vrijdag

Respect (TennisZooi, gepubliceerd in clubblad Z.T.C, december 2008)

Het was aan het begin van mijn carrière. We speelden een uitwedstrijd tegen Heren 1 van LTC Vliegenmeppers in Schin op Geul, in een tijd waarin de Randstedelijke suprematie op sportief en cultureel gebied nog gewoon erkend werd, zelfs in Limburg. Dacht ik.

Ik speel mijn single tegen een slungelige boerenjongen met een wilde krullenbol. Hij begint met serveren. Na twee scherp geplaatste aces loop ik naar het net.
"Luister pik", zeg ik, "is dat nou echt nodig, om die ballen zo hard in de hoek te slaan? Het is maar een spelletje, hè? Je kunt ze toch wel een beetje in mijn buurt slaan? Ik kan daar echt niet bij. Dan kan ik net zo goed gaan zitten als jij serveert. Dus, serveer een beetje normaal als je wilt, dan kunnen we het een beetje gezellig houden."
Ja nee, maar sorry en zo bedoelde hij het niet en ik had wel een beetje gelijk en hij zou er op proberen te letten en meer van dat soort teksten.
Je moet ze aanpakken die jongens, anders lopen ze over je heen.
Tegen het eind van de eerste game (het volgende punt) sla ik een te korte return op zijn backhand, waarop hij de bal cross de baan uitslaat. Ik zie mijzelf genoodzaakt het spel weer stil te leggen.
"Wat deed je fout?", vraag ik. Nee, maar dat wist hij niet, wat hij fout deed.
Ik zeg: "Een korte bal moet je rechtdoor slaan, langs de lijn, dat weet toch iedereen? Dat is les één joch, dat je de kortste weg zoekt en de passeerhoek klein houdt. Weten jullie dat niet in Limburgië? Sta ik voor Jan Lul in de korte hoek te wachten omdat jij niet kan tennissen. Wees eerlijk, dat is toch tegen het onsportieve aan?"
Nee, maar dat zou hij gaan doen, korte ballen netjes langs de lijn slaan.
Goed, we ballen verder en wat denk je wat? Sjeng (hij heette Sjeng) slaat een diepe approach en komt naar het net, waarop ik een meesterlijke passing sla. In plaats van te applaudisseren maakt hij een halve snoekduik en legt de bal met een stopvolley achter het net. Kijk, dat moet je dus niet doen tegen mij hè?
Dus ik zeg "kom 's hier", zeg ik. Ik zeg "wat sla ik daarnet nou?", vraag ik. Staat hij me zo'n beetje stom aan te staren, met zo'n ik-weet-het-niet-meester-blik.
"Ik sla een winner, man! Een winner sla ik! Nee, maar daar heeft mijnheer de boerenkinkel helemaal niets mee te maken, dat ik een winner sla. Nee joh, mijnheer de boerenkinkel gaat stoer doen en hem gewoon dood achter het net neer leggen! Dat is toch respectloos jongen, dat doe je toch niet? Een winner - het woord zegt het al - is een winnend shot, dat je bewonderend nakijkt en waarna je zegt dat het een mooie bal was. Kunnen we afspreken dat je winners van mij voortaan netjes laat lopen?"
Of ik dan wel voor de zekerheid even wilde laten weten wanneer ik een winner geslagen had, was zijn verzoek. Zodat hij hem niet per ongeluk terugsloeg, in een reflex. Kijk en dan ben ik de lulligste niet hè, als ze laten merken dat ze het gaan begrijpen.
Dat is toch heerlijk, als je binnen één game zo'n jongen een heleboel waardevolle dingen mee kunt geven?
Een waardencatalogus voor de tennissport, zou dat niet wat zijn?

Geen opmerkingen: