STRESS(10)

De Psycholoog

Niet alle verhalen over mijn ervaringen met “de hulpverlening” zijn zo bloedstollend dat je zegt: “Toe Henk, vertel meer, vertel meer!” Maar deze wil ik vanwege de vreemde afloop toch nog even kwijt. Het speelt omstreeks 1996.

Ik was weer eens bij mijn huisarts (voor een nieuwe voorraad pillen o.i.d.) en –hoe gaat dat bij zo’n huisarts- voor je het weet zit je over je gezondheid te kletsen. Of ik er wel eens over had gedacht om naar een psycholoog te gaan. Dat had ik en ik was toch ook al bij het RIAGG geweest? Ja, maar hij bedoelde een vrij gevestigd psycholoog. Maar moest ik die dan zelf gaan betalen? Nee, maar dat wist hij niet en dan moest ik even met het ziekenfonds bellen. Hij had wel goede verhalen gehoord over die en die en of me dat een goed idee leek. Ik naar huis met de telefoonnummers van die en die en meteen bellen hè; drie weken later.
Maar goed, ik maak een afspraak met één van die lui: “Ja, druk druk druk mijnheer, maar ik heb volgende maand nog wel een gaatje.”
Vóór mijn bezoek aan de psycholoog had ik mijzelf eens goed opgepept; hier moest ik toch iets aan gaan hebben, al was het maar omdat ik het uurloon van deze man zelf moest gaan betalen.

Het bleek inderdaad om een man te gaan. Ik kan me hem niet meer voor de geest halen, maar hij zal een jaar of 35 geweest zijn. Nutteloze informatie, maar het geeft wel aan hoe weinig indruk zijn voorkomen op mij maakte. Hij stelde me snel op mijn gemak en voor ik het wist zat ik mijn hele levensgeschiedenis te verhalen. Ik vertelde hem van “Lucie”, mijn steeds wisselende lichamelijke klachten, mijn problemen op het werk, mijn nachten en mijn theorieën over mogelijke oorzaken en oplossingen. Het was een goed gesprek, waarbij hij mij zonder moeite dingen liet vertellen, die ik normaal liever voor mijzelf zou houden.
Na een klein uur vroeg hij:

“En, Henk, wat verwacht je van mij?”
Ik zei zoiets als: “Wat hulp om op de goede weg te komen.”
Hij: “Welke weg?”
“Misschien dat we daar samen achter komen.”
Hij zuchtte eens diep en zei: “Jij weet zo precies te vertellen wat er allemaal fout gaat en hoe je denkt tot oplossingen te komen, dat ik niet zie hoe ik jou moet helpen. Kortom: ik heb geen hulpvraag gehoord.”
Daar zit je dan met je goede gedrag. Denk je mee; is het weer niet goed!
Ik heb nog even geprobeerd om duidelijk te krijgen wat voor soort hulpvraag hij van mij verwachtte, maar daar schoot ik niets mee op. Blijkbaar vond hij dat er te weinig eer aan mij te behalen viel. Ik had geen plannen tot zelfmoord. Of zoiets, weet ik het!
Toen ik naar huis fietste, was de regen nóg natter dan eerder die dag.

morgen verder