Het gaat vanzelf weer over
Praat tegen me
Praat aan één stuk door
Ik zit hier en ik luister
Meer hoeft niet echt van mij
Het maakt mijn leven lichter
Als je tegen me praat
Praat tegen me
Vraag me wat ik wil
Zeg me wat ik niet zie
Want de stilte schreeuwt alleen mijn eigen woorden
En die hoor ik niet
Als je tegen me praat
Praat tegen me
Ik wil het je niet vragen
Al ben je er bijna nooit
Het hoeft niet zo diep te zijn
Want het gaat vanzelf weer over
Als je tegen me praat
Praat tegen me
Niet over andere mensen
Of waarom je er niet bent
Maar laat me alsjeblieft merken
Dat het alleen voor mij bestemd is
dinsdag
vrijdag
Humor en Wereldvrede(2)
In mijn overtuiging dat ik aan een half woord genoeg heb, om de goede verstaander duidelijk te maken hoe mijn wereldbeeld eruit ziet, heb ik bij een aantal mensen een verkeerde boodschap overgebracht.
Wat bedoelde ik niet?
· Christenen zijn humorloze mensen.
· Bush en Sharon maken nooit grapjes.
Wat bedoelde ik wel?
· Het instituut (kerk, gebedshuis, politieke of culturele stroming) waar mensen hun gemeenschappelijke overtuiging belijden, is zelden of nooit een plaats waar gerelativeerd wordt. Laat staan met andersdenkenden.
· Ik vind humorloosheid gevaarlijk.
Hoe zit dat dan volgens mij?
Wil de lezer nu even therapeutisch met mij lachen?
In mijn overtuiging dat ik aan een half woord genoeg heb, om de goede verstaander duidelijk te maken hoe mijn wereldbeeld eruit ziet, heb ik bij een aantal mensen een verkeerde boodschap overgebracht.
Wat bedoelde ik niet?
· Christenen zijn humorloze mensen.
· Bush en Sharon maken nooit grapjes.
Wat bedoelde ik wel?
· Het instituut (kerk, gebedshuis, politieke of culturele stroming) waar mensen hun gemeenschappelijke overtuiging belijden, is zelden of nooit een plaats waar gerelativeerd wordt. Laat staan met andersdenkenden.
· Ik vind humorloosheid gevaarlijk.
Hoe zit dat dan volgens mij?
- · Als eind jaren dertig het Duitse volk zijn relativeringsvermogen had gebruikt, had het smakelijk gelachen om de onzinnige verhalen (over Joden b.v.) van Adolf Hitler en de man onmiddellijk verbannen naar Antartica. Maar ja, Duitsers en humor, hè?
· Om/met de almachtige Chinese communistische partij valt niet echt te lachen. Het Tibetaanse volk kan dat al helemaal niet. O.a. vanwege haar geloof wordt zij onderworpen en getiranniseerd.
· 14-jarige jongetjes sterven voor Allah en het Palestijnse volk om zo veel mogelijk Joden te doden. Het gebrek aan relativering ten top! Overigens vind ik sterven voor Allah (of wie dan ook) na je 18-de verjaardag net zo absurd.
· Dierenactivisten die elk gevoel voor decorum verliezen en huizen en boerderijen in brand (dreigen te) steken.
· Moslimleiders (in Indonesië b.v.) die oproepen te bidden voor moslimbroeders waar ook ter wereld, als er Islamitische slachtoffers zijn. Selectieve/f verontwaardiging/mededogen.
Wil de lezer nu even therapeutisch met mij lachen?
donderdag
Humor en Wereldvrede
De wereld gaat ten onder aan een gebrek aan humor en relativering. Rechtlijnigheid is zo langzamerhand een kwaal waar het grootste deel van de wereldbevolking aan lijdt. Vooral binnen het geloof. Wat dat voor gevolgen heeft, zien wij dagelijks op het nieuws.
Eén van de redenen waarom ik welke religie dan ook mijd, is de volstrekte afwezigheid van humor binnen het geloof. Om mij te beperken tot het Christendom (daar heb ik enige ervaring mee); wie heeft het wel eens meegemaakt dat hij schaterlachend de kerkdienst uitrolde? Dat dacht ik wel. Geloof en humor gaan niet samen. Geloven is een serieuze zaak, want gebonden aan allerlei strenge regels die - bij voorkeur- door andersdenkenden niet begrepen en/of geaccepteerd worden. Daar ontleent deze kerk namelijk zijn bestaansrecht aan. Hoe vaster in de leer, des te humorlozer de mens.
Waarom is dat volgens mij zo belangrijk, die humor? Volgens mij moet je om het leven te begrijpen, ditzelfde leven kunnen relativeren. Je moet kunnen lachen om je eigen en andermans zwakheden, gebruiken en eigenaardigheden. Op het moment dat jouw leven belangrijk is en onaantastbaar, kun je er niet meer om lachen. Daarnaast wordt het leven van anderen verwerpelijk en verkeerd. Dat is ook niet echt om te lachen. Sterker nog, daar moet iets aan gedaan worden.
Een voorbeeld:
Bush relativeert niet. Dat levert geen stemmen op. Je bent vóór hem (=Het Goede) of tégen hem (= vóór Het Kwaad). Dat dat niet erg zuiver is lijkt me duidelijk, maar wel overzichtelijk.
Bush gaat Het Kwaad bestrijden, samen met de rest van De Goeden. Omdat dat al eeuwen goed werkt, besluit hij God aan zijn zijde te nemen. Er komt een nieuwe kruistocht.
Wat wil nu het wonderlijke geval? Het Kwaad vindt het niet leuk om gedemoniseerd en gebombardeerd te worden! Rare jongens, die Kwaden. De Kwaden gaan wild om zich heen slaan. Bommetje hier, bommetje daar. Je moet wat, hè?
Zijn er mensen die Sharon wel eens op een lollige uitspraak betrappen? En sjeik Yassin, kon je daar mee lachen, denk je?
Het onvermogen van mensen, waar dan ook, om samen mét en óm elkaar te lachen is een gevaar voor de wereldvrede.
Ondertussen is dit één van mijn meest serieuze stukjes ooit geworden! Ik ga zo maar eens even met mijn dochters lachen.
De wereld gaat ten onder aan een gebrek aan humor en relativering. Rechtlijnigheid is zo langzamerhand een kwaal waar het grootste deel van de wereldbevolking aan lijdt. Vooral binnen het geloof. Wat dat voor gevolgen heeft, zien wij dagelijks op het nieuws.
Eén van de redenen waarom ik welke religie dan ook mijd, is de volstrekte afwezigheid van humor binnen het geloof. Om mij te beperken tot het Christendom (daar heb ik enige ervaring mee); wie heeft het wel eens meegemaakt dat hij schaterlachend de kerkdienst uitrolde? Dat dacht ik wel. Geloof en humor gaan niet samen. Geloven is een serieuze zaak, want gebonden aan allerlei strenge regels die - bij voorkeur- door andersdenkenden niet begrepen en/of geaccepteerd worden. Daar ontleent deze kerk namelijk zijn bestaansrecht aan. Hoe vaster in de leer, des te humorlozer de mens.
Waarom is dat volgens mij zo belangrijk, die humor? Volgens mij moet je om het leven te begrijpen, ditzelfde leven kunnen relativeren. Je moet kunnen lachen om je eigen en andermans zwakheden, gebruiken en eigenaardigheden. Op het moment dat jouw leven belangrijk is en onaantastbaar, kun je er niet meer om lachen. Daarnaast wordt het leven van anderen verwerpelijk en verkeerd. Dat is ook niet echt om te lachen. Sterker nog, daar moet iets aan gedaan worden.
Een voorbeeld:
Bush relativeert niet. Dat levert geen stemmen op. Je bent vóór hem (=Het Goede) of tégen hem (= vóór Het Kwaad). Dat dat niet erg zuiver is lijkt me duidelijk, maar wel overzichtelijk.
Bush gaat Het Kwaad bestrijden, samen met de rest van De Goeden. Omdat dat al eeuwen goed werkt, besluit hij God aan zijn zijde te nemen. Er komt een nieuwe kruistocht.
Wat wil nu het wonderlijke geval? Het Kwaad vindt het niet leuk om gedemoniseerd en gebombardeerd te worden! Rare jongens, die Kwaden. De Kwaden gaan wild om zich heen slaan. Bommetje hier, bommetje daar. Je moet wat, hè?
Zijn er mensen die Sharon wel eens op een lollige uitspraak betrappen? En sjeik Yassin, kon je daar mee lachen, denk je?
Het onvermogen van mensen, waar dan ook, om samen mét en óm elkaar te lachen is een gevaar voor de wereldvrede.
Ondertussen is dit één van mijn meest serieuze stukjes ooit geworden! Ik ga zo maar eens even met mijn dochters lachen.
maandag
STRESS(21)
Via Teletalent naar CSN naar KPN BUBC BLCS LSDM* (9)
De laatste sessies van “persoonlijke STRESS-hantering” (ergens in een hotel in een druilerig bos) leveren voor mij niet veel meer op. Gelukkig hebben mijn collega’s, gezien de vele huilbuien en geëmotioneerde uitspraken, meer uit deze twee dagen gehaald. Ik zit zelf met natte ogen allerlei onzin uit te kramen op het einde van dag twee! Het zal de vermoeidheid en het aanstekelijke gedrag van de andere patiënten geweest zijn.
vermoeid depri fig.
Ik deel de groep in vertrouwen mee dat ik meer aandacht aan mijn vrouw ga besteden. Ik zie Sandra tegen haar buurvrouw zeggen: “Zie je wel? Ik zei toch dat hij zijn vrouw bedroog?” Hoewel dat voor mij niet de belangrijkste les van de zes dagen was, doe ik de eerste week erg mijn best om Maria in de watten te leggen. Zij moet (ook) gedacht hebben dat ik een verhouding had; of zoiets.
Uiteraard bespreek ik met Maria wat ik nu wil gaan doen, om de rest van mijn werkzame leven een beetje vrolijker en vooral bevredigender in te vullen. Probleem is wel dat ik mij niet in een optimale lichamelijke en geestelijke toestand bevind. Met mijn bedrijfsarts ben ik een werkweek van 80 % overeengekomen en met mijn huisarts een dagelijkse portie seroxat (antidepressivum). Ik voel mij nog niet in staat om een gevaarlijke stap te wagen en mijn werkgever mijn ontslag aan te bieden. Wie zit er in zijn huidige toestand nou op Henk Bongers te wachten? Dat bedoel ik. Met het vooruitzicht op de grotere arbeidsvreugde die ik -in mijn nog nader te bepalen nieuwe carrière- ga beleven, moet ik eerst volledig reïntegreren bij mijn baas. En snel een beetje!
*voor de liefhebbers die het niet meer uithouden: KPN BUBC BLCS LSDM= Koninklijke PTT Nederland, Business Unit BedrijfsCommunicatie, Business Line Communication Services, Leidschendam
Wordt vervolgd
Via Teletalent naar CSN naar KPN BUBC BLCS LSDM* (9)
De laatste sessies van “persoonlijke STRESS-hantering” (ergens in een hotel in een druilerig bos) leveren voor mij niet veel meer op. Gelukkig hebben mijn collega’s, gezien de vele huilbuien en geëmotioneerde uitspraken, meer uit deze twee dagen gehaald. Ik zit zelf met natte ogen allerlei onzin uit te kramen op het einde van dag twee! Het zal de vermoeidheid en het aanstekelijke gedrag van de andere patiënten geweest zijn.
vermoeid depri fig.
Ik deel de groep in vertrouwen mee dat ik meer aandacht aan mijn vrouw ga besteden. Ik zie Sandra tegen haar buurvrouw zeggen: “Zie je wel? Ik zei toch dat hij zijn vrouw bedroog?” Hoewel dat voor mij niet de belangrijkste les van de zes dagen was, doe ik de eerste week erg mijn best om Maria in de watten te leggen. Zij moet (ook) gedacht hebben dat ik een verhouding had; of zoiets.
Uiteraard bespreek ik met Maria wat ik nu wil gaan doen, om de rest van mijn werkzame leven een beetje vrolijker en vooral bevredigender in te vullen. Probleem is wel dat ik mij niet in een optimale lichamelijke en geestelijke toestand bevind. Met mijn bedrijfsarts ben ik een werkweek van 80 % overeengekomen en met mijn huisarts een dagelijkse portie seroxat (antidepressivum). Ik voel mij nog niet in staat om een gevaarlijke stap te wagen en mijn werkgever mijn ontslag aan te bieden. Wie zit er in zijn huidige toestand nou op Henk Bongers te wachten? Dat bedoel ik. Met het vooruitzicht op de grotere arbeidsvreugde die ik -in mijn nog nader te bepalen nieuwe carrière- ga beleven, moet ik eerst volledig reïntegreren bij mijn baas. En snel een beetje!
*voor de liefhebbers die het niet meer uithouden: KPN BUBC BLCS LSDM= Koninklijke PTT Nederland, Business Unit BedrijfsCommunicatie, Business Line Communication Services, Leidschendam
Wordt vervolgd
zondag
STRESS(20)
Via Teletalent naar CSN naar KPN BUBC BLCS LSDM (8)
Hoewel dat ongetwijfeld aan mij ligt, vind ik de cursus verpletterend saai en krijg ik ook de tweede dag steeds meer het gevoel dat ik niet meer dan een toeschouwer ben; dit gaat toch niet over mij? Ze hebben het over assertiviteit, de RET-methode, we doen rollenspelletjes en gaan in groepjes opdrachtjes maken; wat een doffe ellende! Hier ga ik toch geen stap mee verder komen? Ik vind het vooral vervelend dat je twee dagen lang continue met de reden van je aanwezigheid wordt geconfronteerd; zelfs in de lunchpauze, tijdens het diner en aan de bar wordt er over het lesmateriaal en onze persoonlijke drama’s doorgekwebbeld. Ik doe mijn best om de boel een beetje op te naaien en relativerende grapjes te maken. Helaas vind ik meestal alleen bij Carla gehoor. Zij zet mij als enige echt aan het denken.
Tijdens onze tweede bijeenkomst verblijven wij in één of ander jachthavenhotel in Loosdrecht. Het is half juni, het weer is prachtig en de terrasstoelen zitten uitstekend! Helaas brengen wij het grootste deel van de tijd door in een bloedhete conferentieruimte en vermaken ons met vergelijkbare bezigheidstherapieën als de vorige keer. Inmiddels vind ik de pauzes het boeiendst. Niet alleen vanwege de mogelijkheid om te roken, maar ook omdat je dan de gelegenheid hebt om ervaringen uit te wisselen met je medecursisten. Tijdens de tweede dag heb ik op het terras een kort maar hevig gesprek met Carla. Het gaat over mij. Wat ik ga doen wil ze weten. Ja, als ik dat nou maar eens wist, zeg ik. “Lul niet man, dat weet je best!” Zegt ze. Ik probeer haar te overtuigen van mijn onwetendheid. Tevergeefs. “Je weet heel goed wat je wilt, je doet het alleen niet”, weet ze zeker.
Als ik twee weken later in mijn bed lig, gaat er een lampje bij me branden. Maria wordt er niet wakker van, want het schijnt alleen voor mij. Ik vertel eigenlijk al jaren aan iedereen die het maar horen wil welke kant ik eigenlijk op zou willen, om er onmiddellijk aan toe te voegen dat dat natuurlijk niet reëel is. Iets met sport, de muziek en schrijven; maar ja dat kan natuurlijk niet. Wat lul ik nou? Natuurlijk kan dat wel, je moet het alleen wél gaan dóen natuurlijk! En dat is wat mijn lichaam mij al die jaren al probeert te zeggen! “Je moet gaan doen wat je wilt, Henk!”
wordt vervolgd
Via Teletalent naar CSN naar KPN BUBC BLCS LSDM (8)
Hoewel dat ongetwijfeld aan mij ligt, vind ik de cursus verpletterend saai en krijg ik ook de tweede dag steeds meer het gevoel dat ik niet meer dan een toeschouwer ben; dit gaat toch niet over mij? Ze hebben het over assertiviteit, de RET-methode, we doen rollenspelletjes en gaan in groepjes opdrachtjes maken; wat een doffe ellende! Hier ga ik toch geen stap mee verder komen? Ik vind het vooral vervelend dat je twee dagen lang continue met de reden van je aanwezigheid wordt geconfronteerd; zelfs in de lunchpauze, tijdens het diner en aan de bar wordt er over het lesmateriaal en onze persoonlijke drama’s doorgekwebbeld. Ik doe mijn best om de boel een beetje op te naaien en relativerende grapjes te maken. Helaas vind ik meestal alleen bij Carla gehoor. Zij zet mij als enige echt aan het denken.
Tijdens onze tweede bijeenkomst verblijven wij in één of ander jachthavenhotel in Loosdrecht. Het is half juni, het weer is prachtig en de terrasstoelen zitten uitstekend! Helaas brengen wij het grootste deel van de tijd door in een bloedhete conferentieruimte en vermaken ons met vergelijkbare bezigheidstherapieën als de vorige keer. Inmiddels vind ik de pauzes het boeiendst. Niet alleen vanwege de mogelijkheid om te roken, maar ook omdat je dan de gelegenheid hebt om ervaringen uit te wisselen met je medecursisten. Tijdens de tweede dag heb ik op het terras een kort maar hevig gesprek met Carla. Het gaat over mij. Wat ik ga doen wil ze weten. Ja, als ik dat nou maar eens wist, zeg ik. “Lul niet man, dat weet je best!” Zegt ze. Ik probeer haar te overtuigen van mijn onwetendheid. Tevergeefs. “Je weet heel goed wat je wilt, je doet het alleen niet”, weet ze zeker.
Als ik twee weken later in mijn bed lig, gaat er een lampje bij me branden. Maria wordt er niet wakker van, want het schijnt alleen voor mij. Ik vertel eigenlijk al jaren aan iedereen die het maar horen wil welke kant ik eigenlijk op zou willen, om er onmiddellijk aan toe te voegen dat dat natuurlijk niet reëel is. Iets met sport, de muziek en schrijven; maar ja dat kan natuurlijk niet. Wat lul ik nou? Natuurlijk kan dat wel, je moet het alleen wél gaan dóen natuurlijk! En dat is wat mijn lichaam mij al die jaren al probeert te zeggen! “Je moet gaan doen wat je wilt, Henk!”
wordt vervolgd
maandag
STRESS(19)
Via Teletalent naar CSN naar KPN BUBC BLCS LSDM (7)
De reis, mijn frustraties en -niet te vergeten- het bij voortduring wisselen van beleid en management binnen CSN (14 managers in 3 jaar, echt waar!) knagen het laatste beetje STRESS-bestendigheid weg. De kwalen keren in alle hevigheid terug. Maar dit keer in een andere gedaante, waarbij de nek- en rugklachten en het gebrek aan concentratievermogen en energie het vervelendst zijn. Er moet maar weer eens iets gebeuren.
Ik heb een aantal gesprekken met een bedrijfsmaatschappelijk werker. Aardige man, echt waar!
Mijn manager denkt met mij mee. Zij raadt mij aan een cursus “persoonlijke STRESS-hantering” te gaan volgen. Deze schreeuwend dure, zesdaagse opleiding zal in drie blokken van twee dagen in luxe hotels gehouden worden. Omdat mijn opleidingsbudget nog onaangeroerd is, kan en wil mijn werkgever geheel voor de kosten opdraaien. Ik ga “persoonlijke STRESS-hantering doen! Tijdens de eerste bijeenkomst ga ik vragen of er ook een cursus “massale STRESS-hantering” is.
Op de morgen van de eerste cursusdag doen mijn elf medecursisten zich voor als doodgewone mensen. In de loop van de dag zal onze docent iedereen ontmaskeren. Wij zijn allen schrijnende gevallen, maar de redding is nabij! Volgens mij schrijn ik maar een beetje in vergelijking met de meeste anderen. Wie ik het schrijnendst vind?
morgen verder
Via Teletalent naar CSN naar KPN BUBC BLCS LSDM (7)
De reis, mijn frustraties en -niet te vergeten- het bij voortduring wisselen van beleid en management binnen CSN (14 managers in 3 jaar, echt waar!) knagen het laatste beetje STRESS-bestendigheid weg. De kwalen keren in alle hevigheid terug. Maar dit keer in een andere gedaante, waarbij de nek- en rugklachten en het gebrek aan concentratievermogen en energie het vervelendst zijn. Er moet maar weer eens iets gebeuren.
Ik heb een aantal gesprekken met een bedrijfsmaatschappelijk werker. Aardige man, echt waar!
Mijn manager denkt met mij mee. Zij raadt mij aan een cursus “persoonlijke STRESS-hantering” te gaan volgen. Deze schreeuwend dure, zesdaagse opleiding zal in drie blokken van twee dagen in luxe hotels gehouden worden. Omdat mijn opleidingsbudget nog onaangeroerd is, kan en wil mijn werkgever geheel voor de kosten opdraaien. Ik ga “persoonlijke STRESS-hantering doen! Tijdens de eerste bijeenkomst ga ik vragen of er ook een cursus “massale STRESS-hantering” is.
Op de morgen van de eerste cursusdag doen mijn elf medecursisten zich voor als doodgewone mensen. In de loop van de dag zal onze docent iedereen ontmaskeren. Wij zijn allen schrijnende gevallen, maar de redding is nabij! Volgens mij schrijn ik maar een beetje in vergelijking met de meeste anderen. Wie ik het schrijnendst vind?
· Hans van D.; een lollig ogende, getrouwde man van middelbare leeftijd die twijfelt aan alles wat hij doet of zegt. Durft niet op vakantie omdat hij bang is dat er enge dingen gebeuren. Fatalist van het zuiverste water.
· Gerard K; gezette, zeer verlegen dertigjarige pillenjunk. Krijgt van zijn huisarts enorme hoeveelheden antidepressiva voorgeschreven, die hem vooral heel erg suf maken. Wordt door zijn omgeving misbruikt omdat hij veel te aardig is. Kan niet voor zichzelf opkomen.
· Leen S.; wereldvreemde, bij zijn moeder wonende workaholic van 40. Heeft geen hobby’s en altijd (!) maagklachten. Niet in staat tot ontspanning. Contactgestoord.
· Sandra B.; druk, druk, drukke moeder van drie kinderen. Werkt voor de gemeente Haarlem en doet voor die gemeente al jaren veel te veel werk dat ze al veel te lang niet meer wil doen. Wordt niet serieus genomen in raadsvergaderingen. Heeft naast een gebrek aan zelfvertrouwen één gigantisch probleem -dat tijdens de bijeenkomsten onbesproken blijft: haar onwaarschijnlijke zeurstem. Type slachtoffer.
· Carla de B.; heette vroeger Karel. Uitdagend geklede boom van een vrouw, die mensen overrompelt met haar aanwezigheid. Maakt veel vijanden op haar werk (en privé-leven?) met haar directheid. Adrem, relativerend en bijzonder intelligent. Eén van de twee cursisten die de cursus en de docent niet kritiekloos aanhoort. Mijn “soulmate”.
· Henk B.; die andere cursist. 39-jarige vader van pasgeboren dochter. Al acht jaar bezig met een midlifecrisis. Zegt dat hij niet weet wat hij wil.
morgen verder
dinsdag
Henk is ziek (3)
Ik heb mij de afgelopen maanden met de STRESS-serie blijkbaar zo ontzettend in mijn vorige leven terugverplaatst, dat de huidige gevolgen net zo dramatisch zijn als de verhalen. Ik ben al een maand óf ziek, óf aan het herstellen. Momenteel kan ik, vanwege teruggekeerde rugklachten, niet langer dan 2:53 min. achter elkaar pijnvrij achter mijn pc zitten.
fig.1 Rug op bureaustoel
Zoals jullie gezien zullen hebben, ben ik nu dus maar de serie "Henk is ziek" gestart, met regelmatige updeets over mijn lichaamsfuncties, temperatuur en de mate van scheefstand van de rug. Daarnaast zal Ria Bremer op regelmatige basis haar licht laten schijnen over mijn toestand.
Ik hoop dat mijn STRESS weer gauw terugkomt.
Ik heb mij de afgelopen maanden met de STRESS-serie blijkbaar zo ontzettend in mijn vorige leven terugverplaatst, dat de huidige gevolgen net zo dramatisch zijn als de verhalen. Ik ben al een maand óf ziek, óf aan het herstellen. Momenteel kan ik, vanwege teruggekeerde rugklachten, niet langer dan 2:53 min. achter elkaar pijnvrij achter mijn pc zitten.
fig.1 Rug op bureaustoel
Zoals jullie gezien zullen hebben, ben ik nu dus maar de serie "Henk is ziek" gestart, met regelmatige updeets over mijn lichaamsfuncties, temperatuur en de mate van scheefstand van de rug. Daarnaast zal Ria Bremer op regelmatige basis haar licht laten schijnen over mijn toestand.
Ik hoop dat mijn STRESS weer gauw terugkomt.
Abonneren op:
Posts (Atom)