Misschien waren onze béste vrienden nog wel de buren, de vriendenclub die ons belegerde met vier caravans en een man of zestien. We kregen alle inheemse hapjes en drankjes van ze te proeven, als ze weer eens met zijn allen zaten te tafelen. Nee, daar heb ik geen foto van.
De voornaamste belangstelling van onze buren ging uit naar de kinderen. Daar zijn ze in Italië gek op en ze mogen dan ook alles; reden waarom zoveel Italianen verknipt zijn.
Nu hebben wij ontzettend leuke kinderen met blonde haren. Ja, hou ze dan nog maar eens tegen.
Als wij een klein blondje voor straf in de caravan hadden gezet, kwam de buurvrouw langs om haar te bevrijden.
Als echte Hollanders hadden wij ons niet geheel aangepast aan de Calabrese dagindeling. De eerste dag gingen wij dan ook gewoon om half acht (dat is toch laat?) eten. Dan konden de kinderen op tijd naar bed. Een gratis tip van mij: dat moet je dus niet doen.
Als Italiaanse buren gezellig praten over de telefonische bereikbaarheid van de spoorwegen, lijkt het alsof ze slaande ruzie hebben. Bovendien wordt zo'n discussie tot een uur of één op hetzelfde volume voortgezet.
De rest van de vakantie hebben we tussen 2100 uur en 2300 uur gegeten.
Iwan en Anna
Dat bleek voor niemand een probleem. Ze sliepen zelfs bij onze meegereisde vrienden uit Rome (Iwan, Linda & Sami) op schoot.
Échte vrienden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten