En toen ging ik dus gewoon even op maandagavond mijn computer opnieuw
installeren. Echt wel. Dat kan toch iedereen? Nu wil ik niet beweren dat ik
iedereen ben, maar ik ben digitaal eigenlijk toch best wel behoorlijk onderlegd
en dan doe je dat dus gewoon even.
Kwestie van back upjes maken, herstelschijfje ook, formatteren,
partitietjes maken. Je kent het wel. Toch? En dan natuurlijk gewoon Windows
opnieuw installeren, tweehonderdzesengentig updatejes binnenhalen en
installeren en dan gewoon alles weer terugzetten wat er op stond. Klaar.
Dat was dus zeven dagen geleden. Mijn 10-stappenplan heeft mij nog geen stap
dichter bij het einddoel van dat plan gebracht – een lekker werkende pc. De
vier vrouwen hier in huis vragen elke dag wel een keer of het goed gaat en of
ze in hun mail kunnen. Dat is hun goed recht en nee, dat kunnen ze niet. En
nee, ik wil niet huilen, maar als ik morgen nog steeds zo eigenwijs ben om niet
naar de pc-dokter op de hoek te gaan, hem nederig te vragen of hij mijn computertje
wil genezen en mijn bestandjes terug wil zetten en daar niet al te veel centjes
voor te vragen, dan gaat dat echt wel gebeuren, dat huilen.
Mijn computer heeft daar geen last van, van huilbuien, die lacht mij al een
week lang (en elke dag angstaanjagender) ongenadig uit.
Mooi toch eigenlijk, dat we hier zo emotioneel van worden, mijn pc en ik.