Achterstallig Proza (2)

Een Dood Houten Paard (TennisZooi, gepubliceerd in clubblad Z.T.C, September 2010)

Een paar weken geleden belde de evenementencommissie met de vraag of ik al een datum voor het Houten Racket Toernooi had. Evert Jan was hoorbaar verrast toen ik zei dat ik betwijfelde of er dit jaar een HRT georganiseerd ging worden. Eerlijk gezegd overrompelde ik mezelf ook met deze mededeling; maar ja, het moet natuurlijk wel leuk blijven.

Toen wij (Jaap van Westen en ik) halverwege de jaren nul besloten een HRT te organiseren, was dat vooral een ludiek en vrijblijvend initiatief. Lekker met een man of twintig op een nazomerse zondag met antieke rackets tegen een balletje knallen, vervolgens de - tot trofee omgebouwde - houten racketklok aan onszelf uitreiken en daarna onder het genot van een drankje brainstormen over andere geinige toernooimogelijkheden. Ik noem een Houten Kop Toernooi, waarbij de deelnemers geacht werden zich de avond voor het toernooi laveloos te drinken in het clubhuis. Wij overwogen een Houten Been Toernooi voor deelnemers met een prothese, een Houten Open, waarbij alleen deelnemers uit Houten zouden worden toegelaten, en een Houten Closed, voor de overdekte variant.

Wij waren, kortom, erg tevreden over onszelf. De deelnemers gelukkig ook.

Daarna sloegen een gebrek aan interesse onder de leden, een vervroegd begin van de voetbalcompetities en de verzakelijking op de vereniging keihard toe. Jaap en ik moesten in 2009 een begroting (á € 42.50) en een draaiboek (10.00 uur ontvangst, 17.00 uur einde) maken. Dat was allemaal veel te officieel voor ons en – zoals zou blijken – ook voor de deelnemers. Herstel: deelnemer, want op de bewuste toernooidag zou alleen Marian Post op komen dagen. Marian bedankt.

In het afgelopen jubileumjaar besloten wij het HRT te integreren in de feestelijkheden en een Houten Paard Veulen Toernooi te spelen. Hoewel dit erg leuk was voor deze gelegenheid, zal het bij deze ene keer blijven; ook al omdat sommige deelnemers alleen mee wilden doen als ze niet met een houten racket hoefden te spelen.

Ik ben bang dat de tijdgeest, de verzakelijking op onze club en de verminderde interesse van clubleden voor (ludieke) activiteiten ervoor gezorgd hebben dat deze jongen geen zin meer heeft om energie te steken in het trekken aan een dood (houten) paard.
Treurend ga ik mijn houten rackets begraven in een houten kistje