Tennis zit bij ons in het gezin. Inmiddels zijn onze dochters ook aan het tennissen. Vooral bij de jongste twee (als driejarigen tennissen ze alleen nog in de tuin) zie ik al helemaal voor me hoe dat op de baan gaat. Kitty (nee-smurf) en Anna (brilsmurfin) kletsen de hele dag over vrouwenzaken. Ze krijgen daarbij natuurlijk het goede voorbeeld van hun grote (zes jaar) zus José (ja-maar-smurf).
"Wat heb je een énig jurkje aan, moppie!", hoor ik ze al zeggen tegen een aanstaand tennisvriendinnetje, tijdens hun eerste les van Remco.
"Dat racket vloekt wel een beetje bij je shirt, lieverd, ik heb nog wel de goeie kleur in mijn tas zitten, maar we kunnen ook onze rackets ruilen."
Remco: "Let je even op, Anna?"
"Ja Remco, maar wil jij dan alsjeblieft die sokken uittrekken? Die kunnen écht niet bij die schoenen!"
Ik stel me zo voor dat ze tennisschoenen met hakjes willen, een maillot onder hun rokje en naar binnen rennen als ze daar limonade zien.
Inderdaad, het zijn alledrie tuthola's, maar je lacht je wel kapot als je ze zo bezig hoort, want bovenstaande teksten kun je bij ons thuis in allerlei variaties horen.
Bovendien, tegen de tijd dat Anna & Kitty de club onveilig maken, heeft José het erover dat ze 'een hele coole backhand heeft' en dat ze 'een strakke partij heeft gespeeld en toch vet verloren'.
Ach, als ze het naar hun smurf hebben, vind ik alles smurf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten