Filmster en toch gewoon gebleven

Gisteren waren de eerste opnames, voor wat het begin van mijn glansrijke filmcarrière moet worden. De casting doorstond ik moeiteloos; men was duidelijk onder de indruk van mijn aanwezigheid. Presence heet dat in onze kringen.
De film gaat over een Argentijns meisje dat fan is van de Nederlandse band Johan. De afstand tussen Buenos Aires en Johan maakt het voor haar uiteraard moeilijk om haar helden vaak te kunnen aanschouwen. De regisseur laat haar echter overvliegen voor een gefilmd concertbezoek. En dat is waar ik (waarschijnlijk) in beeld kom, als concertbezoeker.


De figuranten

Na een gedegen voorbereiding konden we om 17.15 uur gaan draaien. Nadat de jongens van Johan zich een beetje warmgespeeld hadden, konden de opnames voor de clip van de nieuwe single beginnen. Hierbij kon ik al mijn talenten in de strijd gooien. Van het bewonderend kijken bij de eerste take tot het springen tijdens de laatste take ging ik er vol tegenaan. Volgens de regisseur moest dat springen gebeuren tijdens het refrein. Altijd leuk om te vragen "wat het refrein is" natuurlijk, als je dat net vijf (maal drie) keer gehoord hebt. Dus riep ik dit naar de regisseur. Ik hoop maar dat dat nog eens te zien zal zijn tijdens 'the making of' van Johan's clip.
Na de opnames konden we nog gezellig babbelen met de bandleden. Wat een heerlijk normale gasten zijn dat zeg! Daar zou je je als filmster nog boven verheven gaan voelen.

Het Coole Spreekwoord van Henk (4)

Hij heeft een hart van goud
Gerausd

Italianen zijn dom

Rare jongens, die Romeinen. Hebben ze na 5 jaar eindelijk de kans om die enge rechtse glibber weg te stemmen, geven ze hem nóg bijna 50 % van de stemmen. Tja, dan verdien je ook niet beter.

Een enge rechtse glibber
Met zijn connecties zou die hertelling wel eens erg voordelig voor Silvio uit kunnen pakken.
Het zal je vakantieland maar zijn!

Kijk papa, met losse handen!

Mocht ik binnenkort nog eens een nieuwe fiets nodig hebben, dan weet ik vast welk merk ik liever niet kies.
Tijdens Parijs-Roubaix ging George Hincapie doodleuk rechtop zitten toen hij over een zware kasseienstrook reed. De reden was mij op dat moment niet duidelijk, maar daarom nog niet minder ernstig: hij had geen stuur meer. Dat dat niet prettig koerst blijkt uit bijgaande foto.

De ploegleiding van Hincapie had - verrassend genoeg - goed nieuws: er was geen sprake van een constructiefout! En nee, hij fietst niet voor een Belgische-, maar voor een Amerikaanse ploeg, met - dat dan weer wel - een Belgische ploegleider. Toch geloof ik niet dat George Hincapie en zijn ploegmakkers gerustgesteld zijn over hun materiaal. Blijkbaar hoort een afbrekend stuur bij de ongemakken van een "Trek"-fiets. Persoonlijk zou ik daar toch liever geen al te bochtige afdaling mee naar beneden suizen. "Maar nee mijnheer, de breuk van uw stuur was ongelukkig, maar zo construeren wij hier, hè?"
Om het komische karakter van de koers nog wat op te vijzelen, lieten die mallotige Fransen in volle finale even vrolijk een goederentrein de weg oversteken. Leif Hoste (een ploegmaat van Hincapie) slalomde tussen de spoorbomen door en werd gediskwalificeerd. Zijn reactie: "ik heb nochthans wel geremd, maar mijne remblokskes waren afgebroken. Allee, da gebeurt van bij ons vaker."

Het Coole Spreekwoord van Henk (3)

Spreken is zilver
Zwijgen is fout

Het Coole Spreekwoord van Henk (2)

Stel niet uit tot morgen
Wat je vandaag nog kunt verneuken

Het Coole Spreekwoord van Henk (1)

Het is niet alles goud
Wat er blingblingt

De Gescheidenleving ('Hobbel', gepubliceerd in Straatnieuws, April 2006)

Ondernemend Nederland heeft weer eens een half uurtje nagedacht en - met het oog op de vergrijzing - besloten dat wij toe zijn aan de Seniorenstad. De motivatie - voor het wegstoppen van 55-plussers in hun eigen treurige sterfplaats - is dat het rendabel is. En daarmee is in dit land tegenwoordig alles gezegd.
Het idee komt natuurlijk weer uit de Verenigde Staten, het land van de onbegrensde treurigheid. Er zijn daar radiostations die 24 uur per dag akoestische countrymuziek uit Alabama uitzenden. Wat mij betreft verpletterend saai, maar een Amerikaan vindt dat lekker overzichtelijk. Auto's horen groot te zijn en veel benzine te verbruiken, negers horen in getto's kansloos te blijven, indianen in reservaten en ouderen horen thuis in een Seniorenstad; anders lopen ze hun kinderen maar in de weg. En dus zitten er nu in Sun City, in de woestijn van Arizona 40.000 senioren samen oud en lekker overzichtelijk te zijn.
De initiatiefgroep Seniorenstad heeft het onderzocht: vier miljoen (!) Nederlandse senioren willen in een speciale Seniorenstad wonen. Dat maakt mij vooral nieuwsgierig naar de manier waarop dat onderzoek heeft plaatsgevonden. Ik geloof het namelijk niet. Ik vraag mij zelfs af of er wel 4 miljoen stuks van de doelgroep in Nederland wónen!
Het plan om alle Marokkaanse Utrechters onder te brengen in Kanaleneiland is niet zo ver weg meer, ben ik bang. Dat brengt me trouwens op enorm overzichtelijke ideeën. Utrecht is een studentenstad. Dan reserveren we de binnenstad toch zeker voor gewone studenten en Wittevrouwen voor het corps? Alle tweeverdieners gaan naar Leidsche Rijn, het poeha naar Tuindorp, betonvlechters naar Overvecht en Zuilen is alleen toegankelijk voor duivenmelkers. Ik geef het toe, het is natte vingerwerk, maar - eerlijk is eerlijk - wel heerlijk overzichtelijk.
Ik vrees dat de bedenkers van het seniorenplan ook wel nóbele gedachtes hadden toen ze een schetsje gingen maken, maar welbeschouwd komt dit plan er op neer dat we de samenleving nog verder gaan ontwrichten. Het is namelijk enorm handig om groepen met bepaalde kenmerken uit een minder gunstige omgeving weg te halen, maar het lijkt mij beter om iets aan die omgeving te verbeteren! Ouderen houden bijvoorbeeld niet van obstakels op hun pad en van los- of scheefliggende stoeptegels. En zo is er voor elke minderheid wel een ernstig probleem met een simpele oplossing te verzinnen.
Als dit soort plannen in de toekomst uitgevoerd gaat worden, hebben we het over 15 jaar niet meer over de Nederlandse samenleving, maar over de Nederlandse gescheidenleving.
Overzichtelijk ja, maar vooral verpletterend saai!