En toen werd het stil. Leo en joke waren ineens uitgebeld, er was niemand meer die naar Fred vroeg en er belden geen allochtone stemmen meer om hun rechtmatige nummer op te eisen.
Lekker rustig hoor.
Errug rustig.
Mare, waarom komt de vader van Femke Joseetje nou weer niet thuis brengen? Dat zou hij om 18.45 uur doen en het is al zeven uur geweest. Nou dat weer. Ik ga wel even bellen.
"Met Fleur."
"Hoi, met Henk. Komt José er al aan?"
"We proberen jullie al een half uur te bereiken, maar er werd niet opgenomen. En toen ik de telefoon net opnam, zag ik een onbekend nummer in mijn display. Volgens mij is er iets geks met jullie telefoon."
Ik zal jullie de rest van de conversatie besparen, behalve dan dat Fleur me niet kon vertellen wat voor nummer ik had. Ik belde met mijn vaste toestel naar mijn mobiel, waarop ik tot mijn stomme verbazing aflas dat ik een ander telefoonnummer had. Het nummer van Mehmed waarschijnlijk.
"Hoe jij kom aan dees noemer?", had hij gevraagd.
"Dees noemer is onze noemer in Nederland!", had hij gezegd.
"Rare jongens, die allochtonen!", had ik gedacht.
Ja, dat had ik gedacht! Hij had gelijk, die malle Mehmed. En die Fred zat natuurlijk bij Mehmed in de (illegale) onderverhuur. Ik zal hem maar niet aangeven, hè?
Wat die koekendozen bij KPN gedaan hadden weet ik niet (kruisdraadje verwisseld?), maar nadat ik het storingsnummer gebeld had, was ik binnen een uur weer in het gelukkige bezit van mijn eigen vertrouwde telefoonnummer.
Minder rustig, maar wel lekker.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten