Elke dag stond hij bij de ingang van Albert Heijn. En altijd groette hij mij met diezelfde minzame, allochtone lach. Die lach betekende dat ik zijn vriend was. "Hé, daar heb je mijn maatje", lachte hij. Mehmed -ik heb hem Mehmed gedoopt- verkocht 'Straatnieuws'. Tenminste, dat hoop ik, want ík heb er nooit één bij hem aangeschaft. Daar voelde ik mij wel eens een beetje schuldig over. Hij was tenslotte mijn vriend. Mijn laakbare houding deerde hem echter niet. Hij bleef mij begroeten met zijn vriendelijke lach.
Toen Albert Heijn verhuisde, verhuisde hij mee. Vele jaren duurde onze onuitgesproken vriendschap, tot er -onaangekondigd- een opvolger verscheen. Hoewel ook hij duidelijk talent voor zijn professie had (bestaat er een 'Vakopleiding Straatnieuwsverkoop'?), is het nooit iets tussen ons geworden. Ja, hij lachte minzaam genoeg en zag er minstens zo verzorgd uit als zijn voorganger, maar er ontbrak iets. Er was geen chemie, zal ik maar zeggen. (Er is geen chemie. Kent u die uitdrukking, dames en heren? Er is geen chemie, of 'het klikt niet', zoals sommige mensen zeggen.)
Zo láng als Mehmed zijn vak uitgeoefend had, zo kort bleven zijn vakbroeders. Voor mijn gevoel stond er elke maand een andere thuisloze bij Albert Heijn met mij te flirten. Je kreeg zo toch ook geen tijd om een band op te bouwen?
Eerlijk gezegd vertrouw ik het ook niet helemaal. Ik bedoel; je bent dakloos, (vaak) allochtoon, (soms) verslaafd en je hebt (meestal) een bijzonder onzekere toekomst. Waarom sta je dan hele dagen in de stromende regen (vaak) bij een buurtsuper te grijnzen? Dat klopt toch niet?
Tenzij de Straatnieuwsverkoop zo lucratief is, dat je binnen een maand een lange vakantie naar Hawaï kunt boeken. En als het geld op is gaan ze daar vervolgens 'Streetnews' verkopen.
Natuurlijk, ik gun het hem wel, maar toch.......; Mehmed, kom terug!
Ik mis je.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten