Vijf stukjes broccoli

Ik weet niet of het de leeftijd is, maar mijn oudste dochter kan momenteel haar lieftallige mondje niet dicht houden. En dan bedoel ik ook niet. De arme schat heeft geen tijd om te eten; want praten met een volle mond mag niet van papa en mama. Vroeger (een maand of twee geleden) vroeg ik haar hoe het op school was. Tegenwoordig huppelen haar vierjarige beentjes haar van school naar huis en vice versa, terwijl zij onophoudelijk aan het woord is.

"Weet je, papa?"
"Nee." Papa weet het niet.
"Nog twee nachtjes slapen en dan komt Sinterklaas, hè papa?"
"Zeker, schat. Kan hij dan bij jou op de kamer slapen?"
"Dat bedoel ikde niet." (José heeft een geheel eigen verledentijdsvorm ontwikkeld). "Meester Jeroen zei dat hij vandaag gaat optrekken uit Spanje. Weet je wat dat betekent papa; optrekken?"
"Je bedoelt zeker vértrekken?" Ja, dat bedoel zede. "Dat betekent dat hij weggaat met de boot, José."
"Ja en dan komt hij met de boot aan in, in.... hoe heet het ook al weer papa?" "Utrecht."
"Daar wonen wij hè papa? En weet je papa, Elvan heeft Flip de beer niet meer. Weet je wie hem nu heeft?"
Flip de beer is één of ander boekenbeest dat door alle kinderen uit de klas op hun beurt mee naar huis genomen mag worden en papa weet niet wie hem nú heeft.
"Ehm, eh, ik weet het niet meer, oh ja Caine heeft hem en ik heb hem nog steeds niet gehad papa, wanneer krijg ik Flip de beer want ik wil hem ook graag en ik heb hem nog steeds niet gehad?!"

Dat weet papa ook al niet en José vertelt enthousiast verder over een wc-rol met slierten, waarmee zij huppelend vliegtuigbewegingen maakt en die zij gemaakt heeft en of ik wel weet dat ze die helemaal zélf gemaakt heeft, die slierten en dat juffrouw Mirjam ( 's middags een juffrouw, ja) die er alleen maar opgeplakt heeft. Of ik de kleuren mooi vind, wil ze nog weten, want die heeft ze zelf uitgezocht en gevlochten ( "eerst erover en dan die andere en dan weer terug en dan zó, kijk dan papa en dan de hele tijd hetzelfde.").

Ook onder het avondeten is José niet stil te krijgen. Als we al haar verhalen en vragen hebben aangehoord en beantwoord en haar hebben verteld dat ze haar mond nu dicht moet houden en gaan eten, begint ze met het tellen van de stukjes aardappel, speklap en broccoli op haar bord. "Twaalf, ik heb er nog twaalf, mama. Hoeveel heb jij er nog? Eén, twee.... zeven. Jij hebt er nog zeven, hè mama? En Kitty heeft alles al op! Kijk dan, mama, ze heeft alles al op! Hihihihihi"

Kitty ( 15 maanden) eet overal en altijd alles op. Zonder te smakken. Denk ik. Want zeker weten doe ik het niet. Er zit altijd iemand doorheen te kletsen.