Met veel tegenzin keek hij nog maar eens naar buiten. De regenradar op internet had niet veel goeds voorspeld, maar misschien dat het nu wat zachter regende. De druppels vielen zoals het hoorde en omdat hij binnen nu en een kwartier toch écht weg moest, begon hij zijn kinderen aan te kleden. Regenlaarzen aan, jasjes aan, dassen om en mutsen op; zorgvuldig uit alle hoeken van het huis teruggevonden.
"We gaan lekker een stukje fietsen, schatten!", had hij vrolijk tegen zijn meiden geroepen - meer als motivatie voor zichzelf dan voor zijn dochters. De bus was geen optie geweest, dat duurde te lang.
Nu kwam het lastigste gedeelte: twee kinderen in de fietszitjes krijgen zonder dat de fiets omlazerde. Dat gebeurde nogal eens bijna en soms helemaal, dankzij het revolutionaire, maar uiterst instabiele standaard. Met beide wielen stevig op de kletsnatte grond en Anna voor- en Kitty achterop besteeg hij zijn - of eigenlijk haar - fiets. De wind was hard en koud en blies zoals dat hoort in de verkeerde richting, de richting die hij niet op moest. Binnen tweehonderd meter waren hij en zij nat en merkwaardig genoeg vonden ze dat niet erg. Ze zongen zich met Sinterklaas Kapoentje en Zie Ginds Enzo warm, terwijl zij de wind door de bomen hoorden waaien.
Onbewust nam hij de kortste omweg naar zijn bestemming.
Met de wind in de rug was de terugweg een tegenvaller (net als de buurtwinkel onderweg, die voor een pak glacés en een pak karnemelk drie euro vijftien durfde te vragen).
Het was niet meer zo snijdend koud en met wind mee word je minder nat.
Thuisgekomen trokken ze alle natte kleding uit en genoten van de warmte van hun huisje.
Hij keek naar buiten of er een veldwachter of een groenteboer voorbij kwam.
Heerlijk, zo'n echte herfstdag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten