Damesbillen-terreur

Het wordt me momenteel allemaal een beetje te veel. En wel hierom.

Een paar weken geleden reed ik nietsvermoedend -want waarom zou ik? - in de buurt van Maarn. Plotsklaps springt er een dame van niet geringe omvang voor mijn bolide, maakt een stopteken, draait zich zonder waarschuwing om en raapt een petje van de straat op. Omdat ik te laat was met het wegdraaien van mijn hoofd, keek ik enkele, afschuwelijke secondes naar het gedeeltelijk ontblote en meest onappetijtelijke achterwerk dat ik ooit gezien had. Mijn maag was net zo van streek als het baasje. Dat zo’n vrouw er niet uitziet, alla; maar val mij daar niet mee lastig. Het wicht droeg een lang (helaas te kort, want niet-knieën-bedekkend) T-shirt, een minuscuul rokje en een veel te kleine slip. Dit, terwijl haar lichaam schreeuwde om een burka. De vrouw moet doof geweest zijn.

En dan heb je nog de t.v.. Dat elke -zichzelf respecterende - rapper/hiphopper zijn videootjes volstouwt met damesbillen in bikinibroekjes, is al jaren bekend. Dat de geile wijven in kwestie inmiddels bijna ieder muziekje aan de man(!) moeten brengen, pleit niet voor de muziekindustrie. Dat bijna elk zangeresje tegenwoordig wulps met haar kontje loopt te draaien is logisch. Een auditie bij een platenmaatschappij bestaat tegenwoordig namelijk uit een inspectie van de bilpartij. Maar dat zelfs de heren(?) reclamemakers zichzelf niet meer in de hand hebben, is schokkend. Nieuw biertje? Damesbillen! Barbecuesausje? Dameskontje! Hondenvoer, smeerkaas, w.c.-papier?

Als ik tegenwoordig de zes billen van mijn dochters van luiers voorzie, schieten er videoclipjes, pakken maandverband en pet-oprapers door mijn hoofd.
Begrijp me goed; ik heb niets tegen damesbillen –ik ben er zelfs een voorstander van -, maar het moet wel leuk blijven!