Wat maakte ik me nou weer druk gisteren?

FC Utrecht-verdediger David di Tommaso is dinsdagochtend in zijn slaap overleden. De Fransman is 26 jaar geworden. Nadere bijzonderheden over de doodsoorzaak ontbreken. Om 14.30 uur vindt een persconferentie plaats in Stadion Galgenwaard.
Di Tommaso kwam vorig seizoen naar FC Utrecht. In zijn debuutjaar bij de club uit de Domstad werd Di Tomasso door de supporters uitgeroepen tot speler van het jaar. De Fransman was vaste basisspeler in de selectie van trainer Foeke Booy.

Een woordvoerder van de club zei dat de club overdonderd is door het overlijdensbericht. "De ploeg is ineens een van zijn beste spelers kwijt. Het is voor ons absoluut gissen naar de oorzaak. Een ding weten we zeker; Tommaso nam geen doping." Di Tomasso begon zijn loopbaan bij AS Monaco en speelde daarna vier seizoenen voor Sedan.

Metsj of duh wiek

Struikelend over de bizarre titel (wat is er mis met wedstrijd van de week?) kondigde Wilfred Genee gisteren in drie keer de 'Match of the week', FC Utrecht -Ajax aan. Helaas bleef het niet bij deze kleine blunder.
Tijdens de samenvatting was de commentator zo bijdehand om te stellen dat Jean Paul de Jong van FC Utrecht, na een zware overtreding van het veld gestuurd had moeten worden in plaats van de gele kaart die hij van scheidsrechter Verbist kreeg. Daar viel iets voor te zeggen. Als even later Nigel de Jong van Ajax hard doorgaat op Joost Terol, de keeper van Utrecht hoor je hem niet. Terol gaat met een bloedende hoofdwond per brancard van het veld. De Jong gaat vrijuit.
In de slotfase wordt een Ajax-doelpunt afgekeurd, waarbij de reden niet geheel duidelijk is. De commentator verbaast zich namens de Ajaxieden over zoveel onrecht.


Snijder protesteert namens alle Talpa-kijkers bij Verbist

Tijdens de nabespreking van Genee met analist Ruud Gullit en gast Danny Blind komt al het onrecht dat Ajax wordt aangedaan nog eens uitgebreid aan bod. De afgekeurde goal staat in het middelpunt. Blind en Genee snappen er niets van. "Je gaat me toch niet vertellen dat jij het terecht vond, hè Ruud?" Zegt Wilfred Genee tegen Gullit. Enigzins beschaamd moet Ruud toegeven dat hij zijn journalistieke taken wel naar behoren probeert uit te voeren en dat hij de beelden heeft teruggekeken. Daarop is duidelijk te zien dat Nigel de Jong Dwight Tiendali bij zijn shirt pakt en vervolgens wegduwt. "Ja maar, Ruud, dat gebeurt toch wel vaker zonder dat een scheidsrechter er voor fluit?" En daar heeft Wilfred natuurlijk gelijk; er wordt toch ook nog dagelijks straffeloos met ellebogen gewapperd en ingebroken en gemoord enzo.
Wat mij echter nog het meest verbaasde was dat de scheidsrechter niets gevraagd werd en als hij niet tot commentaar bereid was, dat dat dan even gemeld werd. Hoor en wederhoor kennen ze niet bij Talpa.
Tenslotte nog even dit. Als Wesley Snijder op zaterdagavond twee keer zijn neus snuit, willen verslaggevers met cameraploegen meteen weten of hij denkt de volgende dag te kunnen spelen. Als Joost Terol met een bloedende hoofdwond per brancard wordt afgevoerd, horen wij helemaal niets meer over zijn toestand.
Het verslaan van voetbalwedstrijden, dat is toch een andere tak van sport dan op bezoek gaan met Joling en Gordon.

Feest ('Hobbel', gepubliceerd in Straatnieuws, December 2005)

Als kind vond ik december een heerlijke maand. De met lampjes versierde straten, de etalages van de bakker en de speelgoedwinkel waar ik zo vaak mogelijk kwijlend rondhing, pakjesavond en de hele heisa eromheen en niet te vergeten de nachtdienst waarin je met een kaars in je hand tot 11 uur 's avonds in de kerk mocht zitten. Met mijn kindersopraantje stond ik dan bovendien te soleren voor een volle kerk, als sterzanger van het kinderkoor. Ik was een schatje.
Er is een hoop veranderd. Ik ben inderdaad al lang geen schatje meer en december wordt al jaren vanaf oktober door het bedrijfsleven beheerst. De magie is geheel verdwenen, de betekenis is verloren gegaan en wat overblijft zijn verplichtingen. Inderdaad, ik ben in een melancholieke bui. Ook al omdat de door mij geplande vakantie, waar ik al een tijdje naar uitkeek, niet door kan gaan. Het leek mij wel aardig om de kerstdagen en oud en nieuw op de Canarische eilanden door te brengen. Zon in plaats van duisternis, warmte in plaats van kou en luieren als alternatief voor verplichtingen. Helaas vertelde mijn vrouw mij dat ze niet vrij is tijdens de door mij gewenste zonvakantie. Omdat ik een flexibel mens ben besloot ik dat we in de eerste week van 2006 (dan is Maria wél vrij) ook een stukje konden gaan vliegen. En waarom zou je dan niet via de digitale snelweg - eigenlijk luchthaven in dit geval - een reisje boeken? Nou, omdat je na een speurtocht via zoekmachines en reisbureaus geen vakantie kunt vinden die bij jouw budget past, daarom! Voor alle beschikbare vluchten, appartementen en studio's moeten mijn drie kleutertjes gewoon betalen. En zo veel geld hebben ze nog niet. Voor dat geld kunnen we drie weken een luxe bungalow op een prachtig vakantiepark in Duitsland of België boeken. Inclusief subtropische waterglijbaan, tennisbaan, sauna en een zonneserre met uizicht op de speeltuin, op de besneeuwde berghellingen en op de ober die je een biertje komt brengen. Krijg nou niks, er begint toch weer iets uit mijn mond te hangen! Ik denk dat ik zo meteen nog even ga surfen - eigenlijk skiën in dit geval - om een sneeuwvakantie in Duitsland te confisqueren.
"Aufmachen, ja? Holländisches Tourist hier!"
En dan kan mijn vroegtijdig aangeschafte, canarigele zonnebril, die ik voor de felle zon op de eilanden bedacht had, dienst doen als middel tegen sneeuwblindheid.
December overleven we ook wel weer!

Herbert

Ik zat zondagavond laat nog schaatsen in Salt Lake City te kijken. Gewoon te beroerd om naar bed te gaan eigenlijk. Bovendien werd er nog behoorlijk hard gereden, de kans op wereldrecords lag zelfs ná middernacht nog dik boven de 50 %. De vaste commentator bij de vrouwen, Herbert Dijkstra, ziet vaak een hoop belangrijke details over het hoofd (bijzonder snelle rondetijden bijvoorbeeld), maar de wereldrecords waren hem dit keer niet ontgaan. Hij besloot dan ook het - op dat moment staande - record bij de vrouwen op de 1500 meter te noemen. Herbert was vermoeid denk ik, want hij zei, op de komma nauwkeurig:
"Het wereldrecord is in handen van Claudia Pechstein, het werd vorige week in Calgary gereden door Anni Friesinger."
In eerste instantie denk je die jongen vergist zich (Claudia Pechstein heeft nog nooit het wereldrecord op de 1500 meter in handen gehad), maar als je de naam Pechstein door Friesinger vervangt (dat klopte wel) krijg je alsnog een bizarre zin. Probeer maar.
Herbert vond het trouwens grappig dat er vier dames meededen die Wang heetten. Inderdaad, Herbert heeft het gevoel voor humor van minister Donner.
"Voor erg veel verwarring zorgt Lei Wang", vindt hij, "want er doet nog een Lei Wang mee. De één is 21 en de ander 23 en het zijn geen zussen."
Als je al zijn niet terzake doende en bovenal ondeskundige commentaar (voor een ex-schaatser!) verder even vergeet, blijft voor mij één raadsel over: waarom altijd en eeuwig die toevoeging en bovendien een persoonlijk record?
"1;55;64! Dat is een nationaal Chinees record. En bovendien een persoonlijk record!"
"Cindy Klassen rijdt 1;51;79! Een nieuw wereldrecord.........."
Ik zweer het, hij zegt het echt!

Voetbal (1)

Elke hoge bal die
Gevaarlijk richting strafschopgebied ging
Werd door de Israëlische verdediging
Met patriots uit de lucht geschoten

Droomvrouw

Afgelopen maandag kwam ik haar tegen
Op de zuivelafdeling, bij de toetjes
De vrouw van mijn dromen
Ongelovig staarde ik haar een tijdje aan
Want wat viel ze tégen in het echt

Balkenende 2

Het woord rariteitenkabinet
Krijgt steeds meer betekenis

De belangrijkste zaken in het leven

Ik heb altijd al gezegd dat geld voor mij niet op de eerste plaats komt

1 Op de eerste plaats staat héél veel geld
2 Geld komt voor mij op de tweede plaats
3 De nummer drie is voor mij de liefde. De liefde voor geld
4 Met stip op vier staat geluk. Hoe wil je anders een loterij winnen?
5 Vrijgevigheid is een goede nummer vijf. Hoe doe je dat eigenlijk, geld verdienen met mensen vrij geven?
6 Nummertje zes is natuurlijk gezondheid. Want ik moet mijn geld natuurlijk wel kunnen zien, horen, voelen en ruiken
7 Op de laatste plaats staat natuurlijk een SUV

Met te veel principes is nog nooit iemand rijk geworden
Iedereen mee eens?

Het StraatDagBlad ('Hobbel', gepubliceerd in Straatnieuws, November 2005)

Sinds het Utrechts Nieuwsblad op tabloidformaat en in samenwerking met Het Algemeen Dagblad verschijnt, is mijn behoefte aan deze nieuwe krant méér dan gehalveerd. Wie zit er nou te wachten op een halve Telegraaf met regionieuws? Ik wil des morgens geen voorpagina voor mijn neus krijgen, die geheel bestaat uit een fotocollage van een vakantiepark waar Claudia M. een midweek heeft zoekgebracht. Of een foto van een brandende militair die uit een tank springt. Bovendien, alles aan de nieuwe krant is gehalveerd: de herkenbaarheid, de overzichtelijkheid, de journalistieke diepgang en het regionale nieuws. Alleen de abonnementsprijs niet.
Ik vreesde reeds met grote vreze toen bekend werd dat de fusie met 'de AVRO-bode van het (inter)nationale nieuws' door zou gaan. Ik zag het AD namelijk altijd als de krant voor de kleurloze, conservatieve Feyenoord-supporter; hoe kon je daar nou gezellig mee gaan samenwerken? De mediawereld is tenslotte geen Sesamstraat.
Ik heb trouwens wel te doen met Arjeh kalman, de voormalig hoofdredacteur van het UN en tegenwoordig een soort regiomanager. Die probeert de lezer al maanden uit te leggen wat hij zichzelf niet uit kan leggen. Dat het wel goed gaat komen met de krant en dat het een gewenningsproces is en dat we binnenkort ook verbeteringen gaan merken. Diep in zijn hart treurt hij nog elke dag om het verlies van zijn eigen, oude vertrouwde Utrechts Nieuwsblad.
Maar misschien is er nog hoop voor hem. Straatnieuws is tenslotte al een tijdje bezig zijn horizon te verbreden. Met een aantal kleine aanpassingen moet het mogelijk zijn om van Straatnieuws een waardig concurrent van het AD-UN te maken. Ik bedoel, de huidige en ex-journalisten van het UN vallen ons toch zeker huilend van geluk in de armen als ze via Straatnieuws (het Utrechts StraatNieuwsBlad?) een herstart kunnen maken? Ik dacht het wel. Bovendien, de infrastructuur ligt er al. We hebben een vergelijkbaar afzetgebied en voor de verspreiding hebben we ook al een grote groep gemotiveerde medewerkers. Door de veel betere verdiensten (want zes kranten per week) zijn deze mensen misschien wel gelijk dakloos af! Misschien moeten we nog iets aan het formaat van onze krant doen. Het lijkt er op dat, als je als dagblad serieus genomen wilt worden, je toch met een minimaal twee keer zo groot modelletje moet komen. Dat heeft dan meteen weer als grote voordeel dat we op pagina drie een extra grote pin-up kwijt kunnen! Mooi toch?