"Waar leggen die koekies noú weer?" De platina-blonde moeder vroeg het aan - de zo jeugdig mogelijk ogende - oma, maar eigenlijk kafferde ze de supermarktmanager uit omdat hij de koekies wéér verplaatst had. Want dat doen ze allemaal, speciaal om haar te plagen. "Ik zoek me eige de pleuris.", ging ze verder, voor het geval dat oma het nog niet begrepen had.
Bij de kassa bleek dat de koekies gevonden waren, want in de rij naast mij werden ze in het kleine jochie gepropt. "Dat is lekker hè, Wesley? Ja, dat is lekker!", kirde oma.
De dame die voor mij in de rij stond, was een halve meter doorgelopen. Hier had de moeder van Wesley op gewacht. Ze pakte een zak chips uit het mandje dat haar moeder droeg, liet de buggy waar haar zoon in zat in de steek en legde de chips op de band, achter de artikelen van de vrouw die eerst voor mij in de rij stond.
Ik stond met open mond te kijken.
Hoe ze het durfde snap ik nog steeds niet, maar oma zei - alsof het de normaalste zaak van de wereld was - tegen mij: "Ik hoor bij haar, je mag onze plaats wel innemen, hoor."
Dat was aardig van oma.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten