dinsdag

Een kerstverhaal (slot)

"Mijnheer?"
Er stond een jongere vrouw voor hem, van ongeveer zijn leeftijd die - ondanks haar nogal truttige outfit - aantrekkelijk genoemd kon worden. Lief, nee zachtaardig, ze zag er zachtaardig uit, vond Harry.
"Heeft u de Here Jezus al ontmoet?", wilde ze weten.
"Zie ik er uit als iemand die regelmatig goede gesprekken heeft met de zoon van God? Nou? Maar misschien heb je zijn adres voor me, want ik kan wel wat hulp gebruiken. Sodemieter toch op joh, stomme trut!" Harry zei altijd al dingen waar hij later spijt van kreeg. Eerlijk, ja dat wel, maar niet altijd even handig.
Even was de jonge vrouw uit het veld geslagen en stond op het punt om verder te lopen, op zoek naar een ontvankelijker slachtoffer. Zo makkelijk wilde zij zich echter niet gewonnen geven.
"Jezus heeft geen adres, Hij woont in je hart", zei ze met een trillende, zacht geëmotioneerde stem.
"Zozo, in mijn hart nog wel!" Harry had dan wel stiekem medelijden met de vrouw, maar dan moest ze hem maar niet zo lastig vallen met die flauwekul.
"Nou, dan wordt het de hoogste tijd dat hij eens een keer iets van zich laat horen. Wacht effe, ik zal eens kijken of hij wakker is. Hallo Jezus, Harry hiero! Zeg, ik heb het een beetje koud, geen geld, familie of vrienden, ik ben dakloos en er staat hier één of ander wijf aan mijn kop te zeuren. Zou je niet eens in actie komen?", schreeuwde Harry tegen zijn borst.
"Hij is er niet, misschien effe pisse", zei hij, dit keer tegen de evangeliste.

De vrouw liet een lange stilte vallen, waarschijnlijk om te zien of er nog meer kwam en zei:
"Beste man, je gelooft niet in jezelf, hoe kun je dan in de Here Jezus geloven? Zoek niet naar het grote geluk, het ondenkbare, maar vind eerst wat je nodig hebt. Het is niet erg om een tijdje te dolen, als je jezelf maar niet verliest! Vind jezelf terug en geloof in hem!"
Harry had dit keer niet meteen een antwoord paraat en daar profiteerde de vrouw van.
"Ik ga je helpen om jezelf terug te vinden. Ik woon hier vlakbij, op een etage met een lege kamer, een kamer waar jij gaat slapen en vanwaar jij je leven opnieuw gaat inrichten. Is dat afgesproken?"
Harry was perplex. Deze lieftallige jongedame had hem afgebluft en hem opgedragen mee te komen naar haar huis. Het was wonderlijk dat hij niet na hoefde te denken over haar aanbod, maar onmiddellijk antwoordde:
"Dat is afgesproken. Normaal ga ik nooit met vreemde meisjes mee naar huis. Ik ben Harry trouwens. Hoe heet jij?"
"Ik heet Mathilda en kom, we gaan, je zult wel iets te eten lusten."
Harry stond op en liep als een hondje achter Mathilda aan. Toen ze een prullenbak passeerden liet hij zo onopvallend mogelijk het zakje heroïne erin vallen. Een paar passen verder keek hij nog even om, als een afscheid van zijn oude leven.
De prullenbak stond in brand.

zaterdag

Een Kerstverhaal (2)

In november 2002 kreeg hij het te horen, dat hij overcompleet was. Hij was te veel , ze moesten hem niet meer bij KPN. Ergens anders ook niet trouwens, daar kwam hij al snel achter.
Omdat hij niet wist hoe hij zijn dagen moest vullen ging hij gokken. Eerst alleen in gokhallen, later ook in het casino. Hij bracht er al zijn geld en zijn schulden naar toe. Na maanden van praten en therapieën gaf zijn vrouw hem ook op. Ze wilde van hem scheiden.
In oktober 2003 trok Harry in een ranzig kamertje in de binnenstad, voor 450 euro per maand. Die Harry nooit had, euro's, laat staan vierhonderdenvijftig. Binnen twee maanden werd hij door zijn huisbaas op straat gezet.

En daar zat hij nu nog. In het begin was hij nog wel eens 'thuis' geweest om zijn kinderen te zien, maar al gauw durfde hij die niet meer onder ogen te komen. Op zijn zwerftochten door de stad was hij Wim tegengekomen. Wim was ook gescheiden en woonde voor 450 euro op een smerige kamer. Gelukkig had Wim nog wél geld voor de huur en een bakje koffie. Harry had nog wel eens overnacht bij Wim, hoewel de huisbaas dat niet wilde hebben. Ze noemden hem Scrooge. Die man had nog geprobeerd om Harry te laten betalen voor de nachten dat hij was gebleven.

"Waar wacht ik eigenlijk nog op?", dacht Harry, terwijl hij in zijn binnenzak naar een plastic zakje zocht. Van de opbrengst van elf fietsen had hij een aardige hoeveelheid heroïne gekocht. Dat had hij best goed gedaan, al zei hij het zelf.
"Het is dan misschien niet makkelijk - zelfmoord plegen - maar er zijn ergere manieren om te gaan dan één keertje verschrikkelijk high worden. Het moet tóch gebeuren dus laat ik het dan nu maar doen."
Het plastic zakje was er nog.

Wordt vervolgd

Een kerstverhaal (1)

Harry had het koud. Hij kroop dieper in de kraag van zijn te korte winterjas, waardoor hij de onaangename lucht van tijden niet gewassen in zijn neus kreeg en zijn rug bloot kwam te liggen. Maar zo kon hij wel zijn gezicht warm blazen met slechte adem.

Hij had zich weer afgezonderd, want bij zijn lotgenoten voelde hij zich niet thuis. De winkels waren nog open; mensen kwamen met één, twee, drie of soms zelfs vier tassen naar buiten. Ze zagen hem niet; nou ja, niet als mens, maar als decorstuk. Een dood ding, ja eigenlijk was hij al overleden. Was het maar waar! Dat scheelde weer een hoop werk! Harry was er al maanden mee bezig - met doodgaan - het wilde alleen niet zo lukken. Hij had er ook tijden lang geen lef voor gehad, terwijl de gedachte aan de dood juist zo rustgevend was. Hij werd toch voor niets wakker; niemand die op hem wachtte, niemand die zich met hem bezig hield, niemand - hijzelf ook niet - die van hem hield. Op Wim na dan, dat was de enige bij wie hij terecht kon voor een praatje en een kopje koffie. En hoe goed kende hij Wim nou helemaal? Vroeger hadden ze bijna naast elkaar gewoond en vroegen ze "Hé buur, alles goed?" en "Hoe is het met de kids?" aan elkaar. Meer niet.

De Azalealaan, vlakbij het park. Het lag allemaal zo ver achter hem, zo onbereikbaar. Zijn vrouw, zijn kinderen, zijn bed, de televisie, de buren en de rest van zijn leven.
Elke dag zat hij zo te mijmeren over vroeger. Vroeger; dat was nog geen zestien maanden geleden!

Hij had een mooie baan bij KPN, als monteur in zijn eigen regio en was gelukkiger dan hij zich toen ooit had kunnen voorstellen. Harry klaagde over van alles en nog wat, zoals elke rechtgeaarde Nederlander, maar dat deed hij eigenlijk omdat dat wel leuk was - klagen - en vooral omdat hij zo gelukkig was, wist hij nu.

wordt vervolgd


maandag

Mediatraining

Sorry hoor, misschien kan ik dit niet beoordelen, maar ik vind dat Guus Hiddink (PSV) maar eens met bepaalde spelers van zijn selectie moet gaan praten over gesprekken met media.
Ik ben bepaald geen voorstander van mediatraining voor (bijvoorbeeld) voetballers; het is een ramp voor hun openhartigheid en spontaniteit.
In het geval van Young-Pyo Lee (ook PSV) wil ik echter graag een uitzondering maken.

Young-Pyo Lee in Voetbal International:
"Ik begrijp dat mensen oorlog voeren om hun geloof; voor veel mensen is het geloof belangrijker dan het leven en dat kan leiden tot felle confrontaties. Ik weet niet of ik het moet goedkeuren, ik kan niet beoordelen of dat de bedoeling is van God."

Dat kan hij niet beoordelen. Als iemand Lee's moeder om zeep helpt vanwege een geloofskwestie, zegt hij: "Het was een pittige confrontatie, maar ik vermoed dat de dodelijke messteken vanwege het teambelang gevallen zijn en ik kan niet beoordelen wat God daarvan vind."

Sorry hoor, misschien kan ik dit niet beoordelen, maar ik vind Young-Pyo Lee een beetje dom.


donderdag

Roger and (not) Out (voorpublicatie Z.T.C.-blad, December 2004)

Anderhalf jaar geleden speelde het Nederlands Daviscupteam in de tweede ronde tegen Zwitserland. Sjeng Schalken was in topvorm, de nationale knuffelbeer (Raemon Sluiter) zou ook wel even punten gaan pakken en we hadden het onverslaanbare koppel Haarhuis/Schalken. Onbevreesd ging ik voor de televisie zitten, want WIJ zouden die Zwitserse gatenkaas wel even volslaan met tennisballen.
Oké, zij hadden dat jonge talent met die Franse naam, maar dat vonden wij alleen maar fijn, want anders zou het wel érg makkelijk 5-0 worden. Sjeng speelde tegen Roger een geweldige wedstrijd, maar was kansloos. Met open mond heb ik zitten kijken hoe dat jochie de meest onwaarschijnlijke winners langs Schalken sloeg. Ik weet nog dat ik tegen Maria zei dat ik de nieuwe nummer één van de wereld aan het werk zag. Kortom, Roger Federer versloeg het Nederlands team.
Nu het tennisseizoen 2004 erop zit, blijft er voor mij nog één vraag open: is Roger Federer een betere tennisser dan Pete Sampras? Ik ben geneigd om ja te zeggen. Er is namelijk helemaal niets dat Roger niet kan. Sampras had een verhoudingsgewijs matige backhand en kon niet op gravel spelen, terwijl Roger overal en altijd van iedereen kan winnen en dat meestal ook doet.
Ik hoor jullie denken: "Het gaat niet goed met onze columnist, hij lijkt wel verliefd!"
Eerlijk is eerlijk; sinds drie weken ben ik dat ook een beetje. Want jemig de pemig, wat een schattige coupe heeft Roger tegenwoordig.


Roger vóór & Roger ná

Inderdaad; het is bij mij de laatste tijd Roger voor en Roger na.
Maar het is ook wel een snoepie tegenwoordig.

dinsdag

Gel de Douche Anti-depressive

Dit jaar was mijn energievoorraad in november al meer dan uitgeput en dat betekende voor mij dat een herfstdepressie met een grote krul boven mijn hoofd cirkelde. Erwin Krol zou hem prachtig gevonden hebben.
Nu heb ik als gestresst figuur natuurlijk wel wat ervaring met dit soort zaken, dus de beproefde oplossingen werden onmiddellijk uitgeprobeerd. Vitaminepilletje hier, gebedsgenezeresje daar, een weekje lichttherapie en een paar uurtjes extra slaap; van die dingen.
Maar niets hielp. Ik was ten einde raad.
En toen kocht mijn vrouw een flacon verkeerde douchegel, die mijn leven voorgoed zou veranderen. Kunnonne, wat een stinkzooi was dat, zeg! Een toefje van die troep op mijn douchespons was voldoende om mij misselijk te maken. Ik dook in de krat met de cosmeticavoorraad en vond een vergeten flacon douchegel. Die moest ik maar eens proberen. Het was een flesje Adidas Energisant, die - behalve dat hij niet stonk - het voordeel had dat hij mij na elke douchebeurt verkwikte en versterkte, precies zoals de tekst op de fles mij beloofd had!
Voor zover mij bekend heeft Adidas Energisant geen vervelende bijwerkingen en iedereen kan het gebruiken. Het is bovendien goed verkrijg- en betaalbaar en zonder doktersrecept af te halen.
Maar pas op, er zit een addertje onder het gras! Bij een overdosis (en dat is zó gebeurd, dus knijp niet te hard!) is hyperactiviteit een onvermijdelijk gevolg. Er zijn (overdosis)gevallen bekend van mensen die, na een week lang zonder rust (slapen kan niet) en onophoudelijke activiteit een acute burnout hebben opgelopen.
Bekende gebruikers zijn Claudia de Breij en Bert Visscher.
Nooit geweten dat douchen zo helend én zo gevaarlijk kon zijn!