Wat leef ik toch in een geweldig land!
Een land waarin alleen familie en vrienden een burgemeester kiezen en dus krijgt de kandidaat met de grootste familie- en vriendenkring de meeste stemmen, maar dat zijn er toch nog veel te weinig, zodat de uitslag niet geldig is, maar dat geeft niets, want de enige andere kandidaat wilde toch eigenlijk niet echt en dat wisten die lui van de gemeenteraad ook wel, zodat ze die andere gast voordroegen als burgervader. Of zoiets, maar misschien wilt u het mij nog eens uitleggen, want ik ben al in een vroeg stadium afgehaakt, zo ergens rond de zomer toen steeds meer kandidaten ongeschikt bleken.
Dat is het mooie van je ergens niet in verdiepen, dan hoef je er ook niet zo veel mee. We moeten tegenwoordig al overal een beslissing over nemen, toch?
Ik moet helemaal zelfstandig mijn tandpastamerk uitzoeken, de school voor mijn kinderen, de sportclubs, mijn autoverzekering, mijn brillenzaak - die tegenwoordig gekoppeld is aan een jaarlijks wisselende ziektekostenverzekeraar, het pakket van de ziektekostenverzekeraar, het antivirusprogramma voor onze buitenlandse trips én voor onze pc, maar natuurlijk ook onze telefonie-, drugs- en internetprovider. Omdat ik vandaag druk was met de keuze van een geschikte pensioensregeling ben ik niet toegekomen aan een herevaluatie van de verrichtingen van onze stroom-, gas- en waterleverancier.
Daarnaast prangt de vraag óf we ons zaken kunnen veroorloven en zo ja welke, zoals kinderopvang of een ouderdomsverzekering. Doet er al iemand aan levensloop in Nederland?
En dan zal ik me druk gaan maken over welke PvdA-er volgens mij het beste met een voorzittershamer kan zwaaien? Ik dacht het niet.
Hoe meer we door Den Haag met onze neuzen in de marktwerking geduwd worden, des te meer staan wij voor keuzes waar we nooit om gevraagd hebben. Mijn buurvrouw heeft nooit de behoefte tot een vergelijkend stroomonderzoek gevoeld, schat ik in en welke Nederlander vond het een strak plan om verzekeringsmaatschappijen tegen enorme tarieven de kosten van een tweejaarlijkse bril te laten vergoeden? Dáár heb ik ze het volk nooit over horen raadplegen.
Bij ons smijten de posterijen, de spoorwegen, de zorgverzekeraars en de nutsbedrijven alleen met geld voor directieleden en reclamecampagnes, terwijl ze er in Amerika nu achterkomen dat het niet zo slim was om het leger te privatiseren. Alles verandert in een schiettent. De controle is weg, misschien de burgers maar weer eens vragen of ze daar een rol in kunnen spelen? En dan moeten we van D'66 ook nog eens over elke politieke scheet nadenken. Laten die lui in Den Haag eens gaan doen waar we ze voor aangesteld hebben: het land regeren, primaire taken zelf in de hand houden en keuzes maken.
Laat mij alsjeblieft met rust, zeg.
woensdag
maandag
Alternatieve Telefoonterreur: Het kón nog gekker!
En toen werd het stil. Leo en joke waren ineens uitgebeld, er was niemand meer die naar Fred vroeg en er belden geen allochtone stemmen meer om hun rechtmatige nummer op te eisen.
Lekker rustig hoor.
Errug rustig.
Mare, waarom komt de vader van Femke Joseetje nou weer niet thuis brengen? Dat zou hij om 18.45 uur doen en het is al zeven uur geweest. Nou dat weer. Ik ga wel even bellen.
"Met Fleur."
"Hoi, met Henk. Komt José er al aan?"
"We proberen jullie al een half uur te bereiken, maar er werd niet opgenomen. En toen ik de telefoon net opnam, zag ik een onbekend nummer in mijn display. Volgens mij is er iets geks met jullie telefoon."
Ik zal jullie de rest van de conversatie besparen, behalve dan dat Fleur me niet kon vertellen wat voor nummer ik had. Ik belde met mijn vaste toestel naar mijn mobiel, waarop ik tot mijn stomme verbazing aflas dat ik een ander telefoonnummer had. Het nummer van Mehmed waarschijnlijk.
"Hoe jij kom aan dees noemer?", had hij gevraagd.
"Dees noemer is onze noemer in Nederland!", had hij gezegd.
"Rare jongens, die allochtonen!", had ik gedacht.
Ja, dat had ik gedacht! Hij had gelijk, die malle Mehmed. En die Fred zat natuurlijk bij Mehmed in de (illegale) onderverhuur. Ik zal hem maar niet aangeven, hè?
Wat die koekendozen bij KPN gedaan hadden weet ik niet (kruisdraadje verwisseld?), maar nadat ik het storingsnummer gebeld had, was ik binnen een uur weer in het gelukkige bezit van mijn eigen vertrouwde telefoonnummer.
Minder rustig, maar wel lekker.
Lekker rustig hoor.
Errug rustig.
Mare, waarom komt de vader van Femke Joseetje nou weer niet thuis brengen? Dat zou hij om 18.45 uur doen en het is al zeven uur geweest. Nou dat weer. Ik ga wel even bellen.
"Met Fleur."
"Hoi, met Henk. Komt José er al aan?"
"We proberen jullie al een half uur te bereiken, maar er werd niet opgenomen. En toen ik de telefoon net opnam, zag ik een onbekend nummer in mijn display. Volgens mij is er iets geks met jullie telefoon."
Ik zal jullie de rest van de conversatie besparen, behalve dan dat Fleur me niet kon vertellen wat voor nummer ik had. Ik belde met mijn vaste toestel naar mijn mobiel, waarop ik tot mijn stomme verbazing aflas dat ik een ander telefoonnummer had. Het nummer van Mehmed waarschijnlijk.
"Hoe jij kom aan dees noemer?", had hij gevraagd.
"Dees noemer is onze noemer in Nederland!", had hij gezegd.
"Rare jongens, die allochtonen!", had ik gedacht.
Ja, dat had ik gedacht! Hij had gelijk, die malle Mehmed. En die Fred zat natuurlijk bij Mehmed in de (illegale) onderverhuur. Ik zal hem maar niet aangeven, hè?
Wat die koekendozen bij KPN gedaan hadden weet ik niet (kruisdraadje verwisseld?), maar nadat ik het storingsnummer gebeld had, was ik binnen een uur weer in het gelukkige bezit van mijn eigen vertrouwde telefoonnummer.
Minder rustig, maar wel lekker.
zondag
Alternatieve Telefoonterreur
Iedereen wordt wel eens telefonisch lastig gevallen door een of ander callcentre. Dat is (helaas) niets bijzonders meer. Wij worden de laatste dagen continue gebeld door volslagen vreemden.
19:15 uur:
"Met Henk."
"Oh hallo, met Leo hier. Mijn telefoon is niet goed geprogrammeerd, geloof ik. Sorry."
"Dag Leo."
19:18 uur:
"Met Henk."
"Leo weer hier."
"Dat valt nog niet mee hè Leo, zo'n nummertje programmeren?"
"Dat is mijn schuld niet, dat heeft Joke gedaan."
"Doe je de groeten aan Joke?"
"Ja sorry hoor, dag."
19:20 uur:
"Hé Leo, je bent wel stug hè?"
"Ja sorry, ik dacht ik zal hem zelf wel even programmeren, maar er is toch weer iets fout gegaan, geloof ik."
"Ik geloof dat ik het zeker weet, Leo!"
"Sorry hoor."
20:10 uur:
"Met Henk."
"Met wie?"
"Henk."
"Oh, Joke hier. Ik heb het verkeerde nummer."
"Dat kan je wel zeggen ja, doe je de groeten aan Leo?"
21:57 uur:
"Met Henk."
"Henk? Henk wie? Ik moet Fred hebben."
"Dan moet je Fred bellen, niet mij."
"Ja sorry, dag."
09:55 uur:
"Met Henk."
"Hoe jij kom aan dees noemer?"
"Hoe ik aan dit nummer kom? Het moet niet gekker worden. Waarom bél jij dit nummer?"
"Dees noemer is onze noemer in Nederland!"
"Ja, het is goed hoor, daahaaag!"
Ik ben - eigenlijk niet zo - benieuwd of het nóg gekker kan! Wat denken jullie?
19:15 uur:
"Met Henk."
"Oh hallo, met Leo hier. Mijn telefoon is niet goed geprogrammeerd, geloof ik. Sorry."
"Dag Leo."
19:18 uur:
"Met Henk."
"Leo weer hier."
"Dat valt nog niet mee hè Leo, zo'n nummertje programmeren?"
"Dat is mijn schuld niet, dat heeft Joke gedaan."
"Doe je de groeten aan Joke?"
"Ja sorry hoor, dag."
19:20 uur:
"Hé Leo, je bent wel stug hè?"
"Ja sorry, ik dacht ik zal hem zelf wel even programmeren, maar er is toch weer iets fout gegaan, geloof ik."
"Ik geloof dat ik het zeker weet, Leo!"
"Sorry hoor."
20:10 uur:
"Met Henk."
"Met wie?"
"Henk."
"Oh, Joke hier. Ik heb het verkeerde nummer."
"Dat kan je wel zeggen ja, doe je de groeten aan Leo?"
21:57 uur:
"Met Henk."
"Henk? Henk wie? Ik moet Fred hebben."
"Dan moet je Fred bellen, niet mij."
"Ja sorry, dag."
09:55 uur:
"Met Henk."
"Hoe jij kom aan dees noemer?"
"Hoe ik aan dit nummer kom? Het moet niet gekker worden. Waarom bél jij dit nummer?"
"Dees noemer is onze noemer in Nederland!"
"Ja, het is goed hoor, daahaaag!"
Ik ben - eigenlijk niet zo - benieuwd of het nóg gekker kan! Wat denken jullie?
woensdag
Heldhaftige Henkie
Het was maandagmorgen, kwart voor twaalf. In mijn hoedanigheid als inspecteur wegenbeheer was ik bezig met het onschadelijk maken van een verkeerslicht, toen ik een rode auto met hoge snelheid over de kruising zag rijden. Hij ging vol in de remmen en 'parkeerde' zijn auto rechtsonder op de foto, boven de Amerikaanse vreetschuur. De man toeterde, blijkbaar naar mij, want hij stapte meteen uit en kwam naar mij toegewaggeld. "Hebtz jij voor mij een thzuisbrengert?", walmde hij in mijn gezicht. Ik schatte zijn alcoholpromillage op vijf procent. De man was inderdaad bijna dood. In ieder geval hersendood, want hij dacht blijkbaar dat ik van de ANWB was.
De bewuste kruising
"Nee, ik heb geen wiel voor je, maar wat is er aan de hand? Misschien kan ik je helpen", deed ik behulpzaam. Ik liep naar zijn auto en zag dat er geen band om zijn linker voorwiel zat.
"Ik zal wel iemand voor je bellen", bood ik aan.
"Azje grazje Bvzrouzjalietsj belt dn komme zje me wel elpe."
Omdat ik zei geen grazje Bvzrouzjalietsj te kennen werd hij boos. Dan reed hij er wel zelf naar toe. Ik vertelde hem dat mij dat geen goed plan leek, vanwege zijn velg (.......) en dat ik wel wat zou regelen.
"Als jij nou effe je auto aan de kant rijdt en je alarmlichten aanzet, bel ik wel iemand."
"Ja, mar geen geintsjes, hè?"
Om de één of andere reden was hij bang dat ik de politie zou bellen.
Terwijl de man weg was liep ik naar mijn auto, belde mijn chef en liet hem de politie bellen. Ondertussen stond het drankorgel alweer naast mijn portier te wankelen.
"Weetzje wel wie ik ben?" vroeg hij, bijna verbaasd. Een stomdronken hersendode crimineel, dacht ik en zei: "nee".
"Prdqwg Vergrittzje!" rochelde hij triomfantelijk. Ik durfde het bijna niet te zeggen, maar die kende ik ook al niet. Daar werd hij woest om en vertelde dat hij Klaas Bruinsma's maat was en dat hij een snuiffie wilde. "Nee, das niedz een goedz idee, ik motz nog rije."
Of ik een shaggie had. Die had ik. Hij 'draaide een shaggie' en probeerde een propje papier met shagbulten aan te steken. Dat lukte niet, vanwege te veel gaten.
"Eén of andreze mugool reedz achterzuit tege me auto aan", begon hij zijn schade uit te leggen. Prdqwg V. wilde nog een shaggie. Ik zei dat ik dat wel even zou doen, waarop hij mij in elkaar wilde slaan, want ik dacht dat hij dat niet kon. Wat blijft de sterke arm vreselijk lang weg als je op hem wacht.
Stiekem liep ik naar een verkeerslicht, in de hoop dat Prdqwg V. mij niet zou volgen, want ik had geen zin om naast hem te staan als de politie zou arriveren. Na een minuut of vijf liep ik weer terug en draaide nog een shaggie voor hem, toen ik sirenes in de verte hoorde. Ik werd wel een beetje nerveus, maar bedacht dat Prdqwg V. toch echt niet meer in staat zou zijn om hard te lopen en schuifelde rustig een stukje opzij, in de richting van de rode driewieler.
De twee politieauto's en motoragent arriveerden. Een prototype vrouwelijk agent (dikke kont) vroeg mij wie de eigenaar van de auto was. Ik knikte in de richting van Prdqwg V., die een stukje verderop rustig stond te kijken.
"Nej, dzjie izjnit van mij" blufte hij. Gelukkig werd ik geloofd, toen ik bevestigde dat Prdqwg V. het toch echt was en hij werd onmiddellijk geboeid en afgevoerd.
Heerlijk ontspannen kon ik daarna mijn verhaal vertellen aan de agente en een collega van mij(die ondertussen ook was komen aanrijden), onder de luifel van de hamburgertent. Prdqwg V. had een ongeluk in Nieuwegein (ca. 15 kilometer van het bewuste kruispunt !) veroorzaakt (en doorgereden) en nog meer ellende, vertelde de agente.
Inmiddels ben ik een held op kantoor en hoop ik op levenslang voor 'hem' en politiebescherming voor mij.
De bewuste kruising
"Nee, ik heb geen wiel voor je, maar wat is er aan de hand? Misschien kan ik je helpen", deed ik behulpzaam. Ik liep naar zijn auto en zag dat er geen band om zijn linker voorwiel zat.
"Ik zal wel iemand voor je bellen", bood ik aan.
"Azje grazje Bvzrouzjalietsj belt dn komme zje me wel elpe."
Omdat ik zei geen grazje Bvzrouzjalietsj te kennen werd hij boos. Dan reed hij er wel zelf naar toe. Ik vertelde hem dat mij dat geen goed plan leek, vanwege zijn velg (.......) en dat ik wel wat zou regelen.
"Als jij nou effe je auto aan de kant rijdt en je alarmlichten aanzet, bel ik wel iemand."
"Ja, mar geen geintsjes, hè?"
Om de één of andere reden was hij bang dat ik de politie zou bellen.
Terwijl de man weg was liep ik naar mijn auto, belde mijn chef en liet hem de politie bellen. Ondertussen stond het drankorgel alweer naast mijn portier te wankelen.
"Weetzje wel wie ik ben?" vroeg hij, bijna verbaasd. Een stomdronken hersendode crimineel, dacht ik en zei: "nee".
"Prdqwg Vergrittzje!" rochelde hij triomfantelijk. Ik durfde het bijna niet te zeggen, maar die kende ik ook al niet. Daar werd hij woest om en vertelde dat hij Klaas Bruinsma's maat was en dat hij een snuiffie wilde. "Nee, das niedz een goedz idee, ik motz nog rije."
Of ik een shaggie had. Die had ik. Hij 'draaide een shaggie' en probeerde een propje papier met shagbulten aan te steken. Dat lukte niet, vanwege te veel gaten.
"Eén of andreze mugool reedz achterzuit tege me auto aan", begon hij zijn schade uit te leggen. Prdqwg V. wilde nog een shaggie. Ik zei dat ik dat wel even zou doen, waarop hij mij in elkaar wilde slaan, want ik dacht dat hij dat niet kon. Wat blijft de sterke arm vreselijk lang weg als je op hem wacht.
Stiekem liep ik naar een verkeerslicht, in de hoop dat Prdqwg V. mij niet zou volgen, want ik had geen zin om naast hem te staan als de politie zou arriveren. Na een minuut of vijf liep ik weer terug en draaide nog een shaggie voor hem, toen ik sirenes in de verte hoorde. Ik werd wel een beetje nerveus, maar bedacht dat Prdqwg V. toch echt niet meer in staat zou zijn om hard te lopen en schuifelde rustig een stukje opzij, in de richting van de rode driewieler.
De twee politieauto's en motoragent arriveerden. Een prototype vrouwelijk agent (dikke kont) vroeg mij wie de eigenaar van de auto was. Ik knikte in de richting van Prdqwg V., die een stukje verderop rustig stond te kijken.
"Nej, dzjie izjnit van mij" blufte hij. Gelukkig werd ik geloofd, toen ik bevestigde dat Prdqwg V. het toch echt was en hij werd onmiddellijk geboeid en afgevoerd.
Heerlijk ontspannen kon ik daarna mijn verhaal vertellen aan de agente en een collega van mij(die ondertussen ook was komen aanrijden), onder de luifel van de hamburgertent. Prdqwg V. had een ongeluk in Nieuwegein (ca. 15 kilometer van het bewuste kruispunt !) veroorzaakt (en doorgereden) en nog meer ellende, vertelde de agente.
Inmiddels ben ik een held op kantoor en hoop ik op levenslang voor 'hem' en politiebescherming voor mij.
Abonneren op:
Posts (Atom)