woensdag

De zin van het leven (28?)

Op het gevaar af dat ik voortaan door het leven ga als een ouwe sentimentele gek (ipv een ouwe brombeer) het volgende.

Als huisman loop ik elke werkdag (....) een keer of drie op en neer naar de school van mijn oudste dochter. Voor de kenners onder ons, dat is inderdaad José. Als ik haar om half twaalf op ga halen is het elke keer weer een verrassing wie van haar klasgenootjes bij ons komt lunchen, of dat ik weer voor Jan Lul naar school gelopen ben, als ze bij een vriend(in) gaat eten. Die kinderen zijn volgens mij de hele morgen druk met bespreken wie bij wie 'binnen mag', zoals zij het noemen.

Maar dit terzijde, want daar ging het mij helemaal niet om. Als ik naar school loop, heb ik mijn tweeling altijd bij me en - uitzonderingen bevestigen slechts de regel - dat is altijd lachen. Anna & Kitty zijn behalve ontzettend leuke meiden en drie jaar oud ook nog eens vriendinnen en dat willen ze graag aan iedereen die het weten wil laten zien én horen.

En zo gebeurt het dat zij hand in hand zingend de deur uitlopen, met in hun vrije hand een pop. Ze rennen voor mij uit om op de stoeprand te wachten op papa, die ze een handje geeft bij het oversteken.
Als we vlak bij school zijn beginnen ze 'papa is een poepie' te scanderen. Lachend (en volgens mij jaloers) kijkt iedereen die wij tegenkomen naar ons.
Neem nou van mij aan - een ouwe gek of niet - gelukkiger kan een mens niet worden.

dinsdag

Matthijs Draait Door

Het is toch jammer van zo'n leuk programma. Dat het steeds twijfelachtiger wordt.
Dat er steeds meer foute gasten komen. En wat dacht je van de foute onderwerpen?

Vorige week zaten we wéér - want die gast is er niet weg te rammen - tegen die enge kop van Gerard Joling aan te kijken. Als het daar nou bij bleef kon ik er nog mee leven, maar dan mag hij ook nog eens uitleggen waarom dat programmaatje op SBS van hem over meisjes-en-jongetjes-die-ook-programmaatjes-maken-of-iets-anders-op-televisie-doen-en-die -op-schaatsen-staan belangrijker is dan hetzelfde programmaatje op RTL. Als ik het allemaal goed begrepen heb tenminste, want het boeit me niet echt.

Vanavond kwam de troetelgehandicapte (lucille Werner) van onze demissionaire premier (J.P. B.) voor de 43-ste keer langs. Mag dat lingolachebekkie doodleuk 'haar' carnavalsliedje komen aanprijzen. Nou, dan vergaat het lachen mij toch echt. Als ik dat wil zien zet ik toch RTL-boulevard op?

Kortom: ik vind het zo langzamerhand een beetje te veel ouwejongenskrentenbrood worden bij DWDD. Zelfs - een door mij ooit als integer beschouwd figuur als - Giel Beelen zit tegenwoordig als een nieuwe Mart Smeets tegen al zijn gasten aan te rijen.
Mijn maag draait door.

vrijdag

Verzekeren kun je zelf ('Hobbel', gepubliceerd in Straatnieuws, Januari 2007)

Het was een druilerige dag. Zo'n dag die zichzelf heeft voorgenomen de hele dag vervelend te blijven. Een dag om binnen te zitten en de krant te spellen.
Eigenwijs als ik ben besloot ik dat het tijd was om iets aan mijn belabberde conditie te gaan doen. Ik trok mijn trainingspak en mijn loopschoenen aan, gooide de hond in de auto en reed naar het bos. Het bos was donker, drassig en stil. Niemand was op het idee gekomen om eens lekker met de hond te komen hardlopen.
Na een minuut of tien joggen, onderbroken door een paar rustpauzes wegens gebrek aan lucht, besloot Kazan dat hij weer eens ouderwets voor mijn voeten moest gaan lopen. Ik had hem al drie keer weten te ontwijken, toen ik bij de vierde poging op een gladde boomstronk stapte en keihard onderuitging. Dat deed pijn, vooral aan mijn onderbeen die - bij nadere inspectie - niet meer de gewenste vorm bleek te hebben. Hij lag er een beetje zielig en gebroken bij.

Schreeuwend van de pijn en tegen de hond dat hij een sukkel was lag ik een minuut of wat zielig te wezen. Als een van de laatste Nederlanders heb ik geen mobiele telefoon. Wat nu? Kazan zat naast me te piepen. Gelukkig had ik hem wat eenvoudige commando's geleerd.
'Ga hulp halen, Kazan! Snel!'
Mijn hond keek mij zo sullig mogelijk aan en sukkelde weg. Een half uur later was hij terug; met de wegenwacht. Nadat de wegenwachter de schade had opgenomen en mijn lidnummer van de ANWB had genoteerd, vroeg hij mij waarmee hij mij kon helpen, waarop ik zei dat een ziekenwagen mij wel handig leek in de gegeven omstandigheden. Peinzend keek hij mij aan en antwoordde, licht onzeker:
'Een ziekenwagen, hm. Ik ben bang dat zoiets onder vervangend vervoer valt en volgens bepaling 27b mag ik u buiten de gemeentegrenzen alleen op weg helpen.'
Zo geduldig mogelijk legde ik de man uit dat hij wellicht een ziekenhuis kon inlichten over mijn deplorabele toestand en dat zij dan misschien voor ziekenvervoer konden zorgen.

Ik kwam terecht in een naburig ziekenhuisje, waar men mij allerhartelijkst ontving en verzorgde. 's Avonds kreeg ik bezoek van een ernstig bezorgd kijkende verpleegkundige.
'Is mijn been niet goed gezet, zuster Julia?', las ik haar linkerborst.
'Jawel, maar het is uw zorgverzekeraar; die heeft een contract met het UMC. U krijgt uw breuk niet vergoed.'
De volgende keer dat ik een been breek bel ik met mijn éigen mobiel eerst mijn verzekeringsadviseur.

dinsdag

BMWeetje pesten

Alweer een paar dagen terug van een week weggeweest. Altijd gezellig in het land van de autobahnen. Vroeger vooral om doorheen te racen op weg naar Italia, tegenwoordig vooral om doorheen te racen op weg naar Italia en soms naar een vakantieparkje in de Bondsrepubliek zelf.

Traben-Trarbach

Inderdaad, een vakantieparkje (van Landal in dit geval); sinds ik zelf kinderen heb is dat iedereen toegestaan. Het zal wel nooit mijn favoriete vakantieonderkomen worden, maar ja, de kinderen hè?

Net als vorig jaar zaten we vlakbij de Moezel en net als vorig jaar was dit op een paar uurtjes (vol) gasgeven van huis. Zo gauw ik de Duitse grens passeer verander ik in een (race)monster en sein ik alles aan de kant wat ik tegenkom, bij voorkeur B.M.W.'s. Hoewel onze auto (een Mazda Premacy) misschien oogt als een vriendelijke gezinswagen, heeft ook hij kalmerende middelen nodig als hij een Duits kenteken voor zich ziet en schiet hij erop af als Kit met turboboost.

Oud en Nieuw in Duitsland vieren gaat nog een gewoonte worden. Lekker niksdoen, tochtje maken, in een zwembadje poedelen en een biertje drinken bevalt best: wel jammer dat ik jullie zo laat een gelukkig nieuwjaar kan wensen en dat ik wéér René G.'s verjaardag mis.
Bij deze dan: een gelukkig nieuwjaar iedereen en gefeliciteerd René!