Inmiddels zitten ze al een week of vier in Rome. Volgens de laatste berichten is het daar heet en - zijn ze - hectisch, hier begint alles een beetje te stabiliseren.
De gekke buien van José worden minder, de enorme triestheid neemt af als we naar het lege dakterras van Linda, Ivan & Sami kijken en we wennen langzaam aan het gemis van goede buren en vrienden.
Kitty en Anna hebben er meer moeite mee; lijkt het wel. Als de telefoon gaat, roepen ze nog steeds "Jinja!", of "Winda!" en als de voordeurbel gaat van het zelfde pak een laken. Melodramatisch als ik ben heb ik een screensaver gemaakt van het afscheidsfeestje in het park. Daar kunnen ze geen genoeg van krijgen. Ja, ik doe het allemaal voor de kinderen.
Van de week zag ik toevallig de nieuwe buurman naar binnengaan. Met zijn enorme spierbundels had hij toch behoorlijk moeite om de licht klemmende voordeur open te krijgen. Hij bleek dan ook voor het eerst zijn nieuwe woning te betreden. Zo hartelijk mogelijk heette ik hem welkom in de straat. Ik kon me niet aan de - eerste - indruk onttrekken dat hij erg op zijn privacy gesteld is. Voor dat soort zaken heb ik een radar (Aldi: Euro 57,95).
Ik ben toch wel blij dat hij het huis alleen maar huurt. Als ze willen kunnen ze er ( bijna ) zo weer in.
Maar wat zit ik nou te lullen; ze zijn weg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten