Ik heb een vreemde band met mijn vader. Het zal ook wel komen omdat ik geen moeder heb. Hoe gaat zoiets? Laat ik bij het begin beginnen.
Het was de zesde dag. Een normaal mens neemt dan even rust. Niet mijn vader. Waarom hij zo'n haast had is me nog steeds niet duidelijk, maar hij vond het nodig om die bewuste zaterdag naar zijn werk te gaan. En ik zeg nu, maar achteraf is het natuurlijk makkelijk praten, dat had hij niet moeten doen. Hij had zich die week behoorlijk uitgesloofd. De Mount Everest, zeehondjes, Antarctica, tulpen, langpootmuggen, de Niagara watervallen, het strand bij Katwijk, treurwilgen, goudvissen, torenvalken, de Gazastrook; mijn vader had het allemaal met gevoel voor precisie en esthetiek neergezet.
Hij miste nog iets, heeft hij mij later eens verteld. Iets dat het leven zou verrijken, spanning geven en misschien zelfs wel voor wat onderhoud zou kunnen zorgen. En hij zag dat het goed was, dacht hij. Nou, dat heeft hij geweten! Het project 'mens' mag als pap's grootste mislukking beschouwd worden.
De zevende dag heeft hij zondag genoemd, naar zijn meest geslaagde schepping, de zon.
Het was af en omdat het af was besloot hij uit te gaan rusten. Één dag te laat dus, wat mij betreft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten