donderdag

Een aanstekelijk type

Hij had de ziekte van Hornbacher
Dat was een naaste collega
Die met bacillen strooide
Hornbacher dus

woensdag

Stilleven ('Hobbel', gepubliceerd in Straatnieuws, December 2006)

Volgens de reclame moeten wij allemaal aan het 'Zwitser Leven'. Ze zeggen dat het een gevoel is, maar hoe moet je op gevoel als een Zwitser leven? En als ze dat níet bedoelen, wat bedoelen ze dan wel? Ik bedoel, wie kan het zich veroorloven om op zijn vijfenveertigste, rollebollend met een blonde Miep, een paar maanden in een Jeep door Jamaica te tuffen? Gaat 'Zwitser Leven' dat betalen en zo ja waarom? Dat kan alleen maar als je ze in de loop der jaren een paar ton aan premie hebt overgemaakt. Straatnieuws ziet me aankomen.
Ook mijn vrouw zou het niet waarderen, als ik haar en de kinderen in de steek zou laten voor een giechelende schoonheid in een betoverend landschap. Ik vind haar wel eens een zeurpiet, maar hier kan ik in komen. Nee, een Zwitserleven, dat wordt niets.

Stiekem wil iedereen wel eens een ander's leven; het leven van iemand anders. Jaap verdient meer geld, Rita ziet er beter uit, Roger doet hét met jouw hobby en de kinderen van Linda zijn slimmer, leuker en liever dan die van jou. De vraag is of iemand anders leven ook een beter leven is: te leven of te beter leven, dat is de vraag. Ik hou het er maar op dat een ander's leven een droom is en dat de meeste dromen bedrog zijn. Bovendien, als al je dromen uitkomen, heb je niets meer om over te dromen. En als ik ergens geen zin in heb, dan is het in een saai leven.
Dan denk je dat je het helemaal gemaakt hebt en dan wil je wéér een ander leven.
Nee, als je ontevreden bent over je eigen leven, probeer je niet iemand anders leven te krijgen, maar je eigen leven een beetje anders te krijgen.

Soms wil ik de drukte van de stad en de gejaagdheid van Nederland ontvluchten. Een 'cottage' in Ierland, groene heuvels, wat schapen en een pub; meer heb ik niet nodig. Hoewel het wat vroeg is voor mijn memoires worden ze daar geschreven, naast een aantal technisch en stilistisch perfecte en toch humoristische verhalen die prinses Laurentien (AKO trouwens ook) versteld zullen doen staan. En de drukte om mijn verhalen in Nederland zal mij niet raken, want ik lig tussen de appels en de peren, met mijn rug tegen de bananen, in mijn eigen stilleven, te werken aan mijn volgende meesterwerk.
Daar zou ik mee kunnen leven.

vrijdag

Anale sex achter kunststof kozijnen

Vanaf a.s. dinsdag is ons huis een week lang een nóg grotere rotzooi dan het normaal al is.
We krijgen nieuwe kozijnen, een nieuwe voordeur en een nieuwe badkamerdeur. Krijgen ja, de bank betaald. Dat is maar goed ook, want onze financiële situatie staat dergelijke uitspattingen niet toe.

Dolkomisch ook hoe zoiets in zijn werk gaat, de besluitvorming van iets ingrijpends als een renovatie.
"We moeten binnenkort iets aan de nieuwe slaapkamer van Anna & Kitty gaan doen, Henk. Zullen we laminaat laten leggen?" Ja, dat vindt Henk een strak plan en dan moeten we nog een stapelbed kopen en had ik al gezien dat de kozijnen helemaal verrot zijn? Deze tekst uit de mond van een vrouw betekent in gewoon Nederlands dat de verf begint af te bladderen, maar evenzogoed moest er iets aan gebeuren. Vervolgens ga je de rest van het raam- en deurwerk inventariseren en voor je het weet sta je op het punt om een cottage in Ierland te kopen.

Omdat emigreren ons nog net iets te ver ging besloten we ons huis te laten vernieuwen. Dinsdag dus en dat wordt voor mij een vuurdoop. De meest ingrijpende huisoperatie die ik tot nog toe heb meegemaakt is het opmetselen van een nieuwe schoorsteen. Twee uurtjes werk voor snelle handen.

Kortom, ik ben benieuwd. Heb al vaak bij Kassa treurende mensen naast mismaakte woningen gezien, nadat de kozijnenboer was langs geweest.......
Gelukkig bezwoer de telefoonstem van ons kozijnenbedrijfje dat ze ons huis om gingen toveren in een paleisje. Daar zijn wij - Z.K.H. Henk en H.M. Maria - erg blij mee!

N.B. De titel is vooral bedoeld om veel hits te krijgen.

maandag

Een lekker stukje fietsen

Met veel tegenzin keek hij nog maar eens naar buiten. De regenradar op internet had niet veel goeds voorspeld, maar misschien dat het nu wat zachter regende. De druppels vielen zoals het hoorde en omdat hij binnen nu en een kwartier toch écht weg moest, begon hij zijn kinderen aan te kleden. Regenlaarzen aan, jasjes aan, dassen om en mutsen op; zorgvuldig uit alle hoeken van het huis teruggevonden.

"We gaan lekker een stukje fietsen, schatten!", had hij vrolijk tegen zijn meiden geroepen - meer als motivatie voor zichzelf dan voor zijn dochters. De bus was geen optie geweest, dat duurde te lang.
Nu kwam het lastigste gedeelte: twee kinderen in de fietszitjes krijgen zonder dat de fiets omlazerde. Dat gebeurde nogal eens bijna en soms helemaal, dankzij het revolutionaire, maar uiterst instabiele standaard. Met beide wielen stevig op de kletsnatte grond en Anna voor- en Kitty achterop besteeg hij zijn - of eigenlijk haar - fiets. De wind was hard en koud en blies zoals dat hoort in de verkeerde richting, de richting die hij niet op moest. Binnen tweehonderd meter waren hij en zij nat en merkwaardig genoeg vonden ze dat niet erg. Ze zongen zich met Sinterklaas Kapoentje en Zie Ginds Enzo warm, terwijl zij de wind door de bomen hoorden waaien.

Onbewust nam hij de kortste omweg naar zijn bestemming.
Met de wind in de rug was de terugweg een tegenvaller (net als de buurtwinkel onderweg, die voor een pak glacés en een pak karnemelk drie euro vijftien durfde te vragen).
Het was niet meer zo snijdend koud en met wind mee word je minder nat.

Thuisgekomen trokken ze alle natte kleding uit en genoten van de warmte van hun huisje.
Hij keek naar buiten of er een veldwachter of een groenteboer voorbij kwam.
Heerlijk, zo'n echte herfstdag!

woensdag

Als m'n haar maar goed zit!

Behalve de Teletubbies, kun je geen programma meer opzetten of er zit een lijsttrekker te zwammen op je scherm. Wat mij toch écht verbaast is dat niemand verder komt dan wat loze kreten: Bos - het moet socialer, J.P. - het moet afgemaakt, Rutten - het moet geasfalteerder, Jan M. - het moet linkser, Pechtold - het moet uitgenodigd, Wilders - het moet meer met de onderbuik. Is er dan niemand die benoemt waar het om gaat?
De oplettende lezer heeft al gemerkt dat de naam Femke niet is gevallen en - hoewel ik normaal gezien niet snel Groen Links stem - is zij wel de enige die Het Punt aansnijdt: Het Milieu.

Terwijl de rest vooral bezig lijkt om zo goed/gezellig/gewoon mogelijk over te komen, probeert Groen Links tussen het gebabbel over hypotheekrente en asfalt door te schreeuwen: "De wereld gaat naar de kloten als we niets doen."
Je hoeft maar om je heen te kijken om te zien dat ze gelijk hebben:
  • Gemiddeld 15 graden in november
  • Mussenpopulatie in 15 jaar meer dan gehalveerd
  • Gaten in ozonlaag worden groter
  • Poolkappen smelten
  • Natuurrampen volgen elkaar in hoog tempo op
  • Het is bijna nergens meer donker 's nachts
  • Enzovoorts, etc.
De heilige auto, de heilige economie, de heilige verontwaardiging of één van de opperwezens zélf krijgt overal voorrang terwijl er eigenlijk maar één ding heilig zou moeten zijn.
Inderdaad, De Aarde.
Amen.

dinsdag

Eis van 38.000 jaar cel voor verdachten Madrid

MADRID - Aanklagers in Madrid eisen naar verwachting circa 38.000 jaar celstraf tegen ieder van de zeven hoofdverdachten van de aanslagen in forensentreinen in Madrid van 2004. Dat hebben Spaanse media maandag gemeld op gezag van bronnen bij de Spaanse justitie.
Celstraffen van honderden jaren of langer zijn in Spanje niet uitzonderlijk. Doorgaans worden daar de straffen voor afzonderlijke vergrijpen bij elkaar opgeteld.
(AD van 7 november)

Maar maken jullie je vooral geen zorgen, want - net als in Nederland - hoeft een straf in Spanje bijna nooit helemaal te worden uitgezeten. Vaak gaan ze er na een jaar of tig ook gewoon bij liggen.

maandag

Rare jongens, die 'providers'

Met Casema kun je lachen. Die lui rotzooien maar wat aan. Waar ze wél erg goed in zijn is rekeningen afschrijven. Vanaf oktober vorig jaar tot en met juni dit jaar betaalden wij dubbel voor het tv-signaal. Na een eindeloze reeks telefoontjes en online storingsformulieren kreeg ik het in juni dus voor elkaar: we waren weer gewoon één klant. Ik moest alleen nog even ons geld terug zien te krijgen. Dat is nog steeds niet gelukt. Administreren is een vak.
Afgelopen donderdag was ook erg leuk. Om een uur of vier was ik ineens signaalloos; geen tv of internet meer te ontvangen. Naïef als ik ben dacht ik aan een regionale storing. Dat hadden de buren natuurlijk ook. Niet dus. Toen ik om half acht uit het raam keek zag ik dat de buurman gewoon voetbal zat te kijken. Ik bellen met Casema. Tot mijn niet geringe verbazing had ik binnen tien minuten iemand te pakken! Dat was mij nog niet eerder gelukt, zo snel.
"Nee meneer, u bent niet afgesloten. Ik zal een storing voor u melden en dan komt er maandag iemand bij u langs. U vindt maandag te laat? Dan moet ik u inplannen voor een noodstoring. Morgen belt er iemand, hoop ik."
Pas toen ik de arme schat had opgehangen drongen zijn laatste twee woorden écht tot mij door en nee, ik werd vrijdag niet teruggebeld, dus belde ik zelf maar weer eens.
"Nee meneer, er belt alleen iemand als er een storing uitvalt en dat gebeurt niet vaak." "Verbind me dan maar even door met de financiele administratie." Daar aanbeland werd mij voor de zoveelste keer verzekerd dat ik binnen drie weken het openstaande bedrag teruggestort zou krijgen. Wij zijn benieuwd.
Ondertussen zitten wij wel drie dagen zonder tv en internet, dat kan toch niet in deze tijd? Maar maandagmorgen stond er wel een Casema-allochtoon voor de deur: "Ik heb de kruisdraden verwisseld, heeft u al weer beeld?" Nee, dat had ik niet, maar de volgende poging was raak! Één van hun topmonteurs had ons plugje er gewoon uitgetrokken. En daar betaal je dan dubbel voor.
Die lieden hebben niet eens een klachtenafdeling!
Ik wou dat je weer gewoon de PTT overal de schuld van kon geven. Mooie tijd was dat!