De Wereld Volgens GBJ Bongers (2)

De aanslag op de MH17 en de toss van Oranje

Na de - wat warrige - poging tot nieuwsduiding van afgelopen maandagnacht, hier poging twee.
Gisteren kwam de Onderzoeksraad voor Veiligheid (OVV) met haar rapport over de aanslag op de MH17. Het woord ramp wil ik in dit verband niet meer horen. Een aardbeving is een ramp, dit was moord.
Het journaal en de kranten berichtten zeer uitgebreid over de inhoud van het rapport. Wat mij vooral opviel was dat er niets nieuws werd verteld. Dat er een boek-raket was gebruikt, dat de meeste passagiers waarschijnlijk op slag dood waren en dat er nooit boven Oekraïne gevlogen had mogen worden - het was oud nieuws.
Wat het voor mij nóg absurdistischer maakte, was dat vervolgens niemand de voor de hand liggende vragen stelde:

• Waarom moest het vliegtuig, met behulp van de gevonden brokstukken, eerst weer zo goed als mogelijk in elkaar gezet worden? Ik kan mij persoonlijk niet voorstellen dat dit heeft bijgedragen aan  het boven tafel krijgen van de voornaamste conclusies in het rapport. En als het wel nieuwe inzichten heeft opgeleverd, welke waren dat dan? Niemand die er naar vroeg.
• De Russische fabrikant weet zeker dat het een oud type boek-raket was. Heeft de OVV bewijzen dat het om een nieuw type gaat? Het journaille was niet geïnteresseerd.
• Tot vervelens toe zien en lezen wij vanuit welke zone, volgens de verschillende partijen (de OVV, de (rebelse) Rus en Oekraïne), de raket gelanceerd is. Niemand van de media komt op het idee, om eens aan een deskundige te vragen hoe/of je kunt weten waarvandaan zo'n raket afgeschoten is. En dan te bedenken dat ze bij het journaal dol zijn op deskundigen!

  

  Gelukkig schieten wij alleen met losse flodders

Kortom, uiterst teleurstellend allemaal. Over teleurstellingen gesproken, Nederland kleurt deze zomer niet oranje. Herstel, dit is één van de weinige voordelen van de uitschakeling van het Nederlands elftal.
Een nadeel was wél dat De Speld een artikel aan Oranje wijdde. Waar zij normaal vrij goed zijn in het verzinnen van bizar nieuws, was dit vooral erg flauw en hadden de grappen een gigantische baard. Vooral het stukje over de gewonnen toss was te melig voor woorden. Dertig jaar geleden al liep ik met mijn elftal in polonaise over het veld na een gewonnen toss en ik neem aan dat het gemiddelde bier-team nog steeds iets vergelijkbaars doet.
Sorry voor de foto, die is misschien ook aan de melige kant.

De Wereld Volgens GBJ Bongers

"Rusland heeft volgens mij een sterke leider als Poetin nodig", "Duitsland zou ook wel eens wat vluchtelingen op mogen nemen" en "Wilders is de engiste die zeg wat wij denken". Zomaar wat uitspraken van mensen in mijn directe of minder directe omgeving van de laatste weken (echt waar). Veel mensen hebben geen informatie meer nodig om zich een mening te kunnen vormen, ze lullen gewoon elkaar na. En of dat de wereld nou dichter bij een oplossing brengt - dat boeit niet!
De andere helft, die wel een krant leest en de moeite neemt om zich in anderen te verplaatsen, hoort het tot nu toe allemaal met verdriet aan (deze jongen), of gaat de confrontatie met de Vladimir Wilders-aanhangers aan. Ook deze confrontatie brengt de wereldvrede niet dichterbij. Maar ook onder de goedgeïnformeerden ontstaat wel crisis-moeheid.

Geert Dijkstra en Halve Wilders

Het is misschien wel de overkill aan informatie (mijn krant gaat tegenwoordig dagelijks voor een kwart over de vluchtelingencrisis, het NOS-journaal voor minstens de helft) en het gebral op facebookpagina's en twitteraccounts die het grootste gevaar zijn voor extreme standpunten en korte lontjes.
"Geef  het volk brood en spelen.", wist Julius Caesar al. Het volk werd daarmee rustig gehouden. Het voorkwam dat de morrende bevolking in opstand kwam.
Als die Syrische vluchteling een lekker broodje Shoarma kan komen brengen, dan spelen wij gezellig een potje Risk. De winnaar is de nieuwe Poetin.

Oh, yes he does!

Wat Is Jouw Bank?

Vandaag was ik bij mijn therapeut van de ABN-RABO. Zulke fijne mensen werken daar. En nieuwsgierig ook.
"Wat is jouw verhaal?", wilde hij weten. "Zeg jij maar U hoor, dat praat wat makkelijker en wat ik wil is een aandeel in elkaar!", zei ik. En toen zei die tegen mij; "Ja maar ik denk dat dat gaat lukken." "Gaat lukken? haha!" Ik vond dit leuk.

Dus ik zeg: "Ken je de ouders van Maartje? Wat een idioten zijn dat, zeg! Die wonen in een prachtig huis en hebben duidelijk geld plenty en wat denk je wat? Ze maken zich zorgen hoe ze over tien jaar de middelbare school van Maartje gaan betalen. En Felie, die ken je ook toch? Die was een tijdje geleden bij jou met haar enigszins debiele echtgenoot, omdat ze het schitterende huis van haar - voor de helft overleden - ouders wilde kopen? Lekkere ouders heeft die zeg - geld als water, maar de erfenis gaat gewoon naar de filatelie-club. En daar zal ik een aandeel in nemen? Ik dacht het niet."
"Ja maar, U zei toch dat U een aandeel in elkaar wilde?", vroeg mijn therapeut.
"Klopt", antwoordde ik, "maar dan bij een normale bank met normale klanten en normale reclamespotjes."

Arme Maartje

Daar zitten en bek houden!

Voor degenen die denken dat ze het nog aankunnen: Rabo en ABN-AMRO

Columnist Van Slag

Gisteren vroeg ik mij weer eens af, of ik wel zo geschikt ben als columnist.
Een columnist doet twee dingen; Het beschrijven en becommentariëren van gebeurtenissen en het ontvangen van kritiek. Als we gemakshalve aannemen, dat het schrijven van enigszins geinige stukjes en het inhaleren van lovende kritieken mij goed afgaan, blijft er één probleem over: wat te doen met negatieve kritiek? Hoe doet iemand als Nico Dijkshoorn dit? Die man krijgt -naast fanmail - ongetwijfeld honderden negatieve reacties per week.

Ik was gisteren (vandaag trouwens ook) al van slag na één negatieve reactie op mijn stukje op de facebookpagina van de Zuilense Tennisclub. Ik krijg dan de onbedwingbare neiging om mijn bijdrage te gaan verdedigen. En dan reageer ik op een reactie en dan krijg ik daar weer spijt van, omdat ik vind dat mijn uitleg overbodig en betuttelend is en dan verwijder ik mijn reactie en dan den ik: wat nu?
Dan ga ik dus op mijn blog vertellen dat een columnist een dikke huid moet hebben, zodat hij onaangenaam commentaar moeiteloos van zich af kan laten glijden. Voorlopig heb ik alleen eelt op mijn voeten.

In potentie een prima columnist

Ouwe Kippenvel (6)

PETER GABRIEL - I GRIEVE (2002)

Onder Sferische klanken
Vertelt Peter's soulvolle stem
Een droevig verhaal
Met prachtige, maar heel gewone woorden

Om ons in de finale
In verwarring achter te laten
Swingend zingt hij
Life carries on and on and on and on
Zijn we daar blij mee?

Ik vind het vooral vreemd
Dat dit prachtige nummer
Na de dood van mijn zusje in maart
Niet eerder is langsgekomen

It's so hard to move on
Still loving what's gone
They say life carries on
And on and on

Ouwe Kippenvel (5)

WILCO - A SHOT IN THE ARM (1999)

Al jaren een van mijn favoriete bands
Kan wel twintig kippenvelnummers van ze opnoemen
Ga ik niet doen
Wil jullie niet vervelen

We fell in love
In the key of C
Waarom kan ik nou niet zoiets briljants bedenken?
Van het album Summerteeth
Hoe belachelijk mooi leed kan zijn

Anton en Jeremy

Terwijl Anton Corbijn een terrasje pikt met zijn maat Bono, wordt zijn oudere broer Jeremy in Engeland gekozen tot leider van de Britse Labour Party.
Jeremy is op jonge leeftijd huize Corbijn ontvlucht, om een nieuw leven op te bouwen in Engeland onder de weinig fantasievolle naam Corbyn.

Jeremy Corbyn

Anton Corbijn

Ze zijn allebei succesvol, maar het vreet aan ze. Dat zie je.