Ze zijn echt weg.
Maandenlang kwam er geen potentiële koper van hun oude huis door onze ballotagecommissie. Het is onze schuld dat ze hun huis niet hebben weten te verkopen. Maar ja, onze eisen lagen natuurlijk ook wel vréselijk hoog met het vertrek van de familie Amadeo.
Wij hebben inmiddels ingestemd met de verhuur van het buurhuis aan een vriend van Linda en Ivan. Zo zijn we dan ook wel weer.
We steken de laatste tijd trouwens een stuk minder op. Wisten jullie bijvoorbeeld dat een goede tomatensaus minimaal een uur dient te koken? En pasta hoor je tijdens de laatste minuten van het kookproces elke 30 seconden te aaien en te besnuffelen om te komen tot de exact juiste gaarte. Dat soort dingen weet een mens toch niet?
Bij Ivan in de keuken was ik dan ook altijd nederig. Chefkok Henk wastte de groentes en gaf de juiste pollepels aan. Je moet tenslotte je plaats kennen als een kunstenaar naast je bezig is. En geloof me, pasta van Ivan was altijd een kunstwerk! Zeker als de tagliatelle was bestrooit met zorgvuldig geselecteerde, zelf geïmporteerde en vers geraspte Italiaanse kazen.
Tijdens het nuttigen van de spijzen namen we ruim de tijd om de - altijd spannende - lotgevallen van onze kinderen te bespreken en andere, minder belangrijke zaken. En dan komt er - niet helemaal onverwacht - ineens een mededeling:
"We gaan misschien weg."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten