woensdag

Het is weer fijn om op de baan te zijn (TennisVisie) (voorpublicatie clublad ZTC, september 2005)

Als actief clublid doe je je best om het anderen en jezelf een beetje naar de zin te maken, toch? Dat was voor Jaap van Westen en mij een reden om op 20 augustus de (de? Ja de, kijk maar op de wisseltrofee) Houten Racket Toernooi te organiseren. Omdat ikzelf met moeite kon zitten vanwege rugklachten, heb ik alleen op het eind een paar ballen met het frame geslagen, maar degenen die wél meededen vonden het wonderbaarlijk leuk. Iedereen was verbaasd over het gemak waarmee ze met zo'n houten racket konden slaan.
Gelukkig deed Remco ook mee, zodat niet alle fantastische hoofdprijzen naar de familie de Meulenmeester gingen. Pimmetje won bij de jeugd, Margriet bij de dames en Ward ging onderuit in de finale tegen onze mateloos populaire, nieuwe tennisleraar. Wat maakt die jongen trouwens een ontzettende herrie op de baan, zeg. Bij iedere slag slaakt hij een oerkreet, alsof hij het hoogtepunt van een ander spelletje bereikt. Zoiets als Sharapova, ja.

Fig. 1: Remco's gewicht gaat te weinig door de bal heen.

Volgend jaar komt er ook een Houten Kop Toernooi, waarbij de deelnemers zich de avond voor het toernooi gezamenlijk klem zuipen. Bas wil graag het Houten Open organiseren, waar alleen inwoners van de stad Utrecht met een houten racket aan mee mogen doen. Het Houten Open te Zuilen. Ook leuk.

Twee weken later moest mijn rug weer fit zijn voor de clubkampioenschappen. Dat lukte. Omdat het geestelijk bij mij altijd behelpen blijft (op de baan!) beleefde ik er weer erg weinig lol aan. Vol verbazing keek ik naar een damesdubbel, waar alle vier de atletes met zichtbaar plezier stonden te ballen en ik vroeg mij hardop af hoe het mogelijk was dat ze het tijdens zo'n ontzettend belangrijke wedstrijd naar hun zin konden hebben. Dat kon toch alleen met après-tennis? Arjo Smits had voor mij het antwoord, in boekvorm. De avond voor mijn halve finales heb ik de eerste hoofdstukken van Het Innerlijk Spel gelezen. Kort samengevat is de strekking van het boek dat je jezelf niet moet veroordelen.
Ik heb die zaterdag al een stuk lekkerder staan tennissen. In de single tegen René werd ik onmiddellijk geconfronteerd met mijn minder ontspannen verleden. Mijn frame ging doormidden tijdens het slaan van een forehand. Mijn racket was het tikje op de umpirestoel tijdens de competitie nog niet vergeten en het haarscheurtje explodeerde.
Ook tijdens de mix - met mijn onvolprezen partner Martine - heb ik nu en dan per ongeluk gelachen. In de tweede set speelden wij Greg Rusedskietje, die in het verleden hele partijen met een enorme glimlach op zijn hoofd zijn tegenstanders intimideerde.

Ik vond het natuurlijk niet leuk dat ik allebei de wedstrijden verloor, maar ik heb wel iets geleerd waar ik al vijftien jaar mee worstel: het kan ook fijn zijn om aan het tennissen te zijn.

NB: De chef inkoop van de barcommissie verzoekt leden die mee willen doen aan het Houten Kop Toernooi, zich zo snel mogelijk op te geven. Dit geeft hem de tijd om een toereikende drankvoorraad aan te leggen.

Geen opmerkingen: