dinsdag

Dochters En Vaders

Het is altijd weer een verrassing wat er gebeurt als ik de kinderen van school haal. Of ze 'bij iemand binnen mogen', zoals dat tegenwoordig heet, of dat er iemand bij ons binnen mag.

Tussen de middag zat ik weer met vijf meisjes te lunchen. Ik heb er zelf 'maar' drie. Het was niet erg opwindend trouwens, met Femke, de tienjarige vriendin van mijn dito dochter en Dewi, een meisje dat niets lust van zes jaar, die net zo druk probeert te doen als haar vriendin Anna; mijn dochter dus. José en Femke lopen buiten te geiten, Kitty (ook zes) skeelert buiten en Dewi en Anna doen wie-er-boven-het-meest-pokkeherrie-kan-maken, denderen de trap af, springen op hun stoel aan de eettafel en gooien de eertse drinkbeker die ze tegenkomen om. De ernstig vaderlijke toon - die ik inmiddels erg goed beheers - waarmee ik de dames toespreek is tegenwoordig afdoende om de rust in huize Bongers te doen terugkeren.
Niets opwindends dus, zeker niet iets om over te gaan bloggen.

Toen ik de tweeling 's middags uit school ging halen werd het lastiger. Anna wilde met haar grote vriendin Naomi gaan spelen. Helaas, dat wilde Naomi's vierjarige klasgenootje Tara ook. Naomi (geen idee waarom ze zo populair is) kwam er niet uit wat ze moest doen en zocht hulp bij papa. "Ja, liefje, dan moet je kiezen", zei papa.
"Of jullie komen gewoon allemaal bij ons spelen", zei ik. Dat Anna en Tara elkaar niet kenden boeide niemand en dus gingen we gezellig thuis een sapje drinken, koekje eten, appeltje schillen en spelletje spelen. Dolle pret.
Mijn idee om naar het park te gaan, werd ook al met gejuich ontvangen door alle vier de meisjes (José was weer eens de hort op) en de laarsjes en de jasjes werden weer verzameld. Iedereen was zo goed als vertrekklaar, behalve Tara die niet opschoot met het aantrekken van haar laarsjes. Toen ik haar wilde gaan helpen, zag ik dat ze zat te huilen. Dikke tranen biggelden over haar roze wangetjes. "Ik wil naar papa toe", zei ze hartverscheurend. En als kinderen naar papa willen, hou ze dan maar eens tegen. Tien seconden later had ik papa aan de telefoon en weer tien seconden later stond papa voor de deur.

Want als dochters papa roepen is hij niet meer te houden. Neem dat nou maar van mij aan.

Geen opmerkingen: