Filmster en toch gewoon gebleven

Gisteren waren de eerste opnames, voor wat het begin van mijn glansrijke filmcarrière moet worden. De casting doorstond ik moeiteloos; men was duidelijk onder de indruk van mijn aanwezigheid. Presence heet dat in onze kringen.
De film gaat over een Argentijns meisje dat fan is van de Nederlandse band Johan. De afstand tussen Buenos Aires en Johan maakt het voor haar uiteraard moeilijk om haar helden vaak te kunnen aanschouwen. De regisseur laat haar echter overvliegen voor een gefilmd concertbezoek. En dat is waar ik (waarschijnlijk) in beeld kom, als concertbezoeker.


De figuranten

Na een gedegen voorbereiding konden we om 17.15 uur gaan draaien. Nadat de jongens van Johan zich een beetje warmgespeeld hadden, konden de opnames voor de clip van de nieuwe single beginnen. Hierbij kon ik al mijn talenten in de strijd gooien. Van het bewonderend kijken bij de eerste take tot het springen tijdens de laatste take ging ik er vol tegenaan. Volgens de regisseur moest dat springen gebeuren tijdens het refrein. Altijd leuk om te vragen "wat het refrein is" natuurlijk, als je dat net vijf (maal drie) keer gehoord hebt. Dus riep ik dit naar de regisseur. Ik hoop maar dat dat nog eens te zien zal zijn tijdens 'the making of' van Johan's clip.
Na de opnames konden we nog gezellig babbelen met de bandleden. Wat een heerlijk normale gasten zijn dat zeg! Daar zou je je als filmster nog boven verheven gaan voelen.