STRESS(18)

Via Teletalent naar CSN naar KPN BUBC BLCS LSDM (6)

Wat vooraf ging:

Onze jonge held, Henk B. te U., gaat bij zijn outplacementconsulente tegen de vlakte. Hij blijkt zo’n watje met STRESS-klachten! Vlak daarvoor is hij, na 8 jaar noeste arbeid, zijn baan als magazijnmedewerker kwijtgeraakt. Jaren van slapeloze nachten en psychosomatische pijntjes volgen. En talloze uitzendbaantjes en geestelijk geschoolde hulpverleners. Ook daar wordt Henk niet vrolijk van.
Na een jaar of zes helpen het arbeidsbureau en Henk’s IQ hem aan een baan in de telecommunicatie. Ook daar gaat het (bedrijfs)leven hem niet goed af. Het is toch wat met die jongen.
We komen binnen in zijn verhaal, op het moment dat hij een zware reis vanuit zijn werk achter de rug heeft.

Nee, de reistijd is voor mij niet noodzakelijkerwijs een stimulerende en/of rustgevende factor. Helaas doen zich op mijn werk ook steeds meer frustrerende zaken voor. Een paar voorbeeldjes:

· Als configuratiebeheerder (dat ben ik dus) wordt je geacht van de kladjes en propjes spijkerschrift van de monteurs, relevante informatie te maken. Want daarmee moet gefactureerd kunnen worden. Ik maan de monteurs dan ook vaak aan om iets zorgvuldiger werk af te leveren. Helaas ben ik daar de enige in. Natuurlijk vraag ik daar wel om, maar het management weigert me voldoende te steunen.

· In de loop van de tijd verlaten steeds meer ervaren medewerkers de zaak, gefrustreerd door het gebrek aan steun en erkenning door het management. Met als gevolg dat steeds meer gewicht op de overladen schouders van de achterblijvers komt. Die moeten dan ook nog dat stelletje van de straat geplukte nieuwkomers in gaan werken.

· Henk krijgt hulp, want Henk heeft het druk. Krijgt Henk goede hulp? Nee, Henk krijgt onervaren prutsers zonder relevante kennis van telefonie. Maar die gaan na hun proefperiode toch weer magazijnwerk doen zeker? Nee, die blijven gezellig bij Henk alles fout doen zodat Henk alles kan gaan zitten verbeteren.

· Een werkoverleg van mijn afdeling (Tactisch Beheer, klinkt belangrijk hè?) begint altijd minimaal 15 minuten te laat, omdat mijn manager zich niet los kan rukken van zijn ontzettend belangwekkende werkzaamheden. Ik noem dat minachting van de medewerkers en besluit om, nadat ik mijn manager op zijn verantwoordelijkheden heb gewezen, voortaan na 10 minuten wachten de vergaderruimte te verlaten en aan het werk te gaan.

· De bekertjes van het koffieapparaat zijn veel te vaak op.

Morgen (?) verder