Rare Jongens, Die Rumptenaren

"Sluiten jullie af?" Dat is wat ze ons al jaren vragen, als de laatsten der Rumptenaren Tennisvereniging Rhelico verlaten op een dinsdagavond. Op woensdag vragen ze het trouwens ook.
Al een jaar of vijf spelen wij onze ontzettend belangrijke dubbelpartijen, door een samenloop van omstandigheden (we noemen hem Paul, want hij verhuisde naar Geldermalsen) helemaal in de Betuwe. Met de rijstijl van mijn broertje Eddie, is dat vanuit Utrecht trouwens nog geen twintig minuten gassen.

En zo is het gekomen dat wij (mijn kleinste, tevens langste broertje, twee vrienden en ik) bijna wekelijks zorgen dat het clubhuis en de bar minstens een uur langer open blijven. Dat klinkt trouwens stoerder dan het is. Het zijn namelijk rare jongens, die Betuwenezen. En wel hierom:

• Na tien uur wordt er zelden getennist
• Na het tennissen gaan de meesten meteen naar huis
• Het liefst laten ze dan de verlichting op de verlaten banen branden
• Voor het verrassend leuke open toernooi wordt er vijfentwintig kuub zand in de kantine gestort, bij wijze van strand
• Als we nog op de baan staan houden we vertrekkende leden altijd scherp in de gaten. Ze hebben nog wel eens de neiging om de bar af te sluiten
• Ze hebben de goedkoopste tennisvereniging van Midden-Nederland

Voor de liefhebbers nog even de hoogtepunten van afgelopen dinsdag. Eddie en ik wonnen dik, mede omdat ik voor het eerst van mijn leven niet één dubbele fout sloeg. Maurice vond mij erg goed. Ik vond hem beter. Paul heeft twee sets lang zijn racket vast weten te houden. Eddie heeft de vrieskist leeggefrituurd. En oh ja, we hebben afgesloten!