zondag

Achterstallig Proza (4)

Brufen (TennisZooi, gepubliceerd in clubblad Z.T.C, Oktober 2010)

Had ik dat eerder geweten! Al een jaar of twintig moppert mijn rug over - al te inspannende – activiteiten. Zo stopte ik vijftien jaar geleden met veldvoetbal na te veel gezeur van mijn achterkant. Nog een jaar of zes, zeven later gaf ik mijn zaalvoetbalcarrière eraan vanwege die zeikerd en ook daarna worstelde ik regelmatig tijdens de tenniscompetitie of -toernooien met mijn zwakke plek.
Ik heb heel wat fysiotherapeuten versleten, haptonomen gesproken, chiropractors bezocht en de laatste maanden zelfs een osteopaat zijn bankrekening gespekt om iets aan die ellende te doen. Welnu, dat is verleden tijd! Ik zal het uitleggen.

Begin september begon ik vol goede moed aan de clubkampioenschappen. Omdat ik de eerste vrijdag een beetje ziek was, besloot ik een ibuprofen-pilletje (brufen in de volksmond) voor de wedstrijd te nemen.
Lieve mensen, wat speelde ik dat hele weekend een partij of vijf, zes heerlijk ontspannen en pijnvrij! Het ging zo lekker dat een tegenstander tegen mij zei: “Ik wist niet dat jij zo goed kon tennissen!”.
In de loop van de week kreeg ik last van mijn rug en moest donderdagavond een dubbel spelen. Omdat ik niet van opgeven wilde weten bedacht ik een strak plan: ik nam een uur voor de wedstrijd een brufennetje! Toen ik van huis wilde gaan was mijn rug nog erg pijnlijk en nam er nog een. Op de club aangekomen klaagde ik tegen mijn tegenstanders over mijn pijnlijke plek en ging de baan op. Het werd 6-0 6-0. Voor ons (Ger en Lieve Henk)! Tijdens de wedstrijd nergens meer last van gehad. Het was een wonder.
Omdat ik niet in wonderen geloof ging ik zaterdag brufenvrij de baan op. Het ging ook best goed, qua rug en tennis. Tot ik, na winst in de eerste set, een (onnodig) sprintje trok en mijn ruggetje krak zei. Sta je heerlijk te mixen met je vrouw, moet je opgeven omdat smeerseltjes en oefeningen niets meer helpen.
Een paar uur later moest ik nog een dubbel spelen. Ik ging naar huis, nam een douche en twee brufennen en reed weer naar de tennisclub. De rest is geschiedenis, wat mij betreft.

Voortaan tennis ik alleen nog met twee biertjes (voor de ontspanning) en twee stuks
brufen (voor de wonderen) in mijn mik. Staat er volgend jaar twee keer 5 op mijn pasje.

Achterstallig Proza (3)

ZTC op tv? (TennisZooi, gepubliceerd in clubblad Z.T.C, December 2010)

Hoewel dat waarschijnlijk voor al mijn schrijfsels geldt, neem ik met deze column het risico dat jullie halverwege vragen: “Zeg Bongers, wat moeten we met deze onzin?”
Ik zeg dan: “Heb geduld, misschien begrijpen jullie straks dat ik dit allemaal voor ZTC doe.”
Al een tijdje zaten mijn journalistieke- en schrijversambities in een dalletje. Mijn column in Straatnieuws werd op straat gezet, het schrijverscollectief lelijkemannen.nl is al meer dan een jaar niet meer dan een mooie herinnering en zelfs mijn eigen site henkbongers.nl is -wegens technische problemen die mij boven de pet gaan – al een half jaar niet bereikbaar.

En toen vroeg een paar maanden geleden een kennis mij of ik stukjes voor Unieuws (op de website van RTV Utrecht) wilde schrijven. Dat wilde ik. Ik had mijn eerste bijdrage nog niet geleverd, of ik werd door dezelfde kennis gevraagd of ik misschien ook zin had om tv-programma’s voor Ustad (de RTV Utrecht stadszender) te maken. Dat had ik. Op dit moment zijn er twee bijdrages van mij verschenen in het programma ‘U in de wijk (Zuilen), elke vrijdag om 18.00 uur op Ustad tv. Ustad is trouwens via het digitale signaal van Ziggo niet te ontvangen. Daarvoor moet je de decoder uitzetten en analoog de juiste frequentie zoeken. De filmpjes zijn ook los te vinden op www.uindewijk.nl /wijk/zuilen.
Waar gaat het programma over? Over alles wat er in de wijk Zuilen gebeurt. En waar gebeurt er nou meer dan op onze geliefde tennisclub? Dit was een retorische vraag.

Heel jammer natuurlijk dat er geen filmpje meer gemaakt kan worden over ons 85-jarig bestaan, maar er zijn natuurlijk mogelijkheden genoeg om ZTC te promoten. Zo zouden we aandacht kunnen besteden aan: de toekomstplannen, nieuwe banen, een nieuwe ingang, de tossavond, het open toernooi of desnoods aan onze tennisleraar.

Ja, lieve mensen, ik zet met liefde mijn integriteit als journalist op het spel om reclame voor onze club te maken. Vraag ik daar iets voor terug? Jazeker! Ik verwacht van jullie dat, als ik in de toekomst weer eens met mijn camera en microfoon over het park wandel, iedereen mij met een brede glimlach te woord staat. Wat jullie zeggen is minder belangrijk. Het is verbazingwekkend wat je met slimme montage allemaal kunt manipuleren. Alles voor de club.
Vrij naar John F. Kennedy wil ik graag eindigen met: vraag niet wat de club voor jou kan doen, maar wat jij voor de club kunt doen!

vrijdag

Achterstallig Proza (2)


Een Dood Houten Paard (TennisZooi, gepubliceerd in clubblad Z.T.C, September 2010)

Een paar weken geleden belde de evenementencommissie met de vraag of ik al een datum voor het Houten Racket Toernooi had. Evert Jan was hoorbaar verrast toen ik zei dat ik betwijfelde of er dit jaar een HRT georganiseerd ging worden. Eerlijk gezegd overrompelde ik mezelf ook met deze mededeling; maar ja, het moet natuurlijk wel leuk blijven.

Toen wij (Jaap van Westen en ik) halverwege de jaren nul besloten een HRT te organiseren, was dat vooral een ludiek en vrijblijvend initiatief. Lekker met een man of twintig op een nazomerse zondag met antieke rackets tegen een balletje knallen, vervolgens de - tot trofee omgebouwde - houten racketklok aan onszelf uitreiken en daarna onder het genot van een drankje brainstormen over andere geinige toernooimogelijkheden. Ik noem een Houten Kop Toernooi, waarbij de deelnemers geacht werden zich de avond voor het toernooi laveloos te drinken in het clubhuis. Wij overwogen een Houten Been Toernooi voor deelnemers met een prothese, een Houten Open, waarbij alleen deelnemers uit Houten zouden worden toegelaten, en een Houten Closed, voor de overdekte variant.

Wij waren, kortom, erg tevreden over onszelf. De deelnemers gelukkig ook.
Daarna sloegen een gebrek aan interesse onder de leden, een vervroegd begin van de voetbalcompetities en de verzakelijking op de vereniging keihard toe. Jaap en ik moesten in 2009 een begroting (á € 42.50) en een draaiboek (10.00 uur ontvangst, 17.00 uur einde) maken. Dat was allemaal veel te officieel voor ons en – zoals zou blijken – ook voor de deelnemers. Herstel: deelnemer, want op de bewuste toernooidag zou alleen Marian Post op komen dagen. Marian bedankt.

In het afgelopen jubileumjaar besloten wij het HRT te integreren in de feestelijkheden en een Houten Paard Veulen Toernooi te spelen. Hoewel dit erg leuk was voor deze gelegenheid, zal het bij deze ene keer blijven; ook al omdat sommige deelnemers alleen mee wilden doen als ze niet met een houten racket hoefden te spelen.
Ik ben bang dat de tijdgeest, de verzakelijking op onze club en de verminderde interesse van clubleden voor (ludieke) activiteiten ervoor gezorgd hebben dat deze jongen geen zin meer heeft om energie te steken in het trekken aan een dood (houten) paard.
Treurend ga ik mijn houten rackets begraven in een houten kistje

donderdag

Achterstallig Proza (1)

Op Vakantie (TennisZooi, gepubliceerd in clubblad Z.T.C, Juli 2010)

Normaal kijk ik daar altijd erg naar uit, naar vakantie. Eigenlijk doe ik dat nu ook, maar
momenteel schiet ik vooral ernstig in de stressstand. Ik heb nog maar zes dagen.
De deadline voor deze column zingt rond in mijn achterhoofd en daarnaast moet Lieve
Henk nog een aantal onverkwikkelijke problemen van lezers op gepaste wijze van
commentaar en advies voorzien. Het commentaar geldt de problemen, het advies is
voor de lezer.

De rest van de week ben ik dan bezig – weliswaar bijgestaan door twee bevallige
dames – met het nakijken van ingezonden kopij, het plamuren van het clubblad, het
contact met de drukker, de controle van de drukproef, het herstellen van wat fout
gegaan is en met zorgen dat het boekje een week eerder klaar is dan mogelijk. Aan het
eind van zo’n week wil ik altijd op vakantie.
En dan heb je natuurlijk ook nog tennis. Niet vergeten op tijd in te schrijven voor LTCM,
mensen zo gek proberen te krijgen dat ze met mij willen dubbelen en mixen tijdens de
clubkampioenschappen en me daar op tijd voor inschrijven. Moest ik nog iets doen voor
het Houten Racket Toernooi en zo ja, wie zou ik daar over bellen? Van José moest ik
haar noemen in mijn column en opscheppen over haar fantastische prestaties tijdens
de clubkampioenschappen. Niet vergeten!

Wat ik nog meer niet mag vergeten:
• Autobahnvignet voor Zwitserland kopen;
• Prullaria voor de kinderen kopen, om ruzie in de auto over te maken;
• Vakantieceedeetje voor in de auto maken;
• De route naar Lago di Trasimeno uitprinten, want een TomTom, daar doet deze
jongen niet aan. Ik geef liever mijn vrouw de schuld als we verkeerd rijden. Zij is
de navigator tenslotte;
• Bellen met de garage of ze die putjes in de auto van de hagelstorm echt niet
vóór de vakantie kunnen gladstrijken en bellen met de verzekering hoeveel
stappen mijn verzekeringspremie omhoog gaat;
• Dat mijn dochters woensdag jarig zijn;
• Bellen met mijn psychiater.

Ik hoop dat ik niet vergeet op vakantie te gaan. Willen jullie me misschien even bellen
om te controleren of ik echt weg ben? Bedankt alvast en een prettige vakantie.

vrijdag

Hij is d'r weer!

Om uiteenlopende redenen, waarvan het niet functioneren van de domeinnaam de belangrijkste was, heb ik lange tijd niet geblogd.
Die tijd is voorbij.
Jullie zijn gewaarschuwd.