Kindermishandeling komt nog steeds veel voor in Nederland. Dat is niet erg, zolang het maar adequaat gebeurt.
Mijn drie dochters ( twee van twee en één van vijf jaar ) zijn het allerbelangrijkste in mijn leven. In tegenstelling tot de meeste andere ouders heb ik namelijk heel bijzondere kinderen. Ik mag ze dan ook graag in elkaar slaan. Ik ben het overigens geheel met minister Donner eens dat de corrigerende tik uit de tijd is; net als Donner zelf trouwens. Ik geef meestal twee corrigerende hoeken en een kaakslag. Niet echt natuurlijk, het is bij ons een spelletje. Met heel veel kabaal en overdreven armbewegingen zo zacht mogelijk kinderen stompen, dat vinden ze leuk.
Mijn oudste dochter José vraagt er meestal zelf om. "Pappie, ga je me zo meteen in elkaar slaan?" "Natuurlijk lieverd!", zeg ik dan als liefhebbende opvoeder. Je moet daar trouwens erg mee uitkijken, met dit soort spelletjes. Een vriend van mij heeft een dochter die hij regelmatig alle hoeken van de kamer laat zien. Ook voor de grap. De onderwijsinspectie en de kinderbescherming zien dat anders. Nadat zij op school verteld had dat papa haar vaak in elkaar sloeg, heeft hij een paar maanden vastgezeten. Het was altijd zo'n vrolijke jongen.
Ik heb daar niet zoveel last van als mijn dochters met melk aan het gooien zijn; last van vrolijkheid bedoel ik. José heeft afgelopen maand haar persoonlijk record bekers melk omgooien verbeterd tot 47 stuks. Ze is daar nu ook huisrecordhoudster mee. Anna kwam in oktober niet verder dan 45 bekers. De caissière bij onze supermarkt keek nog wel eens vreemd naar mij als ik 10 liter melk op de lopende band zette. Ik heb haar maar uitgelegd dat wij daar maar de helft van opdrinken.
Mijn handen jeuken ook wel een beetje als de tweeling de inhoud van een potje vaseline eerlijk verdeeld over de deur, de ramen en de muren van hun kamer. Je mag dan best boos worden, zolang je maar niet doorslaat. Je moet je kinderen tenslotte ook hun geintje gunnen.
Bovendien zijn het natuurlijk vooral erg lieve kinderen. Als je Anna op de bank ziet zitten, omringd door al haar cadeautjes en ze zegt: "Dank je wel, lieve Sinterklaas", dan zit je toch wel even te soppen, hoor. En het sopt toch een stuk minder lekker als je naar een kind met twee dichtgeslagen ogen kijkt.
Niet voor niets heeft de Goedheiligman lijfstraffen al jaren geleden afgeschaft. Ook al heb je er nog zo'n zin in, huishoudelijk geweld blijft zinloos.
vrijdag
dinsdag
Een inbraakelleboog (TennisVisie, voorpublicatie clubblad ZTC, december 2006)
Als je - zoals ik - extra lessen neemt aan het eind van het seizoen, kun je tot half december op de baan staan bij ons. Dat is een bizarre sensatie.
Volgens mij heb ik een winterelleboog. Nou is mijn prestatiecurve in september al een aardig eind op weg naar het nulpunt, maar als de temperatuur diezelfde kant op gaat wordt het aantal afzwaaiers vervelend, bijna gênant.
Behalve de eenzame lesser op baan 4 is er niemand op het park als je aankomt. Bijna alle banen liggen in de duisternis te wachten op betere tijden. Je gaat de verlichte baan op en de eerste druppels vallen. Drijfnat kom je na een uurtje ballen in het hek rammen met Remco en René de koude kantine binnengestrompeld. Daar zit meestal een stelletje andere helden vergeefs te wachten op hun les. Die gaat niet meer door.
Als ook zij na een kwartiertje "ijsvrij, ijsvrij!" juichend afgetaaid zijn blijven we gedrieën achter, met niet meer dan een biertje uit de bijkeuken om onze harten te verwarmen. Je voelt je een inbreker op je eigen vereniging; de tennisbanen, de kastjes en de koelkasten zijn leeg. Bovendien weet je dat er niemand meer gaat komen. Het is alsof je met je winterelleboog een ruitje hebt ingetikt en teleurgesteld over de buit de laatste biertjes uit het kratje opdrinkt.
Buiten tennissen in december is net zoiets als snelwandelen. Dat doe je alleen als je niet helemaal goed bent. Snelwandelen, dat is één van de weinige sporten waar ik niets van begrijp. Dat is toch geen sport waar je voor kiest als je over de meest gangbare verstandelijke vermogens beschikt? Het lijkt me sowieso geen sport waar je bewust voor kiest. Bovendien moet je een fysiologische afwijking hebben om zo te kunnen lopen. De één of andere losbol heeft vroeger in een gekke bui besloten dat je dat Olympisch moest kunnen doen, snelwandelen. Lachen toch? Het wachten is op de Olympische nominatie voor langzaamzwemmen, laagspringen en achteruitfietsen.
Trouwens, boksen is ook Olympisch! Alle boksers zijn lelijke mannen door alle klappen die ze als sport incasseren. Nee, ik heb nooit gebokst. Het gebeurt regelmatig dat een bokser, na een partijtje meppen, met drie gekneusde ribben en een gebroken neus met zijn handen in de lucht staat, voor zover dat nog lukt. En die heeft dan nog gewonnen! Waar je volgens mij een hersenbeschadiging moet hebben om aan deze sport te beginnen, loopt een groot deel van de boksers er ééntje op. Dat is overigens voor een bokser minder ernstig dan voor andersdenkenden.
Maar ik had het over tennissen in december. Dat is eigenlijk net zoiets als schaatsen in augustus. Nee, dat is toch ook weer heel iets anders.
Ik neem denk ik ook maar eens ijsvrij.
Volgens mij heb ik een winterelleboog. Nou is mijn prestatiecurve in september al een aardig eind op weg naar het nulpunt, maar als de temperatuur diezelfde kant op gaat wordt het aantal afzwaaiers vervelend, bijna gênant.
Behalve de eenzame lesser op baan 4 is er niemand op het park als je aankomt. Bijna alle banen liggen in de duisternis te wachten op betere tijden. Je gaat de verlichte baan op en de eerste druppels vallen. Drijfnat kom je na een uurtje ballen in het hek rammen met Remco en René de koude kantine binnengestrompeld. Daar zit meestal een stelletje andere helden vergeefs te wachten op hun les. Die gaat niet meer door.
Als ook zij na een kwartiertje "ijsvrij, ijsvrij!" juichend afgetaaid zijn blijven we gedrieën achter, met niet meer dan een biertje uit de bijkeuken om onze harten te verwarmen. Je voelt je een inbreker op je eigen vereniging; de tennisbanen, de kastjes en de koelkasten zijn leeg. Bovendien weet je dat er niemand meer gaat komen. Het is alsof je met je winterelleboog een ruitje hebt ingetikt en teleurgesteld over de buit de laatste biertjes uit het kratje opdrinkt.
Buiten tennissen in december is net zoiets als snelwandelen. Dat doe je alleen als je niet helemaal goed bent. Snelwandelen, dat is één van de weinige sporten waar ik niets van begrijp. Dat is toch geen sport waar je voor kiest als je over de meest gangbare verstandelijke vermogens beschikt? Het lijkt me sowieso geen sport waar je bewust voor kiest. Bovendien moet je een fysiologische afwijking hebben om zo te kunnen lopen. De één of andere losbol heeft vroeger in een gekke bui besloten dat je dat Olympisch moest kunnen doen, snelwandelen. Lachen toch? Het wachten is op de Olympische nominatie voor langzaamzwemmen, laagspringen en achteruitfietsen.
Trouwens, boksen is ook Olympisch! Alle boksers zijn lelijke mannen door alle klappen die ze als sport incasseren. Nee, ik heb nooit gebokst. Het gebeurt regelmatig dat een bokser, na een partijtje meppen, met drie gekneusde ribben en een gebroken neus met zijn handen in de lucht staat, voor zover dat nog lukt. En die heeft dan nog gewonnen! Waar je volgens mij een hersenbeschadiging moet hebben om aan deze sport te beginnen, loopt een groot deel van de boksers er ééntje op. Dat is overigens voor een bokser minder ernstig dan voor andersdenkenden.
Maar ik had het over tennissen in december. Dat is eigenlijk net zoiets als schaatsen in augustus. Nee, dat is toch ook weer heel iets anders.
Ik neem denk ik ook maar eens ijsvrij.
Wat maakte ik me nou weer druk gisteren?
FC Utrecht-verdediger David di Tommaso is dinsdagochtend in zijn slaap overleden. De Fransman is 26 jaar geworden. Nadere bijzonderheden over de doodsoorzaak ontbreken. Om 14.30 uur vindt een persconferentie plaats in Stadion Galgenwaard.
Di Tommaso kwam vorig seizoen naar FC Utrecht. In zijn debuutjaar bij de club uit de Domstad werd Di Tomasso door de supporters uitgeroepen tot speler van het jaar. De Fransman was vaste basisspeler in de selectie van trainer Foeke Booy.
Een woordvoerder van de club zei dat de club overdonderd is door het overlijdensbericht. "De ploeg is ineens een van zijn beste spelers kwijt. Het is voor ons absoluut gissen naar de oorzaak. Een ding weten we zeker; Tommaso nam geen doping." Di Tomasso begon zijn loopbaan bij AS Monaco en speelde daarna vier seizoenen voor Sedan.
maandag
Metsj of duh wiek
Struikelend over de bizarre titel (wat is er mis met wedstrijd van de week?) kondigde Wilfred Genee gisteren in drie keer de 'Match of the week', FC Utrecht -Ajax aan. Helaas bleef het niet bij deze kleine blunder.
Tijdens de samenvatting was de commentator zo bijdehand om te stellen dat Jean Paul de Jong van FC Utrecht, na een zware overtreding van het veld gestuurd had moeten worden in plaats van de gele kaart die hij van scheidsrechter Verbist kreeg. Daar viel iets voor te zeggen. Als even later Nigel de Jong van Ajax hard doorgaat op Joost Terol, de keeper van Utrecht hoor je hem niet. Terol gaat met een bloedende hoofdwond per brancard van het veld. De Jong gaat vrijuit.
In de slotfase wordt een Ajax-doelpunt afgekeurd, waarbij de reden niet geheel duidelijk is. De commentator verbaast zich namens de Ajaxieden over zoveel onrecht.
Snijder protesteert namens alle Talpa-kijkers bij Verbist
Tijdens de nabespreking van Genee met analist Ruud Gullit en gast Danny Blind komt al het onrecht dat Ajax wordt aangedaan nog eens uitgebreid aan bod. De afgekeurde goal staat in het middelpunt. Blind en Genee snappen er niets van. "Je gaat me toch niet vertellen dat jij het terecht vond, hè Ruud?" Zegt Wilfred Genee tegen Gullit. Enigzins beschaamd moet Ruud toegeven dat hij zijn journalistieke taken wel naar behoren probeert uit te voeren en dat hij de beelden heeft teruggekeken. Daarop is duidelijk te zien dat Nigel de Jong Dwight Tiendali bij zijn shirt pakt en vervolgens wegduwt. "Ja maar, Ruud, dat gebeurt toch wel vaker zonder dat een scheidsrechter er voor fluit?" En daar heeft Wilfred natuurlijk gelijk; er wordt toch ook nog dagelijks straffeloos met ellebogen gewapperd en ingebroken en gemoord enzo.
Wat mij echter nog het meest verbaasde was dat de scheidsrechter niets gevraagd werd en als hij niet tot commentaar bereid was, dat dat dan even gemeld werd. Hoor en wederhoor kennen ze niet bij Talpa.
Tenslotte nog even dit. Als Wesley Snijder op zaterdagavond twee keer zijn neus snuit, willen verslaggevers met cameraploegen meteen weten of hij denkt de volgende dag te kunnen spelen. Als Joost Terol met een bloedende hoofdwond per brancard wordt afgevoerd, horen wij helemaal niets meer over zijn toestand.
Het verslaan van voetbalwedstrijden, dat is toch een andere tak van sport dan op bezoek gaan met Joling en Gordon.
Tijdens de samenvatting was de commentator zo bijdehand om te stellen dat Jean Paul de Jong van FC Utrecht, na een zware overtreding van het veld gestuurd had moeten worden in plaats van de gele kaart die hij van scheidsrechter Verbist kreeg. Daar viel iets voor te zeggen. Als even later Nigel de Jong van Ajax hard doorgaat op Joost Terol, de keeper van Utrecht hoor je hem niet. Terol gaat met een bloedende hoofdwond per brancard van het veld. De Jong gaat vrijuit.
In de slotfase wordt een Ajax-doelpunt afgekeurd, waarbij de reden niet geheel duidelijk is. De commentator verbaast zich namens de Ajaxieden over zoveel onrecht.
Snijder protesteert namens alle Talpa-kijkers bij Verbist
Tijdens de nabespreking van Genee met analist Ruud Gullit en gast Danny Blind komt al het onrecht dat Ajax wordt aangedaan nog eens uitgebreid aan bod. De afgekeurde goal staat in het middelpunt. Blind en Genee snappen er niets van. "Je gaat me toch niet vertellen dat jij het terecht vond, hè Ruud?" Zegt Wilfred Genee tegen Gullit. Enigzins beschaamd moet Ruud toegeven dat hij zijn journalistieke taken wel naar behoren probeert uit te voeren en dat hij de beelden heeft teruggekeken. Daarop is duidelijk te zien dat Nigel de Jong Dwight Tiendali bij zijn shirt pakt en vervolgens wegduwt. "Ja maar, Ruud, dat gebeurt toch wel vaker zonder dat een scheidsrechter er voor fluit?" En daar heeft Wilfred natuurlijk gelijk; er wordt toch ook nog dagelijks straffeloos met ellebogen gewapperd en ingebroken en gemoord enzo.
Wat mij echter nog het meest verbaasde was dat de scheidsrechter niets gevraagd werd en als hij niet tot commentaar bereid was, dat dat dan even gemeld werd. Hoor en wederhoor kennen ze niet bij Talpa.
Tenslotte nog even dit. Als Wesley Snijder op zaterdagavond twee keer zijn neus snuit, willen verslaggevers met cameraploegen meteen weten of hij denkt de volgende dag te kunnen spelen. Als Joost Terol met een bloedende hoofdwond per brancard wordt afgevoerd, horen wij helemaal niets meer over zijn toestand.
Het verslaan van voetbalwedstrijden, dat is toch een andere tak van sport dan op bezoek gaan met Joling en Gordon.
vrijdag
Feest ('Hobbel', gepubliceerd in Straatnieuws, December 2005)
Als kind vond ik december een heerlijke maand. De met lampjes versierde straten, de etalages van de bakker en de speelgoedwinkel waar ik zo vaak mogelijk kwijlend rondhing, pakjesavond en de hele heisa eromheen en niet te vergeten de nachtdienst waarin je met een kaars in je hand tot 11 uur 's avonds in de kerk mocht zitten. Met mijn kindersopraantje stond ik dan bovendien te soleren voor een volle kerk, als sterzanger van het kinderkoor. Ik was een schatje.
Er is een hoop veranderd. Ik ben inderdaad al lang geen schatje meer en december wordt al jaren vanaf oktober door het bedrijfsleven beheerst. De magie is geheel verdwenen, de betekenis is verloren gegaan en wat overblijft zijn verplichtingen. Inderdaad, ik ben in een melancholieke bui. Ook al omdat de door mij geplande vakantie, waar ik al een tijdje naar uitkeek, niet door kan gaan. Het leek mij wel aardig om de kerstdagen en oud en nieuw op de Canarische eilanden door te brengen. Zon in plaats van duisternis, warmte in plaats van kou en luieren als alternatief voor verplichtingen. Helaas vertelde mijn vrouw mij dat ze niet vrij is tijdens de door mij gewenste zonvakantie. Omdat ik een flexibel mens ben besloot ik dat we in de eerste week van 2006 (dan is Maria wél vrij) ook een stukje konden gaan vliegen. En waarom zou je dan niet via de digitale snelweg - eigenlijk luchthaven in dit geval - een reisje boeken? Nou, omdat je na een speurtocht via zoekmachines en reisbureaus geen vakantie kunt vinden die bij jouw budget past, daarom! Voor alle beschikbare vluchten, appartementen en studio's moeten mijn drie kleutertjes gewoon betalen. En zo veel geld hebben ze nog niet. Voor dat geld kunnen we drie weken een luxe bungalow op een prachtig vakantiepark in Duitsland of België boeken. Inclusief subtropische waterglijbaan, tennisbaan, sauna en een zonneserre met uizicht op de speeltuin, op de besneeuwde berghellingen en op de ober die je een biertje komt brengen. Krijg nou niks, er begint toch weer iets uit mijn mond te hangen! Ik denk dat ik zo meteen nog even ga surfen - eigenlijk skiën in dit geval - om een sneeuwvakantie in Duitsland te confisqueren.
"Aufmachen, ja? Holländisches Tourist hier!"
En dan kan mijn vroegtijdig aangeschafte, canarigele zonnebril, die ik voor de felle zon op de eilanden bedacht had, dienst doen als middel tegen sneeuwblindheid.
December overleven we ook wel weer!
Er is een hoop veranderd. Ik ben inderdaad al lang geen schatje meer en december wordt al jaren vanaf oktober door het bedrijfsleven beheerst. De magie is geheel verdwenen, de betekenis is verloren gegaan en wat overblijft zijn verplichtingen. Inderdaad, ik ben in een melancholieke bui. Ook al omdat de door mij geplande vakantie, waar ik al een tijdje naar uitkeek, niet door kan gaan. Het leek mij wel aardig om de kerstdagen en oud en nieuw op de Canarische eilanden door te brengen. Zon in plaats van duisternis, warmte in plaats van kou en luieren als alternatief voor verplichtingen. Helaas vertelde mijn vrouw mij dat ze niet vrij is tijdens de door mij gewenste zonvakantie. Omdat ik een flexibel mens ben besloot ik dat we in de eerste week van 2006 (dan is Maria wél vrij) ook een stukje konden gaan vliegen. En waarom zou je dan niet via de digitale snelweg - eigenlijk luchthaven in dit geval - een reisje boeken? Nou, omdat je na een speurtocht via zoekmachines en reisbureaus geen vakantie kunt vinden die bij jouw budget past, daarom! Voor alle beschikbare vluchten, appartementen en studio's moeten mijn drie kleutertjes gewoon betalen. En zo veel geld hebben ze nog niet. Voor dat geld kunnen we drie weken een luxe bungalow op een prachtig vakantiepark in Duitsland of België boeken. Inclusief subtropische waterglijbaan, tennisbaan, sauna en een zonneserre met uizicht op de speeltuin, op de besneeuwde berghellingen en op de ober die je een biertje komt brengen. Krijg nou niks, er begint toch weer iets uit mijn mond te hangen! Ik denk dat ik zo meteen nog even ga surfen - eigenlijk skiën in dit geval - om een sneeuwvakantie in Duitsland te confisqueren.
"Aufmachen, ja? Holländisches Tourist hier!"
En dan kan mijn vroegtijdig aangeschafte, canarigele zonnebril, die ik voor de felle zon op de eilanden bedacht had, dienst doen als middel tegen sneeuwblindheid.
December overleven we ook wel weer!
maandag
Herbert
Ik zat zondagavond laat nog schaatsen in Salt Lake City te kijken. Gewoon te beroerd om naar bed te gaan eigenlijk. Bovendien werd er nog behoorlijk hard gereden, de kans op wereldrecords lag zelfs ná middernacht nog dik boven de 50 %. De vaste commentator bij de vrouwen, Herbert Dijkstra, ziet vaak een hoop belangrijke details over het hoofd (bijzonder snelle rondetijden bijvoorbeeld), maar de wereldrecords waren hem dit keer niet ontgaan. Hij besloot dan ook het - op dat moment staande - record bij de vrouwen op de 1500 meter te noemen. Herbert was vermoeid denk ik, want hij zei, op de komma nauwkeurig:
"Het wereldrecord is in handen van Claudia Pechstein, het werd vorige week in Calgary gereden door Anni Friesinger."
In eerste instantie denk je die jongen vergist zich (Claudia Pechstein heeft nog nooit het wereldrecord op de 1500 meter in handen gehad), maar als je de naam Pechstein door Friesinger vervangt (dat klopte wel) krijg je alsnog een bizarre zin. Probeer maar.
Herbert vond het trouwens grappig dat er vier dames meededen die Wang heetten. Inderdaad, Herbert heeft het gevoel voor humor van minister Donner.
"Voor erg veel verwarring zorgt Lei Wang", vindt hij, "want er doet nog een Lei Wang mee. De één is 21 en de ander 23 en het zijn geen zussen."
Als je al zijn niet terzake doende en bovenal ondeskundige commentaar (voor een ex-schaatser!) verder even vergeet, blijft voor mij één raadsel over: waarom altijd en eeuwig die toevoeging en bovendien een persoonlijk record?
"1;55;64! Dat is een nationaal Chinees record. En bovendien een persoonlijk record!"
"Cindy Klassen rijdt 1;51;79! Een nieuw wereldrecord.........."
Ik zweer het, hij zegt het echt!
"Het wereldrecord is in handen van Claudia Pechstein, het werd vorige week in Calgary gereden door Anni Friesinger."
In eerste instantie denk je die jongen vergist zich (Claudia Pechstein heeft nog nooit het wereldrecord op de 1500 meter in handen gehad), maar als je de naam Pechstein door Friesinger vervangt (dat klopte wel) krijg je alsnog een bizarre zin. Probeer maar.
Herbert vond het trouwens grappig dat er vier dames meededen die Wang heetten. Inderdaad, Herbert heeft het gevoel voor humor van minister Donner.
"Voor erg veel verwarring zorgt Lei Wang", vindt hij, "want er doet nog een Lei Wang mee. De één is 21 en de ander 23 en het zijn geen zussen."
Als je al zijn niet terzake doende en bovenal ondeskundige commentaar (voor een ex-schaatser!) verder even vergeet, blijft voor mij één raadsel over: waarom altijd en eeuwig die toevoeging en bovendien een persoonlijk record?
"1;55;64! Dat is een nationaal Chinees record. En bovendien een persoonlijk record!"
"Cindy Klassen rijdt 1;51;79! Een nieuw wereldrecord.........."
Ik zweer het, hij zegt het echt!
donderdag
Voetbal (1)
Elke hoge bal die
Gevaarlijk richting strafschopgebied ging
Werd door de Israëlische verdediging
Met patriots uit de lucht geschoten
Gevaarlijk richting strafschopgebied ging
Werd door de Israëlische verdediging
Met patriots uit de lucht geschoten
woensdag
Droomvrouw
Afgelopen maandag kwam ik haar tegen
Op de zuivelafdeling, bij de toetjes
De vrouw van mijn dromen
Ongelovig staarde ik haar een tijdje aan
Want wat viel ze tégen in het echt
Op de zuivelafdeling, bij de toetjes
De vrouw van mijn dromen
Ongelovig staarde ik haar een tijdje aan
Want wat viel ze tégen in het echt
zondag
donderdag
De belangrijkste zaken in het leven
Ik heb altijd al gezegd dat geld voor mij niet op de eerste plaats komt
1 Op de eerste plaats staat héél veel geld
2 Geld komt voor mij op de tweede plaats
3 De nummer drie is voor mij de liefde. De liefde voor geld
4 Met stip op vier staat geluk. Hoe wil je anders een loterij winnen?
5 Vrijgevigheid is een goede nummer vijf. Hoe doe je dat eigenlijk, geld verdienen met mensen vrij geven?
6 Nummertje zes is natuurlijk gezondheid. Want ik moet mijn geld natuurlijk wel kunnen zien, horen, voelen en ruiken
7 Op de laatste plaats staat natuurlijk een SUV
Met te veel principes is nog nooit iemand rijk geworden
Iedereen mee eens?
1 Op de eerste plaats staat héél veel geld
2 Geld komt voor mij op de tweede plaats
3 De nummer drie is voor mij de liefde. De liefde voor geld
4 Met stip op vier staat geluk. Hoe wil je anders een loterij winnen?
5 Vrijgevigheid is een goede nummer vijf. Hoe doe je dat eigenlijk, geld verdienen met mensen vrij geven?
6 Nummertje zes is natuurlijk gezondheid. Want ik moet mijn geld natuurlijk wel kunnen zien, horen, voelen en ruiken
7 Op de laatste plaats staat natuurlijk een SUV
Met te veel principes is nog nooit iemand rijk geworden
Iedereen mee eens?
dinsdag
Het StraatDagBlad ('Hobbel', gepubliceerd in Straatnieuws, November 2005)
Sinds het Utrechts Nieuwsblad op tabloidformaat en in samenwerking met Het Algemeen Dagblad verschijnt, is mijn behoefte aan deze nieuwe krant méér dan gehalveerd. Wie zit er nou te wachten op een halve Telegraaf met regionieuws? Ik wil des morgens geen voorpagina voor mijn neus krijgen, die geheel bestaat uit een fotocollage van een vakantiepark waar Claudia M. een midweek heeft zoekgebracht. Of een foto van een brandende militair die uit een tank springt. Bovendien, alles aan de nieuwe krant is gehalveerd: de herkenbaarheid, de overzichtelijkheid, de journalistieke diepgang en het regionale nieuws. Alleen de abonnementsprijs niet.
Ik vreesde reeds met grote vreze toen bekend werd dat de fusie met 'de AVRO-bode van het (inter)nationale nieuws' door zou gaan. Ik zag het AD namelijk altijd als de krant voor de kleurloze, conservatieve Feyenoord-supporter; hoe kon je daar nou gezellig mee gaan samenwerken? De mediawereld is tenslotte geen Sesamstraat.
Ik heb trouwens wel te doen met Arjeh kalman, de voormalig hoofdredacteur van het UN en tegenwoordig een soort regiomanager. Die probeert de lezer al maanden uit te leggen wat hij zichzelf niet uit kan leggen. Dat het wel goed gaat komen met de krant en dat het een gewenningsproces is en dat we binnenkort ook verbeteringen gaan merken. Diep in zijn hart treurt hij nog elke dag om het verlies van zijn eigen, oude vertrouwde Utrechts Nieuwsblad.
Maar misschien is er nog hoop voor hem. Straatnieuws is tenslotte al een tijdje bezig zijn horizon te verbreden. Met een aantal kleine aanpassingen moet het mogelijk zijn om van Straatnieuws een waardig concurrent van het AD-UN te maken. Ik bedoel, de huidige en ex-journalisten van het UN vallen ons toch zeker huilend van geluk in de armen als ze via Straatnieuws (het Utrechts StraatNieuwsBlad?) een herstart kunnen maken? Ik dacht het wel. Bovendien, de infrastructuur ligt er al. We hebben een vergelijkbaar afzetgebied en voor de verspreiding hebben we ook al een grote groep gemotiveerde medewerkers. Door de veel betere verdiensten (want zes kranten per week) zijn deze mensen misschien wel gelijk dakloos af! Misschien moeten we nog iets aan het formaat van onze krant doen. Het lijkt er op dat, als je als dagblad serieus genomen wilt worden, je toch met een minimaal twee keer zo groot modelletje moet komen. Dat heeft dan meteen weer als grote voordeel dat we op pagina drie een extra grote pin-up kwijt kunnen! Mooi toch?
Ik vreesde reeds met grote vreze toen bekend werd dat de fusie met 'de AVRO-bode van het (inter)nationale nieuws' door zou gaan. Ik zag het AD namelijk altijd als de krant voor de kleurloze, conservatieve Feyenoord-supporter; hoe kon je daar nou gezellig mee gaan samenwerken? De mediawereld is tenslotte geen Sesamstraat.
Ik heb trouwens wel te doen met Arjeh kalman, de voormalig hoofdredacteur van het UN en tegenwoordig een soort regiomanager. Die probeert de lezer al maanden uit te leggen wat hij zichzelf niet uit kan leggen. Dat het wel goed gaat komen met de krant en dat het een gewenningsproces is en dat we binnenkort ook verbeteringen gaan merken. Diep in zijn hart treurt hij nog elke dag om het verlies van zijn eigen, oude vertrouwde Utrechts Nieuwsblad.
Maar misschien is er nog hoop voor hem. Straatnieuws is tenslotte al een tijdje bezig zijn horizon te verbreden. Met een aantal kleine aanpassingen moet het mogelijk zijn om van Straatnieuws een waardig concurrent van het AD-UN te maken. Ik bedoel, de huidige en ex-journalisten van het UN vallen ons toch zeker huilend van geluk in de armen als ze via Straatnieuws (het Utrechts StraatNieuwsBlad?) een herstart kunnen maken? Ik dacht het wel. Bovendien, de infrastructuur ligt er al. We hebben een vergelijkbaar afzetgebied en voor de verspreiding hebben we ook al een grote groep gemotiveerde medewerkers. Door de veel betere verdiensten (want zes kranten per week) zijn deze mensen misschien wel gelijk dakloos af! Misschien moeten we nog iets aan het formaat van onze krant doen. Het lijkt er op dat, als je als dagblad serieus genomen wilt worden, je toch met een minimaal twee keer zo groot modelletje moet komen. Dat heeft dan meteen weer als grote voordeel dat we op pagina drie een extra grote pin-up kwijt kunnen! Mooi toch?
maandag
Jan
Als ik bij Jan in de winkel kom zorg ik altijd dat ik óf veel tijd, óf een heel goeie smoes heb. Want veel tijd heb je nodig, tenzij je hem vertelt dat je er snel vandoor gaat omdat je naar een congres over jonge, bloedmooie vrouwen met een tenniselleboog moet. Dat klinkt voor anderen als een belabberde smoes, maar bij Jan is elk verhaal over het rondere geslacht interessant genoeg om waar te zijn.
Nog vóórdat je over de drempel bent heeft hij al een verhaal over zijn vernieuwde administratie (hij heeft een kaartenbakje aangeschaft) of over die prachtige meid die zojuist een racket bij hem gekocht heeft. Hij kan een half uur vertellen over zijn nieuwe klantenkaartsysteem - en daarbij schuwt hij de minder intrigerende details niet - om aan te tonen dat hij hiermee een hoop tijd gaat besparen. Jan praat graag.
Tussen het kletsen door runt hij een racketwinkel. Ik had dit jaar bij hem nieuwe tennisrackets aangeschaft. Nu heb ik de pech dat rackets bij mij nog wel eens sneuvelen. Daar kan ik niets aan doen, dat zit in mijn aard. Met een kapot frame liep ik bij hem de winkel binnen en vertelde hem eerlijk over mijn destructieve gewoonte en dat we maar moesten bekijken hoe we de kosten voor het nieuwe racket eerlijk zouden delen, grapte ik, in de hoop dat hij er in zou trappen.
Daarna was Jan aan het woord. Hij hield een verhandeling over de kwetsbaarheid van tennisrackets en de exacte plaatsen op een frame waar deze niet konden breken bij normaal gebruik. En dat hij desondanks ging proberen bij de importeur voor vervanging van mijn exemplaar te zorgen. Hij zou hem opsturen en er een huilerig briefje bij doen. Toen ik een half uur later buiten stond - Jan moest nog iets kwijt over de nieuwe dameskleding die hij niet verkocht - was ik mijn geld aan het tellen en Maria aan het uitleggen dat ik geen rackets meer zou slopen.
Een paar dagen later gaat de telefoon. De stem aan de andere kant vertelt mij dat hij met een mazzelpik spreekt. Mijn racket wordt vergoed! Jan kan niet alleen goed ouwehoeren, hij kan blijkbaar ook goed huilerige briefjes schrijven.
De volgende keer dat ik een bespanning nodig heb trek ik een middag voor hem uit.
Jan is mijn vriend!
Nog vóórdat je over de drempel bent heeft hij al een verhaal over zijn vernieuwde administratie (hij heeft een kaartenbakje aangeschaft) of over die prachtige meid die zojuist een racket bij hem gekocht heeft. Hij kan een half uur vertellen over zijn nieuwe klantenkaartsysteem - en daarbij schuwt hij de minder intrigerende details niet - om aan te tonen dat hij hiermee een hoop tijd gaat besparen. Jan praat graag.
Tussen het kletsen door runt hij een racketwinkel. Ik had dit jaar bij hem nieuwe tennisrackets aangeschaft. Nu heb ik de pech dat rackets bij mij nog wel eens sneuvelen. Daar kan ik niets aan doen, dat zit in mijn aard. Met een kapot frame liep ik bij hem de winkel binnen en vertelde hem eerlijk over mijn destructieve gewoonte en dat we maar moesten bekijken hoe we de kosten voor het nieuwe racket eerlijk zouden delen, grapte ik, in de hoop dat hij er in zou trappen.
Daarna was Jan aan het woord. Hij hield een verhandeling over de kwetsbaarheid van tennisrackets en de exacte plaatsen op een frame waar deze niet konden breken bij normaal gebruik. En dat hij desondanks ging proberen bij de importeur voor vervanging van mijn exemplaar te zorgen. Hij zou hem opsturen en er een huilerig briefje bij doen. Toen ik een half uur later buiten stond - Jan moest nog iets kwijt over de nieuwe dameskleding die hij niet verkocht - was ik mijn geld aan het tellen en Maria aan het uitleggen dat ik geen rackets meer zou slopen.
Een paar dagen later gaat de telefoon. De stem aan de andere kant vertelt mij dat hij met een mazzelpik spreekt. Mijn racket wordt vergoed! Jan kan niet alleen goed ouwehoeren, hij kan blijkbaar ook goed huilerige briefjes schrijven.
De volgende keer dat ik een bespanning nodig heb trek ik een middag voor hem uit.
Jan is mijn vriend!
zaterdag
woensdag
dinsdag
Henk Rulez
Als BN-er bij BNN (miesjels_log) wil Michel Bleeker te Leidschendam graag eens reageren op mijn schrijfsels. Dat mag natuurlijk altijd. Vraag blijft wel of zijn reactie belangrijk genoeg is om geplaatst te worden.
Helaas voor hem is dit geen democratische site; hij heet niet voor NIX Het Woord van Henk!
Helaas voor hem is dit geen democratische site; hij heet niet voor NIX Het Woord van Henk!
maandag
Evert
Ik had het al een keer eerder gehoord, maar gedacht dat ik een black-out had, of gewoon verkeerd verstaan. Gisteravond hoorde ik het weer. Ze zeiden het echt: "Deze kommeursjul wordt mede mogelijk gemaakt door...." Een reclame die mogelijk wordt gemaakt door een sponsor! Bij Talpa weten ze het nu echt niet meer.
Omdat ze eigenlijk ook wel door hebben dat ze niets bijzonders uitzenden, hebben ze nu een programma met de veelzeggende titel De Nix Factor. Daarin moeten kandidaten die niet kunnen zingen en er niet uitzien (dat heet dan dat ze geen uitstraling hebben) zich zo belachelijk mogelijk maken om als allerslechtste de studio in te mogen voor een cd-opmane. Dit alles onder het mom van een weddenschap tussen de producer (ik maak van hem/haar toch een hit) en de vakjury (hier kan die producer niets mee). Dat je zoiets bizars afspreekt is tot daar aan toe, maar dat je dat ook nog uit gaat zenden!
Natuurlijk, ik hoef niet naar Talpa te kijken, maar ik wil wél graag de wedstrijden zien op zondagavond. En ja, die worden uitgezonden tussen de kommeursjuls en de voorproefjes van De Nix Factor en gepresenteerd door Wilfred "brengt ons bij de stand" Genee. Mogen wij volgend jaar alstublieft Studio Sport met voetbal en desnoods Evert ten Apel weer terug?
Dank U!
Omdat ze eigenlijk ook wel door hebben dat ze niets bijzonders uitzenden, hebben ze nu een programma met de veelzeggende titel De Nix Factor. Daarin moeten kandidaten die niet kunnen zingen en er niet uitzien (dat heet dan dat ze geen uitstraling hebben) zich zo belachelijk mogelijk maken om als allerslechtste de studio in te mogen voor een cd-opmane. Dit alles onder het mom van een weddenschap tussen de producer (ik maak van hem/haar toch een hit) en de vakjury (hier kan die producer niets mee). Dat je zoiets bizars afspreekt is tot daar aan toe, maar dat je dat ook nog uit gaat zenden!
Natuurlijk, ik hoef niet naar Talpa te kijken, maar ik wil wél graag de wedstrijden zien op zondagavond. En ja, die worden uitgezonden tussen de kommeursjuls en de voorproefjes van De Nix Factor en gepresenteerd door Wilfred "brengt ons bij de stand" Genee. Mogen wij volgend jaar alstublieft Studio Sport met voetbal en desnoods Evert ten Apel weer terug?
Dank U!
vrijdag
maandag
vrijdag
Opgehokt (slot)
Nu er in het oosten van Roemenië ook al vogelgriep is geconstateerd, ben ik bang dat mijn vogels nog langer van hun luizenleventje in mijn huis zullen mogen gaan genieten. Zolang er nog vogels uit het oosten over onze regio trekken heb ik geen scharrel-, maar hangkippen.
En dat allemaal voor een griepje! Wij gingen vroeger één, maximaal twee dagen onder de wol en dan waren we beter. Nee, als er een paar vogels griep hebben moeten niet alleen zij, maar daarnaast ook al hun soortgenoten in de wijde omgeving afgemaakt worden. Dat leek mij allemaal nogal rigoureus bij een snottebel.
Dán pas lees je op de informatiesite van ZIBB.nl/landentuinbouw dat vogelgriep ook wel laagpathogene aviaire influenza (AI), maar vooral ook (klassieke) vogelpest genoemd wordt. En dat is dus weer dezelfde ziekte waarvoor drie jaar geleden honderdduizenden kippen preventief geruimd zijn in Nederland. Je moet tegenwoordig viroloog zijn om uit de wirwar aan benamingen wijs te kunnen worden en dan heb ik het nog niet eens over de gemuteerde virussen. Binnenkort hebben kippen én mensen klassieke of gemuteerde griep/pest.
Ik ben benieuwd of er dan ook mensen opgehokt gaan worden. Je moet er al helemáál niet aan denken dat er hier in de buurt iemand een griepje oploopt en de huisarts vermoedt dat het om de gemuteerde versie gaat. Gaan we dan Utrecht preventief ruimen?
En dat allemaal voor een griepje! Wij gingen vroeger één, maximaal twee dagen onder de wol en dan waren we beter. Nee, als er een paar vogels griep hebben moeten niet alleen zij, maar daarnaast ook al hun soortgenoten in de wijde omgeving afgemaakt worden. Dat leek mij allemaal nogal rigoureus bij een snottebel.
Dán pas lees je op de informatiesite van ZIBB.nl/landentuinbouw dat vogelgriep ook wel laagpathogene aviaire influenza (AI), maar vooral ook (klassieke) vogelpest genoemd wordt. En dat is dus weer dezelfde ziekte waarvoor drie jaar geleden honderdduizenden kippen preventief geruimd zijn in Nederland. Je moet tegenwoordig viroloog zijn om uit de wirwar aan benamingen wijs te kunnen worden en dan heb ik het nog niet eens over de gemuteerde virussen. Binnenkort hebben kippen én mensen klassieke of gemuteerde griep/pest.
Ik ben benieuwd of er dan ook mensen opgehokt gaan worden. Je moet er al helemáál niet aan denken dat er hier in de buurt iemand een griepje oploopt en de huisarts vermoedt dat het om de gemuteerde versie gaat. Gaan we dan Utrecht preventief ruimen?
donderdag
Opgehokt (1)
Volgens minister Veerman is het ophokgebod (alleen hobbykippen zijn vrijgesteld van de ophokplicht) een groot succes. Met het dierenwelzijn gaat het erg goed zegt hij en de pluimveehouders lijden volgens hem geen schade. Deze kippenhouder denkt daar anders over.
Sinds 22 augustus lopen er 17 kippen bij mij in huis en ik kan de heer Veerman verzekeren dat de financiële en de emotionele schade enorm zijn. Gek word ik van die klerebeesten! Nu zullen jullie zeggen: "Maar zijn dat dan geen hobbykippen?" Was dat maar waar!
helaas niets voor mijn kippen
Klaverjassen vinden ze een ouwelullenspelletje, met kurk zijn ze verre van creatief en van haken of punniken willen ze ook al niets weten. De enige hobby's die ze hebben zijn kakelen en zappen. Hele dagen hangen ze voor de tv, ze vreten mijn koelkast leeg en maken ruzie om de afstandsbediening. Als ik geluk heb.
In een balorige bui zijn ze al eens een eiergevecht begonnen en vorige week hebben ze Geert de Haan (hij heeft in de kamer een éénmansstok) kaalgeplukt. Dat stond hem wel goed trouwens, zo zonder die blonde kuif.
Morgen verder
Sinds 22 augustus lopen er 17 kippen bij mij in huis en ik kan de heer Veerman verzekeren dat de financiële en de emotionele schade enorm zijn. Gek word ik van die klerebeesten! Nu zullen jullie zeggen: "Maar zijn dat dan geen hobbykippen?" Was dat maar waar!
helaas niets voor mijn kippen
Klaverjassen vinden ze een ouwelullenspelletje, met kurk zijn ze verre van creatief en van haken of punniken willen ze ook al niets weten. De enige hobby's die ze hebben zijn kakelen en zappen. Hele dagen hangen ze voor de tv, ze vreten mijn koelkast leeg en maken ruzie om de afstandsbediening. Als ik geluk heb.
In een balorige bui zijn ze al eens een eiergevecht begonnen en vorige week hebben ze Geert de Haan (hij heeft in de kamer een éénmansstok) kaalgeplukt. Dat stond hem wel goed trouwens, zo zonder die blonde kuif.
Morgen verder
zaterdag
woensdag
Medewerkers Gezocht
Ik heb de laatste tijd een aardige bijverdienste. Het is bevredigend werk en het verdient goed.
Eigenlijk zie ik mezelf als een moderne Robin Hood.
Ik steel namelijk óók alleen van de rijken. Dat is voor mij een principiële kwestie.
Daarnaast zie ik ook praktische bezwaren tegen het bestelen van mensen die niets hebben.
Omdat ik mijn huishoudelijke taken niet wil verzaken steel ik voorlopig op parttimebasis. Dit betekent wel dat van het verdelen van de buit onder de armen helaas geen sprake kan zijn. Dat is te arbeidsintensief.
Ik heb overigens besloten de Robin Hoodoutfit met de pijl en boog gewoon op zolder te laten liggen. Mijn klanten werden er een beetje lacherig van en dat komt de productie niet ten goede. Morgen ga ik gewoon met mijn dubbelloops op pad.
Ik zoek nog een paar medewerkers. Misschien een lange Jan of een broeder Tuck, maar in ieder geval een lady Marian. Iemand interesse?
Eigenlijk zie ik mezelf als een moderne Robin Hood.
Ik steel namelijk óók alleen van de rijken. Dat is voor mij een principiële kwestie.
Daarnaast zie ik ook praktische bezwaren tegen het bestelen van mensen die niets hebben.
Omdat ik mijn huishoudelijke taken niet wil verzaken steel ik voorlopig op parttimebasis. Dit betekent wel dat van het verdelen van de buit onder de armen helaas geen sprake kan zijn. Dat is te arbeidsintensief.
Ik heb overigens besloten de Robin Hoodoutfit met de pijl en boog gewoon op zolder te laten liggen. Mijn klanten werden er een beetje lacherig van en dat komt de productie niet ten goede. Morgen ga ik gewoon met mijn dubbelloops op pad.
Ik zoek nog een paar medewerkers. Misschien een lange Jan of een broeder Tuck, maar in ieder geval een lady Marian. Iemand interesse?
dinsdag
zaterdag
Vuilnisman, kan deze bak ook nog mee? ('Hobbel', gepubliceerd in Straatnieuws, Oktober 2005)
Het is een - zeker onder columnisten - nogal uitgemolken onderwerp: de Sports Utility Vehicle (SUV) ofwel de asobak. Maar een dergelijke kinder-, milieu- en parkeerplaatsverpletteraar schreeuwt ook wel om reacties. Bovendien heeft Hobbel zijn eigen bak laten bouwen.
Er hobbelde er vorige maand één over de Sweder van Zuylenweg. Het was niet zo'n goedkope Koreaanse of Chinese bak voor de armlastige yup, maar een echte BMW. De stoerste onder de pa(n)tserwagens. Achter het lederen stuurtje zat een zwaar geblondeerd rotarykapsel, met een gsm aan haar oor bezorgd in haar achteruitkijkspiegel te kijken. Het zal duidelijk zijn dat ze niet het achteropkomende verkeer in de gaten hield, maar haar bevallige hoofdje inspecteerde. Ik stelde me zo voor dat ze een oneffenheidje op haar gladgetrokken gelaat had ontdekt en dat ze dit probleem telefonisch met haar visagiste aan het bespreken was. Of de visagiste vanmiddag tijd had om deze verstoorder van haar levensgeluk te epibreren, wilde ze weten. Ze was toch in de buurt want ze ging nog bij de drogist langs om een pallet make-up in haar laadbak te laten schuiven. Ja, ze had het wel druk vanmiddag, want het was vandaag ook nog eens haar beurt om Marie Antoinette van het kinderdagverblijf te halen. Daar had ze trouwens een gloeiende hekel aan, aan haar dochter ophalen, want haar vergissinkje zat op de terugweg naar Blaricum altijd door haar telefoongesprekken heen te blèren. De visagiste begreep het al; haar beste klant was deze week niet alleen 45, maar ook nog ongesteld geworden.
De BMW slingerde een beetje, gelukkig was het een brede weg en de tegenligger slim; die was maar vast aan de kant gaan staan toen hij het Duitse onheil op zich af zag komen. Ter plekke nam ik een moedig besluit: ik ging ook een asobak aanschaffen, maar dan één die geen parkeerruimte inneemt.
Nu hij bij ons voor de deur staat moet ik toegeven dat ik er erg trots op ben. Ik ben voorlopig nog de enige in de straat, maar ik heb het gevoel dat dat niet lang meer zal duren. Mijn buren stonden eerst alleen jaloers te kijken, maar daarna vroegen ze mij hoe ik er aan kwam. Ze wilden er eigenlijk ook wel één.
Wat staat hij prachtig naast zijn tweelingbroer, de GFT-bak. Asociaal vuilnis om erin te gooien is er ook genoeg, maar hoe zit dat? De vuilnisman komt op maandag, de GFT-man op woensdag; wanneer komt de aso-man eigenlijk mijn asobak legen?
Er hobbelde er vorige maand één over de Sweder van Zuylenweg. Het was niet zo'n goedkope Koreaanse of Chinese bak voor de armlastige yup, maar een echte BMW. De stoerste onder de pa(n)tserwagens. Achter het lederen stuurtje zat een zwaar geblondeerd rotarykapsel, met een gsm aan haar oor bezorgd in haar achteruitkijkspiegel te kijken. Het zal duidelijk zijn dat ze niet het achteropkomende verkeer in de gaten hield, maar haar bevallige hoofdje inspecteerde. Ik stelde me zo voor dat ze een oneffenheidje op haar gladgetrokken gelaat had ontdekt en dat ze dit probleem telefonisch met haar visagiste aan het bespreken was. Of de visagiste vanmiddag tijd had om deze verstoorder van haar levensgeluk te epibreren, wilde ze weten. Ze was toch in de buurt want ze ging nog bij de drogist langs om een pallet make-up in haar laadbak te laten schuiven. Ja, ze had het wel druk vanmiddag, want het was vandaag ook nog eens haar beurt om Marie Antoinette van het kinderdagverblijf te halen. Daar had ze trouwens een gloeiende hekel aan, aan haar dochter ophalen, want haar vergissinkje zat op de terugweg naar Blaricum altijd door haar telefoongesprekken heen te blèren. De visagiste begreep het al; haar beste klant was deze week niet alleen 45, maar ook nog ongesteld geworden.
De BMW slingerde een beetje, gelukkig was het een brede weg en de tegenligger slim; die was maar vast aan de kant gaan staan toen hij het Duitse onheil op zich af zag komen. Ter plekke nam ik een moedig besluit: ik ging ook een asobak aanschaffen, maar dan één die geen parkeerruimte inneemt.
Nu hij bij ons voor de deur staat moet ik toegeven dat ik er erg trots op ben. Ik ben voorlopig nog de enige in de straat, maar ik heb het gevoel dat dat niet lang meer zal duren. Mijn buren stonden eerst alleen jaloers te kijken, maar daarna vroegen ze mij hoe ik er aan kwam. Ze wilden er eigenlijk ook wel één.
Wat staat hij prachtig naast zijn tweelingbroer, de GFT-bak. Asociaal vuilnis om erin te gooien is er ook genoeg, maar hoe zit dat? De vuilnisman komt op maandag, de GFT-man op woensdag; wanneer komt de aso-man eigenlijk mijn asobak legen?
donderdag
Alweer komkommertijd
Zoals wellicht bekend heb ik iets met het journaal (rare jongen, die hoofdredacteur) en met onderzoekburo's (die lui zitten altijd in panden met open deuren).
Maar gisteravond sloeg toch letterlijk alles. Er was één of ander burootje dat wist te vertellen dat jongens die aan vechtsporten doen relatief vaak losse handjes hebben. Het journaal voegde hieraan toe dat de resultaten niet noodzakelijkerwijs ook van toepassing zijn op meisjes. Die worden nog onderzocht. Poeh hé!
Ja, en dikke, roodharige jongetjes met een spraakgebrek en een brilletje met lapje worden relatief vaker gepest op school. Is ook onderzocht.
Komkommertijd komt tegenwoordig vaker voor op televisie dan vroeger. Is niet onderzocht. Lijkt me óók niet nodig.
Maar gisteravond sloeg toch letterlijk alles. Er was één of ander burootje dat wist te vertellen dat jongens die aan vechtsporten doen relatief vaak losse handjes hebben. Het journaal voegde hieraan toe dat de resultaten niet noodzakelijkerwijs ook van toepassing zijn op meisjes. Die worden nog onderzocht. Poeh hé!
Ja, en dikke, roodharige jongetjes met een spraakgebrek en een brilletje met lapje worden relatief vaker gepest op school. Is ook onderzocht.
Komkommertijd komt tegenwoordig vaker voor op televisie dan vroeger. Is niet onderzocht. Lijkt me óók niet nodig.
woensdag
Wielrennen naar de Turk
Anna: "Papa, koekje d'bij?!"
Mijn kinderen hebben duidelijke ideeën over hoe het leven in elkaar zit. Waar fietsen voor zijn bijvoorbeeld.
Vanmiddag zat ik op de bank naar het WK tijdrijden in Madrid te kijken. Anna kwam bij me zitten. Nadat ze een minuut of vijf rustig op mijn schoot had zitten kijken, alleen onderbroken door het gebruikelijke "papa, sjietsje!" of "papa, auto!", vroeg ik Anna wat die mijnheer op die fiets op het startpodium ging doen. Zonder een ogenblik te aarzelen zei ze: "Melk kopen!"
Ik geloof dat ik niet meer hoef uit te leggen wat wij gaan doen als ik met Anna & Kitty ga fietsen.
Naar de Turk, ja!
Kitty: "Anna, afbwijven!"
Het is weer fijn om op de baan te zijn (TennisVisie) (voorpublicatie clublad ZTC, september 2005)
Als actief clublid doe je je best om het anderen en jezelf een beetje naar de zin te maken, toch? Dat was voor Jaap van Westen en mij een reden om op 20 augustus de (de? Ja de, kijk maar op de wisseltrofee) Houten Racket Toernooi te organiseren. Omdat ikzelf met moeite kon zitten vanwege rugklachten, heb ik alleen op het eind een paar ballen met het frame geslagen, maar degenen die wél meededen vonden het wonderbaarlijk leuk. Iedereen was verbaasd over het gemak waarmee ze met zo'n houten racket konden slaan.
Gelukkig deed Remco ook mee, zodat niet alle fantastische hoofdprijzen naar de familie de Meulenmeester gingen. Pimmetje won bij de jeugd, Margriet bij de dames en Ward ging onderuit in de finale tegen onze mateloos populaire, nieuwe tennisleraar. Wat maakt die jongen trouwens een ontzettende herrie op de baan, zeg. Bij iedere slag slaakt hij een oerkreet, alsof hij het hoogtepunt van een ander spelletje bereikt. Zoiets als Sharapova, ja.
Fig. 1: Remco's gewicht gaat te weinig door de bal heen.
Volgend jaar komt er ook een Houten Kop Toernooi, waarbij de deelnemers zich de avond voor het toernooi gezamenlijk klem zuipen. Bas wil graag het Houten Open organiseren, waar alleen inwoners van de stad Utrecht met een houten racket aan mee mogen doen. Het Houten Open te Zuilen. Ook leuk.
Twee weken later moest mijn rug weer fit zijn voor de clubkampioenschappen. Dat lukte. Omdat het geestelijk bij mij altijd behelpen blijft (op de baan!) beleefde ik er weer erg weinig lol aan. Vol verbazing keek ik naar een damesdubbel, waar alle vier de atletes met zichtbaar plezier stonden te ballen en ik vroeg mij hardop af hoe het mogelijk was dat ze het tijdens zo'n ontzettend belangrijke wedstrijd naar hun zin konden hebben. Dat kon toch alleen met après-tennis? Arjo Smits had voor mij het antwoord, in boekvorm. De avond voor mijn halve finales heb ik de eerste hoofdstukken van Het Innerlijk Spel gelezen. Kort samengevat is de strekking van het boek dat je jezelf niet moet veroordelen.
Ik heb die zaterdag al een stuk lekkerder staan tennissen. In de single tegen René werd ik onmiddellijk geconfronteerd met mijn minder ontspannen verleden. Mijn frame ging doormidden tijdens het slaan van een forehand. Mijn racket was het tikje op de umpirestoel tijdens de competitie nog niet vergeten en het haarscheurtje explodeerde.
Ook tijdens de mix - met mijn onvolprezen partner Martine - heb ik nu en dan per ongeluk gelachen. In de tweede set speelden wij Greg Rusedskietje, die in het verleden hele partijen met een enorme glimlach op zijn hoofd zijn tegenstanders intimideerde.
Ik vond het natuurlijk niet leuk dat ik allebei de wedstrijden verloor, maar ik heb wel iets geleerd waar ik al vijftien jaar mee worstel: het kan ook fijn zijn om aan het tennissen te zijn.
NB: De chef inkoop van de barcommissie verzoekt leden die mee willen doen aan het Houten Kop Toernooi, zich zo snel mogelijk op te geven. Dit geeft hem de tijd om een toereikende drankvoorraad aan te leggen.
Gelukkig deed Remco ook mee, zodat niet alle fantastische hoofdprijzen naar de familie de Meulenmeester gingen. Pimmetje won bij de jeugd, Margriet bij de dames en Ward ging onderuit in de finale tegen onze mateloos populaire, nieuwe tennisleraar. Wat maakt die jongen trouwens een ontzettende herrie op de baan, zeg. Bij iedere slag slaakt hij een oerkreet, alsof hij het hoogtepunt van een ander spelletje bereikt. Zoiets als Sharapova, ja.
Fig. 1: Remco's gewicht gaat te weinig door de bal heen.
Volgend jaar komt er ook een Houten Kop Toernooi, waarbij de deelnemers zich de avond voor het toernooi gezamenlijk klem zuipen. Bas wil graag het Houten Open organiseren, waar alleen inwoners van de stad Utrecht met een houten racket aan mee mogen doen. Het Houten Open te Zuilen. Ook leuk.
Twee weken later moest mijn rug weer fit zijn voor de clubkampioenschappen. Dat lukte. Omdat het geestelijk bij mij altijd behelpen blijft (op de baan!) beleefde ik er weer erg weinig lol aan. Vol verbazing keek ik naar een damesdubbel, waar alle vier de atletes met zichtbaar plezier stonden te ballen en ik vroeg mij hardop af hoe het mogelijk was dat ze het tijdens zo'n ontzettend belangrijke wedstrijd naar hun zin konden hebben. Dat kon toch alleen met après-tennis? Arjo Smits had voor mij het antwoord, in boekvorm. De avond voor mijn halve finales heb ik de eerste hoofdstukken van Het Innerlijk Spel gelezen. Kort samengevat is de strekking van het boek dat je jezelf niet moet veroordelen.
Ik heb die zaterdag al een stuk lekkerder staan tennissen. In de single tegen René werd ik onmiddellijk geconfronteerd met mijn minder ontspannen verleden. Mijn frame ging doormidden tijdens het slaan van een forehand. Mijn racket was het tikje op de umpirestoel tijdens de competitie nog niet vergeten en het haarscheurtje explodeerde.
Ook tijdens de mix - met mijn onvolprezen partner Martine - heb ik nu en dan per ongeluk gelachen. In de tweede set speelden wij Greg Rusedskietje, die in het verleden hele partijen met een enorme glimlach op zijn hoofd zijn tegenstanders intimideerde.
Ik vond het natuurlijk niet leuk dat ik allebei de wedstrijden verloor, maar ik heb wel iets geleerd waar ik al vijftien jaar mee worstel: het kan ook fijn zijn om aan het tennissen te zijn.
NB: De chef inkoop van de barcommissie verzoekt leden die mee willen doen aan het Houten Kop Toernooi, zich zo snel mogelijk op te geven. Dit geeft hem de tijd om een toereikende drankvoorraad aan te leggen.
zondag
AU ('Hobbel', gepubliceerd in Straatnieuws, September 2005)
Tijdens een vergadering vertelde een redactielid - zonder blikken of blozen - dat ze de klassieker 'Utereg me staetsjie' niet kende. De bewuste journaliste zal op korte termijn worden gedeporteerd naar St. Petersburg.
Het is sowieso droevig gesteld met de taal- en culturele kennis van het Utrechtse erfgoed bij een groot deel van de Utrechters. Kijk en luister maar om je heen. Ik voel me dan ook geroepen om daar op deze plaats iets aan te doen.
De meeste mensen kunnen nog wel lacherig 'Ouwe Grag aghonderdaggentaggentug' ( Oude Gracht 888 ) zeggen, maar daar houdt de kennis van het Utrechts bij de meesten op. En dat is jammer, want er valt zoveel te genieten, als je tenminste weet waar je op letten moet.
Het volgende verhaaltje is geschreven in Algemeen Utrechts ( AU, voorheen AUB; Algemeen Utrechts Beschaafd). Hier en daar staat de Nederlandse vertaling tussen haakjes.
Me dogter is onderlaots naor het swembaet geweus. Leg ze net lekkkur te dobbere, krijg ze inene een haelluf brôhd in dr giegel ( gezicht ). Staot zôhn naetnek ( homo ) van een baetmeeuster ze luns in het waoter te keile, omtottie ze eige op een petaetsjie ollog wou truktere. Sal wel weer een Jôht ( Amsterdammer ) gewees zijn, die gaeste die spore nie ( zijn gek ).Die laemlul ( rakker ) motte ze gewôhn een sjgup geve ( ontslaan )!
Wilt ze fôh de sjgrik effe un baekkie leut ( koffie )gaon doen, verslik ze dr eige in ut koekie van twaoluf jaor oud. Waet een koleresooi daor, waor ( toch )?
Hoortan ( luister ), gaot ze vaen ellende maor vaen zôhn waoterglijbaon aef legge glije, blijf ze met dr naovelpiessing aan een sjgroeffie hange. Nou, daen is je vubbaentdôhs wel leejg, waor?
Vollugguns mijn ken ze voortaon beejtur bij ons aegter in soon peutuhbaetsjie gaon legge spetteruh, klopput? Kos goejkopuh en geejn traemmuhlaent!
Als we nou eens alle aankomende studenten en andere nieuwkomers in Utrecht aan het werk zetten met AU, dan kunnen ze misschien een beetje integreren. Trouwens, Utrechters met een - bijvoorbeeld - Limburgs accent moeten ook maar eens verplicht gaan inburgeren.
En anders eruit met die lui!
Rita, werruk fôh je! Die mislukte aellugtôhn faen un Furdonk weejtut tog aellemaol so goed. Jao tog, niettaen?
Het is sowieso droevig gesteld met de taal- en culturele kennis van het Utrechtse erfgoed bij een groot deel van de Utrechters. Kijk en luister maar om je heen. Ik voel me dan ook geroepen om daar op deze plaats iets aan te doen.
De meeste mensen kunnen nog wel lacherig 'Ouwe Grag aghonderdaggentaggentug' ( Oude Gracht 888 ) zeggen, maar daar houdt de kennis van het Utrechts bij de meesten op. En dat is jammer, want er valt zoveel te genieten, als je tenminste weet waar je op letten moet.
Het volgende verhaaltje is geschreven in Algemeen Utrechts ( AU, voorheen AUB; Algemeen Utrechts Beschaafd). Hier en daar staat de Nederlandse vertaling tussen haakjes.
Me dogter is onderlaots naor het swembaet geweus. Leg ze net lekkkur te dobbere, krijg ze inene een haelluf brôhd in dr giegel ( gezicht ). Staot zôhn naetnek ( homo ) van een baetmeeuster ze luns in het waoter te keile, omtottie ze eige op een petaetsjie ollog wou truktere. Sal wel weer een Jôht ( Amsterdammer ) gewees zijn, die gaeste die spore nie ( zijn gek ).Die laemlul ( rakker ) motte ze gewôhn een sjgup geve ( ontslaan )!
Wilt ze fôh de sjgrik effe un baekkie leut ( koffie )gaon doen, verslik ze dr eige in ut koekie van twaoluf jaor oud. Waet een koleresooi daor, waor ( toch )?
Hoortan ( luister ), gaot ze vaen ellende maor vaen zôhn waoterglijbaon aef legge glije, blijf ze met dr naovelpiessing aan een sjgroeffie hange. Nou, daen is je vubbaentdôhs wel leejg, waor?
Vollugguns mijn ken ze voortaon beejtur bij ons aegter in soon peutuhbaetsjie gaon legge spetteruh, klopput? Kos goejkopuh en geejn traemmuhlaent!
Als we nou eens alle aankomende studenten en andere nieuwkomers in Utrecht aan het werk zetten met AU, dan kunnen ze misschien een beetje integreren. Trouwens, Utrechters met een - bijvoorbeeld - Limburgs accent moeten ook maar eens verplicht gaan inburgeren.
En anders eruit met die lui!
Rita, werruk fôh je! Die mislukte aellugtôhn faen un Furdonk weejtut tog aellemaol so goed. Jao tog, niettaen?
woensdag
Heeft u voor mij een vuurtje?
Ik had jullie nog niets over onze vakantie in Tsjechië verteld. Nou, het was er dus prachtig, hoor. Hoog in de bergen in een leuk groot huis met dito tuin en zwembad. En dat alles in een schitterende omgeving. Het werd er in de loop van de eerste week wel wat koud. De sneeuwgrens was tot onder de tweehonderd meter gezakt.
En dat terwijl het aan het begin van onze vakantie nog 38 graden was en we het onderweg in een hotelletje in Oost-Duitsland zweetwarm* hadden. Oost-Duitsland ja, want we gingen via Polen omdat papa zonodig de kortste weg wilde. Over de Poolse snelwegen. Die zijn mooi, de Poolse snelwegen! Prachtig; jammer dat het maar van die ongelooflijk korte stukjes zijn. Met de rest zijn ze aan het werk en sturen ze het verkeer uit beide richtingen net zo makkelijk over één rijbaan. Je begrijpt, dat schiet niet op.
Maar je hoort ons niet klagen over het weer en de reis. Dat doen wij liever over de taalgids die - tot onze grote spijt - de internationale betrekkingen tussen Nederland en Tsjechië bekoeld heeft. Leergierig en enthousiast als wij zijn probeerden wij zoveel mogelijk de lokale bevolking in haar eigen taal te benaderen. Om - voor ons - onverklaarbare redenen stelde men dit in het geheel niet op prijs. En dan druk ik me nog voorzichtig uit. Bij de bakker werd ik onder bedreiging van een broodmes de deur uitgezet.
Terug in Nederland wist een kennis ( Martin Simek ), nadat hij het taalgidsje had gezien, ons te vertellen hoe dat kwam.
Bij de bakker dacht ik te vragen: "Goede morgen, lekker weer vandaag. Mag ik alstublieft zo'n wit brood?" Door de aanwijzingen in het boekje vroeg ik echter: "Hé, lui varken, zou je die zwijnenstal van je niet eens een keer schoonmaken?"
En op straat aan een voorbijganger vroeg ik niet: "Mijn Tsjechische geld is op, kunt u mij vertellen waar ik Euro's voor Kronen kan wisselen?" maar: "Ik vind het Tsjechische volk sowieso al stomvervelend, maar jij hebt wel een ontzettend chagrijnige smoel, hè?"
Volgend jaar misschien maar een keer in Nederland op vakantie. Daar weet ik - als ik niet al te veel gedronken heb - meestal wel wat ik zeg.
* Met dank aan José voor het lenen van de uitdrukking
vrijdag
Terreurverwachting
Terug van vakantie, zien wij op het journaal een verhaaltje over 'Sail'. Afgezien van dat vastgelopen schip met te veel diepgang met onze kroonprins erop ( ik zie een verband ) een nietszeggend verhaaltje. Je moet de zendtijd toch vol krijgen, nietwaar?
Net zo makkelijk begint de heer Freriks het onderwerp echter met de mededeling dat er geen terreurdreiging is geweest. Zoals gezegd, wij zijn weggeweest, dus er zal wel weer paniek geweest/ gezaaid zijn voordat de bootjesoptocht begon, maar het gaat zo langzamerhand toch wel erg ver hoor, met die verhalen over terreurdreiging. Als ik weer eens hoor dat er Arabische bommetjes zouden kunnen gaan vallen bij een of ander bijeenkomstje waar het journaal verslag van doet, denk ik altijd meteen: "Waarom was ík daar nou niet op gekomen?" en "hoe zouden ze hier nou zo veel mogelijk mensen om zeep kunnen brengen?" maar ook en vooral "waar is dit nou toch in koleresnaam voor nodig?"
Ten eerste zorg je met dit soort mededelingen voor angst en paniek en ten tweede zijn er ongetwijfeld doorgedraaide fundamentalistische randdebielen die denken: "Tering hé, dat is een strak plan! We gaan Alex met die gammele schuit van hem naar Allah blazen!"
Ideetje. Als het journaal nou gewoon vóór de weersverwachting een nieuwe rubriek begint. Inderdaad, de terreurverwachting, ja. Met zo'n gezellig landkaartje erbij en dan de plaatjes van explosies in de bedreigde gebieden in plaats van de gebruikelijke regenwolkjes. Bij voorkeur gevolgd door een meerdaagse verwachting natuurlijk. We willen tenslotte wel weten waar we de week het beste door kunnen gaan brengen.
"De verwachting voor het noorden van het land is deze week rustig met hier en daar een moskeebrand, gevolgd door een zwakke tot matige stiltemars vanuit het westen. Op de Wadden een enkele duinrel.
Het westen en zuiden krijgen te maken met een actief aanslaggebied uit Duitsland, waaruit hier en daar een bom kan vallen. Daar kunnen forse klappen tussen zitten.
In de loop van volgende week rukt een lage-aanslagkans-front op vanuit het zuiden. Of die ons land ooit zal bereiken is nog onduidelijk."
Net zo makkelijk begint de heer Freriks het onderwerp echter met de mededeling dat er geen terreurdreiging is geweest. Zoals gezegd, wij zijn weggeweest, dus er zal wel weer paniek geweest/ gezaaid zijn voordat de bootjesoptocht begon, maar het gaat zo langzamerhand toch wel erg ver hoor, met die verhalen over terreurdreiging. Als ik weer eens hoor dat er Arabische bommetjes zouden kunnen gaan vallen bij een of ander bijeenkomstje waar het journaal verslag van doet, denk ik altijd meteen: "Waarom was ík daar nou niet op gekomen?" en "hoe zouden ze hier nou zo veel mogelijk mensen om zeep kunnen brengen?" maar ook en vooral "waar is dit nou toch in koleresnaam voor nodig?"
Ten eerste zorg je met dit soort mededelingen voor angst en paniek en ten tweede zijn er ongetwijfeld doorgedraaide fundamentalistische randdebielen die denken: "Tering hé, dat is een strak plan! We gaan Alex met die gammele schuit van hem naar Allah blazen!"
Ideetje. Als het journaal nou gewoon vóór de weersverwachting een nieuwe rubriek begint. Inderdaad, de terreurverwachting, ja. Met zo'n gezellig landkaartje erbij en dan de plaatjes van explosies in de bedreigde gebieden in plaats van de gebruikelijke regenwolkjes. Bij voorkeur gevolgd door een meerdaagse verwachting natuurlijk. We willen tenslotte wel weten waar we de week het beste door kunnen gaan brengen.
"De verwachting voor het noorden van het land is deze week rustig met hier en daar een moskeebrand, gevolgd door een zwakke tot matige stiltemars vanuit het westen. Op de Wadden een enkele duinrel.
Het westen en zuiden krijgen te maken met een actief aanslaggebied uit Duitsland, waaruit hier en daar een bom kan vallen. Daar kunnen forse klappen tussen zitten.
In de loop van volgende week rukt een lage-aanslagkans-front op vanuit het zuiden. Of die ons land ooit zal bereiken is nog onduidelijk."
woensdag
Voor Miep en Annemarie ('Hobbel', gepubliceerd in Straatnieuws, Augustus 2005)
Als de datum waarop mijn bijdrage aan Straatnieuws af moet zijn nadert en mijn tekstverwerker blanco blijft, ga ik altijd een beetje raar doen. Dat komt omdat met grote regelmaat doodlijn door mijn hoofd schiet. Doodlijn; 'Word' accepteert het zelfs als een bestaand woord, maar voordat onze hoofdredacteur ermee kwam had ik het nog nooit gehoord. Van Dale trouwens ook niet, want na 'doodliggen' loopt mijn zoektocht dood.
Het is niet dat ik angst heb voor 'deadlines' - nooit gehad trouwens - of dat de lugubere klank van het woord mij tegenstaat, het zit gewoon tussen mijn oren, doodlijn.
Nou ja - lang verhaal kort - dan ga ik dus raar doen. Doodlijn in het woordenboek opzoeken bijvoorbeeld, een enorm verantwoord onderwerp voor mijn column bedenken, of ik ben ineens allerlei vreselijke openingszinnen aan het bedenken:
"Door onvoorziene omstandigheden......", begin ik dan.
"In het kader van de culturele uitwisseling....."; zonder dat ik weet waar ik heen wil. Erg hè?
"De doodlijn is verstreken", zet Frank boven zijn mailtje, als redactieleden hun plicht verzaken.
Als de doodlijn is verstreken gaat het leven gewoon door.
Na vandaag heeft doodlijn voor mij nog een heel andere betekenis gekregen.
Vanmorgen kreeg ik een bericht van een jeugdvriend van mij. Zijn oudste zus was al een tijd ziek en een paar dagen geleden in de nacht overleden. Die zelfde dag zou ook zijn moeder overlijden. Op de dag van de crematie van zijn zus, is hij ook nog naar de flat van zijn moeder geweest om - voor zover mogelijk - afscheid van haar te nemen. Zijn moeder had haar lichaam namelijk ter beschikking van de wetenschap gesteld; er was bij zijn aankomst uit het hoge noorden niet veel meer van haar over. Voor zijn drie jonge kinderen was het wel de manier om in te zien dat hun oma er écht niet meer was. Ze konden bovendien hun lievelingsspeeltje bij oma als aandenken meenemen.
Ik heb zijn zus en vooral zijn moeder vroeger vaak meegemaakt. We liepen de deur bij elkaar plat. Als we 's morgens om vijf uur gingen vissen en Erik zich - zoals altijd - verslapen had, gooide ik steentjes tegen zijn slaapkamerraam. Dan hoorde je het hele huis wakker worden, behalve Erik.
Wat komt de dood ineens akelig dichtbij; mijn moeder is nog ouder. En ook ík heb oudere zussen. En een vrouw.
Wat zou je je druk maken om het halen van de doodlijn; het wordt pas echt vervelend als de doodlijn jou of je naasten haalt.
Het is niet dat ik angst heb voor 'deadlines' - nooit gehad trouwens - of dat de lugubere klank van het woord mij tegenstaat, het zit gewoon tussen mijn oren, doodlijn.
Nou ja - lang verhaal kort - dan ga ik dus raar doen. Doodlijn in het woordenboek opzoeken bijvoorbeeld, een enorm verantwoord onderwerp voor mijn column bedenken, of ik ben ineens allerlei vreselijke openingszinnen aan het bedenken:
"Door onvoorziene omstandigheden......", begin ik dan.
"In het kader van de culturele uitwisseling....."; zonder dat ik weet waar ik heen wil. Erg hè?
"De doodlijn is verstreken", zet Frank boven zijn mailtje, als redactieleden hun plicht verzaken.
Als de doodlijn is verstreken gaat het leven gewoon door.
Na vandaag heeft doodlijn voor mij nog een heel andere betekenis gekregen.
Vanmorgen kreeg ik een bericht van een jeugdvriend van mij. Zijn oudste zus was al een tijd ziek en een paar dagen geleden in de nacht overleden. Die zelfde dag zou ook zijn moeder overlijden. Op de dag van de crematie van zijn zus, is hij ook nog naar de flat van zijn moeder geweest om - voor zover mogelijk - afscheid van haar te nemen. Zijn moeder had haar lichaam namelijk ter beschikking van de wetenschap gesteld; er was bij zijn aankomst uit het hoge noorden niet veel meer van haar over. Voor zijn drie jonge kinderen was het wel de manier om in te zien dat hun oma er écht niet meer was. Ze konden bovendien hun lievelingsspeeltje bij oma als aandenken meenemen.
Ik heb zijn zus en vooral zijn moeder vroeger vaak meegemaakt. We liepen de deur bij elkaar plat. Als we 's morgens om vijf uur gingen vissen en Erik zich - zoals altijd - verslapen had, gooide ik steentjes tegen zijn slaapkamerraam. Dan hoorde je het hele huis wakker worden, behalve Erik.
Wat komt de dood ineens akelig dichtbij; mijn moeder is nog ouder. En ook ík heb oudere zussen. En een vrouw.
Wat zou je je druk maken om het halen van de doodlijn; het wordt pas echt vervelend als de doodlijn jou of je naasten haalt.
dinsdag
Ze Zijn Weg (3)
Inmiddels zitten ze al een week of vier in Rome. Volgens de laatste berichten is het daar heet en - zijn ze - hectisch, hier begint alles een beetje te stabiliseren.
De gekke buien van José worden minder, de enorme triestheid neemt af als we naar het lege dakterras van Linda, Ivan & Sami kijken en we wennen langzaam aan het gemis van goede buren en vrienden.
Kitty en Anna hebben er meer moeite mee; lijkt het wel. Als de telefoon gaat, roepen ze nog steeds "Jinja!", of "Winda!" en als de voordeurbel gaat van het zelfde pak een laken. Melodramatisch als ik ben heb ik een screensaver gemaakt van het afscheidsfeestje in het park. Daar kunnen ze geen genoeg van krijgen. Ja, ik doe het allemaal voor de kinderen.
Van de week zag ik toevallig de nieuwe buurman naar binnengaan. Met zijn enorme spierbundels had hij toch behoorlijk moeite om de licht klemmende voordeur open te krijgen. Hij bleek dan ook voor het eerst zijn nieuwe woning te betreden. Zo hartelijk mogelijk heette ik hem welkom in de straat. Ik kon me niet aan de - eerste - indruk onttrekken dat hij erg op zijn privacy gesteld is. Voor dat soort zaken heb ik een radar (Aldi: Euro 57,95).
Ik ben toch wel blij dat hij het huis alleen maar huurt. Als ze willen kunnen ze er ( bijna ) zo weer in.
Maar wat zit ik nou te lullen; ze zijn weg.
De gekke buien van José worden minder, de enorme triestheid neemt af als we naar het lege dakterras van Linda, Ivan & Sami kijken en we wennen langzaam aan het gemis van goede buren en vrienden.
Kitty en Anna hebben er meer moeite mee; lijkt het wel. Als de telefoon gaat, roepen ze nog steeds "Jinja!", of "Winda!" en als de voordeurbel gaat van het zelfde pak een laken. Melodramatisch als ik ben heb ik een screensaver gemaakt van het afscheidsfeestje in het park. Daar kunnen ze geen genoeg van krijgen. Ja, ik doe het allemaal voor de kinderen.
Van de week zag ik toevallig de nieuwe buurman naar binnengaan. Met zijn enorme spierbundels had hij toch behoorlijk moeite om de licht klemmende voordeur open te krijgen. Hij bleek dan ook voor het eerst zijn nieuwe woning te betreden. Zo hartelijk mogelijk heette ik hem welkom in de straat. Ik kon me niet aan de - eerste - indruk onttrekken dat hij erg op zijn privacy gesteld is. Voor dat soort zaken heb ik een radar (Aldi: Euro 57,95).
Ik ben toch wel blij dat hij het huis alleen maar huurt. Als ze willen kunnen ze er ( bijna ) zo weer in.
Maar wat zit ik nou te lullen; ze zijn weg.
TennisVisie (voorpublicatie clublad ZTC, juli 2005)
De vorige keer heb ik jullie verteld over mijn nieuwe rackets. En dat het best goed ging; met die intern gekoelde, heetgesmolten stukken plastic voor de prijs van een geheel verzorgde vakantie aan de Turkse zuidkust. En dan wordt een mens wel eens overmoedig.
Ik besloot dan ook twee weken geleden om nieuwe tennisschoenen aan te schaffen. Nee, niet van die lompe K-Swiss-stampers, waar iedereen op loopt, maar modieuze Puma's, rechtstreeks ingevlogen vanaf de Betuwe. Laat ik er dit over zeggen; ik heb wel eens een beter idee gehad!
Ongeduldig als ik was om met mijn hippe lopers de blits te maken, belde ik Ronald op om ons voor te bereiden op onze dubbel bij 'de Blauwe Reiger'.
We stonden allebei als vanouds de ballen in de hoeken te rammen, toen ik wilde glijden naar een scherp geplaatste bal van Ronald. Dat glijden ging - anders dan gepland - niet op mijn prachtige nieuwe Puma's, want die bleven staan. Wat er wel gleed waren mijn linkerknie en mijn handen met daarin het prachtige nieuwe racket, waarna ik tot stilstand kwam op mijn gevoelige plaat in het bijtende gravel. Dat doet zeer, ja. Tot overmaat van ramp had ik het punt verloren en was mijn racketgrip zwaar beschadigd. Na een blessurebehandeling speelde ik met het andere racket verder.
Dat was op maandag. Toen ik op vrijdag een nieuw gripje op mijn kapotte racket wilde zetten, bleek dat de grip van een racket hol is; het dopje was eraf. Dat had ik 's maandags niet gezien.
Jan de Clubsponsor heeft er professioneel een uitgeknipt stukje plastic opgelijmd, maar die is effen zwart! Hoe moet ik nu tossen? Nee, het leven van een tennisser gaat niet over rozen.
's Zaterdags, tijdens het open toernooi van 'de Blauwe Reiger' (n.b.: niemand van 'Vechtse Banen' gezien!) ging ik op mijn oude schoenen de baan op. Ik ben gekke Henkie niet.
Op zondag speelde ik in de tweede (!) ronde een single. Omdat Rob het op een zeker moment nodig vond om de bal niet naar mij toe te slaan, was ik gedwongen om een sprint in te zetten.
Mijn schoenen zeiden tegen mij: "Op ons kun je glijden", maar mijn onderbewustzijn had de ervaring met de Puma's nog niet van zijn harde schijf gewist. Op volle snelheid struikelde ik richting het niet te vermijden hek. Ik ramde met mijn hoofd in het gaas, (wat een mazzel, geen paal!) stuiterde met mijn linkerknie op het gravel en kwam half onder het hek ruggelings tot stilstand. Ik heb een tegenstander nog nooit zo hard zien lopen! Hij was in 2.8 seconden bij mij om te controleren of ik nog in leven was.
Naar mijn linkerknie durft voorlopig niemand te kijken en mijn nek is net zo stijf als de pakken van J.P. Balkenende.
Tennis is te gevaarlijk voor mij. Het schijnt dat er in het Formule1-team van Minardi een stoeltje vrij komt.
Ik besloot dan ook twee weken geleden om nieuwe tennisschoenen aan te schaffen. Nee, niet van die lompe K-Swiss-stampers, waar iedereen op loopt, maar modieuze Puma's, rechtstreeks ingevlogen vanaf de Betuwe. Laat ik er dit over zeggen; ik heb wel eens een beter idee gehad!
fig1&2: Puma is going to kick some K-Swiss ass
Ongeduldig als ik was om met mijn hippe lopers de blits te maken, belde ik Ronald op om ons voor te bereiden op onze dubbel bij 'de Blauwe Reiger'.
We stonden allebei als vanouds de ballen in de hoeken te rammen, toen ik wilde glijden naar een scherp geplaatste bal van Ronald. Dat glijden ging - anders dan gepland - niet op mijn prachtige nieuwe Puma's, want die bleven staan. Wat er wel gleed waren mijn linkerknie en mijn handen met daarin het prachtige nieuwe racket, waarna ik tot stilstand kwam op mijn gevoelige plaat in het bijtende gravel. Dat doet zeer, ja. Tot overmaat van ramp had ik het punt verloren en was mijn racketgrip zwaar beschadigd. Na een blessurebehandeling speelde ik met het andere racket verder.
Dat was op maandag. Toen ik op vrijdag een nieuw gripje op mijn kapotte racket wilde zetten, bleek dat de grip van een racket hol is; het dopje was eraf. Dat had ik 's maandags niet gezien.
Jan de Clubsponsor heeft er professioneel een uitgeknipt stukje plastic opgelijmd, maar die is effen zwart! Hoe moet ik nu tossen? Nee, het leven van een tennisser gaat niet over rozen.
's Zaterdags, tijdens het open toernooi van 'de Blauwe Reiger' (n.b.: niemand van 'Vechtse Banen' gezien!) ging ik op mijn oude schoenen de baan op. Ik ben gekke Henkie niet.
Op zondag speelde ik in de tweede (!) ronde een single. Omdat Rob het op een zeker moment nodig vond om de bal niet naar mij toe te slaan, was ik gedwongen om een sprint in te zetten.
Mijn schoenen zeiden tegen mij: "Op ons kun je glijden", maar mijn onderbewustzijn had de ervaring met de Puma's nog niet van zijn harde schijf gewist. Op volle snelheid struikelde ik richting het niet te vermijden hek. Ik ramde met mijn hoofd in het gaas, (wat een mazzel, geen paal!) stuiterde met mijn linkerknie op het gravel en kwam half onder het hek ruggelings tot stilstand. Ik heb een tegenstander nog nooit zo hard zien lopen! Hij was in 2.8 seconden bij mij om te controleren of ik nog in leven was.
Naar mijn linkerknie durft voorlopig niemand te kijken en mijn nek is net zo stijf als de pakken van J.P. Balkenende.
Tennis is te gevaarlijk voor mij. Het schijnt dat er in het Formule1-team van Minardi een stoeltje vrij komt.
woensdag
De groeten van Bea ('Hobbel', gepubliceerd in Straatnieuws, Juli 2005)
Een tijdje terug lag er bij ons in de gang een brief op de grond. Die had de postbode waarschijnlijk door de gleuf geduwd. Het was een bijzondere brief.
De envelop droeg een aanstootgevende kleur beige en was voorzien van een bijzonder gelikte (hoe verzin ik het) postzegel, waaraan ik in eerste instantie weinig aandacht besteedde. De afzender van het schrijven trok namelijk meer de aandacht. Het had de koning namelijk behaagd mij van het één of ander op de hoogte te stellen. Stormachtig ging mijn brein aan de slag om dit te verwerken. Nu was ik een weekje in Italië geweest, maar zo snel kon Beatrix toch geen troonsafstand gedaan hebben? Ja, het stond er echt, het parket des konings. Mijn ogen gleden terug naar de postzegel en zagen wat de vlotte lezer natuurlijk al lang begrepen had: de brief kwam uit België.
Ik opende de envelop, teneinde de koninklijke inhoud te kunnen aanschouwen. Het vorstelijk schrijven was voorzien van een koninklijke giro, voorzien van rekeningnummer. Zelfs het bedrag was al ingevuld! Ik mocht 150 Euro betalen.
De procureur des konings was na onderzoek van het dossier tot de conclusie gekomen dat er voldoende bezwaren bestonden om mij te vervolgen. Bezwaren waartegen, vroeg ik mij af. Omdat het eerste blad geen uitsluitsel gaf over de aard van mijn misdrijf, keek ik snel naar het aangehechte kopietje van de Federale Politie. Negentien kilometer te hard gereden, dát had mijn auto gedaan! Per uur dan, hè? Op acht augustus 2004, acht maanden terug nota bene.
Rare jongens, die Belgen. Ze dachten toch niet serieus dat ik dat ging betalen? Of bestond er een uitleveringsverdrag tussen ons en onze zuiderburen, waardoor ik in de komende maanden van mijn bed gelicht kon worden? Om daarna aan de grens aan de Belgen overgedragen te worden. Wegkwijnen in een Belgische cel, dat gun je toch je ergste vijanden niet?
Navraag over de justitiële gevolgen van het wangedrag van mijn auto leverde weinig op. Volgens de buurvrouw kon ik op het vliegveld tegengehouden worden, als ik gebruik zou maken van het Belgische luchtruim. Dan vlieg ik toch een stukje om!
Nee, we hebben het al niet zo breed en dan zal ik al mijn spaarcenten over gaan maken aan de koning van België? Ik ben gekke Henkie niet!
Ik denk er nog wél over om een briefje terug te sturen, maar dan wel één met geinig briefpapier; ik dacht aan oranje. Met de groeten van Bea.
De envelop droeg een aanstootgevende kleur beige en was voorzien van een bijzonder gelikte (hoe verzin ik het) postzegel, waaraan ik in eerste instantie weinig aandacht besteedde. De afzender van het schrijven trok namelijk meer de aandacht. Het had de koning namelijk behaagd mij van het één of ander op de hoogte te stellen. Stormachtig ging mijn brein aan de slag om dit te verwerken. Nu was ik een weekje in Italië geweest, maar zo snel kon Beatrix toch geen troonsafstand gedaan hebben? Ja, het stond er echt, het parket des konings. Mijn ogen gleden terug naar de postzegel en zagen wat de vlotte lezer natuurlijk al lang begrepen had: de brief kwam uit België.
Ik opende de envelop, teneinde de koninklijke inhoud te kunnen aanschouwen. Het vorstelijk schrijven was voorzien van een koninklijke giro, voorzien van rekeningnummer. Zelfs het bedrag was al ingevuld! Ik mocht 150 Euro betalen.
De procureur des konings was na onderzoek van het dossier tot de conclusie gekomen dat er voldoende bezwaren bestonden om mij te vervolgen. Bezwaren waartegen, vroeg ik mij af. Omdat het eerste blad geen uitsluitsel gaf over de aard van mijn misdrijf, keek ik snel naar het aangehechte kopietje van de Federale Politie. Negentien kilometer te hard gereden, dát had mijn auto gedaan! Per uur dan, hè? Op acht augustus 2004, acht maanden terug nota bene.
Rare jongens, die Belgen. Ze dachten toch niet serieus dat ik dat ging betalen? Of bestond er een uitleveringsverdrag tussen ons en onze zuiderburen, waardoor ik in de komende maanden van mijn bed gelicht kon worden? Om daarna aan de grens aan de Belgen overgedragen te worden. Wegkwijnen in een Belgische cel, dat gun je toch je ergste vijanden niet?
Navraag over de justitiële gevolgen van het wangedrag van mijn auto leverde weinig op. Volgens de buurvrouw kon ik op het vliegveld tegengehouden worden, als ik gebruik zou maken van het Belgische luchtruim. Dan vlieg ik toch een stukje om!
Nee, we hebben het al niet zo breed en dan zal ik al mijn spaarcenten over gaan maken aan de koning van België? Ik ben gekke Henkie niet!
Ik denk er nog wél over om een briefje terug te sturen, maar dan wel één met geinig briefpapier; ik dacht aan oranje. Met de groeten van Bea.
donderdag
Ze Zijn Weg (2)
Ze zijn echt weg.
Maandenlang kwam er geen potentiële koper van hun oude huis door onze ballotagecommissie. Het is onze schuld dat ze hun huis niet hebben weten te verkopen. Maar ja, onze eisen lagen natuurlijk ook wel vréselijk hoog met het vertrek van de familie Amadeo.
Wij hebben inmiddels ingestemd met de verhuur van het buurhuis aan een vriend van Linda en Ivan. Zo zijn we dan ook wel weer.
We steken de laatste tijd trouwens een stuk minder op. Wisten jullie bijvoorbeeld dat een goede tomatensaus minimaal een uur dient te koken? En pasta hoor je tijdens de laatste minuten van het kookproces elke 30 seconden te aaien en te besnuffelen om te komen tot de exact juiste gaarte. Dat soort dingen weet een mens toch niet?
Bij Ivan in de keuken was ik dan ook altijd nederig. Chefkok Henk wastte de groentes en gaf de juiste pollepels aan. Je moet tenslotte je plaats kennen als een kunstenaar naast je bezig is. En geloof me, pasta van Ivan was altijd een kunstwerk! Zeker als de tagliatelle was bestrooit met zorgvuldig geselecteerde, zelf geïmporteerde en vers geraspte Italiaanse kazen.
Tijdens het nuttigen van de spijzen namen we ruim de tijd om de - altijd spannende - lotgevallen van onze kinderen te bespreken en andere, minder belangrijke zaken. En dan komt er - niet helemaal onverwacht - ineens een mededeling:
"We gaan misschien weg."
Maandenlang kwam er geen potentiële koper van hun oude huis door onze ballotagecommissie. Het is onze schuld dat ze hun huis niet hebben weten te verkopen. Maar ja, onze eisen lagen natuurlijk ook wel vréselijk hoog met het vertrek van de familie Amadeo.
Wij hebben inmiddels ingestemd met de verhuur van het buurhuis aan een vriend van Linda en Ivan. Zo zijn we dan ook wel weer.
We steken de laatste tijd trouwens een stuk minder op. Wisten jullie bijvoorbeeld dat een goede tomatensaus minimaal een uur dient te koken? En pasta hoor je tijdens de laatste minuten van het kookproces elke 30 seconden te aaien en te besnuffelen om te komen tot de exact juiste gaarte. Dat soort dingen weet een mens toch niet?
Bij Ivan in de keuken was ik dan ook altijd nederig. Chefkok Henk wastte de groentes en gaf de juiste pollepels aan. Je moet tenslotte je plaats kennen als een kunstenaar naast je bezig is. En geloof me, pasta van Ivan was altijd een kunstwerk! Zeker als de tagliatelle was bestrooit met zorgvuldig geselecteerde, zelf geïmporteerde en vers geraspte Italiaanse kazen.
Tijdens het nuttigen van de spijzen namen we ruim de tijd om de - altijd spannende - lotgevallen van onze kinderen te bespreken en andere, minder belangrijke zaken. En dan komt er - niet helemaal onverwacht - ineens een mededeling:
"We gaan misschien weg."
maandag
Ze Zijn Weg (1)
"Henk, wat heb je weer héérlijk gekookt", zei Sami ( 4 jaar ) altijd als hij bij ons meeat. Geweldig ventje, toch? Hij mocht dan ook vaak bij ons meeëten. Natuurlijk ook een beetje vanwege José, want Sam was haar persoonlijke slaaf en grootste vriend.
"Kom Sami, we gaan boven spelen; nee, die auto mag niet mee en doe je schoenen uit want we gaan op het bed."
"Maar ik wil zo graag met die auto spelen, José."
"Dat kan niet want we moeten boven trouwen."
"Ok dan."
De arme jongen kreeg al vroeg te maken met de onverbiddelijkheid van het vrouwelijk geslacht en weet nu al dat tegenspreken niet helpt.
Zijn papa en mama kregen vier maanden geleden het onzalige idee om te gaan verhuizen en hebben dat inmiddels ook gedaan. Linda zou bij haar moeder gaan werken en Ivan ging - met succes - een baantje zoeken; in Rome. Zonder onze toestemming! Wij waren niet geamuseerd.
Kijk, behalve buren waren het ook vrienden van ons en hoewel we ze natuurlijk al het geluk van de wereld gunnen, waren wíj niet gelukkig met het idee dat een goede buur zou verworden tot een verre vriend.
Afgelopen woensdag zijn ze vertrokken vanaf Eindhoven Airport. José en ik hebben ze uitgezwaaid. José is al vier dagen de kluts kwijt.
Ze zijn weg.
"Kom Sami, we gaan boven spelen; nee, die auto mag niet mee en doe je schoenen uit want we gaan op het bed."
"Maar ik wil zo graag met die auto spelen, José."
"Dat kan niet want we moeten boven trouwen."
"Ok dan."
De arme jongen kreeg al vroeg te maken met de onverbiddelijkheid van het vrouwelijk geslacht en weet nu al dat tegenspreken niet helpt.
Zijn papa en mama kregen vier maanden geleden het onzalige idee om te gaan verhuizen en hebben dat inmiddels ook gedaan. Linda zou bij haar moeder gaan werken en Ivan ging - met succes - een baantje zoeken; in Rome. Zonder onze toestemming! Wij waren niet geamuseerd.
Kijk, behalve buren waren het ook vrienden van ons en hoewel we ze natuurlijk al het geluk van de wereld gunnen, waren wíj niet gelukkig met het idee dat een goede buur zou verworden tot een verre vriend.
Afgelopen woensdag zijn ze vertrokken vanaf Eindhoven Airport. José en ik hebben ze uitgezwaaid. José is al vier dagen de kluts kwijt.
Ze zijn weg.
donderdag
Leeft Joris Driepinter nog?
Mijn criticasters vinden (onder meer) dat ik het Amerikaanse volk wel als érg achterlijk neerzet.
Ik doe mijn best, maar daar moet onmiddellijk aan toegevoegd dat ze het er ook wel naar maken! Neem nou het volgende: volgens een Amerikaans onderzoek worden jongeren tussen de 9 en 14 jaar dikker als/omdat ze te veel melk drinken. Halfvolle melk is het ergste. Blijkbaar hebben ze in de V.S. geen magere melk, anders was dat waarschijnlijk de grote boosdoener geweest.
Ik heb zelf ooit een onderzoek op een middelbare school gedaan naar vetzucht onder jongeren. En wat bleek? Van de scholieren met een overgewicht tussen de 20 en 40% kwam 89% op de fiets naar school, waarvan 39% op een mountainbike! Bij leerlingen met een overgewicht boven de 40% ging 88% met de fiets, terwijl maar liefst 58% van deze groep op een mountainbike fietste! Je begrijpt dat mijn kinderen geen ATB-fietsje krijgen.
Met de alarmerende bevindingen van mijn onderzoek ben ik naar het Ministerie van Volksgezondheid gegaan, waar het dossier waarschijnlijk in een la is verdwenen. Nooit meer iets van gehoord! Niets is ermee gedaan!
Dit bewijst voor mij dat de fietslobby veel te veel macht heeft in Nederland en in Den Haag in het bijzonder.
Maar nog even terug naar de melk, want er is al een tijdje veel aandacht in de media voor zuivel. Volgens andere onderzoeken loop je door melk drinken de volgende risico's:
- Migraine
- Huidproblemen
- Astma
- Bronchitis
- Voorhoofdsholteontsteking
- Chronische verkoudheid
- Allergieën
- Artritis
- Zaadbalkanker
- Diabetes
- Eierstokkanker
Ik kijk al uit naar de nieuwe melkverpakking: Melk brengt de gezondheid ernstige schade toe!
Overigens, het Amerikaanse onderzoek over dikker wordende jongeren blijkt gesponsord door MacDonalds.
dinsdag
Bayern ('Hobbel', gepubliceerd in Straatnieuws, Juni 2005)
Weet u wat ik wel eens denk? Dat ik het eigenlijk ook allemaal niet weet. Nee, dat níemand het allemaal weet, dát denk ik. Maar dat weet ik dan natuurlijk ook weer niet zeker.
Ik bedoel, neem nou die Europese grondwet, ben ik daar nou eigenlijk voor of tegen en waarom? Weet Geert Wilders het wel of doet hij net alsof hij het weet of is zijn brein aangetast door waterstofperoxide? Je weet het niet.
En religie, ook een goeie, met religie heb ik helemaal niets terwijl ik niet zeker weet of dat nou wel zo verstandig is. En alle gelovigen geloven dat ze zeker weten dat Hij er voor hen is, terwijl ze diep in hun hart toch ook allemaal zullen twijfelen. Denk ik.
Ben ik wel een echte FC Utrecht-supporter en zitten er bij Ajax elke wedstrijd mensen op de tribune die PSV eigenlijk stiekem leuker vinden of nadenken over de mogelijkheid om Feyenoord leuker te gaan vinden? Ik denk het wel en ik weet het niet.
Drinken mensen om te vergeten dat ze het niet weten of denken ze dat alleen maar en als ik daar gelijk in heb, waarom begrijp ik dan niet (meer) wat ik bedoel? Wie het weet mag het zeggen.
Bijna niets in het leven is zeker en tóch lopen er elke dag tig-miljoen mensen meningen en ideetjes te verkondigen - met een stelligheid die wil zeggen dat ze er ook niets aan kunnen doen - over hoogst discutabele thema's. Dat zijn de meest onzekere mensen, denk ik dan. En dát ze dat zijn, dat weten ze.
Als er op dit punt in mijn column nog lezers over zijn, wil ik u vast hartelijk bedanken voor uw doorzettingsvermogen, maar vooral voor het getoonde inlevingsvermogen. Het betekent waarschijnlijk dat u ook denkt dat niemand het weet.
Mocht u onverhoopt toch iemand in uw kennissenkring hebben, waarvan u zeker weet dat hij of zij het wél allemaal weet, laat dit dan zéker even aan mij weten. Daar wil ik graag eens mee van gedachten wisselen, hoewel ik ook een beetje bang ben voor de gevolgen van zo'n gesprek. Stel je voor dat ik na afloop van onze ontmoeting ineens alles helder voor me zie.
Stel dat Wilders er verstand van heeft, dat Bayern München dé club is, dat de Jehova's gelijk hebben en dat 80 km/u de maximum snelheid is. Dat wil je toch niet weten?
Ik dacht het niet.
Ik bedoel, neem nou die Europese grondwet, ben ik daar nou eigenlijk voor of tegen en waarom? Weet Geert Wilders het wel of doet hij net alsof hij het weet of is zijn brein aangetast door waterstofperoxide? Je weet het niet.
En religie, ook een goeie, met religie heb ik helemaal niets terwijl ik niet zeker weet of dat nou wel zo verstandig is. En alle gelovigen geloven dat ze zeker weten dat Hij er voor hen is, terwijl ze diep in hun hart toch ook allemaal zullen twijfelen. Denk ik.
Ben ik wel een echte FC Utrecht-supporter en zitten er bij Ajax elke wedstrijd mensen op de tribune die PSV eigenlijk stiekem leuker vinden of nadenken over de mogelijkheid om Feyenoord leuker te gaan vinden? Ik denk het wel en ik weet het niet.
Drinken mensen om te vergeten dat ze het niet weten of denken ze dat alleen maar en als ik daar gelijk in heb, waarom begrijp ik dan niet (meer) wat ik bedoel? Wie het weet mag het zeggen.
Bijna niets in het leven is zeker en tóch lopen er elke dag tig-miljoen mensen meningen en ideetjes te verkondigen - met een stelligheid die wil zeggen dat ze er ook niets aan kunnen doen - over hoogst discutabele thema's. Dat zijn de meest onzekere mensen, denk ik dan. En dát ze dat zijn, dat weten ze.
Als er op dit punt in mijn column nog lezers over zijn, wil ik u vast hartelijk bedanken voor uw doorzettingsvermogen, maar vooral voor het getoonde inlevingsvermogen. Het betekent waarschijnlijk dat u ook denkt dat niemand het weet.
Mocht u onverhoopt toch iemand in uw kennissenkring hebben, waarvan u zeker weet dat hij of zij het wél allemaal weet, laat dit dan zéker even aan mij weten. Daar wil ik graag eens mee van gedachten wisselen, hoewel ik ook een beetje bang ben voor de gevolgen van zo'n gesprek. Stel je voor dat ik na afloop van onze ontmoeting ineens alles helder voor me zie.
Stel dat Wilders er verstand van heeft, dat Bayern München dé club is, dat de Jehova's gelijk hebben en dat 80 km/u de maximum snelheid is. Dat wil je toch niet weten?
Ik dacht het niet.
donderdag
Wij leven in een vrij land ('Hobbel', gepubliceerd in Straatnieuws Mei 2005)
"Goedemorgen mijnheer, waar gaan wij naar toe?"
"Ik wilde eigenlijk deze straat hier inlopen, mijnheer de agent."
"Zozo, mag ik dan even uw identiteitsbewijs zien?"
"Is dat nodig in deze straat dan agent; een paspoort?"
"Geen grapjes mijnheer; uw papieren alstublieft!"
"Als ik vragen mag, wat is de aanleiding voor uw verzoek? Heb ik een overtreding begaan?"
"Jazeker, u stak de straat schuin over. Uw id-bewijs!"
"Het spijt me agent, maar als ik in mijn korte broek en T-shirt mijn dochter van school ga halen wil ik mijn paspoort nog wel eens een enkele keer vergeten."
"Als u mij dan maar wilt volgen naar de dienstauto, dan kunnen we op het bureau een procesje uitschrijven."
"Ik dacht het niet, oom agent. Zoals ik al zei ga ik mijn dochter van school halen."
"Dat zeggen ze allemaal, mijnheer. Meekomen!"
"Natuurlijk zeggen ze dat allemaal, randdebiel! Je valt ze allemaal lastig als ze hun kind van school willen halen. Als jij nou eventjes boefjes gaat vangen, dan kan ik mijn boefje ophalen. Ze wacht op mij."
"Hij gaat lekker zo; ik begin maar vast te schrijven. Dat is dan éénmaal ontbreken id-bewijs á 50 Euro, plus belediging van een ambtenaar in functie á 65 Euro maakt samen 115 Euro. Anders nog iets?"
"Mag ik even kijken, chef? Nee, dat was het. Wacht, als je toch bezig bent schrijf dan meteen even door: molestatie van een randdebiel. Wat kost dat eigenlijk, molestatie en krijg ik korting met mijn bonuskaart?"
Het is natuurlijk niet goed te praten hoor, maar toen heb ik hem met zijn eigen dienstknuppeltje om de oortjes geslagen. Jammer, want nadat ze mij opgepakt hadden is bij ons in de wijk de pleuris uitgebroken. Dat leverde trouwens wel prachtige televisie op; mooie beelden van brandende politieauto?s en straatinterviews met oververhitte buurtbewoners.
Ik kan aan de gebeurtenissen trouwens nog grof geld gaan verdienen. SBS6 heeft al gebeld. Ze willen - met mij in de hoofdrol - een indringend en geëngageerd, journalistiek document van de wijk gaan maken.
Ik heb nog geen ja gezegd, want het moet wel wat opleveren. Ik bedoel, het gaat om het principe, hè? Dus dan wil ik ? naast een berg geld ? algehele artistieke vrijheid.
Ik dacht voor mezelf aan zo?n fijne karakterrol van een criminele vader, die zijn vrouw en kinderen mishandelt en die gek is op zijn bouvier. Grote mond, klein hartje, zeg maar.
We leven tenslotte in een vrij land.
dinsdag
Een Verjaardagscadeautje (voorpublicatie clublad ZTC, mei 2005)
Dit (tennis)jaar moest voor mij maar eens goed beginnen en dus besloot ik mijzelf nieuwe rackets* voor mijn verjaardag te geven. Dat was aardig van mij.
Ik moest ze alleen nog even aanschaffen. De aanschaf van een nieuw racket is tegenwoordig, zo bleek al gauw, geen makkie. Nog niet zo heel lang geleden waren wij met het kopen van een racket voor Maria in vijf minuten klaar.
"Ja Henk, die paarse vind ik mooi", zei ze en toen had ze een nieuwe ballenmepper.
Ik besloot dit keer gedegen onderzoek te doen om het juiste racket bij mijn eigen, bizarre speelstijl te vinden. Na een uitgebreide zoektocht op de elektronische snelweg, langs testsites en webwinkels, wist ik het bijna zeker; het ging een Dunlop worden. Mijn vorige racket was de Yonex RD7, het nieuwe wapen moest de Dunlop Hotmelt 500G I.C.E. ( Internally Cooled Engineering) worden. Ik vind de kleur niet zo belangrijk, als de naam maar goed is.
Dit was de beste. En het leuke is; het staat er ook allemaal op, plus de lengte, de grootte van het racketblad, de sweetspot, de bespanningkracht, de grip, een recept voor Provençaalse roereieren en het gewicht en zo.
Als ik tegenwoordig de krant uit heb, ga ik mijn rackets lezen.
Omdat ik de kleine zelfstandige een warm hart toedraag, besloot ik dat een racketboer op de Straatweg mijn nieuwe speeltjes mocht leveren. Nadat wij het over de prijs ( daar koop je een Suzuki Alto voor) eens waren geworden ging de goede man de hoesjes halen. Hij kwam terug met twee weekendtassen voor een middelgroot gezin. Die hoefde ik dus niet. Het was de bedoeling dat ze in mijn tennistas konden, legde ik uit. Met twee normale hoezen van een ander merk verliet ik jubelend het pand. Dit jaar ging niemand mij verslaan! Dat was een grapje, ja.
Uiteraard heb ik, voor ik tot aankoop overging, mijn Dunlop eerst getest. De resultaten waren verbluffend!
Nu ik er een tijdje mee speel, loopt mijn niveau wel weer wat terug, maar dat wijt ik aan de wedstrijdspanning tijdens de competitie.
Omdat ik het tennisjaar ook graag goed af wil sluiten, vraag ik jullie bij deze om mij, tijdens onderlinge potjes, het open toernooi of de clubkampioenschappen niet te veel tegenstand te bieden. Anders moet ik volgend jaar weer nieuwe rackets kopen!
*Daar ik een zekere reputatie op de club heb, verklaar ik hierbij dat dit cadeau niet noodzakelijk was geworden vanwege sloopwerkzaamheden aan de oude rackets. Ze doen het nog.
Er gaan de wildste verhalen (waarvan de meeste waar zijn) rond bij ZTC over mijn vermeend racketmisbruik. Zo hoorde ik pas iemand beweren dat ik vanaf baan 1 mijn racket in de sloot gegooid zou hebben. Dit is feitelijk onjuist. Hij lag áchter de sloot.
I Grieve
Did I dream this belief?
Or did I believe this dream?
Now I can find relief
I grieve
(Peter Gabriel, 2004)
woensdag
Schuld en Boete ('Hobbel', gepubliceerd in Straatnieuws April 2005)
Vandaag, beminde gelovigen, wil ik het met jullie hebben over schuld en boete.
Wij associëren het thema schuld en boete al gauw met Adam en Eva, Appels en slangen, satan en hellevuur, zonde en berouw, verre landen en zelfkastijding en langharige dames in leren pakjes met zweepjes. Zo zijn wij.
We hebben het - kortom - bij voorkeur over andere mensen. Zulke dingen doen wij niet.
Oké, we vragen wel eens om vergeving voor onze zonden, maar die stellen eigenlijk niets voor - onze zonden, toch?
En daar gaan wij de fout in, beste Wim, lieve Gerda en waarde Joop. Hebben wij niet allen ergens schuld aan? Ik dácht het wel.
Ik wil de volgende anekdote met jullie delen om duidelijk te maken waar ik heen wil.
Het was een donkere winternamiddag toen ik - als zestienjarige - op de fiets aan mijn krantenwijk begon. Voordat ik mijn eerste dagblad kon bezorgen werd ik echter staande gehouden door een politieagent. Mijn achterlicht functioneerde niet, of ik dat wel wist en dat ik verder moest gaan lopen. Gezagsgetrouw als ik was, deed ik dat natuurlijk; honderd meter, want toen was de politieauto uit het zicht. Honderd meter verderop werd ik ingehaald door dezelfde politieauto - die was een blokje om gereden - en kreeg een boete van vijfentwintig gulden.
Een boete die ik vervolgens niet betaalde en omdat de gemeente Utrecht graag wilde dat ik dat wél deed, moest ik voor de rechtbank verschijnen. Met die dagvaarding heb ik nog jaren de blits gemaakt op feestjes en partijen. Voor de rechter komen vanwege een kapot achterlicht! Dat was stoer.
Achteraf had mijn boetedoening natuurlijk veel zwaarder uit kunnen pakken, als ik niet door een agent, maar door een aanstormende auto gepakt was.
Ja, lieve mensen, jullie hebben mijn boodschap natuurlijk al begrepen. Ga nooit de weg op zonder deugdelijke verlichting op je fiets en denk ook eens aan de remmen! Voor het beste resultaat ga je natuurlijk naar de vakman, ik denk daarbij bijvoorbeeld aan mijn broer Toon.
Tijdens het reclameblok gaat het collectezakje rond voor de opknapbeurt aan onze kerk en de aanschaf van het nieuwe kerkorgel, dat gebouwd gaat worden door Jongerius Blaasinstrumenten B.V. en gesponsord wordt door Drogisterij Verdonk.
Na de reclame praat de koster jullie bij over de voortgang van de restauratie aan de klokkentoren en het dak door aannemersbedrijf van Lunteren, ook voor al uw dakkapellen.
Deze preek werd mede mogelijk gemaakt door Toon's Tweewieler Centrum.
Wij associëren het thema schuld en boete al gauw met Adam en Eva, Appels en slangen, satan en hellevuur, zonde en berouw, verre landen en zelfkastijding en langharige dames in leren pakjes met zweepjes. Zo zijn wij.
We hebben het - kortom - bij voorkeur over andere mensen. Zulke dingen doen wij niet.
Oké, we vragen wel eens om vergeving voor onze zonden, maar die stellen eigenlijk niets voor - onze zonden, toch?
En daar gaan wij de fout in, beste Wim, lieve Gerda en waarde Joop. Hebben wij niet allen ergens schuld aan? Ik dácht het wel.
Ik wil de volgende anekdote met jullie delen om duidelijk te maken waar ik heen wil.
Het was een donkere winternamiddag toen ik - als zestienjarige - op de fiets aan mijn krantenwijk begon. Voordat ik mijn eerste dagblad kon bezorgen werd ik echter staande gehouden door een politieagent. Mijn achterlicht functioneerde niet, of ik dat wel wist en dat ik verder moest gaan lopen. Gezagsgetrouw als ik was, deed ik dat natuurlijk; honderd meter, want toen was de politieauto uit het zicht. Honderd meter verderop werd ik ingehaald door dezelfde politieauto - die was een blokje om gereden - en kreeg een boete van vijfentwintig gulden.
Een boete die ik vervolgens niet betaalde en omdat de gemeente Utrecht graag wilde dat ik dat wél deed, moest ik voor de rechtbank verschijnen. Met die dagvaarding heb ik nog jaren de blits gemaakt op feestjes en partijen. Voor de rechter komen vanwege een kapot achterlicht! Dat was stoer.
Achteraf had mijn boetedoening natuurlijk veel zwaarder uit kunnen pakken, als ik niet door een agent, maar door een aanstormende auto gepakt was.
Ja, lieve mensen, jullie hebben mijn boodschap natuurlijk al begrepen. Ga nooit de weg op zonder deugdelijke verlichting op je fiets en denk ook eens aan de remmen! Voor het beste resultaat ga je natuurlijk naar de vakman, ik denk daarbij bijvoorbeeld aan mijn broer Toon.
Tijdens het reclameblok gaat het collectezakje rond voor de opknapbeurt aan onze kerk en de aanschaf van het nieuwe kerkorgel, dat gebouwd gaat worden door Jongerius Blaasinstrumenten B.V. en gesponsord wordt door Drogisterij Verdonk.
Na de reclame praat de koster jullie bij over de voortgang van de restauratie aan de klokkentoren en het dak door aannemersbedrijf van Lunteren, ook voor al uw dakkapellen.
Deze preek werd mede mogelijk gemaakt door Toon's Tweewieler Centrum.
maandag
Een Zoon aan het Woord (1): Rustdag
Ik heb een vreemde band met mijn vader. Het zal ook wel komen omdat ik geen moeder heb. Hoe gaat zoiets? Laat ik bij het begin beginnen.
Het was de zesde dag. Een normaal mens neemt dan even rust. Niet mijn vader. Waarom hij zo'n haast had is me nog steeds niet duidelijk, maar hij vond het nodig om die bewuste zaterdag naar zijn werk te gaan. En ik zeg nu, maar achteraf is het natuurlijk makkelijk praten, dat had hij niet moeten doen. Hij had zich die week behoorlijk uitgesloofd. De Mount Everest, zeehondjes, Antarctica, tulpen, langpootmuggen, de Niagara watervallen, het strand bij Katwijk, treurwilgen, goudvissen, torenvalken, de Gazastrook; mijn vader had het allemaal met gevoel voor precisie en esthetiek neergezet.
Hij miste nog iets, heeft hij mij later eens verteld. Iets dat het leven zou verrijken, spanning geven en misschien zelfs wel voor wat onderhoud zou kunnen zorgen. En hij zag dat het goed was, dacht hij. Nou, dat heeft hij geweten! Het project 'mens' mag als pap's grootste mislukking beschouwd worden.
De zevende dag heeft hij zondag genoemd, naar zijn meest geslaagde schepping, de zon.
Het was af en omdat het af was besloot hij uit te gaan rusten. Één dag te laat dus, wat mij betreft.
Het was de zesde dag. Een normaal mens neemt dan even rust. Niet mijn vader. Waarom hij zo'n haast had is me nog steeds niet duidelijk, maar hij vond het nodig om die bewuste zaterdag naar zijn werk te gaan. En ik zeg nu, maar achteraf is het natuurlijk makkelijk praten, dat had hij niet moeten doen. Hij had zich die week behoorlijk uitgesloofd. De Mount Everest, zeehondjes, Antarctica, tulpen, langpootmuggen, de Niagara watervallen, het strand bij Katwijk, treurwilgen, goudvissen, torenvalken, de Gazastrook; mijn vader had het allemaal met gevoel voor precisie en esthetiek neergezet.
Hij miste nog iets, heeft hij mij later eens verteld. Iets dat het leven zou verrijken, spanning geven en misschien zelfs wel voor wat onderhoud zou kunnen zorgen. En hij zag dat het goed was, dacht hij. Nou, dat heeft hij geweten! Het project 'mens' mag als pap's grootste mislukking beschouwd worden.
De zevende dag heeft hij zondag genoemd, naar zijn meest geslaagde schepping, de zon.
Het was af en omdat het af was besloot hij uit te gaan rusten. Één dag te laat dus, wat mij betreft.
zaterdag
Overpeinzingen(2): Den Haag
- Thom de Graaf is op zoek naar een nieuwe baan. Hebben ze niet norg ergens een burgermeesterspost vrij voor die arme man?
- In de laatste peilingen staat Thom op 263 burgermeestersschappen. Officieus, dat is dan weer jammer.
- Het schijnt dat D'66 in de onderhandelingen een referendum over de naam van het nieuwe ministerie heeft geëist.
Minister Zalm is akkoord, zolang het referendum en het ministerie geen geld kosten.
donderdag
Overpeinzingen, Deel 1: Amerika
- Wordt het geen tijd dat het voederen van Bush en zijn rechts-extremistische republikeinen gestopt wordt?
Die lui zijn op zijn minst hersendood. - Als bij ons een leerkracht door een leerling wordt doodgeschoten vragen wij ons gezamenlijk af: "Hoe komt die jongen aan een wapen?"
Als in de VS een jongen zijn school probeert uit te moorden vragen de Amerikanen zich verontwaardigd af waarom er niemand terugschoot. - Zou Geert Wilders (onze eigen nationalistische opportunist) er een voorstander van zijn om de VS terug te geven aan de indianen?
dinsdag
Kattenspotters
Zoals jullie (misschien niet) weten ben ik geen enorme kattenliefhebber. Ik heb niet zoveel tegen de beestjes zelf, maar meer tegen de overlast die ze de buurt bezorgen. In augustus 2003 heb ik hier al eens meer over verteld, onder de titel 'Kattenkwaad'*.
Omdat het inmiddels lente is geworden (daar moet ik binnenkort eens iets over schrijven) spelen de poezebeesten weer veel buiten, net als mijn kinderen. Anna en Kitty (de tweeling; ruim anderhalf) doen dat in de tuin. Ze vinden buiten spelen geweldig leuk en dat vind papa erg fijn.
Ze houden zich bezig met fietsen, planten uitgraven, ballen, ergens opklimmen om er af te kunnen vallen en andere fijne spelletjes. Maar hun voornaamste bezigheid is momenteel katten spotten. Dat doen ze met zo'n enorme overgave, dat er momenteel geen kat aan hun alziende oogjes ontsnapt.
kattenspotter A
Deze week hoor ik hele dagen: "Papa, papa, pauw. Pauw!!!"
Het woord pauw komt waarschijnlijk voort uit 'poesje mauw'. Met aandoenlijke geestdrift staan ze samen naar het dier in kwestie te wijzen en 'pau' te roepen totdat hij of zij weer verdwenen is. En dat kan soms lang duren.
Het spreekt voor zich dat papa ook steeds moet komen kijken. Dat mag hij niet missen.
kattenspotter K
Dat heb ik weer, twee kattenspotters in huis!
Je begrijpt dat "ik kan geen kat meer zien" uit míjn mond tegenwoordig wel érg overdrachtelijk opgevat moet worden.
* zie archief
maandag
Lente in Beeld
Had ik al verteld dat het lente was?
Hoe dan ook; de hoogste tijd voor een nieuwe, frisse vormgeving.
Nu alleen nog wat nieuwe, frisse verhalen........
donderdag
LENTE!
(Het verhaal over de president van de V.S. dat ik gisteren schreef was natuurlijk maar een geintje, hè? Hij komt maar af en toe op mijn site.)
Het wordt écht lente
Je ziet mensen ineens en zonder goede reden, aardig tegen elkaar doen
Ik heb zelf ook al een paar dagen last van een goed humeur
En de verkoopster zei dat die broek niet stond!
Het is al lente
In het park zitten stelletjes overdreven verliefd te doen
De meeste mannen kijken weer met hun onderbuik
Naar vrouwen die met hun lang verborgen schoonheden zwaaien
Ze hadden de boodschappen gisteren al gedaan
Maar laten zichzelf graag nog even bewonderen
Hij blijft nog even, de lente
Want de kinderen spelen alleen nog maar buiten
Mijn dochters willen alleen huilend naar binnen
Want ze moeten nog bladeren eten en oversteken
Het knikkerseizoen valt vroeg dit jaar
Hij stelt natuurlijk nog geen ruk voor
Daar is hij veel te wazig voor
En veel warmte komt er ook nog niet vanaf
Maar we voelen hem wel opeens allemaal
De zon
Het wordt écht lente
Je ziet mensen ineens en zonder goede reden, aardig tegen elkaar doen
Ik heb zelf ook al een paar dagen last van een goed humeur
En de verkoopster zei dat die broek niet stond!
Het is al lente
In het park zitten stelletjes overdreven verliefd te doen
De meeste mannen kijken weer met hun onderbuik
Naar vrouwen die met hun lang verborgen schoonheden zwaaien
Ze hadden de boodschappen gisteren al gedaan
Maar laten zichzelf graag nog even bewonderen
Hij blijft nog even, de lente
Want de kinderen spelen alleen nog maar buiten
Mijn dochters willen alleen huilend naar binnen
Want ze moeten nog bladeren eten en oversteken
Het knikkerseizoen valt vroeg dit jaar
Hij stelt natuurlijk nog geen ruk voor
Daar is hij veel te wazig voor
En veel warmte komt er ook nog niet vanaf
Maar we voelen hem wel opeens allemaal
De zon
Lente?
Het was een mooie dag vandaag. Dat hebben jullie aan mij te danken.
Als regelmatige lezer van mijn webpagina, was G.W. Bush "ontevreden over mijn bijdrage aan de discussie inzake de klimaatveranderingen als gevolg van het broeikasaffect." Aldus een woordvoerder.
"Bush is boos", zou hij zelf zeggen. En dus heeft hij de verwarming nog wat hoger gezet.
Lente? Misschien.
Amerikaanse inmenging in binnenlandse aangelegenheden? Jazeker!
zaterdag
30 Februari
Ik heb ooit eens ergens gelezen dat de aarde in 24 uur rond zijn as draait. Ongelofelijk toch? Dat heeft de mens toch knap geregeld.
En wat dacht je van februari? Hoe wisten ze nou dat die maand 28 dagen had? En soms 29. Ik vind dat verbluffend. Twee maandjes minder van 31, zou ik zeggen, maar nee, dat was niet goed genoeg.
De natuur wikt, de mens beschikt.
Het allermooiste voorbeeld is natuurlijk het klimaat. Er lopen een hoop koukleumen rond op aarde tegenwoordig, die de temperatuur wel wat omhoog willen. Dat is te regelen, zegt de mens dan en zorgt voor het broeikaseffect.
Nu zijn er inmiddels ook mensen die het wel genoeg vinden zo en een paar raampjes van de broeikas open willen zetten. Maar die mensen rekenen buiten Noord-Amerika. En daar komt Bush op voor de geterroriseerden en onderdrukten; in dit geval de eskimo's. Wij stoken lekker door, Kyoto, koop maar een Amerikaanse airco, zegt hij.
Zelfs naar onze premier luisteren de Amerikanen niet. "If you do not find it very, maybe you could put the heater lower", heeft hij gesmeekt.
"The basement must not be to warm; I keep my wine there", heeft Bush geantwoord.
Ik heb het idee dat Bush ook nog het einde der tijden gaat regelen.
Hoe? Met een 25-uurs-economie, denk ik.
Wanneer? Op 30 februari, denk ik.
maandag
Kinderfeestje
Wij hadden vandaag - je vermoedde het al - een kinderfeestje. José is
vijf jaar geworden. Ze kreeg bezoek van vijf meisjes en twee jongens.
Arme jongens. Ze keken hun ogen uit hoe de zes meiden de tent op
stelten zetten.
Ondertussen heeft José, de vangst van vandaag incluis, 672
kleurpotloden, 372 stiften, 298 glitterstiften, 212 gelstiften, 78
stoepkrijten, 16 waskrijtes en 4 verfdozen. De kleur rose is in bijna
alle gevallen op.
Oh ja, die meiden. Nou, rennen, schreeuwen, ruzie maken, dansen,
zingen, om drinken, eten en aandacht vragen en huilen. Het zijn nét
kinderen. Hartstikke gezellig hoor, zo'n partijtje. En druk, dat ook
ja.
Na de pannenkoeken kwamen alle ouders opdagen om hun kinderen op te
halen. Dat viel me niet tegen.
donderdag
Voornamen
Ik heb weer genoten van de actualiteit deze week.
Arme Ruud. Hij mag niet meer achter de vluchtelingen aanzitten.
We lijken wel een beetje op elkaar - Ruud en ik. Ik kan ook zo slecht van billen afblijven. En net als Ruud krijg ook ik daar stront mee. Ik letterlijk, dat dan weer wel. Ik neem aan dat de billen waar Ruud in knijpt wél zindelijk zijn.
En dan die andere arme schat, Rita. Nee, niet Ria, dat is de vrouw van Ruud, maar Rita, de vrouw van drogist Verdonk. Die heeft weer drie mannen gevonden die haar geen handje willen geven. Eruit met die lui!
Heb je haar gezien van de week? Een gladgeplamuurd, glanzend hoofd, met als finishing touch een streepje lippenstift, aangebracht met een precisiekwastje op het zuinige mondje. Waarom wil ze die - normaal gesproken onzichtbare - lipjes toch zo graag accentueren?
Nee, dan Patrick van Schie. Wie? Patrick van Schie, directeur van de Teldersstichting, het wetenschappelijk bureau van de VVD. Nee, daar had ik ook nog nooit van gehoord. Niet van dat bureau (wat doen ze daar?), noch van Patrick. Patrick zat een beetje weg te kwijnen daar en wilde ook wel eens actie. Hij wilde een beetje media-aandacht, Patrick.
Zo genoeg aandacht gehad, Patrick? Mooi! En nu opzouten met je doodstraf, mediageil directeurtje! We leven hier - nog - in een beschaafd land.
Zullen we het een andere keer maar weer over Jaap, Jan Peter en hun idool George W. hebben? Die koppen ben ik nu wel weer even zat.
Al zijn ze nog zo voornaam.
zondag
De Aanslag
Het was weer zo ver deze week. Eén of andere randdebiel had een mallotig stukje in elkaar gefrutseld op het internet en 'Het Journaal' had er een onderwerp over.
Strekking van het mallotige stukje: Geert Wilders heeft de Islam in diskrediet gebracht en moet daarvoor gestraft en wel onthoofd - een effectieve, zij het wat rigoureuze methode om van dat vervelende hoofd met het ondergescheten vogelnestje af te komen, wat mij betreft.
Strekking van het onderwerp in het journaal: de dader wordt vervolgd.
Was dit nieuws? Lijkt me niet. Als je even zoekt op internet kun je waarschijnlijk nog wel een aantal van dit soort sites vinden. Wat was dit dan? Dit was het journaal op jacht naar sensatie en de jonge kijker. Want die kijkt dus te weinig: de jonge kijker.
Ondertussen gaat het natuurlijk niet goed met de Islam. Overal ter wereld worden randdebielen geronseld om te strijden voor de Jihad (Jammer-die-Islamitische-haat?). De Heilige (hoe verzin je het?) Oorlog tegen alle vijanden van de Islam. In de praktijk komt dat, voor Jihad-strijders, neer op alle niet-moslims.
"Jij niet moslim? Jij moet dood!"
Lekker overzichtelijk, dat dan weer wel.
Maar - om nog even op dat stukje van die randdebiel terug te komen - wordt het niet tijd dat iemand deze jongens en meisjes ( meisjes, mogen die ook meedoen; ik denk het niet, hè?) van de Jihad eens uitlegt dat zij hoogst persoonlijk de Islam in diskrediet brengen en dat zij zelf dus de grootste vijanden van de Islam zijn? Dan zijn we misschien in één keer van een hoop ellende verlost. Als ze tenminste begrijpen dat ze dan collectief een zelfmoordaanslag op zichzelf moeten organiseren.
Dat zou het journaal toch wel halen, denken jullie niet?
vrijdag
Mijn gedicht begrijpt mij niet
Een gedicht is als een roos
Die je betovert met haar schoonheid
Is een vreselijk cliché
En al bijna nooit de waarheid
Poëzie is de taal van de ziel
Zoals sommige mensen zeggen
Maar dat vind ik te goedkoop
Laat ze dat dan maar eens uitleggen
Volgens mij zijn gedichten
Als de meeste vrouwen
Je begrijpt ze bijna nooit
Maar je moet er toch van houen
dinsdag
Herr und frau Bongers
Wij hebben best leuke kinderen, al zeggen we het zelf. Eentje van vier - heel grote mond, klein hartje - en twee van anderhalf - vooral 's nachts een heel grote mond en een klein hartje -. Wij moeten altijd erg lachen om de verhalen van ouders over het verschil tussen jongens en meisjes: jongens zijn rauwdouwers en meisjes zijn creatief. Deze verhalen hoor je alleen van ouders met jongens. Weten zij veel. Onze meisjes zijn creatief in hun rauwdouwactiviteiten.
Wij gaan tegenwoordig ook niet meer slapen, wij gaan naar bed. Subtiel verschil. Met name Anna heeft er een sport van gemaakt om, tijdens onze bedtijden, aan haar bruisende nachtleven te beginnen. Wij slaan haar tegenwoordig weer in slaap. Eigenlijk zouden we waakdiensten in moeten stellen, maar daar hebben wij allebei de fut niet voor.
Waar die kinderen overdag de energie nog vandaan halen is ons een raadsel (onder de goede inzendingen wordt een logeerpartij van onze dochters bij de gelukkige winnaar verloot).
Over elf dagen gaan wij met ons tweeën een weekendje in een hotel in het Sauerland liggen. Wij brengen de meiden bij mijn zus in Houten en ons mobieltje gaat veilig in de linnenkast.
Wij denken nog na over een naam waarmee we ons gaan melden bij de receptie. De telefoon zou er kunnen gaan.
"Wer sagen Sie, bitte? Nein, es gibt bei uns keine herr Bongers im Hotel."
Nou, ik ga naar bed.
Een Middenlevenurgentie
Een jaar geleden kwam een zwager van mij ( we noemen hem gemakshalve even Evert) erachter dat zijn leven al half achter hem lag en hij nog méér dan de helft niet gedaan had. Een 'midlifecrisis', ja.
Sommige mannen gaan dan achter jonge meisjes aan, anderen gaan overal aan twijfelen en doen niets en mijn zwager besloot fanatiek te gaan sporten. Niets bijzonders zul je zeggen, maar in het geval van Evert ligt dat toch duidelijk anders. Evert's enige sportieve prestatie was jarenlang het rekken en strekken van de slokspieren geweest, tijdens het jaarlijkse dorpsfeest in zijn geboorte- en woonplaats en nu ging hij ineens écht sporten.
Het begon met wandelen. Eerst kleine stukjes, naar de bakker en terug, maar al gauw kreeg hij de smaak te pakken. Uren liep hij door het vlakke polderland in zijn geboortestreek.
Dat ging vervelen. Samen met zijn loopgezel besloot hij nieuwe en verre wandelwegen in te slaan. Te ver om voor het avondeten thuis te zijn. En dus werden het weekendjes wandelen in Drenthe, de Achterhoek of Zuid-Limburg.
Dat was leuk; wandelen, maar dat kon hij nu wel. Schoot ook niet op, dat lopen, een beetje meer actie mocht van hem wel. Misschien moest hij maar eens een racefiets kopen!
Dat was een cool plan, hij ging fietsen! Nadat hij de edele beginselen van het pedaleren onder de knie had ging Evert in training voor een echte toertocht: het 'rondje IJsselmeer'. De familie begon zich nu toch een beetje zorgen te maken, want dat zou hij natuurlijk niet gaan redden. Maar Evert bleek een doorzetter en reed - met twee vingers in de neus - de afsluitdijk over en via vier provincies terug naar huis.
Nou, dat fietsen was wel erg makkelijk. Wat nu? Schaatsen kon hij ook nog niet.
Een week later stond Evert met nieuwe klapschaatsen op de kunstijsbaan. Hij had gehoord van een marathon op de Weissensee in Oostenrijk over tweehonderd kilometer. Dat leek hem wel wat. Maar dáár kon hij natuurlijk niet met die stoel aan komen zetten en hij had nog maar een paar maanden om die kwijt te raken! Evert ging weer in training en schudde eerst de stoel en daarna Rintje Ritsma af. Hij was er klaar voor.
Het wordt een beetje voorspelbaar, maar toch; Evert reed de marathon uit en behaalde een niet onverdienstelijke tiende plaats in het voornamenklassement.
Dat was vorige week. Zojuist had ik hem aan de telefoon. Mijn zwager gaat de noordflank van de K2 (8616 meter) beklimmen. Solo, zonder zuurstof en op klapschaatsen. Die zitten namelijk nog aan zijn voeten vastgevroren. Na de barre tocht laat hij zijn schaatsen operatief verwijderen.
Dit noem ik geen 'midlifecrisis' meer; dit noem ik een middenlevenurgentie.
maandag
Waar waren jullie?
De laatste keer dat we elkaar spraken is alweer een jaar geleden. Wat vliegt die tijd toch weer. Maar ja, dat krijg je, hè? Overvolle agenda voller schrijven, dingen doen, dingen afspreken, notities maken, dingen opschrijven, Theo Maassen bellen, druk druk druk doen, me druk druk druk maken en uitstellen natuurlijk. Veel uitstellen, want anders krijg je het veel te druk.
Hebben jullie ook natuurlijk. Kan niet anders. Geeft niks, maken we toch gewoon een afspraak? Wacht effe, ik pak m'n agenda er even bij. Zo, februari lukt natuurlijk niet meer. Kunnen jullie in maart? Sjon niet; doen we toch gewoon april? Nog voorkeur voor een datum? De éénendertigste maar doen dan? Mooi, dat is dan afgesproken. Bellen jullie op tijd af, want de laatste keer zaten we hier met zijn vijven. Dat schiet niet op natuurlijk hè, met vier man en Trudy. En denk eraan, wel een goeie smoes. Een goeie smoes is de helft van het afbellen. Mijn dochters zijn de laatste tijd vaak ziek.
Wat ik eigenlijk wil zeggen is; het is mijn schuld allemaal niet! Want daar gaat het om in het leven, om de schuldvraag. En ik had het veel te druk. En dan schiet er wel eens iets bij in, hè? Bovendien, schrijven gaat toch nergens over; veel letters, weinig wol. En zeker die stukjes van mij. Goed bedoeld wel hoor, soms zelfs wel aardig, maar over het algemeen toch te weinig inhoud. Neem nou dit schrijfsel: hopeloos vaag en vol clichés die het gebrek aan diepgang moeten maskeren. Te weinig talent denk ik, maar dat is natuurlijk ook mijn schuld niet. En dat brengt me weer bij de schuldvraag, want ik vraag mij af:
Waar waren jullie, eigenlijk?
zondag
Buzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz
Hoaoaoaoaaoaoaoaoaw.
Klerewekker.
Ik draai me nog een keer om.
Hoe laat is het eigenlijk?
Effe kijke dan.
Kolere, 2005 al?
Ik moet eruit!
Klerewekker.
Ik draai me nog een keer om.
Hoe laat is het eigenlijk?
Effe kijke dan.
Kolere, 2005 al?
Ik moet eruit!
Abonneren op:
Posts (Atom)