dinsdag
vrijdag
STRESS (25, SLOT)
Hoewel ik ervan overtuigd ben dat het de juiste beslissing is, is de stap om ontslag te nemen geen gemakkelijke. Ik geef de (relatieve) zekerheid van een baan bij KPN op en kies voor het onzekere bestaan van een werkloos schrijver, die nog niets bewezen heeft. Maar wel een vrije schrijver, die gesteund wordt door zijn vrouw! En steun is wat ik letterlijk en figuurlijk nodig heb als vrijwillig werkloze.
"Hé Henk, vrij vandaag?"
"Wat? Ja, ADV hè."
Die vertel ik binnenkort wel dat ik weg ben bij KPN.
"Wat hoor ik? Ben je weg bij KPN? Boventallig zeker?"
"Nee, ik heb ontslag genomen."
"Oh. Waar werk je nu dan?"
"Ik heb geen nieuwe baan."
"Aha, je bent nog aan het solliciteren zeker? Heb je nog iets lopen?"
Shit, die geeft ook niet gauw op. Laat ik het maar vertellen.
"Nee, ik wil gaan schrijven."
"Zozo! Wanneer komt je eerste boek uit?"
Het is een rare wereld. Of je werkt, of je bent schrijver. En als je schrijver bent, dan publiceer je boeken. Die niemand gaat kopen. Want er zijn in Nederland drie schrijvers die geld verdienen. De rest heeft een uitkering.
Het is uitermate vervelend om elke keer uit te leggen waarom je ontslag hebt genomen en dat je wilt gaan schrijven.
Er zijn mensen die zo overtuigend mogelijk proberen te zeggen dat ze het verstandig van me vinden. Er zijn er ook die dit echt vinden. Helaas zijn er ook mensen die het belachelijk en dom en egoïstisch vinden. Een heleboel mensen vinden er tegen mij niets van. Zij vinden van alles tegen Maria. Nee, Maria heeft het ook niet makkelijk. En dan ook nog zo'n man.
Daar krijgt ze nog eens STRESS van.
woensdag
zaterdag
STRESS (24)
Via Teletalent naar CSN naar KPN BUBC BLCS LSDM (12)
Ik modder nog een paar maanden door, maar de overtuiging ontbreekt. Het ontbreekt mij ook steeds meer aan de nodige energie. Tegen het eind van 2002 sleep ik mijzelf elke werkdag uit bed, in de auto, op de fiets, de trein in en door de gangen van KPN naar mijn werkplek; mijn uitgewerktplek. Onvoorstelbaar, wat ben ik moe! Ik besluit dat ik het niet meer op kan en wil brengen.
Ik bespreek de mogelijkheden met mijn vrouw en mijn personeelsmanager:
1. Ik ga solliciteren en wacht tot ik ergens aangenomen word.
2. Ik neem ontslag.
3. Ik laat mij (met wederzijdse goedkeuring) ontslaan.
Optie 1 spreekt mij direct het allerminst aan. Het enige wat ik de komende tijd echt wil doen is slapen. Stel je voor dat ik ergens aangenomen word; moet ik gelijk weer mee in de rattenwedstrijd. En als ik nergens een baan vind, zit ik nog steeds waar ik zit. Dat nooit; dan nog liever brodeloos!
En dat is dus optie 2. In eerste instantie voel ik hier het meest voor. Ik hou de eer aan mezelf, kan snel weg en sluit het hoofdstuk KPN definitief af. Dat geldt ook voor de ontvangst van liquide middelen. Mijn gesprekspartners (waarbij ook Wim van "het Jobcenter" een duit in het zakje doet, maar daar kan ik niet van rondkomen) vinden dit niet verstandig.
Zij voelen meer voor optie 3. Dit hoeft geen slepende procedure te worden en ik krijg/houd het recht op een oprotpremie en een werkeloosheidsuitkering. Op kosten van de samenleving uitslapen lijkt me wel wat en bovendien krijg ik de tijd om eens rustig na te denken over de rest van mijn werkzame leven.
Wordt vervolgd
Ik modder nog een paar maanden door, maar de overtuiging ontbreekt. Het ontbreekt mij ook steeds meer aan de nodige energie. Tegen het eind van 2002 sleep ik mijzelf elke werkdag uit bed, in de auto, op de fiets, de trein in en door de gangen van KPN naar mijn werkplek; mijn uitgewerktplek. Onvoorstelbaar, wat ben ik moe! Ik besluit dat ik het niet meer op kan en wil brengen.
Ik bespreek de mogelijkheden met mijn vrouw en mijn personeelsmanager:
1. Ik ga solliciteren en wacht tot ik ergens aangenomen word.
2. Ik neem ontslag.
3. Ik laat mij (met wederzijdse goedkeuring) ontslaan.
Optie 1 spreekt mij direct het allerminst aan. Het enige wat ik de komende tijd echt wil doen is slapen. Stel je voor dat ik ergens aangenomen word; moet ik gelijk weer mee in de rattenwedstrijd. En als ik nergens een baan vind, zit ik nog steeds waar ik zit. Dat nooit; dan nog liever brodeloos!
En dat is dus optie 2. In eerste instantie voel ik hier het meest voor. Ik hou de eer aan mezelf, kan snel weg en sluit het hoofdstuk KPN definitief af. Dat geldt ook voor de ontvangst van liquide middelen. Mijn gesprekspartners (waarbij ook Wim van "het Jobcenter" een duit in het zakje doet, maar daar kan ik niet van rondkomen) vinden dit niet verstandig.
Zij voelen meer voor optie 3. Dit hoeft geen slepende procedure te worden en ik krijg/houd het recht op een oprotpremie en een werkeloosheidsuitkering. Op kosten van de samenleving uitslapen lijkt me wel wat en bovendien krijg ik de tijd om eens rustig na te denken over de rest van mijn werkzame leven.
Wordt vervolgd
donderdag
MIJN EXCUSES
Omdat ik er niets voor voel om mijn site om te dopen in WWW.MIJNEXCUSES.NL is dit meteen de allerlaatste keer: mijn welgemeende excuses!
Ongetwijfeld ga ik in de toekomst weer bevolkingsgroepen schofferen, de integriteit van individuen aantasten, minderheden stigmatiseren en/of kabinetsleden verbaal de grond in stampen. Jammer dan, dan moeten ze mij maar niet op idee‘n brengen. Ik ga niemand meer mijn excuses aanbieden.
Waar ik echter in het verleden wel eens mijn excuses maakte voor -al dan niet aanstootgevende- publicaties, doe ik dit vandaag voor het ontbreken hiervan gedurende de afgelopen maand.
De internetstilte op "Het Woord van Henk" is echter voorbij; na een adem- en vakantiepauze van ruim vier weken wordt het hoog tijd voor verse verzen, actuele maatschappelijke analyses, tenenkrommende tenniscolumns, foute foto's en natuurlijk het slot van STRESS.
Hiermee zijn we gelijk aanbeland bij de kern van "het probleem"; ik heb nogal moeite om een eind te breien aan STRESS. En dus deed ik het maar niet.
Mijn excuses hiervoor.
Omdat ik er niets voor voel om mijn site om te dopen in WWW.MIJNEXCUSES.NL is dit meteen de allerlaatste keer: mijn welgemeende excuses!
Ongetwijfeld ga ik in de toekomst weer bevolkingsgroepen schofferen, de integriteit van individuen aantasten, minderheden stigmatiseren en/of kabinetsleden verbaal de grond in stampen. Jammer dan, dan moeten ze mij maar niet op idee‘n brengen. Ik ga niemand meer mijn excuses aanbieden.
Waar ik echter in het verleden wel eens mijn excuses maakte voor -al dan niet aanstootgevende- publicaties, doe ik dit vandaag voor het ontbreken hiervan gedurende de afgelopen maand.
De internetstilte op "Het Woord van Henk" is echter voorbij; na een adem- en vakantiepauze van ruim vier weken wordt het hoog tijd voor verse verzen, actuele maatschappelijke analyses, tenenkrommende tenniscolumns, foute foto's en natuurlijk het slot van STRESS.
Hiermee zijn we gelijk aanbeland bij de kern van "het probleem"; ik heb nogal moeite om een eind te breien aan STRESS. En dus deed ik het maar niet.
Mijn excuses hiervoor.
Abonneren op:
Posts (Atom)