donderdag

Che Disastro, Le Mosquiti!

Ventimiglia, Italia

Na vijf dagen aan de Rivièra moet het er uit, het zit niet echt mee tot nu toe!
Een vrij moeizame reis van twee dagen over de route du soleil zat er bijna op, toen ik besloot dat het kleine steile weggetje richting ons vakantieparkje niet kon kloppen. Ik ging keren. Toen ik achteruit wilde rijden zag ik een tegenligger aankomen. Die wacht maar, zei ik en gaf licht geagiteerd wat extra gas om snel te kunnen draaien. Dat was geen goed idee, want het hek aan het smalle weggetje maakte onheilspellende geluiden op onze acherbumper. Op tweehonderd meter van ons vakantieadres (want het weggetje bleek wel goed) had ik voor - grof geschat - tweeduizend Euro schade aangericht. Shit happens. Mostly to me.

De volgende dag werd ik wakker met vijfenveertig muggenbulten over mijn hele lichaam, maar vooral op mijn benen. Verevelend, maar het kon erger. De muggenbulten waren wel erg groot en op sommige plekken ontstonden blaasjes. Zeg maar gerust blazen. En dan vergeet ik nog even de grote rode plekken, de korsten en het gele vocht dat eruit liep.
Gaat wel over, dacht ik in het begin, maar toen het woensdag alleen maar erger bleek te worden werd het tijd voor actie. Het blaasje op mijn enkel had inmiddels de grootte van een ei. Even langs de apotheker.
Daar moest ik mee naar het ziekenhuis, wist de apotheker zeker. Hij stuurde ons (Maria was mee) naar de 'Pronto Secorso' in een naburig durrep (Bordighera), wat zo veel wil zeggen als Eerste Hulp. Je mag hopen dat je in Italia nooit op de tweede hulp hoeft te wachten. Doodsbleke en continue kotsende kinderen, rochelende bejaarden en mannen met open wonden werden - al dan niet per brancard - binnengebracht. Waar zij achter in de rij aan moesten sluiten. Onder het motto: "je mag dan wel dood gaan, maar je bent nog niet aan de beurt" werden in ontstellend traag tempo patienten afgehandeld. Af en toe bleek dat als je echt op het punt van overlijden stond, de medische staf een paar minuten voor je inruimde. Aangezien dat voor mij duidelijk niet gold, vroeg ik na anderhalf uur wachten maar eens hoe lang het nog kon duren. Minstens een uur, werd mij verteld. Dat betekent in Italie een uur of drie, vier. Was er een alternatief, wilde ik weten. Er was wel een toeristenkliniek in San Remo, vertelde de dame van de info ons. Een andere wachtende hoorde ons gesprek en vroeg ons in vloeiend Nederlands of we misschien gebruik wilden maken van haar huisarts. Wij dachten het wel!
Zij belde hem op en we konden onmiddellijk terecht!

Dottore Rossi (!) bleek een uiterst innemende man, die mijn door muggen geinfecteerde huid - onder het voortdurend uitroepen van "Che disastro" - inspecteerde.
Ik kreeg antibiotica (alocohol toegestaan! Ik huilde van geluk) en desinfecterende zalf voorgeschreven en van een rekening wilde hij niet weten! Wel wenste hij ons nog een heel prettige vakantie. Een poepie was het, vond Maria ook.
Hevig bejeukt en de neiging tot krabben onderdrukkend zit ik nu mijn belevenissen op een vakantiepark-laptop in te toetsen, zoekend naar dubbele punten boven ee's, die er niet op zitten.
Eind goed, al goed?