dinsdag

Artiesten In De Wijk

Als verslaggever voor Uindewijk leer ik Zuilen en steeds meer Zuilenezen beter kennen. Zoals de buurman van een vriendin van José, die een bekende muzikant is (Arjen de Vreede, alias DJ DNA).
Gisteren was ik in het blok achter ons huis, bij Carlo van Putten. Nee, die naam zei mij ook niets, maar hij is de zanger van een Duits/Zwitsers/Schots/Nederlandse band, die van bij ons zo goed als onbekend is. In Duitsland en Engeland worden zij wat minder genegeerd.


Voordat hij Dead Guitars oprichtte heeft hij o.a. gewerkt met Adrian Borland, de overleden zanger van de in de jaren 80 beroemde band The Sound, in White Rose Transmission.
Is toch geinig, dat zo'n jongen jaren bij je in het (ja, 'het' ja. Dat is Zuilens) wijk woont, zonder dat je dat weet. Ook geinig, Carlo die Five Years van zijn grote voorbeeld David Bowie zingt, thuis op de bank. Te zien in de uitzending van vrijdag 23 maart, om 18.10 uur op Ustad tv, kanaal 40 van Ziggo.
Oh ja, ik zit er ook in, maar stel me zoals altijd bescheiden op. Kijken dus!

woensdag

Anna's Rechts-radicale Ouders

Een onenigheid tussen vader en moeder Bongers liep gisteren een beetje uit de klauw. Ik wil daar op deze plaats verder niet over uitweiden, behalve dan dat ik natuurlijk gelijk had.

Omdat wij een goed voorbeeld voor onze kinderen willen zijn, hadden wij het binnen een kwartier bijgelegd en lagen wij op het ouderlijk bed gezellig te kletsen en te knuffelen met de kinderen. Die waren natuurlijk ook een beetje geëmotioneerd en van de kaart, dachten wij. Dat viel mee, of tegen eigenlijk, want papa en mama's verzoenende woorden zorgden er vooral voor dat zij het extreem truttige televisieprogramma 'Spangas' niet konden volgen. Of we even stil wilden zijn.
Anna 

Nadat we de teevee uit hadden gezet, was alleen Anna nog erg geïnteresseerd in hoe dat nou zat met ruzies tussen haar vader en moeder. Mama ging dat uitleggen.
Anna snapte duidelijk niet al te veel van Maria's betoog, maar het werd haar pas echt te veel toen haar moeder vertelde dat papa en mama tegenpolen zijn. Dit ging haar duidelijk te ver.
"Maar mama, wat hebben jullie dan tegen de Polen?" Vroeg zij ontzet.

Ik denk dat ik Anna's internetactiviteiten de komende tijd goed in de gaten ga houden, om te voorkomen dat zij een Meldpunt Discriminerende Ouders begint.

donderdag

Vrouwen, Heren In Het Verkeer

Het valt mij zwaar om op deze plek mijn sarcasme en cynisme te bedwingen, maar het lukt mij de laatste jaren steeds vaker. Van asociaal gedrag word ik helaas nog steeds agressief.
Mensen die hun hond overal laten schijten waar het mormel aandrang krijgt, zonder de bolus op te ruimen. Asociale parkeerders: méters op de stoep en bij voorkeur zo dat er én aan de voorkant én aan de achterkant net geen auto meer tussen kan. Van die dingen. Ik zie ze elke dag en kan me er nog steeds kwaad om maken.

Afgelopen dinsdag bracht ik mijn oudste dochter en haar vriendinnetje met de auto naar dansles, want te ver om te fietsen.
De oprit naar de parkeerplaats bij de dansschool werd versperd door een kleuter op een fietsje. Het knaapje had geleerd dat hij moest wachten op auto's op straat en begreep natuurlijk niet dat mijn knipperlicht naar rechts betekende dat hij over kon steken. Zijn moeder, die een stukje verder stond, was druk aan het gebaren tegen het jochie dat hij aan de kant moest gaan, maar dat werd door hem niet helemaal begrepen. Dit duurde (eerlijk waar!) een minuutje of twee, maar mijn onmetelijke geduld met kinderen werd er niet door aangetast.

Vanaf de andere kant was inmiddels een auto aan komen rijden, die ook de parkeerplaats op wilde draaien, naar links dus. Toen het jochie eindelijk had begrepen dat hij ook naar zijn móeder kon rijden, zodat de oprit vrijkwam, gaf de jongedame in de linksaf-auto onmiddellijk gas. Om te voorkomen dat deze heer in het verkeer (het was een vrouw tenslotte) de fiets van het kereltje nog net zou meepikken, maar vooral om haar een lesje in voorrangsregels te geven, zette ik mijn auto er tussen. Wild gebarend en op haar voorhoofd wijzend liet ik haar achter en reed de parkeerplaats op, parkeerde, liet de meiden uitstappen en reed weg.
Daar kwam de dame met haar dochter en oma uit het zojuist besproken autootje aangelopen. Toen ze mij zag begon ze weer wild te gebaren. Ik besloot uit te stappen.

"Als je de voorrangsregels niet kent, kun je beter niet in een auto stappen", zei ik, zo rustig als dat voor mij op dat moment nog mogelijk was.
"Je moet je bek houden!", schreeuwde het heerlijke schepsel, onderwijl bemoedigend door oma toegeknikt.
"Kijk, dat zijn teksten, daar kan ik iets mee; je moet je bek houden! Natuurlijk, met zulke argumenten maak je grote indruk op mij." Zei ik, al iets minder rustig.
Tot mijn hilariteit zei het mens vervolgens: "Ik ga met jou niet in discussie."
"Nee, dat is mij wel duidelijk, als je niet verder komt dan: je moet je bek houden!"

Ik stapte in mijn auto, de adrenaline hevig stampend in mijn hoofd en reed weg, filosoferend over de twee verdorven vrouwen, die een - waarschijnlijk niet meer zo onschuldig meisje - meesleuren naar toekomstig asociaal gedrag.
Ik vind dat enig cynisme hier op zijn plaats is.