.
Inmiddels ben ik een held op kantoor en hoop ik op levenslang voor 'hem' en politiebescherming voor mij.
De bewuste kruising
"Nee, ik heb geen wiel voor je, maar wat is er aan de hand? Misschien kan ik je helpen", deed ik behulpzaam. Ik liep naar zijn auto en zag dat er geen band om zijn linker voorwiel zat.
"Ik zal wel iemand voor je bellen", bood ik aan.
"Azje grazje Bvzrouzjalietsj belt dn komme zje me wel elpe."
Omdat ik zei geen grazje Bvzrouzjalietsj te kennen werd hij boos. Dan reed hij er wel zelf naar toe. Ik vertelde hem dat mij dat geen goed plan leek, vanwege zijn velg (.......) en dat ik wel wat zou regelen.
"Als jij nou effe je auto aan de kant rijdt en je alarmlichten aanzet, bel ik wel iemand."
"Ja, mar geen geintsjes, hè?"
Om de één of andere reden was hij bang dat ik de politie zou bellen.
Terwijl de man weg was liep ik naar mijn auto, belde mijn chef en liet hem de politie bellen. Ondertussen stond het drankorgel alweer naast mijn portier te wankelen.
"Weetzje wel wie ik ben?" vroeg hij, bijna verbaasd. Een stomdronken hersendode crimineel, dacht ik en zei: "nee".
"Prdqwg Vergrittzje!" rochelde hij triomfantelijk. Ik durfde het bijna niet te zeggen, maar die kende ik ook al niet. Daar werd hij woest om en vertelde dat hij Klaas Bruinsma's maat was en dat hij een snuiffie wilde. "Nee, das niedz een goedz idee, ik motz nog rije."
Of ik een shaggie had. Die had ik. Hij 'draaide een shaggie' en probeerde een propje papier met shagbulten aan te steken. Dat lukte niet, vanwege te veel gaten.
"Eén of andreze mugool reedz achterzuit tege me auto aan", begon hij zijn schade uit te leggen. Prdqwg V. wilde nog een shaggie. Ik zei dat ik dat wel even zou doen, waarop hij mij in elkaar wilde slaan, want ik dacht dat hij dat niet kon. Wat blijft de sterke arm vreselijk lang weg als je op hem wacht.
Stiekem liep ik naar een verkeerslicht, in de hoop dat Prdqwg V. mij niet zou volgen, want ik had geen zin om naast hem te staan als de politie zou arriveren. Na een minuut of vijf liep ik weer terug en draaide nog een shaggie voor hem, toen ik sirenes in de verte hoorde. Ik werd wel een beetje nerveus, maar bedacht dat Prdqwg V. toch echt niet meer in staat zou zijn om hard te lopen en schuifelde rustig een stukje opzij, in de richting van de rode driewieler.
De twee politieauto's en motoragent arriveerden. Een prototype vrouwelijk agent (dikke kont) vroeg mij wie de eigenaar van de auto was. Ik knikte in de richting van Prdqwg V., die een stukje verderop rustig stond te kijken.
"Nej, dzjie izjnit van mij" blufte hij. Gelukkig werd ik geloofd, toen ik bevestigde dat Prdqwg V. het toch echt was en hij werd onmiddellijk geboeid en afgevoerd.
Heerlijk ontspannen kon ik daarna mijn verhaal vertellen aan de agente en een collega van mij(die ondertussen ook was komen aanrijden), onder de luifel van de hamburgertent. Prdqwg V. had een ongeluk in Nieuwegein (ca. 15 kilometer van het bewuste kruispunt !) veroorzaakt (en doorgereden) en nog meer ellende, vertelde de agente.
Inmiddels ben ik een held op kantoor en hoop ik op levenslang voor 'hem' en politiebescherming voor mij.
Een Braziturkse Kwajongensstreek
Ik heb weer wat te zeuren over een sportcommentator. Als het jullie begint te vervelen, dan hoor ik het wel.
Gisteravond 'deed' Jeroen Grueter PSV-Fenerbahçe. Het grootste deel van de wedstrijd was redelijk om aan te horen, afgezien van de - ineens door iedereen in voetballand gebruikte - lelijke term 'de omschakeling'. Wie dat ooit verzonnen heeft; de omschakeling, alsof ze ineens heel andere dingen moeten gaan doen.
"Wooh jongens, we hebben de bal, we moeten gaan omschakelen. Tering, hoe ging dat ook al weer, die omschakeling?"
Dat moet haast wel bij Louis van Gaal vandaan komen, want die vindt 'een counter' natuurlijk veel te negatief klinken.
Goed, Grueter is dus ook steeds aan het omschakelen en hij heeft het steeds over Péér-es, in plaats van Peréz. Niet zo schokkend allemaal, net als de wdstrijd.
Totdat er een Turkse Braziliaan achter Eric Addo langswandelt en hem een elleboogstoot op zijn achterhoofd geeft. Addo houdt zich in eerste instantie in, zegt iets tegen de Braziturk, deze zegt iets minder aardigs terug, waarop Addo hem in zijn gezicht spuugt.
Dan ontsteekt de altijd kalme Jeroen Grueter ineens in woede. Hij verheft zijn stem.
"Wat die Turk doet, is net over de grens, maar wat Addo doet kan natuurlijk écht niet! Dat doé je niet op een voetbalveld!", roept hij verontwaardigd. Einde citaat én commotie.
Pardon? De elleboogstoot is een geaccepteerd verschijnsel in de voetbalwereld, nu ook al bij commentatoren? Iemand (zonder bal in de buurt) voor zijn harses slaan is inmiddels een lichter vergrijp dan een fluim in de bek als reactie op mishandeling. Kan iemand dat even uitleggen? Jeroen, jij misschien?
Gisteravond 'deed' Jeroen Grueter PSV-Fenerbahçe. Het grootste deel van de wedstrijd was redelijk om aan te horen, afgezien van de - ineens door iedereen in voetballand gebruikte - lelijke term 'de omschakeling'. Wie dat ooit verzonnen heeft; de omschakeling, alsof ze ineens heel andere dingen moeten gaan doen.
"Wooh jongens, we hebben de bal, we moeten gaan omschakelen. Tering, hoe ging dat ook al weer, die omschakeling?"
Dat moet haast wel bij Louis van Gaal vandaan komen, want die vindt 'een counter' natuurlijk veel te negatief klinken.
Goed, Grueter is dus ook steeds aan het omschakelen en hij heeft het steeds over Péér-es, in plaats van Peréz. Niet zo schokkend allemaal, net als de wdstrijd.
Totdat er een Turkse Braziliaan achter Eric Addo langswandelt en hem een elleboogstoot op zijn achterhoofd geeft. Addo houdt zich in eerste instantie in, zegt iets tegen de Braziturk, deze zegt iets minder aardigs terug, waarop Addo hem in zijn gezicht spuugt.
Dan ontsteekt de altijd kalme Jeroen Grueter ineens in woede. Hij verheft zijn stem.
"Wat die Turk doet, is net over de grens, maar wat Addo doet kan natuurlijk écht niet! Dat doé je niet op een voetbalveld!", roept hij verontwaardigd. Einde citaat én commotie.
Pardon? De elleboogstoot is een geaccepteerd verschijnsel in de voetbalwereld, nu ook al bij commentatoren? Iemand (zonder bal in de buurt) voor zijn harses slaan is inmiddels een lichter vergrijp dan een fluim in de bek als reactie op mishandeling. Kan iemand dat even uitleggen? Jeroen, jij misschien?
donderdag
Utereg me heuvelrug ('Hobbel', gepubliceerd in Straatnieuws, september 2007)
"Ik kom uit Utrecht. Ik woon er en ben er geboren en getogen." Ik hoor het mezelf vaak zeggen alsof dat een enorme verdienste is. Alsof ik mijn moeder heb moeten smeken mij in Utrecht ter wereld te brengen, ik niet mee ben gegaan toen het jonge gezinnetje naar Putten verhuisde en mijn aanstaande Hawaïaanse bruid overgehaald moest worden haar villa aan het gouden strand bij Honolulu op te geven voor een rijtjeswoning in Zuilen.
Terwijl ik niet meer gedaan heb dan niet verhuizen.
Aan de andere kant, er zijn misschien ook wel nobeler motieven te bedenken waarom ik mijn leven lang in mijn geboorteplaats ben gebleven. Zo ben ik een ontzettend trouwe jongen. Mijn vrienden kunnen op mij rekenen, ik ga pas weg bij een werkgever als die failliet gaat of mij weg reorganiseert en mijn vrouw en kinderen blijven voor altijd mijn vrouw en mijn kinderen. Eigenlijk ben ik een plakker. Dat geldt ook voor feestjes en barbezoek: ik moet en ik zal de laatste zijn. Als ik een keer niet als laatste naar huis ga, voel ik mij verplicht hier een passende verklaring voor te geven.
Maar goed, je mag dus zeggen dat Utereg me staetsie is, FC Utereg mijn club en de Dom mijn kompas.
In een melancholieke bui wilde ik een paar weken terug de Dom gaan beklimmen. Als kind ging je naar de stad, kocht een kaartje voor een kwartje en liep naar boven. Dat gaat tegenwoordig anders, werd mij aan de balie van RonDom ('de Poort tot Utrechts Cultuurhistorie', is de ronkende aanbeveling) duidelijk. Je moet nu minimaal een dag van tevoren reserveren, om onder begeleiding van een gids, met veertig man de toren opgekletst te worden. Ongetwijfeld in het Engels en op last van de brandweer. Als er een Boeing binnenvliegt wil de brandweer weten hoeveel mensen er als vermist opgegeven moeten worden. De brandweer is inmiddels de baas in dit land.
En zo stond mijn gezinnetje die dag beteuterd naar boven te staren, hunkerend naar de onbereikbare top als de bergbeklimmer die zijn stijgbeugels vergeten is.
Omdat ik in mijn nieuwe functie als inspecteur wegenonderhoud de laatste weken elke dag over de oostelijke provinciale wegen hobbel, is daar een splinternieuwe wereld voor mij open gegaan. Allemachtig, wat wonen wij in een mooie provincie! Schokkend, dat ik daar na vijfenveertig jaar pas achter kom, maar het is nog niet te laat om ervan te genieten.
Afgelopen zaterdag zijn we meteen de heuvelrug op gegaan, de bossen in, naar de speeltuin van de Piramide van Austerlitz en uit eten in het Jagershuis. Het zal wel burgerlijk zijn, maar wij hebben een topdag gehad.
Ik ben al druk aan het dichten op een provinciaal volkslied.
Terwijl ik niet meer gedaan heb dan niet verhuizen.
Aan de andere kant, er zijn misschien ook wel nobeler motieven te bedenken waarom ik mijn leven lang in mijn geboorteplaats ben gebleven. Zo ben ik een ontzettend trouwe jongen. Mijn vrienden kunnen op mij rekenen, ik ga pas weg bij een werkgever als die failliet gaat of mij weg reorganiseert en mijn vrouw en kinderen blijven voor altijd mijn vrouw en mijn kinderen. Eigenlijk ben ik een plakker. Dat geldt ook voor feestjes en barbezoek: ik moet en ik zal de laatste zijn. Als ik een keer niet als laatste naar huis ga, voel ik mij verplicht hier een passende verklaring voor te geven.
Maar goed, je mag dus zeggen dat Utereg me staetsie is, FC Utereg mijn club en de Dom mijn kompas.
In een melancholieke bui wilde ik een paar weken terug de Dom gaan beklimmen. Als kind ging je naar de stad, kocht een kaartje voor een kwartje en liep naar boven. Dat gaat tegenwoordig anders, werd mij aan de balie van RonDom ('de Poort tot Utrechts Cultuurhistorie', is de ronkende aanbeveling) duidelijk. Je moet nu minimaal een dag van tevoren reserveren, om onder begeleiding van een gids, met veertig man de toren opgekletst te worden. Ongetwijfeld in het Engels en op last van de brandweer. Als er een Boeing binnenvliegt wil de brandweer weten hoeveel mensen er als vermist opgegeven moeten worden. De brandweer is inmiddels de baas in dit land.
En zo stond mijn gezinnetje die dag beteuterd naar boven te staren, hunkerend naar de onbereikbare top als de bergbeklimmer die zijn stijgbeugels vergeten is.
Omdat ik in mijn nieuwe functie als inspecteur wegenonderhoud de laatste weken elke dag over de oostelijke provinciale wegen hobbel, is daar een splinternieuwe wereld voor mij open gegaan. Allemachtig, wat wonen wij in een mooie provincie! Schokkend, dat ik daar na vijfenveertig jaar pas achter kom, maar het is nog niet te laat om ervan te genieten.
Afgelopen zaterdag zijn we meteen de heuvelrug op gegaan, de bossen in, naar de speeltuin van de Piramide van Austerlitz en uit eten in het Jagershuis. Het zal wel burgerlijk zijn, maar wij hebben een topdag gehad.
Ik ben al druk aan het dichten op een provinciaal volkslied.
woensdag
Een genuanceerd stukje over *PIEP*
Wordt dat pleureswijf eindelijk (zelfs) uit de VVD getrapt, zijn we nog niet van haar af. Door alle aandacht voor haar ontslag en de nieuwe 'politieke beweging' van het mens (eufemistisch), kijken we nog elke dag tegen die arrogante harses aan. Ik wordt kotsmisslijk van die zelfingenomen smoel iedere keer. Haar naam krijg ik mijn strot niet meer uit, maar ik zou haar graag hoogstpersoonlijk het land uit trappen. Iran lijkt me wel wat.
Game Over betekent opzouten, loeder!
Als ik tijdens het journaal het onderwerpje over *PIEP* wegens onpasselijkheid mijnerzijds wegzapp, wil mijn vrouw dat ik hem terugzet, wegens interessant. Dat Untermensch met haar benepen mondje en haar benepen meninkjes interessant? Nou moet je ophouden!
Zelfs de minder-weldenkende Nederlander krijgt toch braakneigingen bij het horen van de naam van haar nieuwe 'beweging'? Wat een platte, nietszeggende, rechts-extremistische, fascistoïde VOC-titel zeg! Ik zou bijna kwaad geworden zijn.
Misschien dat we haar in een zak met stenen in één vloeiende 'beweging' rechtdoor zee kunnen dumpen.
Graag. Mijn stem hebben jullie vast.
Game Over betekent opzouten, loeder!
Als ik tijdens het journaal het onderwerpje over *PIEP* wegens onpasselijkheid mijnerzijds wegzapp, wil mijn vrouw dat ik hem terugzet, wegens interessant. Dat Untermensch met haar benepen mondje en haar benepen meninkjes interessant? Nou moet je ophouden!
Zelfs de minder-weldenkende Nederlander krijgt toch braakneigingen bij het horen van de naam van haar nieuwe 'beweging'? Wat een platte, nietszeggende, rechts-extremistische, fascistoïde VOC-titel zeg! Ik zou bijna kwaad geworden zijn.
Misschien dat we haar in een zak met stenen in één vloeiende 'beweging' rechtdoor zee kunnen dumpen.
Graag. Mijn stem hebben jullie vast.
Selectieve Verontwaardiging
Ik zat gisteravond nog even naar het parlementair kanaal te kijken en zag een debat over vrouwenbesnijdenis door Nederlandse artsen/instellingen. De Revu bracht namelijk deze week aan het licht dat daar in Nederland in tenminste vijftig gevallen sprake van is.
Het was bepaald geen wervelend debat, maar dat was niet wat mij het meest opviel.
De Minister van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, Ab Klink werd namelijk door vrouwen aan de tand gevoeld. Alleen door vrouwen! Waar je normaal bij de interruptiemicrofoon en achter het spreekgestoelte (bijna) alleen Femke Halsema ziet, krioelde het gisteren van de hevig verontwaardigde vrouwen van alle partijen (behalve de SGP natuurlijk, die lui doen niet aan vrouwen).
De minister zei direct een uitgebreid onderzoek toe en verzekerde de kamerleden dat hij de bewuste artsen uit het ambt zou zetten én de instellingen zou sluiten. En toen ging iedereen rustig slapen? Welnee, de dames kwekten vrolijk verder over 'onaanvaardbaar gedrag', wilden weten hoe dit mogelijk was etcetera. Een mij onbekende dame interrumpeerde fijntjes in de microfoon dat deze artsen geschorst dienden te worden. Daar kon de minister het mee doen, zag je haar denken. Die was blijkbaar zo druk geweest met haar eerste openbare spreekbeurt, dat ze de toezeggingen van de minister gemist had. Arme schat.
Maar hoe zit dat eigenlijk: mag een feminine kwestie als vrouwenbesnijdenis alleen door vrouwen veroordeeld worden? Ik moest meteen denken aan demonstraties van moslims in Azië (o.a. in Indonesië), waarbij zij treurden om omgekomen broeders en zusters van - ik dacht - de grote tsunami van 2004. We treuren niet om mensen, maar om geloofsgenoten. Volslagen belachelijk!
Ik ben dus erg nieuwsgierig hoe dat in de tweede kamer in zijn werk is gegaan. Zoiets?
"Nee hoor eens Dirk, dit gaat over mijn geslacht. Daar kan ik alleen iets zinnigs over zeggen!" "Het lijkt mij het beste als we Els aan de interruptiemicrofoon zetten, die heeft tenslotte ook een kut."
Het was bepaald geen wervelend debat, maar dat was niet wat mij het meest opviel.
De Minister van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, Ab Klink werd namelijk door vrouwen aan de tand gevoeld. Alleen door vrouwen! Waar je normaal bij de interruptiemicrofoon en achter het spreekgestoelte (bijna) alleen Femke Halsema ziet, krioelde het gisteren van de hevig verontwaardigde vrouwen van alle partijen (behalve de SGP natuurlijk, die lui doen niet aan vrouwen).
De minister zei direct een uitgebreid onderzoek toe en verzekerde de kamerleden dat hij de bewuste artsen uit het ambt zou zetten én de instellingen zou sluiten. En toen ging iedereen rustig slapen? Welnee, de dames kwekten vrolijk verder over 'onaanvaardbaar gedrag', wilden weten hoe dit mogelijk was etcetera. Een mij onbekende dame interrumpeerde fijntjes in de microfoon dat deze artsen geschorst dienden te worden. Daar kon de minister het mee doen, zag je haar denken. Die was blijkbaar zo druk geweest met haar eerste openbare spreekbeurt, dat ze de toezeggingen van de minister gemist had. Arme schat.
Maar hoe zit dat eigenlijk: mag een feminine kwestie als vrouwenbesnijdenis alleen door vrouwen veroordeeld worden? Ik moest meteen denken aan demonstraties van moslims in Azië (o.a. in Indonesië), waarbij zij treurden om omgekomen broeders en zusters van - ik dacht - de grote tsunami van 2004. We treuren niet om mensen, maar om geloofsgenoten. Volslagen belachelijk!
Ik ben dus erg nieuwsgierig hoe dat in de tweede kamer in zijn werk is gegaan. Zoiets?
"Nee hoor eens Dirk, dit gaat over mijn geslacht. Daar kan ik alleen iets zinnigs over zeggen!" "Het lijkt mij het beste als we Els aan de interruptiemicrofoon zetten, die heeft tenslotte ook een kut."
dinsdag
Journaalistieke nalatigheid over Birma
Om het NOS-journaal hangt, om voor mij duistere redenen, nog altijd een aureool van onaantastbaarheid. Ik snap het niet.
Het gebeurt mij te vaak dat er nieuwsonderwerpen zijn, waarvan ik de nieuwswaarde nihil vind. Zoals dat oeverloze geneuzel over die Nederlandse troel die zich aangesloten heeft bij de Farc in Colombia.
En hoewel ik overtuigd ben van Philip Freriks' goede bedoelingen, werkt hij mij, met zijn door correcties onderbroken tussensprintjes en zijn gehaspel zo op mijn zenuwen, dat het bijna onmogelijk is om 'het nieuws' te volgen.
Monniken in Yangon (Birma)
Ronduit ergerlijk vond ik de reportage over de onlusten in 'Myanmar'. Bij ons in huis rees onmiddellijk de vraag wat voor land dat was. Als zelfs ondergetekende geografieliofiel het niet weet, hoe moet Jan met het trainingspak het dan weten?
Myanmar blijkt de naam te zijn die de huidige militaire junta in 1989 voor Birma heeft bedacht. Dat maakt het consequent noemen van de naam Myanmar in het journaal niet alleen nalatig (er had tenminste één keer gezegd moeten worden dat het hier om het vroegere Birma ging), maar vooral bedenkelijk. Een eenvoudige zoektocht op internet leert dan ook dat andere media het wel gewoon over Birma (en soms ook Myanmar) hebben.
Het is dat ik het gezellige gedreutel van de duo-presentatoren bij RTL4 geen alternatief vind, anders keek ik zéker geen Journaal meer.
En Erwin Krol, die blijft natuurlijk geweldig!
Het gebeurt mij te vaak dat er nieuwsonderwerpen zijn, waarvan ik de nieuwswaarde nihil vind. Zoals dat oeverloze geneuzel over die Nederlandse troel die zich aangesloten heeft bij de Farc in Colombia.
En hoewel ik overtuigd ben van Philip Freriks' goede bedoelingen, werkt hij mij, met zijn door correcties onderbroken tussensprintjes en zijn gehaspel zo op mijn zenuwen, dat het bijna onmogelijk is om 'het nieuws' te volgen.
Monniken in Yangon (Birma)
Ronduit ergerlijk vond ik de reportage over de onlusten in 'Myanmar'. Bij ons in huis rees onmiddellijk de vraag wat voor land dat was. Als zelfs ondergetekende geografieliofiel het niet weet, hoe moet Jan met het trainingspak het dan weten?
Myanmar blijkt de naam te zijn die de huidige militaire junta in 1989 voor Birma heeft bedacht. Dat maakt het consequent noemen van de naam Myanmar in het journaal niet alleen nalatig (er had tenminste één keer gezegd moeten worden dat het hier om het vroegere Birma ging), maar vooral bedenkelijk. Een eenvoudige zoektocht op internet leert dan ook dat andere media het wel gewoon over Birma (en soms ook Myanmar) hebben.
Het is dat ik het gezellige gedreutel van de duo-presentatoren bij RTL4 geen alternatief vind, anders keek ik zéker geen Journaal meer.
En Erwin Krol, die blijft natuurlijk geweldig!
zaterdag
Foute Brief ('Hobbel', gepubliceerd in Straatnieuws, augustus 2007)
Achteloos overhandigde de leidster van het kinderdagverblijf mij de brief, terwijl zij doorkeutelde met de moeder van Daniël. Ik wierp een snelle blik op het A-viertje, maar omdat er geen touw aan vast te knopen leek, besloot ik thuis verder te lezen. Daar werd het mij niet veel duidelijker, omdat de brief gecodeerd en ongetwijfeld per ongeluk door de peuterleidster aan mij gegeven was. Maar dan had ik hier een brief in handen, waarmee de schrijver waarschijnlijk geheime informatie aan zijn handlangers wilde doorspelen! Ging het hier om een aanslag, een staatsgreep of een bingoavond? Ik wist het niet. Mijn hart klopte in mijn keel toen ik de telefoon oppakte om de politie te bellen.
Twee uur later stonden er twee mannen van de antiterreureenheid op mijn stoep. De kleinste van de twee nam de leiding en de brief van mij over en begon aandachtig te lezen, terwijl de andere mij vragen over de herkomst van de brief stelde. De code bleek niet eenvoudig te kraken, want het duurde bijna twee uur voordat deze informatiedeskundige de inhoud aan ons bekend maakte. Hij was er vrij zeker van dat het om een oproep aan de ouders van de peuters ging om mee te draaien met de leidster, zodat het gebrek aan stageplaatsen opgevangen kon worden en dat ze daar een rooster voor gemaakt had. Erg stellig was hij over het niveau van de gebruikte taal (hij vermoedde Nederlands); die was beneden peil.
De taalverloedering grijpt in ons land zo ongenadig hard om zich heen, dat zelfs peuterspeelzalen en basisscholen niet veilig meer zijn. Zo hebben ze bij de peuterspeelzaal een 'invalide toilet' en nee, daar is geen letter weggekrast! Een invalide toilet is volgens mij een wc die niet, of niet goed werkt. Een groepje leraren van de basisschool meldt ons dat "een aantal ouders willen meehelpen". De brief eindigt met: "Met vriendelijke groeten, namens de commissie laatste schooldag." En vervolgens niets, dus geen ondertekening!
Wij krijgen jaarlijks tientallen van dit soort foute brieven.
Omdat de techneuten op het internet de overhand hebben, wordt je ook daar bestookt met onbegrijpelijk Nederlands. Erg populair is op het moment het uit elkaar trekken van woorden. "Bezig met samen stellen van het overzicht". Die twee woorden moet je dus als lezer zelf samenstellen. Als je het gestotter en de vele eh's van Philip Freriks vergeet, wordt zelfs in 'Het Journaal' regelmatig krom of slecht Nederlands gesproken door de nieuwslezer of correspondent. Ben ik nou de enige die dat hoort?
Hoewel het niveau van de gemiddelde Straatnieuwsmedewerker onwaarschijnlijk hoog is, kunnen er in onze krant, ja zelfs in dit stukje, fouten geslopen zijn. Wilt u zo vriendelijk zijn ons dit te vergeven en niet massaal brieven over taalfouten in te gaan sturen?
Twee uur later stonden er twee mannen van de antiterreureenheid op mijn stoep. De kleinste van de twee nam de leiding en de brief van mij over en begon aandachtig te lezen, terwijl de andere mij vragen over de herkomst van de brief stelde. De code bleek niet eenvoudig te kraken, want het duurde bijna twee uur voordat deze informatiedeskundige de inhoud aan ons bekend maakte. Hij was er vrij zeker van dat het om een oproep aan de ouders van de peuters ging om mee te draaien met de leidster, zodat het gebrek aan stageplaatsen opgevangen kon worden en dat ze daar een rooster voor gemaakt had. Erg stellig was hij over het niveau van de gebruikte taal (hij vermoedde Nederlands); die was beneden peil.
De taalverloedering grijpt in ons land zo ongenadig hard om zich heen, dat zelfs peuterspeelzalen en basisscholen niet veilig meer zijn. Zo hebben ze bij de peuterspeelzaal een 'invalide toilet' en nee, daar is geen letter weggekrast! Een invalide toilet is volgens mij een wc die niet, of niet goed werkt. Een groepje leraren van de basisschool meldt ons dat "een aantal ouders willen meehelpen". De brief eindigt met: "Met vriendelijke groeten, namens de commissie laatste schooldag." En vervolgens niets, dus geen ondertekening!
Wij krijgen jaarlijks tientallen van dit soort foute brieven.
Omdat de techneuten op het internet de overhand hebben, wordt je ook daar bestookt met onbegrijpelijk Nederlands. Erg populair is op het moment het uit elkaar trekken van woorden. "Bezig met samen stellen van het overzicht". Die twee woorden moet je dus als lezer zelf samenstellen. Als je het gestotter en de vele eh's van Philip Freriks vergeet, wordt zelfs in 'Het Journaal' regelmatig krom of slecht Nederlands gesproken door de nieuwslezer of correspondent. Ben ik nou de enige die dat hoort?
Hoewel het niveau van de gemiddelde Straatnieuwsmedewerker onwaarschijnlijk hoog is, kunnen er in onze krant, ja zelfs in dit stukje, fouten geslopen zijn. Wilt u zo vriendelijk zijn ons dit te vergeven en niet massaal brieven over taalfouten in te gaan sturen?
zondag
Puinhoop
Na een oorverdovende stilte van een week of wat is Henkie terug.
Er is de afgelopen weken zo veel gebeurd dat om publicatie schreeuwde, dat ik geen zin had om eraan te beginnen. Inderdaad, daar ben ik een hele rare in. Want vlak voor onze vakantie in Zwitserland had ik ineens een baan. Weet ik veel, die kreeg ik van iemand.
Dat was wel even schrikken hoor. Van de ene dag op de andere was ik geen huisvader meer, maar inspecteur wegenonderhoud voor de Provincie Utrecht. Werken, dat was toch vroeg opstaan (6 uur in mijn geval) en tot een uur of 's avonds iets voor een werkgever doen? Lekker zeg.
Goed, Anna en Kitty voor het eerst naar school, papa na vier jaar weer aan het werk en de clubkampioenschappen van de tennisvereniging, allemaal tegelijk vorige week.
Dat moest wel fout gaan. Ik drink altijd een biertje na het tennissen. Soms twee. Drie als ik dorst heb. Meestal heb ik veel dorst. En iemand moet dat hek toch op slot doen 's nachts?
Om een lang verhaal kort door de bocht te maken: ik had een zware week. Van de andere dingen die niet helemaal top gingen noem ik het overlijden van een goede kennis (morgenmiddag ga ik naar de crematie, mijn werkgever weet nog van niks) en de opname van mijn schoonvader in het ziekenhuis na (vermoedelijk) een TIA. Mijn leven was vorige week een puinhoop.
Deze week maar eens puinruimen langs de provinciale wegen.
Er is de afgelopen weken zo veel gebeurd dat om publicatie schreeuwde, dat ik geen zin had om eraan te beginnen. Inderdaad, daar ben ik een hele rare in. Want vlak voor onze vakantie in Zwitserland had ik ineens een baan. Weet ik veel, die kreeg ik van iemand.
Dat was wel even schrikken hoor. Van de ene dag op de andere was ik geen huisvader meer, maar inspecteur wegenonderhoud voor de Provincie Utrecht. Werken, dat was toch vroeg opstaan (6 uur in mijn geval) en tot een uur of 's avonds iets voor een werkgever doen? Lekker zeg.
Goed, Anna en Kitty voor het eerst naar school, papa na vier jaar weer aan het werk en de clubkampioenschappen van de tennisvereniging, allemaal tegelijk vorige week.
Dat moest wel fout gaan. Ik drink altijd een biertje na het tennissen. Soms twee. Drie als ik dorst heb. Meestal heb ik veel dorst. En iemand moet dat hek toch op slot doen 's nachts?
Om een lang verhaal kort door de bocht te maken: ik had een zware week. Van de andere dingen die niet helemaal top gingen noem ik het overlijden van een goede kennis (morgenmiddag ga ik naar de crematie, mijn werkgever weet nog van niks) en de opname van mijn schoonvader in het ziekenhuis na (vermoedelijk) een TIA. Mijn leven was vorige week een puinhoop.
Deze week maar eens puinruimen langs de provinciale wegen.
De NOS-babbelbox
Veel sportverslaggevers, -presentators en -commentatoren weten mij mateloos te irriteren. Óf ze doen aan ijdeltuiterij (Mart Smeets), óf ze zitten gevangen in hun eigen clichées (Evert, Wilfred Genée), of je verbaast je over hun beperkte verstandelijke en/of verbale vermogens (Ria Visser).
Tot voor kort had ik ergens in bovenstaande rijtje ook Herbert Dijkstra staan. Als hij schaatswedstrijden verslaat, erger ik me rot aan zijn gekakel. Meestal gaat het nergens over, laat staan dat het iets toevoegt aan de beelden.
Nu de Tour bezig is, heeft Herbert weer aangeschoven bij Maarten Ducrot en kletsen die twee ons samen door vele uren wielrennen heen.
Heerlijk. Ik weet niet hoe hij het gedaan heeft, maar sinds dit jaar levert hij serieuze bijdragen aan de uitzendingen. Maarten Ducrot vond ik altijd al een verademing. Geweldig zoals die jongen met een paar rake oneliners de hele wielerwereld aan de kijker uitlegt.
Zelfs als er in een etappe weinig gebeurt (en dát is dit jaar zéér zeldzaam), babbelen ze de uitzending gezellig vol.
Herbert: "En terwijl ik mezelf over vier cols heen sleep op mijn fietsje, laat jij jezelf door de Fréjustunnel hierheen rijden. Je wordt lui, Maarten!"
Maarten (onderkoeld): "Je moet doseren*, Herbert. Parijs is nog ver."
Daar geniet ik van.
Waar ik nog het meeste van geniet is het aanstekelijke enthousiasme van dit duo over elke ontsnapping, forsing, demarage, topprestatie of wielerdrama.
Hier zijn liefhebbers aan het woord, in hun babbelbox aan de streep!
* Een trap terug van Maarten, want doseren is Herbert's stopwoordje.
Tot voor kort had ik ergens in bovenstaande rijtje ook Herbert Dijkstra staan. Als hij schaatswedstrijden verslaat, erger ik me rot aan zijn gekakel. Meestal gaat het nergens over, laat staan dat het iets toevoegt aan de beelden.
Nu de Tour bezig is, heeft Herbert weer aangeschoven bij Maarten Ducrot en kletsen die twee ons samen door vele uren wielrennen heen.
Heerlijk. Ik weet niet hoe hij het gedaan heeft, maar sinds dit jaar levert hij serieuze bijdragen aan de uitzendingen. Maarten Ducrot vond ik altijd al een verademing. Geweldig zoals die jongen met een paar rake oneliners de hele wielerwereld aan de kijker uitlegt.
Zelfs als er in een etappe weinig gebeurt (en dát is dit jaar zéér zeldzaam), babbelen ze de uitzending gezellig vol.
Herbert: "En terwijl ik mezelf over vier cols heen sleep op mijn fietsje, laat jij jezelf door de Fréjustunnel hierheen rijden. Je wordt lui, Maarten!"
Maarten (onderkoeld): "Je moet doseren*, Herbert. Parijs is nog ver."
Daar geniet ik van.
Waar ik nog het meeste van geniet is het aanstekelijke enthousiasme van dit duo over elke ontsnapping, forsing, demarage, topprestatie of wielerdrama.
Hier zijn liefhebbers aan het woord, in hun babbelbox aan de streep!
* Een trap terug van Maarten, want doseren is Herbert's stopwoordje.
dinsdag
KOP OP? ('Hobbel', gepubliceerd in Straatnieuws, Juli 2007)
Heel langzaam aan begin ik weer uit mijn depressie te kruipen. Een depressie die - bij nader inzien - net zo onvermijdelijk was als de vrolijkheid van de vorige maand.
Elk voorjaar gaan wij voor minstens een week naar Italië, naar het Gardameer om precies te zijn. Daar kijk ik altijd naar uit, naar een thuiskomst in ons eigen appartement van mijn schoonvader in Bardolino. Naar de warmte, de prachtige omgeving en het overweldigende uitzicht vanaf 'ons' balkon over het meer. Met een glaasje wijn of een biertje is het daar wel langer dan een week uit te houden. Maar het onfortuinlijke geval wil dat wij dit jaar voor het laatst geweest zijn. Mijn onnavolgbare schoonvader heeft gemeend 'ons' paradijselijke optrekje na 36 jaar te moeten verkopen. Aan een Duitser nog wel.
Wij hebben hem onterfd.
Ook het meer was van streek. Nooit hebben wij zoveel gedonder gehoord en bliksem gezien als deze week. Luid vloekend liet het meer weten dat het het met deze gang van zaken niet eens is en dat het ons nooit zal vergeten. Wij hielden het zelf ook niet droog toen het automatische hek zich voor de laatste keer achter ons sloot.
Na thuiskomst heb ik een week lang hoofdpijn gehad en ontging de zin van het leven mij geheel. De zin van het leven in Nederland in het bijzonder. Het leven is hier net zo vlak en voorspelbaar als het landschap. En wat is Utrecht een deprimerende stad als je er geen zin in hebt. Mensen flaneren hier niet, ze strompelen. Met hun hoofd omlaag, zodat ze zich beter een weg kunnen banen door bergen hond- en huisvuil en omdat ze hun chagrijnige hoofden proberen te verbergen voor de rest van ons.
Dat moet zo ongeveer de manier geweest zijn waarop ikzelf tijdens de bewuste week van de holiday-afterdip over straat ging. Gelukkig ben ik inmiddels net zo afgestompt als de rest van de Nederlandse bevolking en klets ik weer gezellig mee over de verharding van de samenleving, het broeikaseffect en over welke televisieprogramma's er allemaal veel op elkaar lijken. Trouwens, als je mee wilt praten, moet je om je heen kijken en niet omlaag. Als je het voor elkaar krijgt om niet depressief te worden bij wat je dan ziet, dan doe je (weer) mee met het leven.
Zoals ik al zei, ik begin er langzaam uit te kruipen, want ik weet nog niet zeker wat ik liever doe. Mijn kop in het zand steken en meedoen met de rest van de doorgejaagde meute, of mijn kop begráven en mezelf opsluiten in mijn eigen, miezerige wereldje. Wat zou u doen?
Elk voorjaar gaan wij voor minstens een week naar Italië, naar het Gardameer om precies te zijn. Daar kijk ik altijd naar uit, naar een thuiskomst in ons eigen appartement van mijn schoonvader in Bardolino. Naar de warmte, de prachtige omgeving en het overweldigende uitzicht vanaf 'ons' balkon over het meer. Met een glaasje wijn of een biertje is het daar wel langer dan een week uit te houden. Maar het onfortuinlijke geval wil dat wij dit jaar voor het laatst geweest zijn. Mijn onnavolgbare schoonvader heeft gemeend 'ons' paradijselijke optrekje na 36 jaar te moeten verkopen. Aan een Duitser nog wel.
Wij hebben hem onterfd.
Ook het meer was van streek. Nooit hebben wij zoveel gedonder gehoord en bliksem gezien als deze week. Luid vloekend liet het meer weten dat het het met deze gang van zaken niet eens is en dat het ons nooit zal vergeten. Wij hielden het zelf ook niet droog toen het automatische hek zich voor de laatste keer achter ons sloot.
Na thuiskomst heb ik een week lang hoofdpijn gehad en ontging de zin van het leven mij geheel. De zin van het leven in Nederland in het bijzonder. Het leven is hier net zo vlak en voorspelbaar als het landschap. En wat is Utrecht een deprimerende stad als je er geen zin in hebt. Mensen flaneren hier niet, ze strompelen. Met hun hoofd omlaag, zodat ze zich beter een weg kunnen banen door bergen hond- en huisvuil en omdat ze hun chagrijnige hoofden proberen te verbergen voor de rest van ons.
Dat moet zo ongeveer de manier geweest zijn waarop ikzelf tijdens de bewuste week van de holiday-afterdip over straat ging. Gelukkig ben ik inmiddels net zo afgestompt als de rest van de Nederlandse bevolking en klets ik weer gezellig mee over de verharding van de samenleving, het broeikaseffect en over welke televisieprogramma's er allemaal veel op elkaar lijken. Trouwens, als je mee wilt praten, moet je om je heen kijken en niet omlaag. Als je het voor elkaar krijgt om niet depressief te worden bij wat je dan ziet, dan doe je (weer) mee met het leven.
Zoals ik al zei, ik begin er langzaam uit te kruipen, want ik weet nog niet zeker wat ik liever doe. Mijn kop in het zand steken en meedoen met de rest van de doorgejaagde meute, of mijn kop begráven en mezelf opsluiten in mijn eigen, miezerige wereldje. Wat zou u doen?
maandag
Hé psssssssst, auto kopen?
Michel kocht zijn auto bij 'Het Motorhuis' in Leidsendam.
Gelukkig hebben ze goeie koffie.
Gelukkig hebben ze goeie koffie.
zondag
Jasses, Oranje EKampioen!
Natuurlijk leuk voor die jongens hoor en voor Foppe natuurlijk ook, maar zo'n EK onder 21 stelt natuurlijk nou ook weer niet zó veel voor, hé? We hebben het hier voorlopig nog wel over knulletjes die niet aan hun top zitten en daar misschien ook nooit zullen komen. Niet voor niets waren de meeste wedstrijden niet te hachelen (na 10 minuten had ik het meestal wel gezien).
Popie Jan Joost
Wat ik erger vind is dat die DeMol/Talpa/10 ermee aan de haal gaan.
Naar goed Hilversums gebruik is het succes van jong Oranje vooral hún succes en wordt dit profesioneel (zo heet dat geloof ik) uitgemolken. Iedereen die iets met voetbal te maken heeft moet zijn plasje doen over de wedstrijd. Jan Mulder en Ruud Gullit zitten erg belangrijk te zijn onder leiding van de elke week belangrijker wordende Wilfred Genée; voor, tussen en na de wdstrijd. Voor degenen die zelfs dan nog niet uitgeput zijn, komen ze na het 27ste reclameblok nog een keer terug om de nabeschouwingen na te beschouwen.
Bij de best geklede troetelneger van Nederland kletsen Jan van Halst, Frits 'de onvermijdeke' Barend, Ruud 'ik schuif ook gezellig aan' Gullit en nog een paar belangrijke gasten vrolijk verder totdat Humberto Tan er echt niets meer van begrijpt.
Ik ben bang dat we volgend jaar de mening van alle aanwezige toeschouwers te horen krijgen. Nee, daar ga ik niet op zitten wachten. Ik wacht op de komst van Royston Drenthe naar FC Utrecht. Royston, één van de weinige voetballers die het kijken naar zevenenzestig uur reclame, onderbroken door voetbal en gelul, enigszins rechtvaardigde.
Popie Jan Joost
Wat ik erger vind is dat die DeMol/Talpa/10 ermee aan de haal gaan.
Naar goed Hilversums gebruik is het succes van jong Oranje vooral hún succes en wordt dit profesioneel (zo heet dat geloof ik) uitgemolken. Iedereen die iets met voetbal te maken heeft moet zijn plasje doen over de wedstrijd. Jan Mulder en Ruud Gullit zitten erg belangrijk te zijn onder leiding van de elke week belangrijker wordende Wilfred Genée; voor, tussen en na de wdstrijd. Voor degenen die zelfs dan nog niet uitgeput zijn, komen ze na het 27ste reclameblok nog een keer terug om de nabeschouwingen na te beschouwen.
Bij de best geklede troetelneger van Nederland kletsen Jan van Halst, Frits 'de onvermijdeke' Barend, Ruud 'ik schuif ook gezellig aan' Gullit en nog een paar belangrijke gasten vrolijk verder totdat Humberto Tan er echt niets meer van begrijpt.
Ik ben bang dat we volgend jaar de mening van alle aanwezige toeschouwers te horen krijgen. Nee, daar ga ik niet op zitten wachten. Ik wacht op de komst van Royston Drenthe naar FC Utrecht. Royston, één van de weinige voetballers die het kijken naar zevenenzestig uur reclame, onderbroken door voetbal en gelul, enigszins rechtvaardigde.
dinsdag
Mannentennis (TennisVisie, clubblad ZTC, Mei 2007)
Binnenkort kunnen we ein-de-lijk weer eens een lekker potje tennis op tv kijken, want Roland Garros gaat beginnen. Die bloedstollend saaie damespartijen op Eurosport heb ik nu zo langzamerhand wel gezien. Sinds Eurosport twee zenders heeft - en je voor Eurosport 2 apart moet betalen - zie je op één alleen nog maar vrouwen. Steeds dezelfde vrouwen. Elke keer Mauresmo en/of Hénin in een finale is strontvervelend en niet om aan te zien.
Zeker als je niet van tennis houdt.
Nee, ik kijk liever naar een mannenpartij. Eerlijk gezegd heb ik het sowieso niet zo op damestennis en al helemaal niet op damesdubbels op clubniveau.
Dat zijn van die wedstrijdjes tussen de twee baselinespeelsters, waarbij de 'netspeelsters' ondertussen hun 'Sonja-Bakkertjes' bespreken, de haartjes kammen en hun tennisrokje nog eens netjes over hun trainingsbroek draperen (kan iemand mij eens uitleggen waar dat voor is: een trainingsbroek én een rokje, het liefst bij 30° Celsius?). En dat ze dan 'mooie bal!' roepen als één van die netmutsen per ongeluk een bal op haar frame krijgt. Die wedstrijdjes.
Tijdens de French Open ga ik genieten van messcherpe baselineduels, met tussendoor een netaanval, een passing en een prachtige stopvolley. Mannentennis dus.
Niet dat ik álle mannenpartijen nou zo leuk vind om naar te kijken. Ik speel zelf namelijk ook nog. Gisteren viel ik in het herenteam van de van Uden-clan in, hoewel je deze teams op zondag eigenlijk beter jongetjesteams kunt noemen. Ze kijken jaloers naar je baardgroei en zeggen u tegen je, om je vervolgens meedogenloos van de baan te rammen. Geweldig als ze dan na afloop gaan vertellen dat hun service niet liep en dat hun backhand nergens op leek.
Gelukkig hoef je dat soort verhalen niet al te lang aan te horen, want na afloop moeten ze allemaal naar de verjaardag van opa, nadat ze hun huiswerk afgemaakt hebben.
Nee, als ik zélf speel kijk ik liever naar damestennis. Misschien dat ik dispensatie van de bond kan krijgen om mee te doen in een damesteam. Remco heeft nog wel een haarband voor me, denk ik.
Zeker als je niet van tennis houdt.
Nee, ik kijk liever naar een mannenpartij. Eerlijk gezegd heb ik het sowieso niet zo op damestennis en al helemaal niet op damesdubbels op clubniveau.
Dat zijn van die wedstrijdjes tussen de twee baselinespeelsters, waarbij de 'netspeelsters' ondertussen hun 'Sonja-Bakkertjes' bespreken, de haartjes kammen en hun tennisrokje nog eens netjes over hun trainingsbroek draperen (kan iemand mij eens uitleggen waar dat voor is: een trainingsbroek én een rokje, het liefst bij 30° Celsius?). En dat ze dan 'mooie bal!' roepen als één van die netmutsen per ongeluk een bal op haar frame krijgt. Die wedstrijdjes.
Tijdens de French Open ga ik genieten van messcherpe baselineduels, met tussendoor een netaanval, een passing en een prachtige stopvolley. Mannentennis dus.
Niet dat ik álle mannenpartijen nou zo leuk vind om naar te kijken. Ik speel zelf namelijk ook nog. Gisteren viel ik in het herenteam van de van Uden-clan in, hoewel je deze teams op zondag eigenlijk beter jongetjesteams kunt noemen. Ze kijken jaloers naar je baardgroei en zeggen u tegen je, om je vervolgens meedogenloos van de baan te rammen. Geweldig als ze dan na afloop gaan vertellen dat hun service niet liep en dat hun backhand nergens op leek.
Gelukkig hoef je dat soort verhalen niet al te lang aan te horen, want na afloop moeten ze allemaal naar de verjaardag van opa, nadat ze hun huiswerk afgemaakt hebben.
Nee, als ik zélf speel kijk ik liever naar damestennis. Misschien dat ik dispensatie van de bond kan krijgen om mee te doen in een damesteam. Remco heeft nog wel een haarband voor me, denk ik.
zondag
Vrouwen kijken ('Hobbel', gepubliceerd in Straatnieuws, Juni 2007)
Terwijl ik mijzelf naar het eind van het seizoen sleepte en de laatste thuiswedstrijden door mijn broertje overgehaald moest worden om mee te gaan, hoorde ik van steeds meer mensen hoe leuk ze het vinden om naar FC Utrecht te gaan. De meeste supporters die ik sprak gingen dit jaar voor het eerst en zeker de helft van deze enthousiastelingen was van het niet voetballende geslacht; sterker, sommigen verdacht ik ernstig van hockeysympathieën. Samen met interesse voor korfbal, is de liefde voor de hockeysport een doodzonde in een voetbalstadion, zeker in de Galgenwaard. Je begrijpt dat ik uitermate geïnteresseerd was naar de motieven van deze mensen, zeker gezien het belabberde voetbal, waarmee FC Utrecht ons het afgelopen jaar geteisterd heeft.
In de laatste thuiswedstrijd voor de play-offs tegen FC Groningen presteerde de trainer het om vijf (!) verdedigers het veld in te sturen. Vijf verdedigers in een thuiswedstrijd, dat doen ze zelfs in Italië niet! Ik kom niet naar het stadion om de tegenstander te zien voetballen, ik kom voor een - zoveel mogelijk - op de aanval spelend FC Utrecht. Foeke Booy (de trainer) is al een tijdje de weg kwijt en zijn - toch al niet bijster getalenteerde - spelersgroep straalt daardoor angst uit. En als je angst hebt om te voetballen, ga je met vijf verdedigers spelen.
Dat ziet die nieuwe supporter toch ook, dat Alje Schut een prima verdediger voor een bierelftal is en dat spits Giuseppe Rossini alleen kan kaatsen met de tegenstander?
Ik denk dat ze dat inderdaad wel ziet, maar dat het haar niet interesseert. Ze komt niet voor FC Utrecht, ze komt sfeer proeven en ervaring opdoen voor het nieuwe seizoen. Het eerste seizoen van de eredivisie vrouwen. De dames op de tribune lieten zich tijdens de laatste thuiswedstrijden van de mannen nog maar eens voorlichten over buitenspel en het hoe en waarom van een directe of indirecte vrije trap.
Volgend jaar speelt FC Utrecht met Willem II, ADO Den Haag, sc Heerenveen, AZ en FC Twente om de eerste landstitel voor vrouwen op eredivisieniveau. Als ik trainer van de mannen van FC Utrecht was, zou ik me nu vast ernstig zorgen gaan maken, want het lijkt mij niet ondenkbaar dat een paar duizend supporters volgend seizoen liever naar de vrouwen gaat kijken. Ook onder mannen is het kijken naar vrouwen namelijk vrij populair en als het niveauverschil klein is en de toegangskaarten goedkoper zijn, waarom zou je dan nog vijftien euro per thuiswedstrijd betalen om je een zondagmiddag lang groen en geel te ergeren?
Als de infantielen die wekelijks moeders van tegenstanders voor hoer uitmaken zo vriendelijk willen zijn om mannelijk FC Utrecht te blijven 'steunen', dan kan ik ongestoord naar de vrouwen gaan kijken.
Graag.
In de laatste thuiswedstrijd voor de play-offs tegen FC Groningen presteerde de trainer het om vijf (!) verdedigers het veld in te sturen. Vijf verdedigers in een thuiswedstrijd, dat doen ze zelfs in Italië niet! Ik kom niet naar het stadion om de tegenstander te zien voetballen, ik kom voor een - zoveel mogelijk - op de aanval spelend FC Utrecht. Foeke Booy (de trainer) is al een tijdje de weg kwijt en zijn - toch al niet bijster getalenteerde - spelersgroep straalt daardoor angst uit. En als je angst hebt om te voetballen, ga je met vijf verdedigers spelen.
Dat ziet die nieuwe supporter toch ook, dat Alje Schut een prima verdediger voor een bierelftal is en dat spits Giuseppe Rossini alleen kan kaatsen met de tegenstander?
Ik denk dat ze dat inderdaad wel ziet, maar dat het haar niet interesseert. Ze komt niet voor FC Utrecht, ze komt sfeer proeven en ervaring opdoen voor het nieuwe seizoen. Het eerste seizoen van de eredivisie vrouwen. De dames op de tribune lieten zich tijdens de laatste thuiswedstrijden van de mannen nog maar eens voorlichten over buitenspel en het hoe en waarom van een directe of indirecte vrije trap.
Volgend jaar speelt FC Utrecht met Willem II, ADO Den Haag, sc Heerenveen, AZ en FC Twente om de eerste landstitel voor vrouwen op eredivisieniveau. Als ik trainer van de mannen van FC Utrecht was, zou ik me nu vast ernstig zorgen gaan maken, want het lijkt mij niet ondenkbaar dat een paar duizend supporters volgend seizoen liever naar de vrouwen gaat kijken. Ook onder mannen is het kijken naar vrouwen namelijk vrij populair en als het niveauverschil klein is en de toegangskaarten goedkoper zijn, waarom zou je dan nog vijftien euro per thuiswedstrijd betalen om je een zondagmiddag lang groen en geel te ergeren?
Als de infantielen die wekelijks moeders van tegenstanders voor hoer uitmaken zo vriendelijk willen zijn om mannelijk FC Utrecht te blijven 'steunen', dan kan ik ongestoord naar de vrouwen gaan kijken.
Graag.
donderdag
Heb Jij Dat Nou Ook? (slot)
Dat je het jammer vindt dat 'Heb Jij Dat Nou Ook?' afgelopen is?
Maar dat je toch echt liever op je luie reet aan het Gardameer ligt?
En dat je niet van plan bent om daarvandaan te gaan loggen?
Maar dat je toch echt liever op je luie reet aan het Gardameer ligt?
En dat je niet van plan bent om daarvandaan te gaan loggen?
dinsdag
Update Julianapark
Tweeëneenhalf jaar geleden is het Julianapark helemaal opgeknapt. Dat heeft een paar centen gekost. Op zich is het niet erg dat er een hoop geld tegenaan ging, want het was hard nodig dat er iets gedaan werd aan het mooiste park van Utrecht. Wel jammer dat aan mij nooit gevraagd is wat er moest gebeuren, want ik zou het toch echt anders aangepakt hebben.
Samen met een aantal buurtbewoners heb ik daarom een jaar geleden het comité 'Ons Julianapark' opgericht, zodat we in de toekomst mee zouden kunnen praten.
Ons eerste succes kwam een paar maanden geleden, toen de gemeente akkoord ging met het asfalteren van de voetpaden rond het grote grasveld. Eigenlijk wilden wij alle grintpaden vervangen door vierbaans asfalt, maar daar wilde de gemeente nog niet aan. Gescheiden verkeer lijkt ons met de zigzaggende rollators en kinderwagens en de nietsontziende joggers en skaters noodzakelijk. Dit hebben wij dan ook vastgelegd in ons actieplan 'update Julianapark'. De belangrijkste aandachtspunten op een rijtje:
- Geasfalteerde en gemarkeerde vierbaans wandelpaden voor snel (skaters, joggers) en langzaam (vijfenzestigplussers, ouders) verkeer.
- Vervanging van het gras op het grote veld door kunstgras. De voetballers en de picknickers willen een egale ondergrond, zonder mollen en kale plekken.
- Evaluatie van het dierenaanbod. De meeste dieren in het park zitten achter hekken te stinken, terwijl je ze niet eens mag voeren! Pony's waarop je mag rijden en die je zelf kunt verzorgen zouden bijvoorbeeld een leuk alternatief zijn voor die ongelofelijk saaie herten.
- Een poffertjeskraam(!) in het centrale deel. Er is dringend behoefte aan een hapje en een drankje in het park. Een groot terras zou extra mensen naar het park lokken, die anders op een terrasje in de stad neervallen. Weliswaar zou voor dit plan een flink aantal bomen moeten verdwijnen, maar een kapvergunning is tegenwoordig een fluitje van een cent.
- De vijver is hard aan vernieuwing toe. Daar gebeurt helemaal niets. Wij denken aan een wildwaterbaan of de verhuur van waterfietsen. Kinderen kunnen nu eigenlijk alleen terecht in de (veel te) zanderige speeltuin met ouderwetse klimtoestellen en schommels.
Het organiseren van veel meer activiteiten, zoals optredens van Wolter Kroes of van illusionisten die Wolter Kroes laten verdwijnen. - Aanleg van een spoortunnel langs het park. De twintig treinen per uur die hier langskomen vormen een aanslag op de rust in het Julianapark. En daar kom je hier tenslotte voor, voor de rust.
We denken ook nog na over een nieuwe naam, want wij vinden Julianapark een beetje oubollig klinken. Met een vlotte naam zorg je voor internationale uitstraling. Ontzettend jammer dat park in het engels ook park is!
Weet iemand wat het engelse woord voor pretpark is?
donderdag
Heb Jij Dat Nou Ook? (5)
Dat je de rouwranden van je nagels het beste schoon krijgt door je haren te wassen?
En dat je al jaren op zoek bent naar een shampoo met een nagelverstevigingsformule?
En dat je al jaren op zoek bent naar een shampoo met een nagelverstevigingsformule?
maandag
Heb Jij Dat Nou Ook? (4)
Dat je niet gelooft dat Feyenoord-supporters écht voor Feyenoord zijn?
En dat je dat stiekem bij je eigen cluppie ook hebt?
En dat je dat stiekem bij je eigen cluppie ook hebt?
zaterdag
Heb Jij Dat Nou Ook? (3)
Dat je alle gebruikersnamen en passwords van jouw internetsites uit je hoofd kent?
En dat het dan best jammer is dat je geen idee hebt welke gebruikersnaam bij welk password hoort, laat staan bij welke site?
En dat het dan best jammer is dat je geen idee hebt welke gebruikersnaam bij welk password hoort, laat staan bij welke site?
donderdag
Heb Jij Dat Nou Ook? (2)
Dat je liever je nagels bijt dan knipt, omdat je dan lekker met de haaltjes en de puntige hobbeltjes kunt spelen?
En dat je mensen die hun teennagels bijten viespeuken vindt?
En dat je mensen die hun teennagels bijten viespeuken vindt?
woensdag
Heb Jij Dat Nou Ook?
Dat je de obstipatieplakaten in je neus er onder de douche pas uit snuit?
En dat je dan nog even verlekkerd in je hand kijkt hoe groot ie was?
En dat je dan nog even verlekkerd in je hand kijkt hoe groot ie was?
zondag
Joris ('Hobbel', gepubliceerd in Straatnieuws, Mei 2007)
Vanmiddag stond hij ineens voor de deur. Ik had Joris zo lang niet gezien en zo ontzettend niet verwacht dat ik niet op zijn naam kon komen. 'Ja joh, het gaat best goed met mij,' loog hij. Voor de ongeoefende kijker is Joris een levensgenieter; dat komt vooral door zijn pretoogjes en zijn aanstekelijke lachje. Zij die beter weten zien vooral iemand die zijn 'Weltschmerz' probeert te verbergen.
Hij vertelde dat hij deze week al een paar keer door de straat was gefietst en dat hij ons huisnummer niet meer wist. Hij kon niets bekends meer ontdekken nadat hij een jaar of drie geleden voor het laatst was geweest. Ik gaf onze gerenoveerde en geplastificeerde voorgevel de schuld en vroeg hem binnen voor een kopje koffie. Hij zette zijn splinternieuw ogende, maar tweedehands Koga-Miyata racefiets tegen de muur in onze woonkamer en deed een poging om mijn tweeling te herkennen. Dat lukte niet omdat hij de laatste keer twee babyhoofdjes zag. Anna en Kitty herkenden hém natuurlijk ook niet en toch had hij onmiddellijk contact met ze. Dát lukt niemand. Maar Joris is zo heerlijk open, eerlijk, naïef en direct; kinderen voelen meteen dat het wel goed zit. Ondanks zijn bijna twee meter gaat er geen enkele dreiging van hem uit.
Aan de koffie vroeg ik hem hoe het nu écht met hem ging en toen kwamen als vanouds de wat onsamenhangende, licht deprimerende verhalen.
Dat hij voor vijftig procent was afgekeurd en met zijn WAO-uitkering van vijfhonderd Euro goed rond kon komen, want hij deed nog wel eens een klusje voor iemand.
Dat hij niet vertelde dat hij nog steeds geen vaste relatie had. Voor een verondersteld latent homoseksuele oudere jongere die hiermee al jaren worstelt, moet dit een enorm probleem zijn. Stiekem liet hij een sluiertipje los toen hij over zijn jeugd begon, waarin zijn vader hem nooit echt accepteerde en zijn neurotische moeder hem ook al geen liefde kon geven.
En werken? Nee, dat deed hij maar niet meer, want bij welke van zijn honderd voorgaande baantjes had hij het eigenlijk naar zijn zin gehad? Joris stelde een retorische vraag, die ik beantwoorde met: 'op dat kinderdagverblijf'. Maar ook met kinderen had hij het na een paar weken wel gezien.
Van de antidepressiva was hij nog steeds niet afgekickt, hoewel hij gedacht had zonder begeleiding met die chemische vrolijkheid te kunnen stoppen. Ik zei het al; hij is een beetje naïef.
Joris kan dit soort verhalen vertellen met een stem en een gezicht alsof hij het over zijn grootste successen heeft. Dat is waarschijnlijk ook zijn tragiek: hij schept op over zijn minderwaardigheidscomplex. Je gunt zo'n jongen beter.
Als hij het zichzelf maar eens gunde.
Hij vertelde dat hij deze week al een paar keer door de straat was gefietst en dat hij ons huisnummer niet meer wist. Hij kon niets bekends meer ontdekken nadat hij een jaar of drie geleden voor het laatst was geweest. Ik gaf onze gerenoveerde en geplastificeerde voorgevel de schuld en vroeg hem binnen voor een kopje koffie. Hij zette zijn splinternieuw ogende, maar tweedehands Koga-Miyata racefiets tegen de muur in onze woonkamer en deed een poging om mijn tweeling te herkennen. Dat lukte niet omdat hij de laatste keer twee babyhoofdjes zag. Anna en Kitty herkenden hém natuurlijk ook niet en toch had hij onmiddellijk contact met ze. Dát lukt niemand. Maar Joris is zo heerlijk open, eerlijk, naïef en direct; kinderen voelen meteen dat het wel goed zit. Ondanks zijn bijna twee meter gaat er geen enkele dreiging van hem uit.
Aan de koffie vroeg ik hem hoe het nu écht met hem ging en toen kwamen als vanouds de wat onsamenhangende, licht deprimerende verhalen.
Dat hij voor vijftig procent was afgekeurd en met zijn WAO-uitkering van vijfhonderd Euro goed rond kon komen, want hij deed nog wel eens een klusje voor iemand.
Dat hij niet vertelde dat hij nog steeds geen vaste relatie had. Voor een verondersteld latent homoseksuele oudere jongere die hiermee al jaren worstelt, moet dit een enorm probleem zijn. Stiekem liet hij een sluiertipje los toen hij over zijn jeugd begon, waarin zijn vader hem nooit echt accepteerde en zijn neurotische moeder hem ook al geen liefde kon geven.
En werken? Nee, dat deed hij maar niet meer, want bij welke van zijn honderd voorgaande baantjes had hij het eigenlijk naar zijn zin gehad? Joris stelde een retorische vraag, die ik beantwoorde met: 'op dat kinderdagverblijf'. Maar ook met kinderen had hij het na een paar weken wel gezien.
Van de antidepressiva was hij nog steeds niet afgekickt, hoewel hij gedacht had zonder begeleiding met die chemische vrolijkheid te kunnen stoppen. Ik zei het al; hij is een beetje naïef.
Joris kan dit soort verhalen vertellen met een stem en een gezicht alsof hij het over zijn grootste successen heeft. Dat is waarschijnlijk ook zijn tragiek: hij schept op over zijn minderwaardigheidscomplex. Je gunt zo'n jongen beter.
Als hij het zichzelf maar eens gunde.
zaterdag
Tennisles
Vrijdagavond is mijn tennisavond. Een uurtje lessen met René en daarna een paar uurtjes dorst lessen. Daar kom je normaal niet tussen.Een paar weken terug belde Carla; of ik de 27ste in kon vallen voor de vrijdagavondcompetitie. Ik maakte mezelf belangrijk door te vertellen dat ik alleen mee zou doen als ze echt niemand anders kon vinden. Dat kon ze dus niet, bleek afgelopen woensdag.
Eigenlijk vond ik het wel prima, op vrijdagavond kon ik lekker aan mijn rating gaan werken. De gemiddelde vrijdagavondtegenstander kan ik verkeerdhandig en met aan elkaar geknoopte schoenen aan.
Jonge gasten wel, dacht ik nog, toen onze tegenstanders arriveerden, zeker gezien de bijna-rollatorafhankelijkheid van een 'normale' vrijdagavondspeler. Je begrijpt het al: ik/we werd(en) geklopt, geveegd en vernederd. Kunonnuh, wat waren die lui goed. Eén van onze tegenstanders had in zijn vorige singlepartij twee punten(!) tegen gekregen. Let wel, door twee dubbele fouten!
sprakeloos (cartoon: Ron Kaczor)
Ik voelde mezelf na afloop dan ook een hele kerel, omdat ik in de single maar liefst zes games had weten te halen. Dat waren er meer dan in de andere vier partijen samen. Lekker belangrijk.
Gelukkig waren ze aan de bar een stuk minder meedogenloos. Daar ging het wél gelijk op en werd het toch nog gezellig. Zo gezellig dat we de laatste bieren mee naar buiten moesten nemen, om het alarm te omzeilen. Leuke lui, maar laat ze lekker eredivisie gaan spelen.
Nee, de volgende keer dat/als ik inval, ga ik eerst m'n tegenstanders bekijken. En op hoogtestage. En een week geen sex.
En leren tennissen, ja.
Eigenlijk vond ik het wel prima, op vrijdagavond kon ik lekker aan mijn rating gaan werken. De gemiddelde vrijdagavondtegenstander kan ik verkeerdhandig en met aan elkaar geknoopte schoenen aan.
Jonge gasten wel, dacht ik nog, toen onze tegenstanders arriveerden, zeker gezien de bijna-rollatorafhankelijkheid van een 'normale' vrijdagavondspeler. Je begrijpt het al: ik/we werd(en) geklopt, geveegd en vernederd. Kunonnuh, wat waren die lui goed. Eén van onze tegenstanders had in zijn vorige singlepartij twee punten(!) tegen gekregen. Let wel, door twee dubbele fouten!
sprakeloos (cartoon: Ron Kaczor)
Ik voelde mezelf na afloop dan ook een hele kerel, omdat ik in de single maar liefst zes games had weten te halen. Dat waren er meer dan in de andere vier partijen samen. Lekker belangrijk.
Gelukkig waren ze aan de bar een stuk minder meedogenloos. Daar ging het wél gelijk op en werd het toch nog gezellig. Zo gezellig dat we de laatste bieren mee naar buiten moesten nemen, om het alarm te omzeilen. Leuke lui, maar laat ze lekker eredivisie gaan spelen.
Nee, de volgende keer dat/als ik inval, ga ik eerst m'n tegenstanders bekijken. En op hoogtestage. En een week geen sex.
En leren tennissen, ja.
woensdag
Het Top- en Dieptepunt van Kapitalisme
Het is gebeurd. De heer Zelfverrijking Groenink heeft een bank verkocht. Handel is handel. Ik wil niet zeggen "zie je nou wel?", maar mijn neus voor dit soort grootgraaiers had hem in het artikel van http://www.henkbongers.nl/2004/08/topmannen.html al in de peiling. Wat stinkt die man zeg!
Nee joh, géld stinkt niet. Volgend jaar met zijn allen naar het Barclays World Tennis Tournament?
Naschrift: een akkoord op een bod is nog geen verkoop, hoor ik net. Ik geloof niet dat ik de uitleg wil horen.
Nee joh, géld stinkt niet. Volgend jaar met zijn allen naar het Barclays World Tennis Tournament?
Naschrift: een akkoord op een bod is nog geen verkoop, hoor ik net. Ik geloof niet dat ik de uitleg wil horen.
The Last Resort
We satisfy our endless needs
And justify our bloody deeds,
In the name of destiny
And in the name of God
(Don Henley & Glenn Frey, 1976)
vrijdag
Il Sole Tramonte Sul Lago (2)
Mijn eerste kennismaking met 'Het Meer' was in 1987. Samen met de dochter van mijn schoonvader stond ik aan de overkant op een camping.
Het was onze eerste vakantie samen; de tijd dat ik nog invloed op haar had. Mijn bizarre idee om in een tentje aan de verkeerde kant van het meer te gaan staan, in plaats van in 'ons' privé-appartement met prachtig uitzicht, werd gewoon geaccepteerd.
Het Gardameer was geen liefde op het eerste gezicht - wat is het daar gruwelijk warm in augustus! Ik heb die vakantie voor het grootste deel met een handdoek in mijn nek gelopen, om Beverwijk-brandwonden te voorkomen. Als je mij toen verteld had dat ik nog twintig keer terug zou komen had ik je persoonlijk naar een inrichting gebracht!
Een paar jaar later zijn Maria en ik met mijn zus en zwager voor het eerst naar de flat in Bardolino gegaan. Niet wetend wat een avonturen we daar nog allemaal zouden beleven.
De foto (1989) is de eerste in een (ellen)lange reeks van zonsondergangen aan 'Het Meer'.
Inderdaad, il sole tramonte sul lago.
Het was onze eerste vakantie samen; de tijd dat ik nog invloed op haar had. Mijn bizarre idee om in een tentje aan de verkeerde kant van het meer te gaan staan, in plaats van in 'ons' privé-appartement met prachtig uitzicht, werd gewoon geaccepteerd.
Het Gardameer was geen liefde op het eerste gezicht - wat is het daar gruwelijk warm in augustus! Ik heb die vakantie voor het grootste deel met een handdoek in mijn nek gelopen, om Beverwijk-brandwonden te voorkomen. Als je mij toen verteld had dat ik nog twintig keer terug zou komen had ik je persoonlijk naar een inrichting gebracht!
Een paar jaar later zijn Maria en ik met mijn zus en zwager voor het eerst naar de flat in Bardolino gegaan. Niet wetend wat een avonturen we daar nog allemaal zouden beleven.
De foto (1989) is de eerste in een (ellen)lange reeks van zonsondergangen aan 'Het Meer'.
Inderdaad, il sole tramonte sul lago.
woensdag
Lachen met Media Markt (3)
Het geval met mijn te ruilen televisie heeft mij aan het denken gezet. Het zal toch ook wel aan mij gelegen hebben, was één van mijn conclusies. Ik ben gewoon niet voorzichtig genoeg geweest!
foto: broodrooster op weg naar de Media Markt
foto: broodrooster op weg naar de Media Markt
zondag
FC Utreg - WII (II)
Utreg kwam flitsend uit de startblokken onder de bezielende leiding van wereldvoetballer Guiseppe 'Pino' Rossini. Pino dolde de verdediging van de Tilburgers, was een constant gevaar en kaatste voorbeeldig met het gehele team van Willem II. Geintje; zelfs bij Feijenoord zou hij geen basisplaats krijgen, wat een drama die jongen.
De beste man bij Utreg was weer eens Tom Caluwé; wat een in- en overzicht heeft die gast, samen met zijn snelheid, techniek en passeerbewegingen is hij altijd gevaarlijk. Voor het eerst die nieuwe Roemeen (Sammartean) aan het werk gezien. Die komt er ook wel. Voor Rick Kruijs en Pino ben ik bang dat ze het niet gaan redden. Van Kruijs valt me dat erg tegen; wat is die gozert - met alles! - ongelofelijk traag.
Best een leuke wedstrijd verder, meer niet. Ik kreeg het idee dat Willem II stiekem tóch nog wil degraderen.
De beste man bij Utreg was weer eens Tom Caluwé; wat een in- en overzicht heeft die gast, samen met zijn snelheid, techniek en passeerbewegingen is hij altijd gevaarlijk. Voor het eerst die nieuwe Roemeen (Sammartean) aan het werk gezien. Die komt er ook wel. Voor Rick Kruijs en Pino ben ik bang dat ze het niet gaan redden. Van Kruijs valt me dat erg tegen; wat is die gozert - met alles! - ongelofelijk traag.
Best een leuke wedstrijd verder, meer niet. Ik kreeg het idee dat Willem II stiekem tóch nog wil degraderen.
vrijdag
Lachen met Media Markt (2) (Deze is écht leuk!)
Heer Dinges,
Alleen het team van Monthy Python was misschien in staat geweest een sketch te schrijven over de omruil'service' van Media Markt zoals ik die meemaak. Jullie zijn hilarisch.
Van iemand uit Utrecht (functie onbekend) kreeg ik middels onderstaand mailtje te horen dat alleen ongeopende verpakkingen geruild mogen worden. Die was nieuw, hoewel ik de ongeopende verpakking voor de grap in mijn eerste klacht had geopperd.
Een gesprek op jullie 'service'afdeling:
"Goedemiddag meneer, u wilt uw tv ruilen? Wat scheelt er aan?"
"De doos bevalt niet; heeft u geen groene?"
Ik dien hierbij een (nieuwe) klacht in over de Media Markt Utrecht om de volgende redenen:
- Het amateuristische gedrag van een aantal medewerkers. Enkele voorbeelden: Niemand weet wat de exacte omruilvoorwaarden zijn. Als ik mijn tv weer meeneem vanaf de serviceafdeling (weer ingepakt door medewerker) rolt de afstandsbediening er uit! De medewerker uit onderstaande mail weet zelfs te verkondigen dat een verpakking niet open geweest mag zijn! Te bizar voor woorden. Waarom de doos (alleen één handvat) beschadigd was, heb ik al zeker vier keer uitgelegd. Het was in ieder geval niet mijn schuld. Voor zo'n lachwekkend mailtje heeft hij bovendien 10 (tien!) dagen nodig!
- De chef verkoop weet mij te vertellen dat de omruilperiode geen testperiode is. Wat is het dan wel?
- De stuitende klantonvriendelijkheid van jullie serviceafdeling en van de Media Markt Utrecht in het algemeen.
- Het niet kunnen omruilen binnen de termijn in de originele verpakking, zonder dat daar een plausibele reden voor gegeven wordt.
Jullie reclameslogan is aan vervanging toe; volgens mij moet je hartstikke gek zijn om iets bij jullie te kopen.
Henk Bongers
Geachte heer Bongers,
Naar aanleiding van uw email van 28 maart jl. sturen wij u bij deze een reactie.
Hierbij willen wij u graag mededelen dat u als klant binnen de 14 dagen na aankoop recht heeft om een product te retourneren mits ongeopend in de originele staat.
Als u een product bij ons retourneert verwachten wij dan ook dat deze onbeschadigd, ongebruikt in de originele staat bij ons geretourneerd wordt zodat wij het product alsnog als nieuw kunnen verkopen.
Omdat de doos beschadigd is en omdat het product gebruikt is, kunnen wij daarom niet op uw verzoek ingaan om uw TV alsnog terug te nemen.
Wij gaan er vanuit u hiermee voldoende te hebben geïnformeerd.
Met vriendelijke groeten,
Dinges D.
Lachen met Media Markt (1) (vervolg MediaMarktLeed)
Heer Dinges,
Sportief dat u uw excuses aanbiedt.
Dat elke vestiging verantwoordelijk is voor zijn retourbeleid is duidelijk, maat volgens mij ging mijn klacht verder dan dat.
Het mailtje dat ik uit Utrecht ontving maakt dat nog eens duidelijk.
Hierover later meer.
Henk Bongers
Geachte heer Bongers,
Mijn excuses dat ik dit niet direct heb gemeld aan u. Vaak nemen wij eerst contact op met de betreffende vestiging waarover de klacht gaat. Aangezien het hier een afwijzing betrof om een gekocht product binnen 14 dagen na aankoop terug te brengen/ om te ruilen.
Dit is de reden geweest, waarom ik u niet direct een antwoord heb gegeven. Elke Media Markt vestiging is een aparte BV, waarbij elke Media Markt vestiging een eigen Directeur heeft. Dit heeft als gevolg dat elke vestiging ook verantwoordelijk is voor zijn/haar retour beleid.
Uiteraard zijn er procedures opgesteld voor het algemene retour beleid van Media Markt. Dit zijn ook procedures/regels waaraan een consument zich behoort te houden om een product te retourneren/ruilen. De andere redenen hebben in geen geval te maken met het feit dat Media Markt niet van mondige klanten zou houden.
Wanneer Media Markt Utrecht een commerciële oplossing had kunnen treffen met u, hadden ze dit uiteraard gedaan. De verdere actie ligt nu bij Media Markt Utrecht en ik kan hierin verder niets voor u betekenen. De daadwerkelijke controle bij het retour nemen van een product vindt logischer wijs ook plaats op de service afdeling. Daar constateert men of een product wel of niet geruild kan worden.
Voor verdere vragen moet ik u toch verzoeken contact op te nemen met de service verantwoordelijke collega van Media Markt Utrecht.
Ik ga er vanuit u hiermee voldoende te hebben geïnformeerd.
Met vriendelijke groet,
D. Dinges
Sportief dat u uw excuses aanbiedt.
Dat elke vestiging verantwoordelijk is voor zijn retourbeleid is duidelijk, maat volgens mij ging mijn klacht verder dan dat.
Het mailtje dat ik uit Utrecht ontving maakt dat nog eens duidelijk.
Hierover later meer.
Henk Bongers
Geachte heer Bongers,
Mijn excuses dat ik dit niet direct heb gemeld aan u. Vaak nemen wij eerst contact op met de betreffende vestiging waarover de klacht gaat. Aangezien het hier een afwijzing betrof om een gekocht product binnen 14 dagen na aankoop terug te brengen/ om te ruilen.
Dit is de reden geweest, waarom ik u niet direct een antwoord heb gegeven. Elke Media Markt vestiging is een aparte BV, waarbij elke Media Markt vestiging een eigen Directeur heeft. Dit heeft als gevolg dat elke vestiging ook verantwoordelijk is voor zijn/haar retour beleid.
Uiteraard zijn er procedures opgesteld voor het algemene retour beleid van Media Markt. Dit zijn ook procedures/regels waaraan een consument zich behoort te houden om een product te retourneren/ruilen. De andere redenen hebben in geen geval te maken met het feit dat Media Markt niet van mondige klanten zou houden.
Wanneer Media Markt Utrecht een commerciële oplossing had kunnen treffen met u, hadden ze dit uiteraard gedaan. De verdere actie ligt nu bij Media Markt Utrecht en ik kan hierin verder niets voor u betekenen. De daadwerkelijke controle bij het retour nemen van een product vindt logischer wijs ook plaats op de service afdeling. Daar constateert men of een product wel of niet geruild kan worden.
Voor verdere vragen moet ik u toch verzoeken contact op te nemen met de service verantwoordelijke collega van Media Markt Utrecht.
Ik ga er vanuit u hiermee voldoende te hebben geïnformeerd.
Met vriendelijke groet,
D. Dinges
donderdag
Il Sole Tramonte Sul Lago (1)
Hoewel ik bekend was met zijn verleden als bokser had ik deze klap niet aan zien komen: mijn schoonvader heeft het appartement ('de flat') aan het Gardameer verkocht!
Uitzicht vanaf balkon (foto ©HenkBongers Photolab 2001)
Al járen maak ik (voormalige) vrienden en kennissen gek van jaloezie door ze te vertellen dat ik een week naar de flat in Bardolino ga. Bij voorkeur twee keer per jaar. Heerlijk is dat!
Helaas hebben mijn sadistische - om niet te zeggen sardonische - genoegens geen doorslaggevende rol mogen spelen in de besluitvorming over de verkoop en is er wéér een stukje Gardameer in Duitse handen terechtgekomen (Duitsers doen tegenwoordig zonder veldslagen aan gebiedsuitbreiding). Eeuwig zonde.
Een voorjaar zonder weekje Lago di Garda. Kan dat? En hoe moet dat dan? En wie gaat ons daarbij helpen? Krijgen wij psychische begeleiding?
Geen kelners meer die Duits terugpraten na jouw bestelling in vloeiend Italiaans, geen fietstochten meer in de bergen, geen overweldigende panorami, geen tochtjes naar Venetië, Verona of Milaan, geen zwoele avondwandelingen langs het meer.
Zelfs niet in het najaar.
De zon gaat onder aan het meer.
woensdag
MediaMarktleed (2)
De klachtenafhandeling op het hoofdkantoor is briljant. lees en huiver:
Geachte heer Bongers,
Na contact met de directie van Media Markt Utrecht gehad te hebben, kan ik u niet verder helpen. Het niet kunnen omruilen van uw televisie is niet alleen gebaseerd op het stuk zijn van het handvat van de doos, maar ook vanwege andere redenen.
U heeft, zoals reeds aangegeven, ook een brief naar Media Markt Utrecht verstuurd met uw klacht. Hier had Media Markt Utrecht nog even niets mee gedaan, omdat u ook het hoofdkantoor van Media Markt benaderd had. Ik kan Media Markt Utrecht alsnog vragen u een terugkoppeling te geven op uw verstuurde brief.
Met vriendelijke groet,
D. Dinges
Media Markt Saturn Holding Nederland BV
Prins Alexanderplein 32-36 3067 GC Rotterdam
Daar had ik het volgende op te zeggen:
Heer Dinges (alsmede Dhr. E. Willemsen en Dhr. K. van Mourik)*,
Misschien was het handig geweest als u me meteen verteld had dat uw bemiddeling zou bestaan uit het afwachten van wat de Media Markt Utrecht zou besluiten/al besloten had over mijn klacht: geen omruiling. Dat had me vijf televisieloze dagen gescheeld en een enome berg ergenis.
Ik vind het onthutsend hoe zo'n groot bedrijf geen enkele moeite voor zijn klant doet nadat deze zijn geld heeft overgedragen.
"Het niet kunnen omruilen van uw televisie is niet alleen gebaseerd op het stuk zijn van het handvat van de doos, maar ook vanwege andere redenen." Niet voor niets worden deze redenen niet genoemd; Media Markt houdt niet van mondige klanten, die het vertikken om zich te laten schofferen en te piepelen door onbeschofte medewerkers. Dat zijn de andere "redenen"!
Bij deze deel ik u én de MM Utrecht mee dat ik het hier niet bij zal laten.
Tenzij u heel snel met excuses - dat is wel het allerminst dat ik verdiend heb - en een goede regeling komt, zal ik niet aarzelen andere instanties in te schakelen; ik sta namelijk in mijn recht!
Een zeer teleurgestelde voormalig klant,
Henk Bongers, Utrecht
* directie Utrecht
Geachte heer Bongers,
Na contact met de directie van Media Markt Utrecht gehad te hebben, kan ik u niet verder helpen. Het niet kunnen omruilen van uw televisie is niet alleen gebaseerd op het stuk zijn van het handvat van de doos, maar ook vanwege andere redenen.
U heeft, zoals reeds aangegeven, ook een brief naar Media Markt Utrecht verstuurd met uw klacht. Hier had Media Markt Utrecht nog even niets mee gedaan, omdat u ook het hoofdkantoor van Media Markt benaderd had. Ik kan Media Markt Utrecht alsnog vragen u een terugkoppeling te geven op uw verstuurde brief.
Met vriendelijke groet,
D. Dinges
Media Markt Saturn Holding Nederland BV
Prins Alexanderplein 32-36 3067 GC Rotterdam
Daar had ik het volgende op te zeggen:
Heer Dinges (alsmede Dhr. E. Willemsen en Dhr. K. van Mourik)*,
Misschien was het handig geweest als u me meteen verteld had dat uw bemiddeling zou bestaan uit het afwachten van wat de Media Markt Utrecht zou besluiten/al besloten had over mijn klacht: geen omruiling. Dat had me vijf televisieloze dagen gescheeld en een enome berg ergenis.
Ik vind het onthutsend hoe zo'n groot bedrijf geen enkele moeite voor zijn klant doet nadat deze zijn geld heeft overgedragen.
"Het niet kunnen omruilen van uw televisie is niet alleen gebaseerd op het stuk zijn van het handvat van de doos, maar ook vanwege andere redenen." Niet voor niets worden deze redenen niet genoemd; Media Markt houdt niet van mondige klanten, die het vertikken om zich te laten schofferen en te piepelen door onbeschofte medewerkers. Dat zijn de andere "redenen"!
Bij deze deel ik u én de MM Utrecht mee dat ik het hier niet bij zal laten.
Tenzij u heel snel met excuses - dat is wel het allerminst dat ik verdiend heb - en een goede regeling komt, zal ik niet aarzelen andere instanties in te schakelen; ik sta namelijk in mijn recht!
Een zeer teleurgestelde voormalig klant,
Henk Bongers, Utrecht
* directie Utrecht
MediaMarktleed
Brief aan klachtenafdeling:
Ik heb vorige week donderdag bij jullie een Philips 26pf5321 televisie gekocht, voor 597,-, na lang getwijfeld te hebben tussen deze en een vergelijkbare Sony, van 100,- meer.
Vanaf het begin beviel het beeld van de Philips maar matig. Gisteravond heb ik gebeld met de informatiebalie, waar men mij vertelde (nee, ik weet geen naam) dat ik de tv probleemloos ("geen enkel probleem mijnheer"!) kon ruilen voor de Sony, mits ik de Philips in de originele verpakking terugbracht.
Behalve een scheur bij het handvat - dat hebben al die dozen, mijn verkoper kon mij vorige week niet één doos geven zonder scheur of zonder dat deze bij het pakken scheurde! - bracht ik alles keurig terug.
Op de serviceafdeling werd mij meteen gevraagd naar de naam van degene bij de informatiebalie, want op deze manier ruilen kon toch écht niet, met een scheur in het handvat nog wel! Omdat ik daar geen genoegen mee nam heb ik achtereenvolgens met het hoofd van de serviceafdeling, iemand van de informatiebalie en als laatste met - ik vermoed - het hoofd verkoop gesproken. De bedrijfsleider kreeg ik niet te spreken. Iedereen kwam met een standaardpraatje over regels hoe het apparaat teruggebracht dient te worden. Uiteindelijk kwam het er op neer dat de doos alleen ongeopend en geheel onbeschadigd geaccepteerd kon worden. Belachelijk natuurlijk! Zeker als je in je voorwaarden en telefonisch meldt dat ruilen GEEN ENKEL PROBLEEM is!
Wat mij nog wel het meest verbaasde was de onbeschofte, onflexibele houding van het personeel. Alleen de dame van de informatiebalie wenste met mij mee te denken. Aan een oplossing werd niet gewerkt; ik moest maar zo snel mogelijk vertrekken!
Ik mag aannemen dat dit niet de manier is waarop jullie klanten denken te trekken/behouden. Bovendien, als dit de manier is waarop jullie met klachten via 'Kassa' over verkoop van gebruikte spullen menen te moeten omgaan, zou ík eens na gaan denken hoe vaak ik nog negatieve aandacht via dit televisieprogramma wens te zien.
Al dan niet in matige beeldkwaliteit.
Voor de duidelijkheid: ik wens alsnog mijn Philips te kunnen ruilen!
Ik ben toch niet gek!
Ik heb vorige week donderdag bij jullie een Philips 26pf5321 televisie gekocht, voor 597,-, na lang getwijfeld te hebben tussen deze en een vergelijkbare Sony, van 100,- meer.
Vanaf het begin beviel het beeld van de Philips maar matig. Gisteravond heb ik gebeld met de informatiebalie, waar men mij vertelde (nee, ik weet geen naam) dat ik de tv probleemloos ("geen enkel probleem mijnheer"!) kon ruilen voor de Sony, mits ik de Philips in de originele verpakking terugbracht.
Behalve een scheur bij het handvat - dat hebben al die dozen, mijn verkoper kon mij vorige week niet één doos geven zonder scheur of zonder dat deze bij het pakken scheurde! - bracht ik alles keurig terug.
Op de serviceafdeling werd mij meteen gevraagd naar de naam van degene bij de informatiebalie, want op deze manier ruilen kon toch écht niet, met een scheur in het handvat nog wel! Omdat ik daar geen genoegen mee nam heb ik achtereenvolgens met het hoofd van de serviceafdeling, iemand van de informatiebalie en als laatste met - ik vermoed - het hoofd verkoop gesproken. De bedrijfsleider kreeg ik niet te spreken. Iedereen kwam met een standaardpraatje over regels hoe het apparaat teruggebracht dient te worden. Uiteindelijk kwam het er op neer dat de doos alleen ongeopend en geheel onbeschadigd geaccepteerd kon worden. Belachelijk natuurlijk! Zeker als je in je voorwaarden en telefonisch meldt dat ruilen GEEN ENKEL PROBLEEM is!
Wat mij nog wel het meest verbaasde was de onbeschofte, onflexibele houding van het personeel. Alleen de dame van de informatiebalie wenste met mij mee te denken. Aan een oplossing werd niet gewerkt; ik moest maar zo snel mogelijk vertrekken!
Ik mag aannemen dat dit niet de manier is waarop jullie klanten denken te trekken/behouden. Bovendien, als dit de manier is waarop jullie met klachten via 'Kassa' over verkoop van gebruikte spullen menen te moeten omgaan, zou ík eens na gaan denken hoe vaak ik nog negatieve aandacht via dit televisieprogramma wens te zien.
Al dan niet in matige beeldkwaliteit.
Voor de duidelijkheid: ik wens alsnog mijn Philips te kunnen ruilen!
Ik ben toch niet gek!
maandag
De-Rock-and-Roll-band(en)
Op het enorme gevaar af dat jullie hem allemaal al gezien hebben, toch nog even deze: http://www.youtube.com/watch?v=pv5zWaTEVkI
Wat je met wat geleende spullen, een lieve zus (voor de choreografie) en een digitaal cameraatje allemaal kan maken! Dit onbeduidende bandje uit Chicago laat het zien en wordt door de YouTube-kijker beloond met 'de beste video-prijs'.
Helemaal terecht!
Ik had hier een ellenlange verhandeling kunnen gaan houden over dure, voorspelbare, vervelende en ranzige muziekvideootjes met veel damesbillen en -tieten, maar dat lijkt me nogal overbodig. Dat hadden jullie zelf ook allemaal al bedacht.Toch?
Wat je met wat geleende spullen, een lieve zus (voor de choreografie) en een digitaal cameraatje allemaal kan maken! Dit onbeduidende bandje uit Chicago laat het zien en wordt door de YouTube-kijker beloond met 'de beste video-prijs'.
Helemaal terecht!
Ik had hier een ellenlange verhandeling kunnen gaan houden over dure, voorspelbare, vervelende en ranzige muziekvideootjes met veel damesbillen en -tieten, maar dat lijkt me nogal overbodig. Dat hadden jullie zelf ook allemaal al bedacht.Toch?
dinsdag
Zenmeditheralogie
Raymond van Barneveld (die pijlengooiert, ja) doet al een tijdje aan Zen. Hij doet dat om rustiger te worden en te blijven en vindt dat zeker niet zweverig. Raymond en zweverig, dat is fysiek en overdrachtelijk ondenkbaar, want daarvoor is hij veel te gewichtig.
Hij gebruikt Zen om de onrust in zijn ziel op te sporen, zijn drijfveren en hartstocht te lokaliseren en te benoemen en om zijn leven in harmonie te brengen en houden met zijn lichaam.
Om dit te bereiken brengt hij zijn ademhaling naar een zo laag mogelijk ritme. Het is te hopen dat hij daar een beetje mee oppast; met zo langzaam mogelijk ademhalen.
Ach, misschien wordt hij er wel een beetje sympathieker van.
Het is trouwens behoorlijk populair aan het worden: mediteren en psychologiseren in de sport. Misschien een leuk ideetje voor Feyenoord. Ik denk dan onmiddellijk aan een praatgroep, voorgezeten door een oudere jongere met rastahaar en een vrolijkgekleurde soepjurk bij wijze van blouse. Sandalen mogen ook, jullie hebben gelijk.
"Misschien wil Serginho* vertellen wat hem zo dwars zit? Je straalt woede uit jongen, gooi het eruit, draag het niet met je mee het veld in!"
"Het ligt een beetje gevoelig, Sjaak*. Misschien dat ik dat beter voor me kan houden."
"We hebben hier geen geheimen voor elkaar, gooi het eruit!"
"Nou ja, het is die kop van Theo* met die vieze haren op zijn kin."
"Heel goed Serge! Theo, wil jij nog wat kwijt? Theo, wat ga je doen? Nee, zijn kop verbouwen is geen positieve bijdrage zo vlak voor de knuffelsessie!"
Ook in de politiek zijn lieden zat die een therapietje kunnen gebruiken. Ik denk dan meteen aan een Geert Wilders ("Hoe lang denkt u al dat u een Übermensch bent?"), een Rita Verdonk ("En waar scholden ze u dan allemaal voor uit?") en een Wouter Bos ("Dat zeg je nou wel, maar wat vind je nou écht?").
Maar ja, échte kerels hebben dat niet nodig natuurlijk. Jammer.
*Serginho Greene, Sjaak de Vraagbaak en Theo Lucius.
Hij gebruikt Zen om de onrust in zijn ziel op te sporen, zijn drijfveren en hartstocht te lokaliseren en te benoemen en om zijn leven in harmonie te brengen en houden met zijn lichaam.
Om dit te bereiken brengt hij zijn ademhaling naar een zo laag mogelijk ritme. Het is te hopen dat hij daar een beetje mee oppast; met zo langzaam mogelijk ademhalen.
Ach, misschien wordt hij er wel een beetje sympathieker van.
Het is trouwens behoorlijk populair aan het worden: mediteren en psychologiseren in de sport. Misschien een leuk ideetje voor Feyenoord. Ik denk dan onmiddellijk aan een praatgroep, voorgezeten door een oudere jongere met rastahaar en een vrolijkgekleurde soepjurk bij wijze van blouse. Sandalen mogen ook, jullie hebben gelijk.
"Misschien wil Serginho* vertellen wat hem zo dwars zit? Je straalt woede uit jongen, gooi het eruit, draag het niet met je mee het veld in!"
"Het ligt een beetje gevoelig, Sjaak*. Misschien dat ik dat beter voor me kan houden."
"We hebben hier geen geheimen voor elkaar, gooi het eruit!"
"Nou ja, het is die kop van Theo* met die vieze haren op zijn kin."
"Heel goed Serge! Theo, wil jij nog wat kwijt? Theo, wat ga je doen? Nee, zijn kop verbouwen is geen positieve bijdrage zo vlak voor de knuffelsessie!"
Ook in de politiek zijn lieden zat die een therapietje kunnen gebruiken. Ik denk dan meteen aan een Geert Wilders ("Hoe lang denkt u al dat u een Übermensch bent?"), een Rita Verdonk ("En waar scholden ze u dan allemaal voor uit?") en een Wouter Bos ("Dat zeg je nou wel, maar wat vind je nou écht?").
Maar ja, échte kerels hebben dat niet nodig natuurlijk. Jammer.
*Serginho Greene, Sjaak de Vraagbaak en Theo Lucius.
maandag
Nieuwe Leden(stop) (TennisVisie, clubblad ZTC, Maart 2007)
Tijdens de ALV (Algemene Leden Vergadering) gooide de voorzitter het in de groep: of we mee wilden doen aan een nieuwe ledenwervingsactie en dat we ZTC-promotiekaartjes (de ZTC komt naar je tóé deze zomer!) hadden om bij scholen en bedrijven, huisartsen en de supermarkt achter te laten.
Kijk, ik sta natuurlijk achter zo'n actie (we kunnen tenslotte niet wachten tot we meer banen dan leden hebben) en het idee is allercharmantst, maar ik pak dit soort zaken liever nog wat professioneler aan.
En zo liep ik de volgende dag met een clubblad en een inschrijvingsformulier langs de deuren, om mijn liefde voor de ZTC te betuigen.
"Goedemiddag, mevrouw. Houdt u van tennissen? Ik mag u namelijk namens onze tennisvereniging een lidmaatschap inclusief bardienst aanbieden tegen de kennismakingsprijs van 140 euro."
Mijn verleden als Jehova Getuige en mijn stalen neuzen hielpen mij verder naar binnen, zodat ik aardig wat bijstandsmoeders van hun laatste centen af kon helpen. Ouden van dagen liet ik vrij om zich alleen als donateur aan te melden; zolang ze maar tekenden.
Hier en daar kwam het voor dat mensen bleven weigeren om lid te worden. Die kregen een speciale behandeling. Er is namelijk altijd wel iets te vinden achter een voordeur dat niet door de beugel kan. Ik noem een buitenechtelijke relatie, een hennepkwekerij of een openstaande parkeerboete. Bijna niemand wil dat soort zaken aan de grote klok gehangen zien. Zelfs niet door mij.
Omdat ik een fijne vent ben, beloofde ik dat niet te zullen doen bij afname van een lidmaatschap voor de hele familie bij de ZTC én de club van honderd. Ik zag dat vooral als een goede deal, terwijl veel van deze nieuwe leden zich gechanteerd voelden. Mocht ik tijdens clubkampioenschappen tegen één van die lui ooit nog eens een matchpoint tegen krijgen, dan zal ik ze aan deze verdachtmakingen herinneren. En aan hun xtc-laboratorium, ja. Ik doe dit tenslotte allemaal voor een goed doel.
Het zou trouwens best sympathiek geweest zijn als de voorzitter tijdens de bewuste ALV een bonus van bijvoorbeeld 25 euro (dat is het tarief bij de Donald Duck) per aangebracht lid had uitgeloofd. Al was het maar omdat ik inmiddels in mijn eentje heb gezorgd voor een ledenstop voor het komende jaar. Daarnaast zou het een welkome bijdrage zijn in de kosten voor de bodyguard, waarmee ik tegenwoordig over straat ga.
Misschien is het wel verstandig om dit alsnog en met terugwerkende kracht te overwegen, Jan (de voorzitter; red.). Zeker als je bedenkt wat ik allemaal achter jouw voordeur zou kunnen vinden.
Maar zover hoeft het niet te komen. Wíj zijn tenslotte vrienden.
Kijk, ik sta natuurlijk achter zo'n actie (we kunnen tenslotte niet wachten tot we meer banen dan leden hebben) en het idee is allercharmantst, maar ik pak dit soort zaken liever nog wat professioneler aan.
En zo liep ik de volgende dag met een clubblad en een inschrijvingsformulier langs de deuren, om mijn liefde voor de ZTC te betuigen.
"Goedemiddag, mevrouw. Houdt u van tennissen? Ik mag u namelijk namens onze tennisvereniging een lidmaatschap inclusief bardienst aanbieden tegen de kennismakingsprijs van 140 euro."
Mijn verleden als Jehova Getuige en mijn stalen neuzen hielpen mij verder naar binnen, zodat ik aardig wat bijstandsmoeders van hun laatste centen af kon helpen. Ouden van dagen liet ik vrij om zich alleen als donateur aan te melden; zolang ze maar tekenden.
Hier en daar kwam het voor dat mensen bleven weigeren om lid te worden. Die kregen een speciale behandeling. Er is namelijk altijd wel iets te vinden achter een voordeur dat niet door de beugel kan. Ik noem een buitenechtelijke relatie, een hennepkwekerij of een openstaande parkeerboete. Bijna niemand wil dat soort zaken aan de grote klok gehangen zien. Zelfs niet door mij.
Omdat ik een fijne vent ben, beloofde ik dat niet te zullen doen bij afname van een lidmaatschap voor de hele familie bij de ZTC én de club van honderd. Ik zag dat vooral als een goede deal, terwijl veel van deze nieuwe leden zich gechanteerd voelden. Mocht ik tijdens clubkampioenschappen tegen één van die lui ooit nog eens een matchpoint tegen krijgen, dan zal ik ze aan deze verdachtmakingen herinneren. En aan hun xtc-laboratorium, ja. Ik doe dit tenslotte allemaal voor een goed doel.
Het zou trouwens best sympathiek geweest zijn als de voorzitter tijdens de bewuste ALV een bonus van bijvoorbeeld 25 euro (dat is het tarief bij de Donald Duck) per aangebracht lid had uitgeloofd. Al was het maar omdat ik inmiddels in mijn eentje heb gezorgd voor een ledenstop voor het komende jaar. Daarnaast zou het een welkome bijdrage zijn in de kosten voor de bodyguard, waarmee ik tegenwoordig over straat ga.
Misschien is het wel verstandig om dit alsnog en met terugwerkende kracht te overwegen, Jan (de voorzitter; red.). Zeker als je bedenkt wat ik allemaal achter jouw voordeur zou kunnen vinden.
Maar zover hoeft het niet te komen. Wíj zijn tenslotte vrienden.
Praise the Laugh, Lord!
Hij had de afspraak geregeld, dus hij zat er, maar tot een spetterend optreden kwam het niet. En dat was jammer, want hij had zich - als organisator van het christelijk cabaretfestival in Zwolle - nog zó voorgenomen een beetje vlot over te komen tegenover Claudia de Breij, om eventuele vooroordelen te ontkrachten. En dus spetterde hij net zo weinig bij De Wereld Draait Door, als dat je dat verwacht van de deelnemers aan zijn festival.
Verder dan wat gebrabbel over het ontbreken van gevloek en onnodig (?) shockeren kwam hij niet, afgezien van zijn genante poging om een leuke, christelijk verantwoorde sketch over Jezus na te vertellen.
Je moet erbij geweest zijn, zei Claudia plagend.
Albert Barth is braaf
Er zal wel weer een markt voor zijn en onze aanstaande premier zal de vrome braafheid van dit initiatief de hemel in prijzen, maar wat schieten we weer door zeg! Cabaret bij de EO, hou me vast.
Het wachten is op islamitisch cabaret (alhoewel), ouderencabaret (oh nee, we hebben Seth Gaaikema nog), Duits cabaret (nagesynchroniseerd) en cabaret voor alcoholverslaafde lilliputters (Short people 've got nobody).
Mag ik jullie er verder nog even op wijzen dat ik alwéér niet heb gevloekt en niemand onnodig (?) heb gekwetst in dit stukje? Ik denk dat ik mij aan ga sluiten bij de Christelijke Vereniging voor Columnisten.
Sjesus, wat een goed idee!
Verder dan wat gebrabbel over het ontbreken van gevloek en onnodig (?) shockeren kwam hij niet, afgezien van zijn genante poging om een leuke, christelijk verantwoorde sketch over Jezus na te vertellen.
Je moet erbij geweest zijn, zei Claudia plagend.
Albert Barth is braaf
Er zal wel weer een markt voor zijn en onze aanstaande premier zal de vrome braafheid van dit initiatief de hemel in prijzen, maar wat schieten we weer door zeg! Cabaret bij de EO, hou me vast.
Het wachten is op islamitisch cabaret (alhoewel), ouderencabaret (oh nee, we hebben Seth Gaaikema nog), Duits cabaret (nagesynchroniseerd) en cabaret voor alcoholverslaafde lilliputters (Short people 've got nobody).
Mag ik jullie er verder nog even op wijzen dat ik alwéér niet heb gevloekt en niemand onnodig (?) heb gekwetst in dit stukje? Ik denk dat ik mij aan ga sluiten bij de Christelijke Vereniging voor Columnisten.
Sjesus, wat een goed idee!
Beschermd Drinken ('Hobbel', gepubliceerd in Straatnieuws, Februari 2007)
Ik ben een Utrechter en daar ben ik fier op. Nu heeft een Utrechter natuurlijk ook een hoop om trots op te zijn.
Zo hebben wij natuurlijk de Domtoren. Zelfs in het onwaarschijnlijke geval dat FC Utrecht een wedstrijdje van Ajax zou verliezen, kunnen wij altijd nog zeggen: "Lekker belangrijk, wij hebben de hoogste kerktoren van Nederland!" Dat zal ze leren.
Wel vreemd trouwens, dat een overtuigd atheïst als ikzelf, zoveel zelfrespect ontleent aan een religieus bouwwerk.
Verder heeft Utrecht als enige stad ter wereld werfkelders, het best verstopte station, de mooiste binnenstad en veruit de meeste busbanen per vierkante meter. Alsof dat allemaal nog niet genoeg is werden helden als Anton Geesink, Marco van Basten, Dick Bruna en Henk Westbroek in de Domstad geboren.
Sinds kort is het voor een Utrechter zo ongeveer onmogelijk geworden om níet naast zijn schoenen te gaan lopen, want dankzij wethouder Cees van Eijk heeft Utrecht nu ook het eerste alcoholistenhostel van Nederland. Zoals wij allen weten is een hostel een lowbudget hotel en is een alcoholist iemand die graag drinkt; het is daarom niet ondenkbaar dat een groot deel van mijn vrienden en kennissen binnenkort hun stamkroeg in zullen ruilen voor de nieuwe horecagelegenheid aan de Hooglanden in Ondiep. Des te meer omdat de drank gratis verstrekt wordt door de Stichting Beschermde Woonvormen Utrecht.
Goed dat er naast bekendere organisaties als Greenpeace en Monumentenzorg, die op hun terrein goed werk doen, ook plaats is voor een stichting die waakt over het behoud van belangrijke woonvormen. Dat een woonvorm waarin mensen samen drinken en slapen ruimschoots voldoet aan de criteria die de SBWU hanteert, lijkt mij duidelijk en ik vind het dan ook niet meer dan logisch dat ze dan zelf achter de tap mogen staan.
Het is dag en nacht een dolle boel in alcoholistenhostel 'De Beschermde Kater', waar de alcoholisten gelijk en tevree zijn, waar je geld niet meer meetelt (want niet nodig) en waar de bar nooit sluit. Het is nergens ter wereld zo gemakkelijk om "doe hier nog een rondje, Wout!" te roepen.
En dan te bedenken dat er eerst heel andere bestemmingen voor het voormalig politiebureau aan de Hooglanden waren bedacht. Men schijnt gedacht te hebben aan een restaurant voor eetverslaafden, een hotel voor slaapverslaafden en aan een afwerkplek voor pedofielen.
Onze wethouder van Eijk heeft een voortreffelijke beslissing genomen.
Ik ga mijn kinderen missen.
Zo hebben wij natuurlijk de Domtoren. Zelfs in het onwaarschijnlijke geval dat FC Utrecht een wedstrijdje van Ajax zou verliezen, kunnen wij altijd nog zeggen: "Lekker belangrijk, wij hebben de hoogste kerktoren van Nederland!" Dat zal ze leren.
Wel vreemd trouwens, dat een overtuigd atheïst als ikzelf, zoveel zelfrespect ontleent aan een religieus bouwwerk.
Verder heeft Utrecht als enige stad ter wereld werfkelders, het best verstopte station, de mooiste binnenstad en veruit de meeste busbanen per vierkante meter. Alsof dat allemaal nog niet genoeg is werden helden als Anton Geesink, Marco van Basten, Dick Bruna en Henk Westbroek in de Domstad geboren.
Sinds kort is het voor een Utrechter zo ongeveer onmogelijk geworden om níet naast zijn schoenen te gaan lopen, want dankzij wethouder Cees van Eijk heeft Utrecht nu ook het eerste alcoholistenhostel van Nederland. Zoals wij allen weten is een hostel een lowbudget hotel en is een alcoholist iemand die graag drinkt; het is daarom niet ondenkbaar dat een groot deel van mijn vrienden en kennissen binnenkort hun stamkroeg in zullen ruilen voor de nieuwe horecagelegenheid aan de Hooglanden in Ondiep. Des te meer omdat de drank gratis verstrekt wordt door de Stichting Beschermde Woonvormen Utrecht.
Goed dat er naast bekendere organisaties als Greenpeace en Monumentenzorg, die op hun terrein goed werk doen, ook plaats is voor een stichting die waakt over het behoud van belangrijke woonvormen. Dat een woonvorm waarin mensen samen drinken en slapen ruimschoots voldoet aan de criteria die de SBWU hanteert, lijkt mij duidelijk en ik vind het dan ook niet meer dan logisch dat ze dan zelf achter de tap mogen staan.
Het is dag en nacht een dolle boel in alcoholistenhostel 'De Beschermde Kater', waar de alcoholisten gelijk en tevree zijn, waar je geld niet meer meetelt (want niet nodig) en waar de bar nooit sluit. Het is nergens ter wereld zo gemakkelijk om "doe hier nog een rondje, Wout!" te roepen.
En dan te bedenken dat er eerst heel andere bestemmingen voor het voormalig politiebureau aan de Hooglanden waren bedacht. Men schijnt gedacht te hebben aan een restaurant voor eetverslaafden, een hotel voor slaapverslaafden en aan een afwerkplek voor pedofielen.
Onze wethouder van Eijk heeft een voortreffelijke beslissing genomen.
Ik ga mijn kinderen missen.
woensdag
De zin van het leven (28?)
Op het gevaar af dat ik voortaan door het leven ga als een ouwe sentimentele gek (ipv een ouwe brombeer) het volgende.
Als huisman loop ik elke werkdag (....) een keer of drie op en neer naar de school van mijn oudste dochter. Voor de kenners onder ons, dat is inderdaad José. Als ik haar om half twaalf op ga halen is het elke keer weer een verrassing wie van haar klasgenootjes bij ons komt lunchen, of dat ik weer voor Jan Lul naar school gelopen ben, als ze bij een vriend(in) gaat eten. Die kinderen zijn volgens mij de hele morgen druk met bespreken wie bij wie 'binnen mag', zoals zij het noemen.
Maar dit terzijde, want daar ging het mij helemaal niet om. Als ik naar school loop, heb ik mijn tweeling altijd bij me en - uitzonderingen bevestigen slechts de regel - dat is altijd lachen. Anna & Kitty zijn behalve ontzettend leuke meiden en drie jaar oud ook nog eens vriendinnen en dat willen ze graag aan iedereen die het weten wil laten zien én horen.
En zo gebeurt het dat zij hand in hand zingend de deur uitlopen, met in hun vrije hand een pop. Ze rennen voor mij uit om op de stoeprand te wachten op papa, die ze een handje geeft bij het oversteken.
Als we vlak bij school zijn beginnen ze 'papa is een poepie' te scanderen. Lachend (en volgens mij jaloers) kijkt iedereen die wij tegenkomen naar ons.
Neem nou van mij aan - een ouwe gek of niet - gelukkiger kan een mens niet worden.
Als huisman loop ik elke werkdag (....) een keer of drie op en neer naar de school van mijn oudste dochter. Voor de kenners onder ons, dat is inderdaad José. Als ik haar om half twaalf op ga halen is het elke keer weer een verrassing wie van haar klasgenootjes bij ons komt lunchen, of dat ik weer voor Jan Lul naar school gelopen ben, als ze bij een vriend(in) gaat eten. Die kinderen zijn volgens mij de hele morgen druk met bespreken wie bij wie 'binnen mag', zoals zij het noemen.
Maar dit terzijde, want daar ging het mij helemaal niet om. Als ik naar school loop, heb ik mijn tweeling altijd bij me en - uitzonderingen bevestigen slechts de regel - dat is altijd lachen. Anna & Kitty zijn behalve ontzettend leuke meiden en drie jaar oud ook nog eens vriendinnen en dat willen ze graag aan iedereen die het weten wil laten zien én horen.
En zo gebeurt het dat zij hand in hand zingend de deur uitlopen, met in hun vrije hand een pop. Ze rennen voor mij uit om op de stoeprand te wachten op papa, die ze een handje geeft bij het oversteken.
Als we vlak bij school zijn beginnen ze 'papa is een poepie' te scanderen. Lachend (en volgens mij jaloers) kijkt iedereen die wij tegenkomen naar ons.
Neem nou van mij aan - een ouwe gek of niet - gelukkiger kan een mens niet worden.
dinsdag
Matthijs Draait Door
Het is toch jammer van zo'n leuk programma. Dat het steeds twijfelachtiger wordt.
Dat er steeds meer foute gasten komen. En wat dacht je van de foute onderwerpen?
Vorige week zaten we wéér - want die gast is er niet weg te rammen - tegen die enge kop van Gerard Joling aan te kijken. Als het daar nou bij bleef kon ik er nog mee leven, maar dan mag hij ook nog eens uitleggen waarom dat programmaatje op SBS van hem over meisjes-en-jongetjes-die-ook-programmaatjes-maken-of-iets-anders-op-televisie-doen-en-die -op-schaatsen-staan belangrijker is dan hetzelfde programmaatje op RTL. Als ik het allemaal goed begrepen heb tenminste, want het boeit me niet echt.
Vanavond kwam de troetelgehandicapte (lucille Werner) van onze demissionaire premier (J.P. B.) voor de 43-ste keer langs. Mag dat lingolachebekkie doodleuk 'haar' carnavalsliedje komen aanprijzen. Nou, dan vergaat het lachen mij toch echt. Als ik dat wil zien zet ik toch RTL-boulevard op?
Kortom: ik vind het zo langzamerhand een beetje te veel ouwejongenskrentenbrood worden bij DWDD. Zelfs - een door mij ooit als integer beschouwd figuur als - Giel Beelen zit tegenwoordig als een nieuwe Mart Smeets tegen al zijn gasten aan te rijen.
Mijn maag draait door.
Dat er steeds meer foute gasten komen. En wat dacht je van de foute onderwerpen?
Vorige week zaten we wéér - want die gast is er niet weg te rammen - tegen die enge kop van Gerard Joling aan te kijken. Als het daar nou bij bleef kon ik er nog mee leven, maar dan mag hij ook nog eens uitleggen waarom dat programmaatje op SBS van hem over meisjes-en-jongetjes-die-ook-programmaatjes-maken-of-iets-anders-op-televisie-doen-en-die -op-schaatsen-staan belangrijker is dan hetzelfde programmaatje op RTL. Als ik het allemaal goed begrepen heb tenminste, want het boeit me niet echt.
Vanavond kwam de troetelgehandicapte (lucille Werner) van onze demissionaire premier (J.P. B.) voor de 43-ste keer langs. Mag dat lingolachebekkie doodleuk 'haar' carnavalsliedje komen aanprijzen. Nou, dan vergaat het lachen mij toch echt. Als ik dat wil zien zet ik toch RTL-boulevard op?
Kortom: ik vind het zo langzamerhand een beetje te veel ouwejongenskrentenbrood worden bij DWDD. Zelfs - een door mij ooit als integer beschouwd figuur als - Giel Beelen zit tegenwoordig als een nieuwe Mart Smeets tegen al zijn gasten aan te rijen.
Mijn maag draait door.
vrijdag
Verzekeren kun je zelf ('Hobbel', gepubliceerd in Straatnieuws, Januari 2007)
Eigenwijs als ik ben besloot ik dat het tijd was om iets aan mijn belabberde conditie te gaan doen. Ik trok mijn trainingspak en mijn loopschoenen aan, gooide de hond in de auto en reed naar het bos. Het bos was donker, drassig en stil. Niemand was op het idee gekomen om eens lekker met de hond te komen hardlopen.
Schreeuwend van de pijn en tegen de hond dat hij een sukkel was lag ik een minuut of wat zielig te wezen. Als een van de laatste Nederlanders heb ik geen mobiele telefoon. Wat nu? Kazan zat naast me te piepen. Gelukkig had ik hem wat eenvoudige commando's geleerd.
'Ga hulp halen, Kazan! Snel!'
Mijn hond keek mij zo sullig mogelijk aan en sukkelde weg. Een half uur later was hij terug; met de wegenwacht. Nadat de wegenwachter de schade had opgenomen en mijn lidnummer van de ANWB had genoteerd, vroeg hij mij waarmee hij mij kon helpen, waarop ik zei dat een ziekenwagen mij wel handig leek in de gegeven omstandigheden. Peinzend keek hij mij aan en antwoordde, licht onzeker:
'Een ziekenwagen, hm. Ik ben bang dat zoiets onder vervangend vervoer valt en volgens bepaling 27b mag ik u buiten de gemeentegrenzen alleen op weg helpen.'
Zo geduldig mogelijk legde ik de man uit dat hij wellicht een ziekenhuis kon inlichten over mijn deplorabele toestand en dat zij dan misschien voor ziekenvervoer konden zorgen.
Ik kwam terecht in een naburig ziekenhuisje, waar men mij allerhartelijkst ontving en verzorgde. 's Avonds kreeg ik bezoek van een ernstig bezorgd kijkende verpleegkundige.
'Is mijn been niet goed gezet, zuster Julia?', las ik haar linkerborst.
'Jawel, maar het is uw zorgverzekeraar; die heeft een contract met het UMC. U krijgt uw breuk niet vergoed.'
De volgende keer dat ik een been breek bel ik met mijn éigen mobiel eerst mijn verzekeringsadviseur.
dinsdag
BMWeetje pesten
Traben-Trarbach
Inderdaad, een vakantieparkje (van Landal in dit geval); sinds ik zelf kinderen heb is dat iedereen toegestaan. Het zal wel nooit mijn favoriete vakantieonderkomen worden, maar ja, de kinderen hè?
Net als vorig jaar zaten we vlakbij de Moezel en net als vorig jaar was dit op een paar uurtjes (vol) gasgeven van huis. Zo gauw ik de Duitse grens passeer verander ik in een (race)monster en sein ik alles aan de kant wat ik tegenkom, bij voorkeur B.M.W.'s. Hoewel onze auto (een Mazda Premacy) misschien oogt als een vriendelijke gezinswagen, heeft ook hij kalmerende middelen nodig als hij een Duits kenteken voor zich ziet en schiet hij erop af als Kit met turboboost.
Oud en Nieuw in Duitsland vieren gaat nog een gewoonte worden. Lekker niksdoen, tochtje maken, in een zwembadje poedelen en een biertje drinken bevalt best: wel jammer dat ik jullie zo laat een gelukkig nieuwjaar kan wensen en dat ik wéér René G.'s verjaardag mis.
Bij deze dan: een gelukkig nieuwjaar iedereen en gefeliciteerd René!
Abonneren op:
Posts (Atom)