Ik ben Ouder

Heel lang geleden verkeerde ik in een bereconditie.. Ik had dan ook een niet te stuiten bewegingsdrang.

Dat begon al op de lagere school. Altijd maar buiten spelen. Hele dagen voetballen en rolschaatsen.
Vanaf de middelbare school ging ik het serieuzer aanpakken. Ik deed mee aan alle buitenschoolse sportactiviteiten. De 'Coopertest' liep ik in 12 minuten precies. En het werd alleen maar erger.
In de winter ging ik, op de kunstschaatsen van mijn zus, over boerensloten via Tienhoven naar Nieuwkoop en terug. IJs of geen ijs. Met een vriend liep ik, zonder duidelijke reden en geheel vrijwillig, kilometers hard. Ik voetbalde veld, ik voetbalde zaal en trainde twee keer in de week. Ik kon zonder extra training een triatlon volbrengen, als ik dat leuk gevonden had.
Binnen Nederland deed ik alles op de fiets. Ik kan het je nog sterker vertellen. Dat zal ik doen ook.

In 1981 had ik een vakantiebaantje als sportverslaggever. Ik mocht naar de Tour de France. Op mijn eigen fiets (zonder versnellingen) reed ik van start tot finish in het peloton om foto's te maken. Tijdens de koninginnerit over zes cols heb ik, met een spiegelreflexcamera om mijn nek, Lucien van Impe geïnterviewd. Op een kilometer van de meet ben ik bij hem weggedemarreerd, om zijn glorieuze overwinning te kunnen fotograferen. Eigenlijk werd hij tweede.
Ik was een bikkel.

Als ik tegenwoordig mijn oudste dochter naar haar -twee verdiepingen hoger gelegen- slaapkamer til, moet ik onderweg drie adempauzes inlassen. Nee, ze is geen 18, ze is pas 4 jaar. Ze heeft net zo veel energie als ik vroeger. Ik word al moe als ik naar haar kijk.
Het vaderschap heeft mijn lichaam gesloopt.